Een sfeerverslag van het 7e Ramblin’ Roots dat op 23 oktober 2021 jl. in TivoliVredenburg – Utrecht plaats vond. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te bekijken.
De vertrektijd vanuit huize Gallois/Johns voor een bezoek aan TivoliVredenburg doet ons herinneren aan de tijd van de Blues Estafette in het oude Vredenburg, op die memorabele dagen werd er om 14:00 uur afgetrapt vandaag – i.v.m. de Corona maatregelen i.z. eindtijd – gaan de deuren open om 14:30 uur waarna de eerste act om 15:15 uur zal beginnen. We vertrekken ruim op tijd zodat we vooraf nog een lunch kunnen pakken, de reis naar Utrecht verloopt ‘smooth’ echter eenmaal daar aangekomen duurt het een kleine drie kwartier voordat we de garage hebben bereikt. Uiteraard onderhevig aan de zaterdagshopping die nog in volle gang is. Geen lunch dus!
Ietwat gestrest lopen we – nadat onze QR-code is gecontroleerd – de grote hal van ‘t gebouw in, een staaltje architectuurkunde geopend in 2014. Dat staaltje architectuur krachtpatserij bestaat ’em uit ‘t feit dat er óp de oude zaal is gebouwd. Er was geen uitwijkruimte rondom Vredenburg i.v.m. Hoog Catharijne en dus ging men de hoogte in. Fantastische Hollandse nuchterheid!
We voelen ons weer als een vis in ‘t water, zoeken wat naar bekende gezichten maar we spotten nóg geen bekenden. Het is doorlopen en trappenlopen naar de Hertz waar Jo Harman al begonnen is. Het is muisstil in de zaal want zij laat zich slechts door een piano begeleiden.
Jo Harman schrijft haar eigen materiaal en klinkt wat soulish jazzy, in het verleden stond op menig bluesfestival waar ze met een band wat poppy-achtige bluesrock ten gehore bracht met hier en daar een ballad. Persoonlijk vond ik het wel ok maar het heeft me nooit zo geraakt als een Beth Hart. Ze ‘scoorde’ dan ook wisselende recensies, van perfect tot wel okay beoordeelde concerten.
Het is dat we vooraf gepuzzeld hebben wie waar speelt en een looproute hebben gemaakt maar anders had ik toch even gedacht bij een verkeerde act te zijn beland. In niets laat de dame ons denken aan de Jo Harman van een aantal jaren geleden. De dame op het podium zou zo uit een box getild kunnen zijn gezien haar ‘kruippakje’.
Toegegeven ze is inmiddels moeder van een zoon en zo te zien is de tweede ook op komst, maar een mooie soepele jurk met zou de fotografen wat meer ‘triggeren’ de dame mooi te vereeuwigen. Jo keuvelt wat en ik stel vast luisterend naar haar songs dat de lockdown vocaal haar tol heeft geëist. De uithalen stagneren en ook is ze bij tijd en wijle haar zelf geschreven tekst kwijt. Ondanks dat geniet ik met volle teugen van haar cover ‘Ain’t No Love In The Heart Of The City’ van Bobby “Blue” Bland. Het geheel wordt omlijst door een lange pianosolo van Emily Francis die Jo tegenwoordig vergezeld.
We horen werk van haar laatst daterende (2017) album ‘People We Become’ in een akoestische setting daarna heeft Jo helaas nog maar een paar singles uitgebracht. Wie weet heeft dit zeer integere optreden op Ramblin’ Roots haar weer nieuwe energie gegeven om een mooi album te schrijven.
De pas erin voor een heel andere muzikant, Austin Lucas, een voor mij nog onbekende gitarist/zanger die mét band in de Pandora de optredens aldaar vlot trekt.
