Ian Siegal’s B.L.U.E.S project werd vrijdag 22 Oktober 2021 jl. in de kleine zaal van poppodium Duycker – Hoofddorp gestalte gegeven. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Ian Siegal heeft niet stil gezeten tijdens de lock-down periode. Niet alleen gaf hij iedere zondagmiddag een zogenaamd ‘Chesterfield Session’ concert vanaf z’n eigen Engelse chesterfieldbank in de veilige omgeving van zijn Amsterdamse appartement maar ook heeft zijn creatieve geest blijkbaar niet aan de lock-down mee gedaan. Niet alleen schreef hij nieuw materiaal voor een album wat hij afgelopen augustus met een aantal gast musici opnam in de Grow Vision Studio’s van Hoax gitarist/bassist en nu dus ook producer Robin Davey in Californië, de Brit zette ook het project B.L.U.E.S. op.
Het project B.L.U.E.S. is geïnitieerd om met bevriende en bewonderde muzikanten samen een show neer te zetten waarin zij hun muzikale voorbeelden/helden hommage willen brengen.
Met slechts 4 shows afgelopen week-end zal het hopelijk slechts een generale repetitie zijn om dit project volgend (festival)seizoen meerdere bluesliefhebbers te mogen bereiken.
Als we allerhartelijkst ontvangen worden door de dienstdoende vrijwilligers van Duycker – waar zou de cultuursector zijn zónder hen? – blijken onze namen niet bekend te zijn bij de ingang van het poppodium. We worden doorverwezen naar de dame die eerder die dag wél een mail over de aanwezigheid van TBA? heeft gelezen. Zij bekommert zich om de fotograaf van dienst en begeleidt ons naar de zaal alwaar de schrijver van dienst ook nog eens een kruk krijgt om de knie te ontlasten. Top geregeld hier bij Duycker!
De kleine zaal huist een wat nog wat achterblijvend bezoekersaantal, helaas is zij slechts voor driekwart gevuld met een nog wat onwennig en schoorvoetend publiek. Vertrouwend op het showmanship van de muzikanten zal dit snel verholpen zijn.
Het clubje muzikale vrienden die Ian Siegal omringen zijn Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm op blues-harp en vocals bij de bluesfan bekend van o.a. The Strikes, M.O.C.T., Big Pete Bluesband en als frontman van de revival van The Red Devils waarmee hij in het voorprogramma van de Europese tour van ZZ Top stond. Mischa Den Haring bekend van T-99, Serpents of The Nile en Eminent Stars – op gitaar en vocals, de gebroeders Ciggaar – Dusty (bass/baritone gitaar) en Darryl (drumms) – vormen de ritme-sectie waarbij Darryl ook naar wat later zal blijken vocaal van zich laat horen en hen kennen we natuurlijk van o.a. van The Rhythm Chiefs en meer recent van ‘t Dry River Bed Trio.
Als ‘t net na negen uur is komen Big Pete, Mischa Den Haring en de Ciggaar broeders het podium op. Pieter van der Pluijm blijkt vanavond niet alleen de blues-harp voor zijn rekening te nemen maar werpt zich ook op als MC van het collectief.
Hij begroet het overwegend mannelijk publiek – ik tel slechts een achttal dames – met de woorden dat ze er zin in hebben en hoopt dat wij er ook zo over denken.
De opener is een instrumentaal nummer en komt van de hand van Amos Milburn (na correctie van Ian Siegal zelf). ‘Chicken Shack Boogie’ zet de zinnen op scherp met de blues-harp van Big Pete en de heerlijke gitaarklanken van Mischa Den Haring.
Dan blijkt het tijd geworden om de initiator van dit project blijkens Pieter’s gevleugelde woorden “the internationally recognized Ian Siegal” uit te nodigen zijn talenten in de strijd te werpen. De bluesfan die Ian Siegal kent weet dat de man een strot heeft die moeiteloos over kan schakelen tussen Waits, Howlin’ Wolf en Muddy Waters.
Met de laatst genoemde wordt dan ook deze show van het slot gegooid, we horen ‘Walking Thru The Park’. De trouwe bezoeker van zijn optredens zijn niet al te verbaasd als de man weer eens worstelt met een losse kabel, plug of versterkerprobleem.
Gelukkig is het euvel snel verholpen en horen we de Brit zonder krakende gitaar de song weer vol passie vertolken en de met de woorden “tell me Mischa” spoort Siegal Den Haring aan zijn gitaarsolo aan het hongerige publiek te voeren.
Uptempo is de opvolger ‘Crosseyed Cat’ ook van Waters waarna Siegal de bezoekers vraagt als we ervan genieten de volgende keer 1 vriend mee te brengen, vinden we er geen f*#k aan dan graag 2 vijanden sturen om het optreden bij te wonen.
‘Just To Be With You’ bekend van Muddy Waters en Paul Butterfield – op advies van de initiator van dit project mag ik u melden dat ‘t werd geschreven door Bernie Roth – huist een opzwepende blues-harp van Big Pete en een bijtende, prikkelende slide van Siegal zelf.
