Dinsdag 24 September 2019 jl. traden Ian Siegal en Ripoff Raskolnikov op in Club Nine van TivoliVredenburg te Utrecht.Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Zomaar op een doordeweekse dag zijn we te gast in TivoliVredenburg om in de nok van het gebouw – Club Nine – een double-bill bij te wonen.
Dinsdag 24 September jl. was de dag dat Ian Siegal en Ripoff Raskolnikov beiden op het programma stonden om een solo-optreden te verzorgen voor een uitverkochte zaal in Utrecht.
Als we binnenkomen ontmoeten we de collega-media die net als TBA? uitkijken naar de set van de man die voor het laatst in 2011 in Nederland te zien was, Ripoff Raskolnikov. Ooit was hij te gast op het ter ziele gegane Blues Open van Geldrop.
Ripoff Raskolnikov is het alter-ego van Ludwig ‘Lutz’ Knoglinger, zijn artiestennaam komt natuurlijk uit Dostojevski’s Schuld & Boete wat velen waarschijnlijk nog herinneren van de verplichte leeslijst op het voortgezet onderwijs. De vermaarde singer/song-writer is afkomstig uit Oostenrijk maar Budapest is zijn tweede thuis.
Daar zagen wij de man ooit in 2011 deel uit maken van de Braindogs, een gelegenheidsband die jaarlijks rond de verjaardag van Tom Waits een ode brengen aan de wereldberoemde componist/schrijver/zanger in de vorm van een avondvullend optreden op golven van de Donau.
De troubadour leverde alweer een heel aantal albums af waarvan Small World de meest recente is en waarvan ik het geluk had deze te mogen recenseren voor TBA? (klik HIER)
Om kwart over acht trapt Ripoff af met ‘It’s Not Easy’ dat afkomstig is van 2018 album Lost and Found. De krassende stem vult Club Nine en van meet af aan is het aanwezige publiek, deels staand en deel zittend, vol aandacht voor de man met de onafscheidelijke rode roos op het revers van zijn zwarte outfit.
‘Temporary’ kennen de meesten aanwezigen als een cover van Ian Siegal maar het werd geschreven en gecomponeerd door Ripoff. Een hele andere beleving dit origineel dat op zijn 2012 album Lenin Street is te vinden. Een tijdloos, wonderschoon nummer over de vergankelijkheid van het leven in deze kleine wereld waarin we leven. Als iemand’s gsm rinkelt lijkt dit de tekst nog eens te bevestigen. “Switch it off till after the show” is Raskolnikov’s verzoek dan ook. Het geluid van zijn akoestische Guild is de mooiste omlijsting die het nummer maar kan krijgen.
Van Odds and Ends (2016) komt een toepasselijke song voor deze doordeweekse avond ‘Late Monday Night’ alweer zo’n song waarbij een speld kan horen vallen in deze Club Nine. De openingstrack van Small World, ‘Sharks’, is een maatschappijkritische song. Het nummer handelt over de talloze bootvluchtelingen die nergens in Europa welkom zijn en over de machtswellustelingen op deze aardbol. De raspige stem van Ripoff spuwt de schitterende teksten als “some people swim for their lives while other run their own private armada” in je gezicht en of je wilt of niet je gaat over de situatie in de wereld nadenken.
Een van mijn favorieten van deze ingetogen singer/song-writer. Zo ook ‘Inuit Girl’ – wat handelt over een moneymaker-man die denkt dat alles te koop is en een Inuit vrouw in een bar probeert op te pikken – dat van het zelfde album komt, overigens is zijn gitaarspel op de akoestische Ibanez van hoge kwaliteit alsook zijn performance.
In de introductie naar ‘Cheap Hotel’ (Odds and Ends 2016) vertelt Raskolnikov ons dat hij heel wat goedkope hotels in zijn leven heeft gezien én beslapen. Als afsluiter voor de 20 minuten pauze horen we ook nog van deze cd een mooie blues op de elektrische crème Fender Stratocaster ‘Dead End Blues’.
Een hele bijzondere set van de heel bijzondere, ingetogen bijna timide man die als Ripoff Raskolnikov hier in de Club Nine de toeschouwers moeiteloos tot een luisterend publiek transformeerde.