Lucas kreeg muziek met de paplepel ingegoten want hij is de zoon van Bob Lucas die de Country/Bluegrass/Americana liefhebbers wellicht kennen van zijn samenwerking met Alison Krauss. Met een spiksplinternieuw album op zak ‘Alive in the Hot Zone’, u raadt het al ook weer een creatief product van de lockdown, neemt deze Lucas samen met zijn Duitse begeleiding ons mee door ‘t album.
De nummers doen wat punkrock aan en zijn een regelrechte aantijging naar de wereldorde van vandaag. Hot topics als BLM en de zelfreflectie die velen ten deel vielen tijdens de lockdown zijn de thema’s in zijn reis naar album nummer 15 want de jonge man was al op te horen op albums met de folkpunk bands Twenty Third Chapter en de Tjechishe band Guided Cradle. Lucas zegt momenteel in Duitsland te wonen, als ik het goed heb verstaan in Frankfurt Büdesheim. Dat biedt perspectief om de man nog eens te gaan zien, want we genieten van zijn ‘Cry Over’ dus gaan wij zijn giglist in de gaten houden.
De fotograaf van dienst doet z’n best om de spring in ‘t veld Lucas flatteus op de plaat te krijgen maar deze rocker doet geen concessies. Zoals hij zelf zegt “not ready to hang”, nou dat hangen deed Lucas zeker niet, de man zet een zeer energieke set neer.
Het zijn lekker ‘in your face’ teksten met een stoere rocksaus. Speciale vermelding moet gaan naar de gitarist van de band, deze ouwe rocker is geweldig!
Ook hier in de Hertz kunnen we niet van de hele show genieten, we zetten route richting Grote Zaal op de begane grond.
De grote zaal is van kwart over vier tot half zes gereserveerd voor een project van “the internationally recognized” bluesman Ian Siegal met bevriende, bewonderde en gerenommeerde musici om hun idolen, muzikale helden en invloeden hommage te brengen. Het project staat dit week-end op de bühne onder de titel B.L.U.E.S. en is hopelijk slechts een ‘dress rehearsel’ voor open-air bluesfestival seizoen 2022.
Het collectief bestaat naast de Britse blueszanger/gitarist/singer-songwriter Ian Siegal uit de gebroeders Ciggaar – Dusty (bass/baritone gitaar) en Darryl (drumms) – die samen de ritme-sectie vormen.
De twee zijn o.a. bekend van The Rhythm Chiefs van ‘t Dry River Bed Trio, Mischa Den Haring bekend van T-99, Serpents of The Nile en Eminent Stars – op gitaar en vocals en last but not least Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm op blues-harp en vocals bij de bluesfan bekend van o.a. The Strikes, M.O.C.T., Big Pete Bluesband en als frontman van de revival van The Red Devils waarmee hij in het voorprogramma van de Europese tour van ZZ Top stond.
Eerder dit week-end stond Siegal al in Dordrecht en Hoofddorp (check de verslagen HIER) maar speciaal voor dit optreden op Ramblin’ Roots is de band uitgebreid met pianist Chris Rannenberg die afkomstig is uit Duitsland.
Daar waar donderdag 4 november met een radio opname bij Radio Bremen de B.L.U.E.S. reis wordt afgesloten. Wellicht een idee om deze radio opnamen te vereeuwigen op een limited edition CD? Ondanks dat de beide TBA?-teams hebben genoten van de eerdere optredens kan ik toch concluderen dat de toevoeging van Rannenberg op piano het geheel wat meer body geeft, het hoort wat meer afgewerkt aan.
De Duitser speelt zeer gecontroleerd aan niets is te merken dat Rannenberg slecht 1 uur vóór de set in Utrecht is gearriveerd, zeer imposant!
Het lijkt of er vandaag wat meer plezier zit in het spel van de muzikale vrienden, drummer Darryl “can play this shit” volgens Siegal en danst de Brit er lustig op los als de anderen soleren.
Alweer is Freddie King’s ‘Boogie Funk’ van Mischa Den Haring zo opzwepend dat ik niet meer blijf zitten en móet dansen, al is het in het kleinste hoekje van de zaal om niet de andere zittende toehoorders te storen.
