Het nieuwste project in bluesland – Ian Siegal’s B.L.U.E.S – stond donderdag 21 Oktober 2021 jl. op het Powerstage van poppodium Bibelot – Dordrecht. Tekst Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Afgelopen donderdag stond Ian Siegal met een select gezelschap van muzikale vrienden op het podium van het Dordtse Bibelot. Het gezelschap bestond naast Ian uit Mischa den Haring (gitaar en zang), Pieter “Big Pete” van der Pluijm (harmonica en zang), Dusty Ciggaar (bas- en bariton gitaar), Darryl Ciggaar (drums en zang). Aanvankelijk zou het een eenmalig project zijn, maar er kwamen toch nog een paar optredens bij, nadat het Dordtse concert al snel uitverkocht was.
Ian liep al een tijdje met dit project in zijn hoofd rond en wilde daar absoluut Big Pete bij hebben en zijn waardering voor Mischa en Dusty heeft hij nooit onder banken gestoken.
Het podium in Dordrecht heeft zich ontwikkeld tot een populair podium met vlot, professioneel en vriendelijk personeel en een avondje parkeren in de parkeergarage voor EUR 3,– is natuurlijk ook niets mis mee. De grote bluesfamilie, die het laatste jaar een beetje uit elkaar gedreven was begint zich ook weer te herstellen. Gelukkig bleven de begroetingen in de zaal beperkt en men liet zien echt voor de muziek te komen.
Iets na half negen kwam het gezelschap (zonder Ian) het podium op en trapten af met Jimmy Smith’s “Back At The Chicken Shack”, waarmee Pieter en Mischa zich lekker konden warmspelen.
Tegen het eind van deze instrumental liep Pieter naar de microfoon om “the one and only” Ian Siegal aan te kondigen, waarna men direct doorschakelde met Muddy’s “Walking Through The Park”.
En zo volgde de ene na de andere 50/60-er jaren bluesklassieker.
Na een nummer of vijf verliet Ian het podium en nam Big Pete een paar nummers de vocalen voor zijn rekening.
Nadat Ian terug was namen de heren beiden het “Keep Your Hands Out Of My Pocket” voor hun rekening. Ook Darryl kreeg nog de hoofdrol in een rockabilly uitstapje.
Bovendien hoorden we ook nog muziek uit de seventies: een dampende uitvoering van Freddie King’s “Boogie Funk”.
“Champagne And Reefer” kreeg ook een kippenveluitvoering en met Willie Dixon’s “If The Sea Was Whiskey” kwam na vijf kwartier een einde aan dit heerlijke, ontspannen concert.
Geen gelikte show maar vijf mannen die doen wat ze graag doen: gewoon lekker ontspannen samen muziek maken.
Uiteraard kon een toegift niet uitblijven. We kennen de tattoo’s op de armen van Siegal van Muddy Waters en Howlin’ Wolf. Deze avond waren alle heren trouw en stijlvol in kostuum en waren de tattoo’s niet zichtbaar.
Tijdens de show was Muddy al goed vertegenwoordigd en bij de toegift kwam ook ‘The Wolf’ aan bod met zijn “44 Blues” en “How Many More Years”.
Het publiek kon tevreden naar huis. Overigens niet nadat Ian bij de merchandise stand zijn handelswaar nog aan de man probeerde te brengen alvorens zich binnenkort te vestigen op onze overzeese gebiedsdelen, maar een reünie volgend jaar sloot hij niet op voorhand uit.
Het was een mooie avond in Bibelot en we zijn bijna terug waar we gestopt zijn bij de komst van COVID.
