Ben Poole speelde met zijn band op zaterdag 23 November jl. in de Kelder van de Q-Factory. Verslag én foto’s Dick van der Wilt. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Gitarist en singer/songwriter Ben Poole uit Brighton wordt beschouwd als het meest veelbelovende talent van de Britse blues-rock scene. Ben deelde al het podium met legendes als John Mayall, Gary Moore en Jeff Beck. In 2009 had hij de eer Richie Kotzen’s hele Europese tour te mogen openen.
Van 2008 tot 2011 was Ben Poole leadgitarist in de band van Dani Wilde en toerde met haar in heel Europa. Daarna richtte hij zijn eigen band op die in het eerste jaar van haar bestaan voor de British Blues Awards genomineerd werd.
Begin 2013 publiceerde Ben zijn indrukwekkende debuut album Let’s Go Upstairs die een zeer gevarieerde mix van blues, blues rock en soul songs bevat en geproduceerd werd door sterproducer Isaac Nossel (Jeff Beck, Tina Turner, Robin Trower, Jack Bruce, Roger Daltrey, Def Leppard).
Zijn tweede album Live At Royal Albert Hall werd zoals de titel al doet vermoeden live opgenomen door de BBC, oogstte lovende kritieken in heel Europa en versterkte zijn status van uitzonderlijke kunstenaar met een gevarieerd repertoire en een heel eigen handschrift op de gitaar. Vorig jaar bracht Poole zijn derde studioalbum Anytime You Need Me uit. Een album dat meer pop en soul invloeden heeft dan zijn voorganger Time Has Come. “Truly Astonishing” – Classic Rock Magazine, “F***ing amazing!” – Jeff Beck, “A REALLY great player” – Gary Moore via er in de aankondiging van de Q-Factory te lezen.
Na het lezen van deze introductie is mijn nieuwsgierigheid gewekt en ik ga op weg naar Amsterdam waar Ben Poole in de Q-Factory optreedt.
Na een goed uurtje rijden arriveer ik in de Q-factory aan het Atlantisplein, het is er behoorlijk druk. Dit zal er ook mee te maken hebben dat vanavond er twee concerten staan geprogrammeerd. De Britse blues-rockers van Ten Years After zijn ter ere van 50 jaar Woodstock naar Amsterdam getrokken, dat is goed te merken aan de volle brasserie met de vele bezoekers. Zij spelen boven en ik ga naar beneden een trap af en kom in de kelder, tegelijkertijd denk ik wel “de kelder en zo klein?”
Volgens mijn info. heeft Ben Poole al een live cd opgenomen in de Royal Albert Hall, maar er zal een reden voor zijn dat dit klein is gehouden. Na wat oponthoud kan ik naar binnen, eenmaal binnen zie ik wat een kleine ruimte dat het eigenlijk is en vooral hoe donker. Gelukkig heb ik enige ervaring met moeilijke belichting, we gaan ons best doen om er toch voor de lezers van de TBA? wat moois van te maken.
Ben Poole komt rond half negen langs lopen richting het podium, het is volgens mij een geschikte jongen om gezellig de kroeg mee in te gaan.
Vriendelijk en simpel en hij schijnt er ook totaal niet mee te zitten dat hij in de kelder van de Q-Factory staat. Hij houdt van gezelligheid, nou dan staat hij op de juiste plek want gezellig is het er wel!
Ben gaat lekker op los en staat echt te genieten van de aandacht die zijn optreden krijgt. Er zijn zelfs een aantal fans uit Engeland overgekomen om hem hier te zien optreden.
Ben en zijn begeleiders – Wayne Proctor op drums en bassist Steve Amadeo – voelen zich goed en gaan van start, met het eerste nummer laat direct horen dat Poole van stevig gitaar spelen houdt.