Waters, Little Walter, The Fabulous Thunderbirds, Billy Boy Arnold ze komen allemaal weer voorbij en de Grote Zaal van TivoliVredenburg ‘ademt’ blues op een roots/Americana festival!
We gaan weer roltrappen pakken en trappen lopen want om half zes staan Jim Keller geprogrammeerd in de Pandora en daar willen we bij zijn.
Ramblin’ Roots’ vertrouwde MC de inmiddels 70 jarige Hubert van Hooff (o.a. Radio L1) kondigt Keller aan als de cross-over tussen JJ Cale/Tom Waits en Tony Joe White en zijn vergelijkingen met John Hiatt ook al gehoord. Echter zijn looks doen me denken aan James Taylor…….
Genoemde vergelijken met Tony Joe White heb ik tijdens mijn huiswerk – het beluisteren van zijn muziek op o.a. Spotify tijdens het thuiswerken – niet ontdekt maar wél denk ik met vlagen aan Chris Rea. Keller’s stem is gruizig maar ligt toch fijn in het gehoor en de teksten van zijn hand zijn ook zeer onderhoudend.
Ook Jim Keller heeft een kersvers album afgeleverd onder de titel ‘By No Means’ wat zijn vierde album is sinds hij zelf weer musiceert na de escapade als manager van Philip Glass. Het nummer ‘Easy Rider’ is mijn persoonlijke favoriet op het album (zeer aanbevolen bij de ontdékker van het Americana-genre) en wordt hier op Ramblin’ Roots op fenomenale wijze omlijst door gitarist Jan van Bijnen.
Toegegeven ik ben niet zo thuis in de Neerlandse Americana-scene van muzikanten dan in die van de Neerlandse blues maar deze man is een ontdekking! Zo bescheiden maar zó virtuoos op de zes snaren.
Een fantastische bass ondersteuning horen we door bassist Marco van Os.
Overigens zien en horen we verder toetsenist Edwin Beekmans op de Hammond en op de drumms zien we Rowin Tettero het koper flink van jetje geven.
Van het album ‘By No Means’ komt ook ‘Mistakes’ een nummer met ‘n heerlijk laid-back sound, bijna latin-achtig. Alle begeleiders krijgen in dit nummer de gelegenheid de spotlight te pakken in een solo op hun instrument. Mistakes? Ik hoor geen enkele fout en wil meer en meer van deze verrassing van Ramblin’ Roots 2021!
Dat Keller niet alleen de meester van de ballads en luisterliedjes is bewijst hij met een swingende uitvoering van ‘Been Up All Night’ waarbij Beekmans mij de heupen laat wiegen met zo gemiste live Hammondklanken.
Maar laten we in dit nummer ook niet vergeten de zeer vette gitaarsolo van Jan van Bijnen te vermelden! Jim Keller onthoud die naam, ook voor de programmering van Ribs & Blues een aanrader deze New Yorker te boeken voor de kleine tent! Ramblin’ Roots is keuzes maken en soms optredens missen en dus kan dit TBA?-team ook dit optreden niet tot het eind bijwonen want de eigengemaakte time-table toont op dit uur Grote Zaal DB.
Eenmaal daar op de begane grond om kwart voor zeven aangekomen zien we inderdaad dat de Dawn Brothers al zijn begonnen en we zijn meteen getuige van een solo van frontman Bas van Holt.
Voor wie de Dawn Bros. nog niet eerder zagen optreden de band bestaat naast gitarist/zanger Bas op toetsen Rowan De Vos, de man op de drumms is een bekend gezicht in blues-land want hij is de drummer van The Rhythm Chiefs, Wolf In Loveland maar ook speelde hij ‘n aantal jaren in de Ian Siegal Band, zijn naam Rafael Schwidessen. Levi Vis is vervangen door bassist Tammo Deuling.
