Richville en Ian Siegal speelden zaterdag 18 januari jl. als Double-Bill in de Haarlemse Blues Club @ Circus Hakim – Haarlem. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele foto album te kunnen bekijken.
De tijd gaat hard, te hard en vanavond blijkt het maar weer eens hoe moeilijk het is om regelmatig de diverse music-venues te bezoeken. Het is alweer negen maanden geleden dat we naar Haarlem afreisden om in de Haarlemse Blues Club een fijne muziekavond te beleven.
Vanavond staat er een heuse double-bill op het programma, niet één maar twee hoofdacts. De avond begint voor dit setje van The Blues Alone? met de eerste live kennismaking met Richville en wordt gevolgd door een solo optreden van Ian Siegal. De eerste in de lange reeks van laatsten, maar daarover later meer.
Negen uur stipt komt onze gastheer Thomas Toussaint, zelf ook muzikant (blues-harp/zanger), ons enthousiasmeren voor de openers van deze avond in het propvolle, stijf uitverkochte Circus Hakim. Het publiek heeft weinig aansporing nodig want hier komen veelal kenners van de blues en hun coryfeeën.
Richville is het nieuwste project van gitarist/zanger Richard van Bergen en drummer JJ Goossens. De vaste lezer van TBA? kent Richard van Bergen van Rootbag, de Shiner Twins, Guy Verlinde & The Houserockers en natuurlijk van Dede Priest, maar ook Sunset Travelers waarin de beide mannen samen musiceren.
Vorig jaar september mocht ik het album al met de gelijknamige titel recenseren en de kennismaking met het duo en hun album werd een hele prettige. Het heeft even moeten duren maar eindelijk mogen we het werk live aanschouwen. De set kent helaas een valse start doordat het technische gedeelte van het instrumentarium niet van meet af aan wil meewerken.
We horen als eerste ‘Lord Won’t Fail Me’, de song heeft een eerste klas North Mississippi Hillcountry blues in zich. Lekker swampy start van de set ook al denk ik dat Richard er nog niet lekker in zit door het ‘gepiel’ met de kabel en zijn Crème Supro. Jeroen Goossens omlijst het geheel met een mooie beat maar ook zijn vocals tijdens het chorus mogen er zijn. Al geloof ik wel dat de mannen het end strakker hadden gepland.
De vintage Harmony Meteor doet zijn intrede tijdens track twee van het album Richville, ‘Set Me Free’,
waarbij Richard zich lijkt te herpakken. Weer geniet ik van de heerlijke stem van de man, een goede song die al snel het publiek meekrijgt. Wat meer uptempo gaan de mannen verder met een nieuw nummer van een volgend op stapel staand album. ‘All I Want’ heet de song en tja, all I want is dat deze twee mannen maar heel veel successen mogen beleven met dit nieuwe project want dit smaakt naar meer.
Een raggtime-getint nummer is ‘Love Yourself’ wat ook weer op het album is te vinden, van Bergen heeft inmiddels de zwarte Silvertone erbij gepakt. Alweer kan dit nummer op grote waardering rekenen van het kennerspubliek. Toch vind ikzelf dat de geest nog niet uit de fles is, de set verloopt goed maar nog wat kabbelend. Ik zeg “laat ’em eruit mannen!!!”
De vuige sound van de Delta blues komt tijdens deze set in de vorm van ‘Junk In The Trunk’ – een song geschreven over die lekkere dikke derrières die vele Afro-American beauties kunnen hebben – een song vol tempowisselingen, te vinden op Walk On In (Rootbag), live een top nummer! De tweede stem van Jeroen Goossens en zijn rumba-ritme tijdens ‘Nothing In This World’ van het debuutalbum schreef van Bergen met wijlen Dick Wagensveld aldus Richard en maakt hier in Haarlem heel wat los.
Over echtgenotes en vriendinnen die zeuren handelt ‘Get On That Lonesome Train’ waarbij we weer mogen genieten van het vintage geluid van de Harmony Meteor en de zangkunsten van Richard van Bergen, wat een lekkere vibe heeft deze song. JJ Goossens laat het allemaal zo makkelijk lijken achter zijn schuin opgestelde drummstel.
Op speciaal verzoek horen we de gospel die op het Richville album te vinden is onder track nummer 10 ‘Angels Tell You’. Steeds weer geniet ik van deze combinatie van Goossens en van Bergen die het nummer niveau geven.
De drop-down in de Haarlemse Blues Club laat een combinatie van Chicago en Haarlem zien maar de mannen van Richville nemen ons mee op reis naar New Orleans met ‘Right On Time’ waar het publiek alweer kan genieten van de gitaarfinesse van Richard van Bergen op de zwarte Silvertone. Een uur vliegt en er is nog slechts tijd voor een laatste song, we horen ‘Tell Me Your Name’ als uitsmijter.