Na drie nummers heeft de frontman het al zo warm dat hij zijn team-assistent vraagt om iets te drinken te brengen, twee glazen whiskey-cola vinden snel hun weg naar de bühne. Reageert hij verrast dat hij er echt maar één bestelde, omdat ik vlakbij sta zeg ik hem “hoe meer whiskey hoe beter je gaat spelen”…… Poole reageert gevat met “daar heb je gelijk in vriend” en de man steekt me een vuist toe.
De show wordt hervat; omdat Ben steeds opnieuw zijn gitaren moet stemmen komen die met enige regelmaat vals uit de strijd. Jammer, want de man kan wel heerlijk de snaren bewerken.
Een goede gitarist met veel speciale trucjes, niet alles valt onder de noemer blues en bluesrock, want we maken ook wel eens even een uitstapje naar stevige rockmuziek, mij maakt niet uit want ik hou van lekkere, stevige muziek. De bluespurist zal over een optreden van Ben Poole vast een andere mening hebben.
Ben zoekt op het podium veel zijn basgitarist op om daar mee te duelleren, het publiek vindt dit geweldig. Het zal best al diverse keren gedaan zijn maar het blijft leuk om te zien én beide hebben er lol in. Het duel duurt wel 4 minuten lang maar bassist Steve Amadeo moet op een gegeven moment toch moet opgeven omdat gitarist Poole gaat zo ver in de solo dat het niet meer te volgen is. Iedereen juicht en klapt; heerlijk om te zien hoe mensen van muziek kunnen genieten.
Een ander hoogtepunt tijdens het optreden is het nummer ‘Have You Ever Loved A Woman’, Ben komt vooraan op het podium staan, het licht gaat laag en begint te spelen. Heel erg ingehouden begint het nummer, er volgt een vocaal gedeelte maar dan gaat de gitaar helemaal van het volume af.
Het is muisstil in de ruimte en iedereen staat vol aandacht te luisteren naar de snaren van de gitaar tot je een portofoon-oproep hoort. Gelukkig kan Ben hier een geintje overmaken maar daarna gaat hij ongestoord verder en weet dit nummer tot een geweldige einde te maken met heerlijk gitaarwerk dat wel een goede 15 minuten duurt. Super om dit te mogen beleven.
Aan alle mooie dingen in het leven komt een eind, zo ook aan dit optreden. Het publiek wordt bedankt en gaat Ben met de band van het podium.
Er word nog geroepen om meer, maar het podium van de kelder in de Q-Factory blijft leeg. De muziek is inmiddels via de geluidsman in gestart.
De bezoekers draaien zich om en maken aanstalten om de ruimte te verlaten, maar ik kan me niet voorstellen dat Poole niet even terug komt en dus blijf ik toch nog even staan wachten op de eventuele toegift. Gelukkig krijg ik gelijk en terwijl de meeste mensen al weglopen komt de band terug.
Ben heeft inmiddels een fles Jack Daniels in zijn hand en laat de mensen die willen een slok uit de fles nemen, dàt vinden mensen prachtig. Ben Poole houdt van zijn fans, dat is wel duidelijk.
Er wordt nog een lang nummer gespeeld waarvan ik een stukje film, halverwege het nummer laat Ben de spotlight aan zijn drummer en bassist. Steve Amadeo maakt er nog een leuke solo van en als afsluiting van het nummer komt Ben nog even terug op het podium.
Nu is het écht gedaan en worden de nog achtergebleven bezoekers bedankt voor hun aanwezigheid.
Zelf had ik Ben Poole nog niet eerder live zien optreden, ik kende hem alleen van de opnames van YouTube, maar mijn conclusie is dat ondanks de kleine donkere ruimte en het kleine podium deze man daar een geweldige show neer heeft weten neer te zetten. Ik hoop hem in de toekomst nog eens te zien maar dan wel op een groot podium en mooi uitlicht.
Jammer genoeg moet ik u de playlist schuldig blijven omdat deze niet aanwezig was.
Als verslaggever/fotograaf van de TBA? wil ik de Q-factory bedanken voor hun gastvrijheid en hopelijk tot een volgende keer.