Het doet me mijmeren aan de tijd dat zijn ‘Mortal Coil Shuffle’ praktisch in ieder concert van de Ian Siegal Band voorbij kwam. “B.L.U.E.S. ladies and gentlemen, that’s what you don’t see at bluesfestivals these days anymore” pepert de Brit ons in.
Het blijkt een komen en gaan te worden op het kleine podium van Duycker als we zien dat Siegal weer het veld ruimt voor Big Pete die de vocalen de zaal in slingert bij ‘One More Chance’ een lekker swingende uitvoering.
Natuurlijk kan een man als blues-harpist Pieter van Pluijm niet om Little Walter heen, de boomlange Hoekenees stevent dan ook af op een fijne uptempo uitvoering van ‘You’re So Fine’. Goh mannen, wàt hebben we dit gemist.
Darryl Ciggaar schroeft ‘t tempo wat op tijdens Sonny Boy Williamson’s ‘Keep Your Hands Out Of My Pocket’ onder de fundering van Dusty Ciggaar die vandaag op de bass musiceert.
Ook deze snaren buigt de alom zeer gerespecteerde gitarist moeiteloos, er lijken op gitaargebied geen geheimen te zijn voor hem. Zélfs de gypsy jazz schijnt zijn interesse te hebben gewekt zo zag ik een tijdje geleden in een clip voorbij komen.
Zelfs de niet-bluesfanaat kan het nummer ‘Champagne and Reefer’ appreciëren, zo ook de bluesfan hier vanavond in Hoofddorp.
Het nummer wordt als vanouds gebracht door Siegal die er weer vol voor gaat, er wordt niet ingehouden, nee de mannen staan voor hun zaak.
Mischa Den Haring speelt alwéér een opzwepende gitaarsolo en de fans smullen ervan!
Dat Darryl Ciggaar steeds vaker zingend achter het drumstel te vinden is wordt in Duycker benadrukt met een door hem werkelijk heerlijke uitvoering van ‘The Crawl’ (Guitar Junior) maar natuurlijk ook van The Fabulous Thunderbirds, de overige zangers van het collectief Ian, Pieter en Mischa geven vocaal fijn van repliek. Darryl is vanaf nu onze eigen zingende drummer à la Helm en Boyd!
Voor mijzelf een van de hoogtepunten van de avond is toch écht Mischa’s hommage aan Freddie King met ‘Boogie Funk’. De vingervlugheid die deze man op de gitaar ten toon spreidt is van fe-no-me-na-le klasse.
Steeds weer benadrukt Den Haring ook een expert te zijn in zijn combinaties gitaar en vintage versterkers om precies dat éne geluid uit de fifties te willen/kunnen evenaren. Het geheel wordt afgemaakt met een daverende drummsolo. Chapeau!
Samenzang horen we als Big Pete en Siegal Jimmy Rogers’ ‘Ludella’ brengen, een superrrrrr uitvoering door Siegal van ‘Woman Don’t Lie’ en Big Pete brengt zijn hommage aan zijn grote voorbeeld en idool Lester Butler ‘Boogie Disease’ waarbij er een gitaarsolo voor Siegal is weggelegd.
Het einde van dit té gekke optreden nadert, er wordt nog een mooie harmony gezongen door Mischa, Ian en Pieter in Willie Dixon’s ‘If The Sea Was Whiskey’ en ook hier schittert Mischa weer in een oorstrelende gitaarsolo.
De aanwezigen klappen hun handen rood, fluiten hun lippen blauw en schreeuwen hun kelen schoor voor een encore. Dit wordt gehonoreerd; niet één, niet twee, niet drie maar vier toegiften vallen ons ten deel! Achtereenvolgens gaan we eruit met Ian’s hommage aan de blueslegend die op zijn rechterbovenarm staat vereeuwigd en nog niet tijdens de reguliere set voorbij kwam ‘Forty-Four’ en ‘How Many More Years’ van Howlin’ Wolf.
Pieter wil graag de immer nog in leven zijnde Billie Boy Arnold eren met ‘Come Back Baby/I Wish You Would’, McKinley Morganfield a.k.a. Muddy Waters was al goed vertegenwoordigd op de set-list maar eentje kan er nog wel bij met ‘I Got A Rich Man’s Woman’.
De bezoekers worden uiteindelijk uitgewuifd met Big Pete’s en Ian’s vertolking van ‘Bye Bye Bye Baby Blues’ waarmee we de (lange) rit i.v.m. omleidingen naar huis met gemak aankunnen. Het was een heerlijke avond al toonde het op- en afgaan van de solisten wel wat rommelig door – naar mijn bescheiden mening – voor dit wisselen ietsjes te kleine podium.
Ondanks dat de merchandise-tafel vol lag met Siegal’s albums waar de Brit aangaf de self-service te kunnen overmaken via PayPal hebben de geïnteresseerden toch zich na de show zich aldaar opgesteld om de aanschaf te kunnen laten signeren.
De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken Poppodium Duycker en haar vrijwilligers voor de gastvrijheid. Het TBA?-team zal proberen vaker bij nog meer mooie acts aanwezig te zijn (klik HIER voor het programma).
