J.J.’s Dutch Blues 2021 vond plaats op 17 en 18 September 2021 op het terrein van J.J.’s Music House – Zoetermeer. TBA? tekende ook Dag 2 voor u op. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Paul Scholman.
Zo, de tweede dag van JJ’s Dutch Blues 2021 is aangebroken. Het weer is op deze tweede dag onveranderd goed en enthousiast wordt de rit naar Zoetermeer ingezet. Een uurtje vroeger vandaag, waar de aanvangstijd is dit keer 17.00 uur. Het is vandaag wel drukker dan gisteren, toen een aantal mensen het niet redde om vanuit hun werk direct de festivalweide op te rennen. Zaterdag bleek dat probleem minder groot te zijn en het festivalterrein was wat beter gevuld.
Op het podium stond alles al in gereedheid. Even verwarring met de grote banner van de 12BBB, terwijl Richville toch echt het spits zou afbijten. Een momentje van onachtzaamheid bij de podiumopbouw noemde Kees Dusink het achteraf. Het maakte verder niet uit want Richville ziet zich hier niet door van de wijs brengen. Afgelopen jaar hadden ze hun agenda behoorlijk vol, maar helaas sloeg de Corona crisis bij dit duo hard toe.
De debuut CD uit 2019 en de meest recente CD ‘Raw’ konden niet echt gepromoot worden met live optredens. Inmiddels staat Richard van Bergen (gitaar/zang) gelukkig weer op het podium, drummer J.J. Goossens is zo ver nog niet. Bij een recent optreden werd hij vervangen door Jody van Ooijen, vandaag was King of the World man Fokke de Jong de drummer van dienst.
Ik miste alleen een beetje de achtergrond vocalen van Jeroen, maar verder stond het als een huis. Het groovde uitstekend. Tussen de Richville nummers door werd af en toe een Rootbag cover gespeeld, maar het tweetal wist het publiek snel in de juiste stemming te krijgen en nog sneller dan gisteren werd de ruimte voor het podium al gevuld.
De Twelve Bar Blues Band is bezig met een reünie tour, maar de band stond er weer als vanouds als een huis. Zanger/harmonicaspeler Jan Scherpenzeel (J.J. Sharp) en gitarist Kees Dusink vormen nog steeds het hart van de band.
Patrick ‘Sideburn’ Obrist (bas) en Jeffrey van Duffelen (drums) de ijzeren fundering.
Nieuweling Peter Langerak is een prima vervanger van Randy Pears en krijgt/pakt alle ruimte om zijn ruime aanwezige muzikale kwaliteiten te tonen.
Een man met veel ervaring, die ook nog eens vol bleek te zitten met fraaie anekdotes uit het muzikantenleven. Ook in Zoetermeer een feest van erkenning met tussen het vele eigen werk slechts één cover “The Thrill Is Gone”.
Kees Dusink is nog steeds een meester op gitaar en Peter Langerak is een perfecte sparringpartner en natuurlijk met een charismatische frontman: J.J. Sharp.
Blind B and the Visionairs verschenen in een uitgebreide eenmalige bezetting op het podium. De basis werd gevormd door Bart Kamp op bas natuurlijk en bijgestaan door Jody van Ooijen achter het drumstel en de zwagers Jan de Bruijn (gitaar/zang) en Pieter van Bogaert (toetsen).
Indrukwekkend om te zien hoe een echte Hammond met een heftruck het podium op getild werd. Het kwartet begon met een lekkere funky versie van het aloude “Nobody’s Fault But Mine”. Vergeleken met de vorige band en latere afsluiter klonk deze band laid-back. Aan het fijne bluesy gitaargeluid kunnen maar weinigen tippen evenals aan zijn heerlijk ontspannen klinkende vocalen.
Kars van Nus (Detonics) was een van de speciale gasten en hij waste onder meer zijn handen in “Muddy Waters”.
Zangeres Nienke Dingemans had ik een paar jaar terug als eens op één van Bart’s Fat Tuesday Parties gehoord en gezien, hoewel ze toen naar mijn idee nog net van de basisschool kwam. In het eerste nummer (“Nobody Knows You When You’re Down And Out”) klonk nog een beetje mager en weinig doorleefd.
Blijkbaar was dit een kwestie van even warm draaien, want het daarop volgende “Tennessee Whiskey” kreeg een volwassen uitvoering. Ik wil haar nu niet direct Whiskey & Cigarettes aanraden, maar deze dame zal met een iets meer doorleefde stem ongetwijfeld uitgroeien tot een toppertje.
Robbert Fossen kwam het gezelschap nog even versterken met het indrukwekkende slotnummer “Non Of Us Are Free” (als eerste ooit uitgebracht door Ray Charles), dat vorig jaar een groot succes werd, uitgebracht onder de naam Blind B. and the Mercenaries.
Helaas misten The Strikes de slag om het festival af te sluiten door ziekte van Pieter van der Pluijm. Gelukkig wist de organisatie waardige vervangers te vinden in de vorm van de Juke Joints. De Zeeuwse blues/rockers weten hoe ze een feestje moeten bouwen. Presentator Rob van Elst was inmiddels op weg naar een lucratieve klus als tonredenaar op een bedrijfsfeestje en aan Werner Berkens de taak om de laatste band aan te kondigen, maar niet nadat de echtgenote van Aad van Jole een hartelijk dankwoord uitsprak richting publiek.
De Juke Joints gingen in de hoogste versnelling van start alsof ze geen Corona pauze gehad hadden. Boogie Mike Staat (gitaar), Sonny Boy van den Broek (harmonica/accordeon), Derk Korpershoek (bas) en natuurlijk Peter Kempe (drums/zang/mandoline) zagen het jaarlijkse feestje in Kwadendamme dit jaar helaas de mist in gaan.
In Zoetermeer lieten ze zien dat de rockin’ blues machine nog geen slijtage vertoonde. De beide rustpuntjes in de set waren eerbetonen aan Rory Gallagher (“Going To My Hometown”) en Charlie Watts (“You Can’t Always Get What You Want’).
Met het rockende “Mojo Hand” als laatste toegift kwam er een passend slot aan een super gezellig en geslaagde JJ’s Dutch Blues festival.
Vermeld moet nog even worden dat ook het geluid (geregeld door Barry van Jole en zijn mannen) dik in orde was. Ook deze tweede dag (dit keer samen met fotograaf Paul Scholman) vloog voorbij en we kunnen eigenlijk niet wachten op de 2022 editie. Hoewel er vóór die tijd nog het nodige fraais te horen en te zien zal zijn op het podium van het JJ Music House.
Lees HIER het verslag van Dag 1.
