De 2e editie J.J.’s Blues & Roots Festival vond plaats op 14 September 2019 in J.J.’s Music House – Zoetermeer. TBA? tekende voor u op. Een verslag van Ton Kok met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Op het terrein van het JJ Music House in het Van Tuyll Park in Zoetermeer vond op zaterdag 14 september het 2e JJ ‘s Blues & Roots Festival plaats. Net als vorig jaar een uitstekend georganiseerd festival met prima voedsel (met voor de zeurpieten van vorig jaar zelfs prima friet). De aankleding voor het terrein zag er ook weer verzorgd uit met een paar prima pauze acts binnen in het JJ Music House. Bovendien na een rampzalig voorgaand weekend werkten de weergoden, evenals vorig jaar, prima mee.
De aftrap werd verricht door de Dave Warmerdam Band, die momenteel bezig is met een zegetocht langs diverse festivals. Ook in Zoetermeer was het veni vici vici.
De band met zangeres Janne Timmer, toetsenist Dave Warmerdam, gitarist Sonny Ray van den Berg, bassist Lars Hoogland en drummer Rick van der Voort is momenteel in bloedvorm en de andere deelnemers aan de finale van de Dutch Blues Challenge 2019 kunnen de borst alvast natmaken.
Blues, funk, jazz, rock met wederom een vlekkeloze uitvoering van “Tennessee Whiskey“ tussen het nodige eigen werk. Muzikaal strak, uitstraling en podiumpresentatie dik in orde, de band is helemaal klaar voor een zonnige toekomst.
De Belgische BluesBones waren de tweede band op het programma en de band rond oudgedienden frontman en zanger Nico de Cock en gitarist Stef Paglia met verder Edwin Risbourg achter de Hammond.
Geert Boeckx op bas en Jens Roelandt achter het drumstel zetten ook weer een uitstekende set neer met een mooie mix van werk uit de beging periode, prima vermengd met recenter materiaal.
Een solide ritmesectie, prima zang en gitaarwerk, aaneengeregen door de heerlijke Hammondklanken. Al snel bleek dat de heren rondom Zoetermeer in de loop der jaren een prima reputatie hebben opgebouwd en prima werden ontvangen.
Dan Giles Robson…… Met een Blues Award op zak voor de CD, die hij gemaakt heeft met Joe Louis Walker en Bruce Katz (“Journey To The Heart Of The Blues”) en een splinternieuwe CD “Don’t Give Up On The Blues” speelde hij ook een zeer overtuigende set.
Zijn harmonicaspel zet momenteel buiten de V.S. de standaard. De zang is ook dik in orde en zijn band, bestaande uit Chris Corcoran, die prachtige gitaarpartijen liet horen, Paul Carmichael op bas en drummer Joe Alotta.
De ritmesectie legde een steady ondergrond neer voor een met veel eigen werk gevulde set. Hij eindigde met Snooky Pryor’s “How’d You Learn To Shake It Like That”. Mister Robson kent zijn klassiekers en voegt hier zijn eigen klassiekers aan toe.
Barrelhouse behoort al jaren tot de absolute top en liet hier ook weer een energieke set horen met subliem gitaarwerk van de gebroeders Guus en Johnny Laporte, het nog altijd sprankelende pianospel van Han van Dam, de ritmesectie met Jan Willem Sligting (tevens harmonica), drummer Bob Dros en met de beste blueszangeres der lage landen, Tineke Schoemaker.
Het geluid was de hele dag perfect, maar uitgerekend kwam de muziek van Barrelhouse op het achterste gedeelte van het terrein (ja, bij de tap), wat minder krachtig door. Snel naar voren dus, waar het wel pico bello klonk. Barrelhouse is gewoon een vaste waarde waar je op kan bouwen en nooit teleur stelt.
De man met de mooiste stem van alle vocalisten op het festival: Big Daddy Wilson. De al lang in Duitsland wonende Amerikaan bracht zijn Italiaanse begeleidingsband mee, Cesare Nolli (gitaar), Paolo Legramandi (bas), Ni Taccoti (drums) en Enzo Messina (toetsen).
De heren gingen strak en overtuigend van start met wat materiaal van hun nieuwste CD “Deep In My Soul”, waar onder de titelsong, maar ook het oudere werk. Halverwege de show ineens een moment waar de band even de weg kwijt leek te zijn. Big Daddy wist óf de tekst niet meer óf de band zette een verkeerd nummer in.
Al snel verdween Big Daddy even van het podium en speelde de band een lang latin achtig werkje en keken de toeschouwers elkaar wat vreemd aan. Na het nummer kwam Big Daddy weer terug op het podium om de set op enigszins rommelige wijze, maar professioneel af te sluiten.
De man in trenchcoat, die al vroeg op de dag gesignaleerd werd en enigszins aan het tv-karakter inspecteur Colombo deed denken en iedereen vriendelijk en hartelijk te woord stond: Chris Cain.
Hij was de volgende die het podium mocht betreden, begeleid door de Luca Giordano Band met Luca op gitaar en verder Walter Cerasani op bas, Eric Cisbani op drums – die als last minute invaller prima werk verrichtte – en de weergaloze Jan Korinek op keys. Chris Cain zette een weergaloze set neer met eigen werk als “Steppin’ On A High Wire”, “Drinking Straight Tequila” en “Helpin’ Hand”, maar ook kippenvel veroorzaken tributes aan grote muzikale helden als B.B. en Albert King.
Als gitarist is hij een beetje te vergelijken met Robben Ford, hoewel bij Chris altijd de blues aanwezig is. Ook hartverwarmend hoe hij Sonny Ray van den Berg op het podium haalde om even mee te sparren. De heren deden zich even te goed aan “Straight Tequila” en Sonny Ray gaf de meester aardig partij.
Deze band was ook de enige act van de dag, die spontaan een toegift afdwong. Echt een weergaloos optreden, deze band hoort volgend jaar gewoon op het Holland International Blues Festival te staan!
Afsluiter van de dag was het Stevie Nimmo Trio. De Schot was weer helemaal hersteld van zijn armproblemen en liet horen op gitaar weer helemaal de oude te zijn. Het trio werd gecompleteerd door Kelpie McKenzie op bas en Craig Bacon achter de drums. Een heerlijke frisse setlist met het nodige werk van de nieuwe CD “Sky Won’t Fall”.
Ook oude klassiekers als “Gambler’s Roll” en “Good Day For the Blues” werden niet vergeten. Terwijl het terrein zich in duister begon te hullen en de warme temperaturen het ook voor gezien hielden wisten Stevie en zijn begeleiders hun fans nog een mooi einde van de dag te bezorgen en tevreden huiswaards te sturen.
In de ombouwpauzes werd het publiek binnen in het JJ Music House uitstekend bezig gehouden. Big Bo nam ons mee op een tripje langs de Mississippi voor de 2e wereldoorlog.
Janne Timmer en Dave Warmerdam zetten met Sonny Ray op gitaar twee mooie sets neer.
Evenals trouwens Lost and Found.
Dat alles werd vooraf gegaan door een harmonica workshop door Hans de Vries en een stevige blues/rock after-party door The Rude Move.
Enige minpuntje: de onverlichte toiletten. In absolute duisternis een Dixie betreden raad ik niemand aan. Maar verder alles uitstekend geregeld en hopelijk op weg naar de derde editie.
