Paul Cerra Band speelde op woensdag 28 Juli jl. in Blues Moose Café (Café de Comm) te Groesbeek. Verslag Ton Kok met foto’s van Andrew Helder (waarvoor hartelijke dank!!) en de clip komt van Blues Moose zelf.
Twee weken op rij op bezoek bij Café De Comm in Groesbeek waar de mannen van Blues Moose Radio weer een prima band geprogrammeerd hadden. Een band uit het land van de blues, dus weer bijna terug naar normaal. Weliswaar moeten we nog even omgaan met de beperking van rustig op een stoel blijven zitten, maar de echte liefhebber van live muziek maalt daar niet om.
Op het podium de Paulie Cerra Band. Paulie Cerra is een Amerikaanse saxofonist/toetsenist/zanger/producer/songwriter, die zijn doorbraak maakte in de band van Lucky Peterson. Hij is inmiddels op ruim veertig albums te horen, van George Benson tot Beth Hart en Joe Bonamassa en van Rickie Lee Jones tot Glenn Hughes. De laatste jaren toert hij regelmatig de wereld rond als onderdeel van de blazerssectie van Joe Bonamassa’s band.
Onder eigen naam bracht hij in 2006 de CD ‘A Sliver Of The Moon’ uit en in 2016 verscheen ‘Hell And High Water’. Ik moet bekennen dat Paulie nauwelijks bekend was bij mij. Ik had zijn naam wel eens voorbij zijn komen, maar vond aankondiging van de Blues Moose mannen interessant genoeg om ook heer Cerra wat beter te leren kennen.
Hij had net een uitgebreide toernée door Duitsland gemaakt en besloot deze tour in de Oost-Brabantse metropool Groesbeek. Het werd een aangename kennismaking, mede dankzij de waanzinnig strakke begeleidingsband, bestaan uit Ben Forrester op gitaar, Alvino M. Bennett op drums (die Simon Danninger verving) en bassist Billy Haynes, die jarenlang toerde met Tina Turner, maar ook speelde met o.a. Ray Charles en Chaka Khan. Bovendien een aimable mens.
Goed acht uur werd de aftrap verricht met het instrumentale “Sweet Road Stomp’, gevolgd door de titelsong van zijn laatste CD, ‘Hell And High Water’. Vanaf het eerste moment zat de stemming er goed in, met door het zichtbare speelplezier van de muzikanten. Billy Haynes werd regelmatig in het zonnetje gezet, maar ook de andere muzikanten bleven niet onderbelicht. Hij mag dan saxofonist zijn bij Joe Bonamassa, hier was hij vooral actief als zanger/toetsenist en dat ging hem prima af. Regelmatig hing hij toch ook de sax om, om hier ook fraaie tonen uit te toveren. Acht nummers werden er gespeeld tijdens de eerste set. De bediening aan tafel werkte ook prima, zodat de keel gesmeerd bleef.
Na een korte pauze kwam Gerrie Jansen, terug van vakantie, de boel even opstoken en verscheen Paulie, samen met gitarist Ben Forrester op het podium om de heerlijke slide blues ‘The Cost Of Sugar’ te spelen. Ooit maakte gitarist Kirk Fletcher deel uit van zijn band. Naar aanleiding van het overlijden van Kirk’s moeder scheef Paulie het nummer ‘Mama’, dat toch wel een kippenvel momentje was. Gitarist Ben Forrester oogde als een Southern Rock veteraan (qua verschijning en spel) en als je dan leest dan Duane Allman, Dickey Betts en Warren Haynes voorbeelden waren, dan was dat eigenlijk geen verrassing.
De muziek is een fraaie mening van blues, soul, funk, rock en blues. Alvino Bennett en Billy Haynes kregen in de tweede set ook de kans lekker los te gaan in solo’s en kregen ook overtuigend de handen van het publiek op elkaar. In het slotnummer ‘I Wanna Love You’ ging Paulie toch nog even helemaal los op zijn sax tot groot enthousiasme van het (het merendeel van het) publiek. De dame schuin achter me was niet echt een sax liefhebster, maar dit mocht de pret niet drukken.
Uiteraard mocht een toegift niet ontbreken en Paulie nam deze solo voor zijn rekening: ‘Hard Times’ van Ray Charles, een van de weinige covers van de avond.
Al met al een aangename kennismaking met dit gezelschap. Gitarist Ben Forrester staat dit jaar ook nog met een andere band in Blues Moose Café, maar voorlopig ligt het bluesgebeuren tot 1 september stil.
Klik HIER voor de volledige agenda en natuurlijk ook om uw tickets veilig te stellen voor een van de mooie optredens die er in seizoen 21/22 gepland staan!
