J.J.’s Dutch Blues 2021 vond plaats op 17 en 18 September 2021 op het terrein van J.J.’s Music House – Zoetermeer. TBA? tekende Dag 1 voor u op. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Paul de Vries (waarvoor hartelijke dank).
Nu heb ik niet de pretentie me te kunnen inleven in een pasgeboren kalfje, maar toen ik het terrein bij JJ Music House opliep dacht ik toch even dat gevoel een pasgeboren kalfje zou kunnen hebben als hij voor het eerst in de wei rond kan dartelen.
Mijn GPS stuurde me via een totaal andere route naar een vreemd parkeerterrein, maar uiteindelijk bleek ik nog dichter bij het terrein te staan dan voorheen. De toegangscontrole werkte snel en perfect en al snel liep ik met een grote glimlach het terrein op. Eerst even organisator Aad van Jole gedag zeggen alsmede mijn fotograaf voor de avond: Paul de Vries.
Daarna begon het gedag zeggen van alle oude bekenden, waarvan ik de meesten sinds maart 2020 niet meer gezien had. Het weer was schitterend en het terrein was weer gezellig ingericht, weliswaar iets soberder dan vorig jaar, maar hapjes en drankjes waren volop voorhanden. En, ook de toiletten waren beter verlicht dan bij de vorige editie en dus ook goed te gebruiken na het invallen van de duisternis.
Om klokslag zes uur betrad de master of ceremonies, Rob van Elst, het podium om de eerste band van de dag aan te kondigen: Mainline 55. Dit Zoetermeerse gezelschap bestaat uit Patrick Blijleven (gitaar), Pieter Baas (bas), Peter Hanselman (drums) en Sebastiaan Verschoor (zang/gitaar).
Met “Stray Cat Strut” en “Folsom Prison Blues” werd afgetrapt en de sfeer zat er vanaf de eerste minuut goed in. We kregen de ene naar de andere rock-a-billy, blues en rock ‘n’ roll klassiekers werd de set volgespeeld en in combinatie met het schitterende weer en het reünie-gevoel voelde het perfect aan.
De heren wisten iedereen in de juiste sfeer te brengen en te houden met prima zang van Sebastiaan en puntige solo’s van Patrick. Een heerlijke lokale opener.
Daarna tijd om wat Brabo’s los te laten op het podium en dat werd het duo Reemers en De Greef. De heren hebben natuurlijk in de loop der jaren een prima reputatie opgebouwd in de Nederlandse bluesscene in bands als Ramblin’ Dog en Mojo Hand.
Maar ook als duo wisten ze te overtuigen en namen ons mee op een fraaie reis door het zuiden van de Verenigde Staten met een fraaie bloemlezing uit de rijke bluesgeschiedenis. Ook enkele werkjes van eigen hand werden naadloos in de setlist ingebracht en dit duo wist ook de aandacht van het publiek goed vast te houden.
Joep de Greef nam naast de gitaar en harmonica de meeste vocalen voor zijn rekening. Frank Reemers speelde de sologitaar en nam de tweede stem en af en toe de leadvocalen voor zijn rekening. Hulde ook voor deze mannen, die ook altijd openstaan voor een goed gesprek met het publiek.
De Chicago Four is een gezelschap bestaande uit oude rotten in het vak: Robbert Fossen (zang/gitaar/harmonica), Ber van Zanen (gitaar/zang), Jan Markus (bas) en Jeffrey van Duffelen (drums).
Met zulke namen is kwaliteit op voorhand gegarandeerd. De heren zouden een tribute brengen aan de grote Chicago Bluesman Magic Slim, maar zakten voor de aftrap toch even af naar New Orleans met “Cissy Strut” van de Meters.
Al snel kwam de switch naar een heerlijke Chicago stijl shuffle. De ene na de andere Chicago Blues klassieker spatte er uit. Beide gitaristen lieten goed solowerk horen.
Het gespeelde materiaal bevatte niet veel verrassingen, maar dat geeft totaal niet als het op zo’n enthousiaste wijze met zoveel vakmanschap gespeeld wordt.
Voor met name de oudere bluesliefhebbers (en die waren sterk in de meerderheid) was het een feest der herkenning naar de ‘good old’ Chicago Blues hoogtijdagen.
Begonnen we met een rock-a-billy band, afgesloten werd met de Sean Webster Band, die toch meer in de rock hoek zit en af en toe (zeker niet onverdienstelijk) tegen de blues aan schuurt.
Gelukkig viel hij niet terug op het door Johan Derksen aangedragen cover song materiaal, waarmee hij zich regelmatig op TV mag laten horen maar met veel eigen materiaal van deze uitstekende songwriter.
Naast Sean (gitaar/zang) bestaat de band uit Floris Poesse (bas), Ruud Gielen (drums) en achter de toetsen Hilbrand Bos.
Muzikaal stond het direct prima alleen moesten de mannen even wennen op het podium. Maar al snel kwamen ze los en groeide het speelplezier met de minuut. Het was duidelijk dat een flink deel van het publiek voor Sean kwam en veel eigen nummers werden zelfs meegezongen.
“Mr. Highway Man” zorgde hij nog even voor een kolkende massa voor het podium. Uiteraard mocht een toegift niet ontbreken en speelde hij nog een tweetal nummers, waaronder natuurlijk de publieksfavoriet “I’d Rather Go Blind”.
Daarna was het, zo tegen half twaalf, echt voorbij want om middernacht moest het terrein volgens Corona-protocollen leeg zijn.
Met een klein beetje een herboren gevoel reed ik vervolgens huiswaarts en kon bijna niet wachten om de volgende dag weer naar Zoetermeer af te reizen.
Lees HIER het verslag van Dag 2.