Het lijkt wel of de sound van de band sinds het vertrek van Levi Vis wat veranderd is, maar het heeft nergens ingeboet. Van het tweede album ‘Classic’ komt ‘How Come’.
Ook met een derde album – ‘Dusk’ – op zak zal de band hoge ogen gaan gooien en goede zaken gaan doen tijdens het open-air festival seizoen volgend jaar.
Laat je terug meenemen naar de sixties en seventies van de vorige eeuw want deze jonge band weet precies dàt geluid – denk aan The Band want ook bij de Dawn Brothers zijn alle leden vocaal vertegenwoordigd – neer te zetten.
Ondanks dat de gemiddelde leeftijd zo rond de vijfentwintig ligt werden zij al door Rockpalast Duitsland uitgenodigd om een show van anderhalf uur op te nemen (klik HIER). Met gepaste trots dat ik Rowan en Rafael al jong heb mogen zien musiceren ben ik getuige van jonge mannen die nu een band van faam hebben weten neer te zetten.
Ian Siegal – gezeten tussen het publiek – kijkt goedkeurend toe hoe deze band de zaal weet te boeien. Ik houd van de stem van Briellenaar Bas van Holt, ik houd van deze band die overigens blijkens de bezoekers in de Grote Zaal nog té onbekend is bij de oudere Americana liefhebber.
Helaas omdat ik blijkbaar niet goed m’n huiswerk heb gedaan mis ik de guest-appearance van Ian Siegal en Darry Ciggaar waarmee de Dawn Brothers samen ‘Up On Crippled Creek’ van The Band brengen. Gelukkig kreeg ik van het gemiste moment een snippet van lieve vriendin Loes Willemsen-Hornberg toegestuurd waarvoor ‘n dikke merçi.
Inmiddels zijn we weer op weg naar de Hertz waar Arlan Feiles voor een muisstil publiek achter de piano musiceert. Ik besluit niemand lastig te vallen en posteer me op de trap naar het balkon van waar ik de man slechts kan beluisteren, de fotograaf van dienst maakt zich praktisch onzichtbaar voor de toehoorders en maakt een paar sfeerplaten.
Arlan Feiles’ timbre katapulteert me terug naar m’n allereerste concert dat ik bijwoonde. Het was ‘n optreden van Neil Diamond in de Ahoy en de stem van deze Arlan Feiles in deze song vanachter de piano doet me hieraan denken. Hij wordt echter vaker vergeleken met Randy Newman. Feiles bracht al een handje vol albums uit die in de in de media zeer goed werden ontvangen.
Naar het schijnt heeft de man voor een van zijn composities een Academy Award ontvangen omdat ‘t werd gebruik in een film met de titel Dallas Buyers Club, een maatschappij kritische film over farmaceutische industrie die de prijzen van medicatie blijft opschroeven. Arlan is tevens een fanatiek mensenrechten activist en dat hoor je in z’n teksten terug.
Zo hoor ik als de man inmiddels de vleugel heeft verruild voor de akoestische gitaar ‘Workers United’ waarbij natuurlijk de harp-beugel niet mag ontbreken.
Als we de zaal verlaten – want er moet toch ‘n keer gegeten worden? – horen we het publiek gewillig de “O” in Ohio zachtjes meezingen.
Samantha Martin & Delta Sugar is in Cloud Nine na een ‘bite’ in select gezelschap weer de eerste waarbij dit TBA?-team weer aanhaakt.
Frontvrouw Martin speelt gitaar maar heeft een lekkere stem met ‘n rauw randje. De band bestaat uit Curtis Chaffey op gitaar, Aisha Jarvis en Sherie Marshall zijn de achtergrond zangeressen. Ook zien we Jeff Thoralf Heisholt op keys, helaas heb ik van de ritme-sectie niet de namen kunnen achterhalen.
De zaal is vol, bomvol en ik concludeer dat zij ook makkelijk in de Grote Zaal geprogrammeerd had kunnen worden. Toch zie ik hier een ander publiek, het is jonger omdat dit opdondertje een wat brutalere soulish/bluezy en rocky repertoire brengt.
