Julian Sas en zijn band speelde op 4 Maart 2022 jl. in Poppodium de Boerderij, Zoetermeer. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Paul de Vries. Klik HIER om het gehele album te bekijken.
Op 31 januari 2020 zag ik Julian Sas en zijn band voor de laatste keer spelen. Het was in Zoetermeer, op dat moment nog geenszins vermoedend dat het kort daar na voor langere tijd afgelopen zou zijn met dit soort evenementen.
De band (toen nog in kwartetvorm) gaf een sterk energiek optreden, ook niets vermoedend over wat ze de komende twee jaar te wachten stond.
Natuurlijk werd de band ook door het Corona gebeuren getroffen, maar absoluut dieptepunt werd het overlijden van bassist Fotis, niet lange tijd daarna. De nieuwe bassist werd Barend Courbois, die op de nieuwe CD van de band te horen is, maar tot de conclusie kwam dat een vaste plaats in de band niet te combineren was met zijn andere werkzaamheden. Toetsenist Roland Bakker, ook te horen op de nieuwste CD gaf aan nog niet klaar te zijn na alle ellende om weer het podium op te stappen. Zo stond de band ineens weer in trio-vorm op het podium om de nieuwe CD ‘Electracoustic’ te promoten.
Drummer Lars-Erik van Elsakker zat als vanouds achter het drumstel en bassist Edwin van Huik stond voor het eerst met de band op het podium.
De zaal van de Boerderij was weer goed gevuld en stipt half negen verscheen de band op het podium voor de eerste van twee ruim een uur durende sets. Met de band-klassieker ‘Home Feeling’ werd, evenals in 2020, afgetrapt en de band bleek nauwelijks aan kracht te hebben ingeboet.
De eerlijkheid dient me te zeggen dat het zeker tijdens de eerste set wel even wennen was. Door het gemis aan toetsen was het geluid “smaller” geworden, terwijl bassist Edwin nog wat statisch was, vergeleken met zijn voorganger, maar hij stond toch wel heel degelijk en pompend te bassen. Het gaat ongetwijfeld goedkomen met hem in de band.
Vier nummers van het nieuwe album werden er gespeeld, waarin met name ‘Falling From The Edge Of The World’ en ‘Just A Song’ gelijk een diepe indruk op me maakte. Julian heeft gigantische veel sterke nummers om uit te putten, maar het was goed te horen dat ‘Blues For The Lost And Foud’ de nieuwe set-list weer gehaald had. Julian hanteerde een van zijn Stratocasters, maar voor het laatste nummer van de set werd een Fender Telecaster tevoorschijn gehaald voor het eerste slide-werk van de avond.
De twee set begon met zijn Gibson Firebird om de nek voor het al oude ‘Turpentine Moan’. Misschien was de eerste set even wennen, maar de tweede set klonk weer als vanouds. Enkele traditionele steunpunten als de ‘Sugarcup Boogie’ en ‘Devil Got My Number’, maar ook weer wat minder frequent gespeelde nummers en nieuw materiaal. Wel jammer dat er van de nieuwe CD uitsluitend elektrisch werk aan bod kwam, terwijl de tien nummers er zowel in akoestische als elektrische versie op staan.
Maar in de tweede set was duidelijk het oude vuur weer te horen. In een aantal teksten van de nieuwe songs laat Julian horen dat de huidige toestand in de wereld hem niet onberoerd laat en hoewel de teksten niet van Dylanesque niveau zijn, komen ze toch oprecht en overtuigend over.
Uiteraard kwam de band ook vandaag niet weg zonder toegift en na tijdens de tweede set grote held Jimi Hendrix (‘Hey Joe’) geëerd te hebben, nu was het de beurt aan de andere grote held: Rory Gallagher.
Set 1: Home Feeling – Waiting For Tomorrow – Working Mans Blues – Falling From The Edge Of The World * – Stand Your Ground – Liberation * – Mercy – Just A Song * – Leave It Up To You * – Blues For The Lost And Found – Tail Spreader
Set 2: Turpentine Moan – Brighter Days – Helpin’ Hand – I Will Carry You * – Always On The Run * – Howlin’ Wind – Sugarcup Boogie – Hey Joe – Devil Got My Number
Encore: Bullfrog Blues – Boogie All Around
* Nieuwe nummers
