Ian Siegal speelde vrijdag 24 en zaterdag 25 Juli jl. in de Q-Factory. Tekst, foto’s en clipje van Keimpe Sliep.
“Ik ben van the Blues Alone?”, met die woorden maak ik bij de kassa van de Q na bijna 5 maanden de herstart van mijn concertbezoeken sinds de lockdown vanwege het coronavirus. Het is Ian Siegal die vanavond met zijn tweede opeenvolgende dinerconcerten in de Q-Factory in Amsterdam het spits afbijt.
Het is een hernieuwde kennismaking met de Q-Factory sinds het memorabele optreden van 6 december vorig jaar van Ian Siegal met de Braindogs. De “Tom Waits-tributeband” met louter topmuzikanten speelde toen voor het eerst buiten Boedapest in het kader van Waits’ 70ste verjaardag hun legendarische set.
In de grote zaal heerst een echte restaurantsfeer. Zo’n 50 tafeltjes voor 2 à 3 personen op veilige corona afstand worden bediend door echte gastvrouwen en -heren. Helaas werd mijn tafeltje achteraan bijgezet maar halverwege ontdekte ik een plek aan de zijkant vooraan waar de gasten blijkbaar niet waren komen opdagen.
Een half uur voor zijn optreden begint inspecteert Siegal nog even zijn speelplaats van de avond. Na een kort praatje met een gastheer krijgt hij een glas wijn in zijn handen gedrukt en verdwijnt weer backstage. Als 30 minuten later de eerste hoofdgerechten uitgeserveerd zijn voegt Ian Siegal zich bij zijn twee “baby’s”. Twee bijzondere gitaren, een 1935 Dobro en een door Steve Chilvers speciaal voor hem gebouwde en net voor dit optreden afgeleverde 1926 Oscar Schmidt. Door de trotse eigenaar liefkozend “Mary Belle” genoemd.
Na het eerste nummer, waarvan ik de titel niet heb kunnen achterhalen, kondigt Siegal de avond aan met “it’s a strange kind of show but every show’s a show!” Hij lijkt duidelijk te maken dat dit niet echt zijn soort shows zijn. “It’s weird playing while yr eating”, memoreert Siegal. Maar ook dat het allemaal niet zo makkelijk is in de door coronaregels geteisterde muziekbusiness.
Halverwege lijkt hij zich te berusten in het concept van de avond met de opmerking: “incredible music, fantastic food and on with the show!”
Bijna elk nummer introduceert hij met een mooie anekdote en Siegal verstaat de kunst om op perfecte manier de blues met country te vermengen getuige het countryriedeltje in ‘I Am The Train’, wat ook wel weer grappig bedoeld is.
Ian’s solo concerten zijn een beproefd concept geworden. Behalve de verschillende muziekstijlen die hij beheerst en de grappige intermezzo’s is er weinig variatie. Dat neemt niet weg dat zijn optredens ook maar enigszins saai te noemen zijn. Vertolkingen van liedjes van (bevriende) muzikanten als Jason Isbell (‘Cigarettes and Wine’), Alvin Youngblood Hart (‘Pirate’s Blues’) en Mischa den Haring (‘Dead Sea Captain’), of de vertolkingen van
muzikanten waar Siegal met regelmaat zelf de mosterd haalt: ‘Pony Blues’ van Charlie Patton, Taj Mahal’s ‘Fishin’ Blues’, ‘I Drink’ van Mary Gauthier en Robert Johnson’s ‘Come On In My Kitchen’. Het boeit eigenlijk van begin tot eind.
Met de covers ‘Cigarettes and Wine’, wat Siegal betreft misschien wel het mooiste lied wat ooit geschreven is, het altijd kippenvel veroorzakende ‘I Drink’ van Mary Gauthier en het van zijn laatste plaat All the Rage afkomstige ‘Ain’t You Great’ als persoonlijke favorieten speelt Siegal een gevarieerde set.
‘The Sh*t Hit’ wordt voor de gelegenheid omgedoopt tot The Shit Hit Brexit Covid-19 Blues en ‘My Flame’, samen geschreven met zijn goede vriend Jimbo Mathus, tot ‘A Drunken Irish Ballroom Ballad’. Met ‘Preacher’s Blues/You Gotta Move’ laat Siegal ons genieten van zijn traditionele medley.
Eens te meer laat Siegal zijn kennis en kunde horen van de verschillende muziekstijlen die hij beheerst.
Nog voordat Ian Siegal het podium betrad werd bekend dat Peter Green, één van de grondleggers van de British Blues Boom en oprichter van Fleetwood Mac op 73-jarige leeftijd isoverleden. Voor Ian’s laatste liedje van de avond refereert Siegal aan de dood van Green die hij enkele keren heeft ontmoet. “A charming but troubled man”, aldus Ian en hij sluit de avond op passende wijze af met zijn eigen vertolking van de tradional ‘I’ll Fly Away’.
Ian Siegal maakt je zaterdagavond goed! Welke avond eigenlijk niet? Vanaf het begin van de wereldwijde lockdown ondernam Siegal zijn nu al fameuze livestreams op Facebook, de Chesterfieldsessies. Vernoemd naar de bank in zijn woonkamer vanwaar hij zijn “bluescountryandsoul” de wereld in streamde.
Die streams zijn elke keer weer iets om naar uit te kijken maar het haalt het natuurlijk nooit bij het live gevoel vanaf een echt podium. Ian Siegal was deze avond dé perfecte figuur om dat gevoel nieuw leven in te blazen. Na al die concertloze maanden eindelijk weer eens een liveconcert van een geweldig muzikant!