De band stond in 2018 in de halve finale van de International Blues Challenge van Memphis en ook zag dit TBA?-team ze al een tweetal keren eerder optreden in 2019. Toen schreef ik al lovend over de ontdekking van deze band n.a.v. hun puike performance.
Ook hier in Cloud Nine geeft de dame uit Toronto – Canada woonachtig in Duitsland met haar muziek gestoeld op de Memphis soul- en bluessound, weer een verrassend goed optreden. ‘Follow Me’ zingt Martin en dat doet het publiek gewillig en ook wij willen haar volgen maar tijdens ‘I’ve Got A Feeling’ wat van haar nieuwe album ‘The Reckless One’ komt móeten we ons losrukken om weer de pas erin te zetten naar de begane grond.
Nieuwsgierig geworden? Samantha Martin & Delta Sugar is binnenkort te zien in Amersfoort op 6 november a.s. maar ook het week-end daarnà op 13 en 14 november in respectievelijk Tilburg en Drachten, 20 november zijn ze te zien in Zaandam. Ik zeg DOEN!!
Dat de organisatie van Ramblin’ Roots 2 dagen voor D-day een afmelding kregen van de head-liner van het festival Rhiannon Giddens (The Carolina Chocolate Drops) mag als een domper worden beschouwd want hoe vind je zo snel een vervanger? Kosten nog moeite werden gespaard, veel gebel over en weer, snel tickets geboekt en zowaar staat er ook dit jaar weer een memorabele head-liner op de line-up. Dayna Kurtz en haar begeleider Robert Maché werden bereid gevonden om slechts voor 1 optreden naar Nederland te vliegen om in de Grote Zaal op te kunnen treden.
Wij van TBA? zagen de dame en haar begeleider voor ‘t eerst in Roots In The Park editie 2015 en ze pakte me meteen bij de strot. Dayna vindt ‘t “nice to be back in the Netherlands and the f*#k out of America. Our politics is a piece of shit”. De dame naast me bekommentarieert de uitspraak dat ‘t hier in Nederland ook aardig dezelfde kant opgaat. Als ze ‘Reconsider Me’ ten gehore brengt hang ik weer aan haar lippen net zoals zes jaar geleden. Die tweede stem van Robert Maché gaat door merg en been! Wat een vakmanschap tonen deze twee muzikanten door de bezoekers aan Grote Zaal muisstil te krijgen en hen als ‘t ware te biologeren naar de teksten te luisteren.
Dayna pleegt keer op keer na een mooie ballad even de teugels te laten vieren door een leuke opmerking zoals die dat ze helemaal niet meer gewend is aan het dragen van een rokje en al helemaal niet meer aan ‘t dragen van een b.h. Robert Maché zien we op de mandoline in ‘Raise the Last Glass’ en we wanen ons in een pub in Dublin.
Als we horen hoe Dayna graag een nummer van haar hand gecoverd zou zien door Aretha Franklin valt ons ‘How Do I Stop’ in de schoot. Luisterend met opwellende tranen in de ogen kan ik u zeggen dat Franklin dat heel graag zou hebben gedaan mocht zij nog in leven geweest zijn. De uithaal die Dayna hier maakt is de denkbeeldige druppel die m’n emotie emmer over laat lopen en de waterlanders biggelen over de wangen.
‘Venuzuela’ heeft een Mexicaanse feel en wordt gelardeerd met een fantastisch slidepartij. De liefde maakt dat Dayna ondeugend wordt op plekken waar ze dat nog nooit was horen we in ‘Love Gets In The Way’.
Ondertussen wordt er nergens geschuifeld of de zaal verlaten. Het publiek kan er geen genoeg van krijgen, ook dit TBA?-team blijft zo lang mogelijk aanwezig en kijkt even niet op de zelfgemaakte time-table.