Richville, een nieuw project in de vaderlandse blues die het zeker verdienen om over de grenzen hun kunnen te tonen.
Na een korte pauze hoeft het podium niet écht omgebouwd worden want de volgende muzikant zal geheel solo zijn toehoorders vermaken. Er wordt slechts een stoel aan de rand van het podium geposteerd voor de man die 2020 zal gaan besteden aan diverse projecten maar vooral zal 2020 in het teken staan van zijn afscheidstour. Ja, u leest het goed Ian Siegal hangt zijn gitaar aan de spreekwoordelijke wilgen. Na bijna dertig jaar ‘on the road’ houdt de Britse veelvuldig onderscheiden frontman, verhalenverteller en begenadigd vocalist/gitarist het voor gezien en zal zijn fans smachtend achterlaten!
De opener van de set is zoals zo vaak ‘Silver Spurs’ van het album The Dust (2008) een song dat alweer bijna 11 jaar geleden het levenslicht zag. Ik heb aan twee handen niet genoeg om te tellen hoe vaak ik het nummer al live gespeeld heb zien worden, maar iedere keer ben ik weer onder de indruk van het tempo van het gitaarspel maar ook zeker van de tekst. Bijna nergens coupletten die zich herhalen, Ian Siegal is met recht meerdere malen onderscheiden voor zijn schrijverschap. Ook zelf geeft hij hier in Haarlem toe dat dit het uitgelezen nummer is om mee te starten want zo zegt hij “from now on all the rest is a holiday”.
Siegal bracht vorig jaar een akoestische EP uit (Naked Rage) met een nieuwe song én drietal nummers van zijn album All The Rage waarvan hij ‘Eagle Vulture’ als tweede song in Haarlem speelt. Hij is gedreven, transpireert als een “whore in church” maar hoort vocaal ietwat schor aan. Het nummer handelt over de verontwaardiging over de wereldpolitiek, de oranje man in het Witte Huis worden in de tekst gehekeld en doet de tekstliefhebbers het hoofd op hol jagen, mooie gitaarpartijen spelen de hoofdrol op de National ‘grand old lady’ uit 1926.
Siegal zit op z’n praatstoel en is grappig, zo vertelt hij hoe verbolgen hij was dat een Franse journalist wist te noteren dat het volgende nummer ‘The Sh*t Hit’ over the Brexit zou zijn geschreven. Daar handelt het nummer geenszins over zo getuige de openingszin “the whole world’s in trouble”….
Aansluitend horen we een aantal nummers zie eigenlijk altijd wel deel uitmaken van de set-list tijdens solo/akoestische optredens van de Brit die zich vanavond klaarblijkelijk kostelijk amuseert.
‘Mary Don’t You Weep’ krijgt de opmerking “I’ve played that better” mee, ‘Ain’t You Great’ wordt inmiddels niet meer gespeeld op de National maar op een voor mij onbekend akoestisch exemplaar. Ook is Charley Patton weer van de partij met Siegal’s vertolking van ‘Pony Blues’, een uitvoering dat immer op veel bijval mag rekenen en zo ook hier in de tjokvolle Haarlemse Blues Club!
Tijdens de plug van het EP-tje zegt Siegal dat tijdens zijn laatste herfst-tour in de UK het leek of de Euro meer waard was…. “one euro is about ninety pounds” en hekelt de kiezers die voor het verlaten van de EU stemden en vóór Johnson “smart Boris said no-one ever” besluit hij. Van dit Naked Rage horen we ‘Dead Sea Captain’, een song dat Siegal samen met Iza Azier en “Mr. T of the 99-ers” a.k.a. Mischa den Haring schreef naar aanleiding van een krantenartikel over een kapitein van een rondvaartboot die in razernij de bewuste toeristenschuit de volle zee opvoer.
Nóg een nummer wat samen met den Haring werd geschreven is ‘One Eyed King’, de song is overweldigend en heerlijk theatraal en gelardeerd met – alweer – subliem gitaarspel. De hoge, inmiddels warm gezongen minder schorre stem van Siegal doet het nummer live veel eer aan, dit is kwaliteit!
Siegal zou Siegal niet zijn als ‘I Am The Train’ – het nummer waar hij een British Blues Award For Best Blues Song (2013) mocht ontvangen ook al werd het nummer geschreven als een country song – zou ontbreken. Ook dit nummer wordt zeer passioneel gespeeld, “putting the sausage in like Sherman Robertson says” aldus de Brit zelf.
