Jack Broadbent speelde op maandag 18 November in ‘t Paard – Den Haag. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER voor het album.
Velen noemen hem “The new master of the slide guitar”, Bootsy Collins noemt hem simpelweg “The real thang”. De vrijwilligers van The Blues Alone? maken deze maandagavond opnieuw kennis met Jack Broadbent! Deze Britse blueszanger maakte de afgelopen jaren wereldwijd diepe indruk met zijn virtuoze gitaarspel en door folk en blues geïnspireerde vocals. Jack Broadbent is een bluesgitarist en vocalist met een mooi verhaal. In 2014 speelde hij op een bruggetje in Amsterdam; minuten voordat de politie hem kwam vertellen dat hij diende te stoppen met spelen werd zijn korte optreden op video gezet en ging viraal op YouTube. Dit clipje is al twee miljoen keer bekeken en heeft ongelofelijke gevolgen gehad voor de jongeman (15 Juni 1988) uit Lincolnshire-UK.
Bij het horen van de blues van Jack Broadbent denk je al gauw aan een doorleefde Amerikaanse zanger, zittend op een hooibaal, fles drank in de hand. Het tegendeel is waar: Jack bracht zijn jeugd door op het Engelse platteland, waar zijn vader – ook muzikant (bassist) – hem een muzikaal dieet voorschotelde, bestaande uit artiesten als John Lee Hooker, Peter Green, Jimi Hendrix en Joni Mitchell. Legendes die, als je goed luistert, zo nu en dan terugkomen in zijn karakteristieke gitaarspel en zang.
Na te hebben geopend voor grootheden als Lynyrd Skynyrd, Peter Frampton, Tony Joe White maar ook Johnny Hallyday, besluit Jack Broadbent in 2017 als solo artiest zijn geluk te gaan beproeven. Met een overvolle tour-agenda en tussendoor opnames van nieuwe albums heeft hij een nog immer groeiende fanbase aan zich weten te scharen. Jack Broadbent heeft inmiddels al weer 4 soloalbums op zijn naam staan en hij heeft ook al heel veel internationale live-ervaring opgedaan. Zo toerde hij in Australië maar ook werd hij uitgenodigd door Joe Bonamassa om deel te nemen aan de Keeping The Blues Alive At Sea cruise van 2018.
Nadat ik een klein uurtje de binnenkomende bezoekers heb gade geslagen zie ik de lange, bijna magere Broadbent met zijn donkere lokken om klokslag half negen het podium op komen, in de hand zijn onafscheidelijke roestvrijstalen heupfles. De heupfles krijgt in elke show van Broadbent de hoofdrol zo zullen de dikke tweehonderd toeschouwers met deze nieuweling in de blues-scene gaan ervaren. De blonde en de walnoot kleurige akoestische Höfners stonden al even in de spotlight te pronken geduldig wachtend op de meester die al zijn emoties door hun snaren wil laten verwoorden.
Jack’s toehoorders zijn een prettige mix van jong, dertigers, middelbaar en ouder, nationale maar ook internationale toehoorders. Akoestische concerten blijken steeds meer voet aan de grond te krijgen, er is een grote interesse van een zeer divers publiek. De forse versterking van de vocalen en de lap-steel is voor sommigen even wennen – en dat moet natuurlijk besproken worden – maar wij van TBA? weten wat ons te wachten staat. Het wordt een rollercoaster van slide-gitaar en mooi fingerpicking werk samen met een krachtige stem. Broadbent zingt zuiver en ook het geluid van zijn gitaren staat na een aantal verzoekjes naar de geluidsman ook prima afgesteld. De kleine zaal van ’t Paard is dé perfecte locatie voor een optredens van deze aard, overal is het spektakel goed te zien en ook de belichting is piekfijn in orde.
De Brit praat graag de nummers aan elkaar door ons kleine anekdotes toe te vertrouwen, grappig uit de hoek te komen door het publiek keer op keer bij zijn optreden te betrekken, er is dus veel interactie maar dat heeft hij ongetwijfeld geleerd in zijn tijd als ‘busker’ op de straten van onze Europese hoofdsteden. Gedurende de hele show zullen we de Brit steeds weer ad rem zijn ‘sparring’ partner Shane (een Engelstalige bezoeker van de show) van repliek horen geven. Met name het pluggen van de nieuwste twee albums One Night Stand Live en de meest recente Moonshine Blue spelen daar een grote hoofdrol in alsmede het participeren van Jack’s vader als bassist op het studio album Moonshine Blue.
Met ‘On The Road Again’ van Canned Heat wordt de set geopend. Met de bruuske slide partij die daarbij gepaard gaat weet hij de bluesadepten voor zich te winnen. Broadbent vraagt het publiek of hij geslaagd is voor de auditie, want zo voelt het soms zo heel alleen beginnen op een leeg podium met gitaarfanaten op zijn vingers kijkend. Wat mij betreft én de vele dames en heren met mij is dat heel goed gelukt! Dit wordt een fijne avond met mooi gitaarwerk én hier en daar een verhaaltje. De man heeft humor, soms doen zijn uitspraken me aan die andere Brit denken maar ook aan Russell Brand.
