Ina Forsman en haar band speelden donderdag 21 November 2019 jl. in de kleine zaal van ‘t Paard van Den Haag. Tekst Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Op donderdagavond 21 november 2019 bracht ik, bijna onvoorstelbaar, mijn eerste bezoek aan ‘t Paard van Troje – tegenwoordige naam ‘t Paard – in Den Haag voor een hernieuwde kennismaking met de Finse zangeres Ina Forsman. In 2014 won deze dame de Finse Blues Challenge en werd daarna door Guy Verlinde in de Benelux geïntroduceerd, die haar op het podium zette met een band, waarin hij uiteraard zelf speelde, maar ook mannen als Richard van Bergen en Steven Troch. Ik heb haar toen zien spelen met een repertoire van hoofdzakelijke covers, maar het speelplezier en de onbevangenheid compenseerde dat helemaal. Ook heb ik in die tijd een heerlijk huiskamerconcert meegemaakt van haar als duo met Guy Verlinde.
Begin dit jaar zag ik haar ook bij haar tweede tour met de Blues Caravan, maar hun optreden was niet een van de sterkste Blues Caravan shows, die ik ooit zag. In Den Haag toonde ze toch een richting te hebben ingeslagen om van de blues vandaan te komen en vergelijkingen met collega’s als Amy Winehouse en Josh Stone waren niet van de lucht. Op zich niets mis mee, haar band speelde strak en de songs, hoofdzakelijk prima eigen werk, aangevuld met enkele covers, waren zeker niet verkeerd.
Vanaf het moment dat ze het podium opkwam pakte ze de aandacht en wist die helemaal vast te houden. De songs werden met leuke toelichtingen en anekdotes aan elkaar gepraat en vrijwel foutloos vertolkt. Toch jammer dat het toch meer een zangeres met band was, in plaats van een hechte band.
De namen van de bandleden buiten het bandlid die we herkenden van eerdere begeleiding van RUF artiesten zoals Nederlandse bassist Walter Latupeirissa (Dana Fuchs), de gitarist is nergens terug te vinden en de dame en heren worden ook nergens genoemd in de aankondigingen en zelf niets op haar eigen website. Jammer.
De toetsenist en saxofoon/klarinet speelster hadden een flink aandeel in het bandgeluid. Drummer en bassist legden een hechte basis neer en de gitarist viel af en toe weg in het geheel. Hij speelde elektrisch, maar rechtstreeks over de PA. Geen gitaarversterker te zien op het podium. Enerzijds prettig om geen constant aan de knoppen draaiende gitarist te zien, anderzijds best jammer dat hij volledig overgeleverd was aan de geluidsman.
Ina en haar band speelden twee sets van drie kwartier. De eerste set bestond uit nummers, die een mengeling inhielden van jazz en funk en veel moderne Rhythm & Blues. Veel werk van de cd ‘Ina Forsman’ met onder meer “Hanging Loose” “Don’t Hurt Me Now”, maar ook het van de Blues Caravan bekende “All Good”. “Sunny”, het eerbetoon aan haar jongere zus, waarvoor ze zich nooit een echt oudere zus getoond had, deed bij diverse mensen in het publiek een traantje wegpinken.
De tweede set was van andere orde en liet meer old school Rhythm & Blues en zelfs wat onvervalste soul horen. Ook hier was de ‘Ina Forsman” cd hofleverancier met nummers als “Pretty Messed Up” en ‘No Room For Love”, maar hoorden we ook Ray Charles “I Believe To My Soul” langskomen, weliswaar in het Donny Hathaway arrangement. Met de bluesy soul ballad “Now You Want Me Back” wist ze me toch weer even volledig bij de les te krijgen.
In het lange slotnummer kregen alle muzikanten nog wel volop de gelegenheid om te soleren. Uiteraard kwam de band niet weg zonder toegift en dat werd, naar eigen zeggen, een nummer dat ze al heel lang niet meer gespeeld hadden, “Sitting On The Dock Of The Bay’ van Otis Redding.
Ina Forsman, toch een beetje vreemd dat er muzikaal niets op aan te merken was, maar ik toch de spontaniteit van de eerste kennismaking miste.
Het geluid was prima in orde en de fotograaf van dienst was ook zeer tevreden met het licht. Verder kan ik alleen maar met plezier terugkijken op mijn eerste bezoek aan ‘t Paard, waar alles prima geregeld was.