Gelukkig maar want als de banjo erbij gepakt wordt voor de cover van ‘You’ll Always Live Inside Of Me’ van Bobby Charles wordt Dayna spontaan bijgestaan door het publiek wat haar enorm roert en zij een traantje moet wegpinken. Persoonlijk advies aan de lezer die nog nooit Dayna en Robert live zagen optreden, woensdag 19 januari 2022 komt ze terug naar TivoliVredenburg dus mis dit niet!
We moeten even bekomen van het optreden, raken in gesprek en missen helaas ‘t optreden van Our Man In The Field. We zullen in de toekomst moeten surfen op ‘t web wanneer deze band weer te zien zal zijn.
Laatste optreden dat we bijwonen op deze weergaloze avond is dat van de Leif De Leeuw Band waar we bijna deel uit van maakte door eerder die avond een verkeerde deur geopend te hebben, alsof er niets aan de hand was werden door een medewerker van TivoliVredenburg galant de goede weg gewezen.
Het was alweer even geleden dat we Leif de Leeuw en zijn band zagen optreden, zo’n twee maanden voor de lock-down van 2020 in Duycker Hoofddorp waar zij een tribute brachten aan The Allman Brothers. Inmiddels is Leif ook al door de tv ontdekt want een aantal weken geleden mocht hij in ‘Matthijs Gaat Door’ aantreden.
Ook heeft medebandlid Sem Jansen al via de tv meer bekendheid gekregen door het winnen van het SBS programma Hit The Road. Nou dat laatste doet deze band inmiddels wel, overal in Europa wordt er door festivalorganisatoren gesmeekt of er opgetreden kan worden.
Ook hier op Ramblin’ Roots komt de band met twee drummers t.w. Tim Koning en Belg Joram Bemelmans want dit klinkt gewoon subliem en magnifiek. De toetsenist heet Willem ‘t Hart en de bassist is Boris Oud.
Sem Janssen opent met de vocals onderwijl mag ik vaststellen dat deze band alweer is gegroeid in spel. Zo horen we een mooi gitaarduel tussen Leif en Sem maar ook een orgelpartij van ‘t Hart waar je de vingers bij aflikt. Leif excelleert al in ‘t eerste nummer van de set op vingervlugheid.
‘Do Me Wrong’ komt van het meest recente album ‘Where I’m Heading’ en oh, oh, thank you Lawd voor het zittende publiek want gelukkig kan je bij ‘t zachte spel van de frontman een speld in de Grote Zaal horen vallen. Sem en bassist Boris zijn er respectvol even bij gaan zitten.
Uptempo gaat ‘t weer voort, de vette gitaarsolo’s wisselen het ingetogen spel steed af, maar ook de medemuzikanten krijgen hun lime-light als bijvoorbeeld Boris Oud een groovy solo ten gehore brengt. M2 indien hij erbij was trots zijn geweest op deze geschoolde CodArts snarenbuiger.
Het professionalisme straalt van deze Leif De Leeuw Band af, ze brengen zelf tegenwoordig hun eigen geluidsman mee zo hoor ik en eerlijk is eerlijk dat hoor je er van af!
We zijn nog getuige van een mooie toetsenpartij die zo smooth is dat ik een bezoeker langzaam zie in dommelen, en tja ook bij ons begint de vermoeidheid toe te slaan.
We besluiten – ook heel smooth – voortijdig te vertrekken met excuses aan de Leif De Leeuw Band maar het kaarsje gaat na een dikke acht uur ‘rambling’ door de gangen en zalen van TivoliVredenburg uit. Morgen als we wakker worden zullen de kuiten ons vervloeken.
Graag willen we de organisatoren bedanken voor de mooie ontdekkingen die ons weer ten deel vielen. Tevens bedankt TBA? de organisatoren voor haar gastvrijheid, complimenteren hen voor het in goede banen leiden van de optredens onder de geldende Corona maatregelen, op naar de achtste editie van Ramblin’ Roots waar TBA? ook weer bij hoopt te kunnen zijn!