‘Making My Way’ (Along The Trail Of Tears 2015) is een meeslepende song dat zijn weg naar Jack’s lege blad papier vond met passages als “sometimes I break on the road making my way back home”; passages waarbij je het leven ‘on the road’ met de daarbij behorende verleidingen goed kan visualiseren. Broadbent wil in Den Haag zoveel mogelijk laten horen zegt hij ons, hij wil ook graag per song betaald worden als het kan lacht hij zijn publiek toe.
De blonde Höfner maakt plaats voor de walnoot kleurige met capo waarbij het prachtige tokkelende gitaarwerk het intro is naar ‘She Said’ (Portrait 2016). Een op een John Lee Hooker ritme gestoeld het nummer, een heerlijke hedendaagse knipoog naar de legendarische blues era met de onvergetelijke blueshelden. Lowell George’s ‘Willin’ dat in de uitvoering van Little Feat één van vader Broadbent’s favorieten is. Ondanks dat het een cover is weet Jack hier zijn ‘eigen’ draai aan te geven en wordt de song nergens ‘goedkoop’ maar smaakvol ten gehore gebracht.
De walnut Höfner wordt weer gewisseld voor het blonde slide exemplaar voor ‘Don’t Be Lonesome’; wàt een finesse legt deze man in de heupfles, zelf de kleinste bewegingen is de man meester! Dit nummer is overigens ook te vinden op het Along The Trail Of Tears album daterend uit 2015.
Speciaal voor de bluespuristen horen we de wer-ke-lijk fenomenale uitvoering van Jimi Hendrix’ ‘The Wind Cries Mary’, het applaus wat de sympathieke Brit in ontvangst mag nemen is oorverdovend. Ook kersverse songs van het net opgedroogde vinyl van Moonshine Blue wordt ons voorgeschoteld. Het is muisstil in de kleine zaal van ‘t Paard als we ‘Better Man’ op de walnut Höfner. Er volgen nog meer pareltjes van eigen songs zoals ‘Midnight Radio’, maar ook Leadbelly blijkt in de show ook op de set-list te staan ‘Leaving Blues’ en Peter Green’s ‘Black Magic Woman’. Ik zeg “outstanding” Jack!
Nóg een spiksplinter nieuwe song wil Broadbent vanavond met ons delen, een ballad genaamd ‘Get A Life’ dat hij vanavond zelfs voor het eerst live speelt vertrouwt hij het publiek toe. ‘This Town’ werd oorspronkelijk in Montreal geschreven maar voor deze gelegenheid handelt het nummer over “The Hague”……”did I tell you already my dad plays bass on the new album” blijft een terugkerende kwinkslag tijdens deze maandagavond show.
‘Hard Living’ gaat volgens de introductie over hard drugs en hoe het je leven kan ruïneren. ‘Holdin’ wordt weer heel intens gespeeld dat ik enige emotie niet kan onderdrukken; de slide-partij op de blonde Höfner hierbij is van ultieme kwaliteit! De Brit zit er lekker in en deelt met zijn toehoorders dat hij dezelfde week een show van dé Ronnie Wood in de O2 Shepherd’s Bush Empire mag openen. Hij twijfelt of hij zich op zijn “best behaviour” of als “bloody nightmare” zal gedragen…..de lach die door de zaal golft zegt genoeg hoe deze Britse slide koning in de harten is gesloten. ‘Gone, Gone, Gone’ een ingetogen blues waarvan ik deze keer moet concluderen dat de vocalen wat afgeraffeld worden.
Hoe divers de smaak van een muzikant kan zijn bewijst Broadbent’s keuze voor Van Morisson’s ‘Moondance’. De folky uitvoering van het wereldberoemde nummer bezorgt menigeen rillingen van opwinding.
De toegift is een prachtige ballad dat Jack volgens eigen zeggen 10 jaar geleden tijdens zijn verblijf in Ieper na het horen van de ‘Last Post’ schreef; het nummer heeft ‘Too Late’ als titel meegekregen en het nummer mist zijn uitwerking niet…..het kippenvel staat me op het lijf!
We gaan eruit met wat het vrolijkere ‘Hit the Road Jack’ nog één keer zijn we getuige van een weergaloze, passievolle slide wat uiteindelijk toch de aansporing voor het publiek blijkt het refrein mee te zingen. Een lekker nummer als afsluiting van een bijzonder maandagavond van een man die ontdekt werd al spelend op een brug op de Amsterdamse wallen….. Hit the road, Jack …and dó please come back!!
Jack’s slide shows zijn een ‘must-see’ voor iedere bluesliefhebber en programmeur. Een kans om Jack Broadbent live mee te kunnen maken is een kans om niet te missen. Jack Broadbent; dé nieuwe slide-sensatie uit de UK!
De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken ‘t Paard voor haar gastvrijheid en hopen op nog meer blues en aanverwanten optredens waar TBA? dan ook graag weer verslag van maakt.