De Amsterdamse Brit zit er vanavond goed ‘in’, hij toont aimabel, relaxed en prijst zelfs zijn publiek voor het respect dat het toont door echt aandachtig te luisteren, “you know what you can be like”.
Naast Patton moet natuurlijk ook Robert Johnson geëerd worden met een vertolking ‘Come In To My Kitchen’, weer mag ik genieten van de majestueus getimede tempowisselingen die Siegal ten toon spreidt.
De lange ontzagwekkende vocale uithaal becommentarieert Siegal met “I didn’t get all those awards for nothing”…….de lach die zich daarna van hem meester maakt laat zelfs de song een beetje in de verdrukking komen. Zoals eerder gezegd, Siegal is vrolijk en naar mijn idee kan hij altijd nog na zijn afgesloten muzikale carrière stand-up comedy gaan nastreven bij BBC’s ‘Live At The Apollo’.
De traditional ‘You Gotta Move’ die weer op de mooie oude dame (National 1926) wordt gespeeld is gelardeerd met een stukje ‘Sunday Morning Coming Down’ van Cash/Kristofferson en zelfs ‘You Never Walk Alone’ het lijflied van de voetbalclub van Liverpool wat de Brit tijdens zijn herfst-tour als grapje in Manchester speelde.
Een song over drank in deze ‘Dry January’ maand moet kunnen zegt Siegal al heeft hij zelf meer met ‘Fuck Off February’ of ‘Gay May’, we horen een gedreven gebrachte oude Ierse shanty ‘Moonshiner’, een verrassing die ik niet graag had gemist. Weer een bekend nummer op de set-list van de Brit is natuurlijk het succesvolle ‘Gallo Del Cielo’ van Tom Russell, Jason Isbell’s ‘Cigarettes and Wine’ een nummer waar ik de tekst inmiddels woordelijk kan meezingen. Het nummer emotioneerde mij de eerste keer dat ik Siegal het nummer hoorde vertolken en dat doet het nog steeds. Ik durf zelfs te zeggen dat Siegal er meer feeling in weet te leggen dan het origineel; Isbell – de man aan wie Siegal zichzelf maar liefst drie keer voorstelde – mag trots zijn op de vertolking.
Vlak voor het optreden in zijn kleedkamer vernam Siegal het overlijden van goede vriend Jörg Huber, de man die verantwoordelijk was voor veel cd-artwork van Dana Gillespie maar ook tekende hij voor de cd-covers die uitgebracht worden n.a.v. het jaarlijkse Mustique Blues Festival. Voor hem en allen die ons onlangs ontvielen speelt hij de favoriete gospel van TBA?’s fotograaf José ‘I’ll Fly Away’, geen song beter om een succesvolle set mee af te sluiten. Alweer een heel, bijzonder aangenaam solo-optreden van een man die geen band nodig heeft om succesvol te zijn, het zal afzien worden na 2020 zonder Siegal, een groot gemis naar mijn idee. Gelukkig hebben we nog 11 maanden om de Brit te volgen, solo, met band of bijvoorbeeld met Hans Dulfer Plays Leadbelly in Zaandam!
Het is inmiddels middernacht maar het massaal opgekomen publiek wil nog niet vertrekken en op aansporen van onze gastheer Thomas Toussaint laat het zich luidkeels horen.
Onverwacht krijgen we een kleine jam te zien met Richard van Bergen op gitaar, Thomas Toussaint op blues-harp en JJ Goossens op de drumms. Siegel zelf neemt weer plaats op de stoel en krijgt de elektrische Harmony van Richard in de handen gedrukt.
Geen bluesclub zonder Howlin’ Wolf en Jimmy Reed moeten de heren gedacht hebben en zo zijn wij getuige van o.a. ‘Dirt Road’ een song wat te vinden is op Siegal’s 2008 album The Dust.
De verslaggevers zijn getuige geweest van een zeer goede double-bill van Richville en Ian Siegal. De combinatie van deze toch heel verschillende muzikanten mag als succesvol in de boeken geschreven worden van de Haarlemse Blues Club.
Volgend optreden in de Haarlemse Blues Club staat gepland voor Zaterdag 1 februari a.s. wanneer Guy King zijn blues zal vertolken op de gitaar. Bestel uw kaarten niet te laat! Klik HIER om te reserveren.
Op de line-up van de Haarlemse Blues Club zijn ook inmiddels al bevestigd o.a. Tomi Leino Trio, Corey Dennison Band en James Harmon. Meer weten? Klik HIER
The Blues Alone? dankt de organisatie van de Haarlemse Blues Club en Circus Hakim voor haar gastvrijheid en ziet uit naar een volgende ontmoeting.