Na de pauze is het tijd voor de man die al veelvuldig door de diverse TBA? medewerkers is gerecenseerd. Wij wagen ons nog eens aan een verslag van zijn solo optreden. Ian Siegal is gekleed in een 3-delig pak en laat zich vergezellen door zijn ‘old lady’, de National Resonator 1929 wel te verstaan. Daar zijn de fotograaf en ondergetekende alvast heel blij mee want uit eerdere solo-optredens én cd-opnames weten dat deze gitaar een wonderschoon geluid heeft. Siegal heeft een tweetal jaren ‘vrijaf’ van het band-werk genomen en trekt momenteel solo de wereld rond. Voor dit setje TBA?-ers is het alweer een kleine anderhalf jaar geleden dat we hem op Duvel Blues een van zijn betere solo-optredens zagen brengen met een staande ovatie als waardering. Vandaag zal het met dit aandachtige publiek niet anders zijn.
Siegal opent met het nummer waarbij het makkelijkst de vingers los kunnen worden gespeeld…..’Silver Spurs’ een song dat alweer 10 jaar geleden het levenslicht zag op het 2009 album The Dust. Eerlijk gezegd kan ik de lezers niet vertellen hoe vaak ik het nummer al live aanschouwd heb, iedere keer ben ik weer onder de indruk van het tempo van het gitaarspel maar ook zeker van de tekst die weinig tot nooit lijkt te herhalen. Velen weten het al, Siegal is een verhalenverteller maar ook zeker een begenadigd vocalist en gitarist.
De opvolger heeft Siegal volgens zijn introductie geschreven voor alle “fascists and dictators around the globe”, we luisteren allemaal aandachtig naar ‘Eagle-Vulture’ van All The Rage wat vorig jaar uitgebracht werd. Een nummer wat er meteen in hakt, de verontwaardiging over de wereldpolitiek en de man in de Oval Office worden in de tekst gehekeld en doet echte luisteraars het hart sneller kloppen, mooie gitaarpartijen voeren de boventoon.
Siegal vertelt ons dat hij het bij dit album zal houden vanavond en vervolgt met passie ‘Ain’t You Great’, een Waitsiaans aandoend nummer, feilloze wrange teksten zijn ongetwijfeld ingegeven door afgrijzen over de wereld heden ten dage. In het intermezzo van het nummer horen we dat dit het punt is waarop Dusty Ciggaar normaal gesproken zijn solo geeft, “and it has been great” verzucht de Brit geestig. Van de EP Naked Rage komt een nummer wat ik nog niet eerder live mocht beluisteren, ‘Dead Sea Captain’, wat Siegal samen met Iza Azier en “Mr. T of the 99-ers” a.k.a. Mischa Den Haring schreef naar aanleiding van een krantenartikel over een kapitein van een rondvaartboot die in razernij het bewuste bootje de volle zee opnam.
De hoge zuivere stem van Siegal doet het nummer ook live veel eer aan. Met de opvolger ‘Talkin’ Oversea Pirate Blues’ dat Siegal samen met zijn Amerikaanse kompaan Jimbo Mathus schreef blijven bij de zeevarenden. Deze up-tempo song is overigens te vinden op twee albums uit 2015 en 2016, respectievelijk Picnic Sessions en Wayward Sons.
Up-tempo lijkt in dit gedeelte van de set het kader want we horen ook gelukkig de akoestische uitvoering van ‘I Am The Train’ dat Siegal voor het album Candy Store Kid, opgenomen in de Zebra Lounge Studio’s in Clearwater-Mississippi. Het nummer werd ooit geschreven als een country-song, werd als Best British Blues Song van 2013 uitgeroepen en is in de akoestische uitvoering een belevenis.
De Britse Amsterdammer zit er weer goed ‘in’ vanavond, hij prijst zelfs zijn publiek voor het respect dat is getoond tijdens het optreden van Ripoff Raskolnikov en dat nu ook voor de Brit wordt getoond. Het komt té weinig voor dat het Nederlandse publiek zo aandachtig luistert als in de intieme Club Nine van TivoliVredenburg.
Ondanks de eerder gedane belofte slechts eigen werk te spelen van All The Rage maakt Siegal toch een uitstapje naar Robert Johnson, de (té) lange uithaal in ‘Come On In My Kitchen’ krijgt de handen van de toeschouwers grif op elkaar. We luisteren naar Siegal’s uiteenzetting over de reden waarom ‘Moonshine’ ook op de set-list is gezet, zijn verblijf in Brazilië en de met vijgen gebrouwen home-made Cachaça stonden garant voor zijn bijnaam Mr. Moonshine.
‘Won’t Be Your Shotgun Rider’ is weer van All The Rage, één van mijn persoonlijke favorieten. Een song waarvan Siegal zegt het nauwelijks solo te spelen. Dit is een nummer waarbij de Brit weer een van zijn vele nuances van zijn stem kan benadrukken, een nummer wat mij vooral aan de smoothness van ‘Rodeo’ (Candy Store Kid) en het melodieuze ‘Jewel Of The Grenadines’ (Mustique Blues Fest 2009) laat denken. Ook hier in de intieme Club Nine is de vertolking van de meeslepende song bijzonder goed.
Nóg een nummer dat Siegal met Mathus schreef is ‘Sweet Souvenir’ een song in de trant van zijn signature-song ‘Falling On Down Again’. De respons op de set van Ian Siegal is repectvol en daarvan geniet de man die de National Resonator gitaar inmiddels heeft verwisseld voor “Charley”, ikzelf lik de spreekwoordelijke vingers af bij het jazzy intermezzo wat Siegal in Sweet Souvernir weet in te passen. Klasse!
De reguliere set komt met ‘My Flame’ ten einde, de song is een meeslepende roman over een ongelukkig beslissing in de liefde, inmiddels heeft Siegal een gelukkige beslissing genomen en zijn ‘vlam’ tot zijn echtgenote weten te maken.
Zonder zweverige opsmuk zet Siegal met deze song een ballad neer zoals alleen hij dat kan, het aandachtige publiek kan maar moeilijk hun waardering voor deze meesterlijke song voor zich houden, vanaf een afstandje zie ik velen fluisterend de goedkeuring met elkaar delen.
Inmiddels wijst de klok half elf aan en wordt vriend Ripoff Raskolnikov terug op het podium uitgenodigd. “All scripted and choreographed, there will be dancing” grapt Siegal.
Ripoff speelt een van mijn favoriete nummers ‘Abalone Earrings’, van het album Odds And Ends uit 2016, schalt uit de speakers van Club Nine in TivoliVredenburg, Ian begeleidt de Oostenrijker op gepaste ingetogen wijze.
Zeer mooie samenspel, nóg mooier samenspel beleeft het publiek en de TBA?-ers van dienst tijdens de vertolking van Jason Isbell’s ‘Cigarettes & Wine’, de slide van Ripoff Raskolnikov is zo virtuoos dat de rillingen over m’n rug lopen. De stem van Ian Siegal die deze song op zeer harmonieuze wijze ten gehore brengt is de kers op de taart van deze ballad.
Ofschoon dat we al dik over de reguliere speeltijd heen zijn worden de heren door een ovationeel applaus verlokt tot het geven van een encore. Ook al wilde Siegal niet teveel covers doen deze show gooit hij tijdens de encore de kont tegen de krib en verwent ons met Willie Nelson’s ‘Blue Eyes Crying In The Rain’.
Een smaakvol samenspel van deze twee virtuoze singer/songwriters als afsluiting had men niet durven dromen. Alsof dit nog niet genoeg is kiezen Siegal en Raskolnikov in het kader van het toekomstige Braindogs optreden in de Q-Factory 6 december a.s. voor Tom Waits’ ‘Jersey Girl’.
De verslaggevers zijn getuige geweest van een zeer goede double-bill van Ripoff Raskolnikov en Ian Siegal. Beiden muzikanten hebben elkaar de ruimte gegund te excelleren met hun zelf gecomponeerde en geschreven repertoire. Het was een indrukwekkende ervaring deel uit te mogen maken van een aandachtig en goed luisterend publiek in de intieme zaal van Club Nine van TivoliVredenburg. Wij danken de vrijwilligers van TivoliVredenburg, zonder hen zijn deze avonden bijna onmogelijk. Dank aan TivoliVredenburg voor de gastvrijheid en voor het programmeren van deze luisterconcerten.
