Een sfeerverslag van het 9e Yellowtime Blues te Geel – België op 07 september 2019. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te bekijken.
Zoals ook in de vooraankonding te lezen was is dit festival, vergeleken met de meeste festivals, heel intiem. Yellowtime vindt haar ontstaan in 2010 waar de organisatoren graag een jazz gebeuren wilde realiseren en werd aanvankelijk enkel op de zondag gehouden. Sinds 2013 is Yellowtime – op veler verzoek – verlengd met de zaterdag waar de organisatoren een avondvullende bluesprogrammering wisten te verwezenlijken. Alles neemt plaats op het privé landgoed van de familie Leysen/Mannaerts, het terrein heeft een capaciteit voor 500 bezoekers en wordt ieder jaar zeer goed bezocht. Yellowtime is een festival met een zéér sfeervolle aankleding zoals een dansvloer, bediening aan de opgestelde tafeltjes en stoeltjes, plankiers, vuurpotten, terras-heaters, bar, cava-corner en een tweetal kwaliteits eet-counters waarvan één op dezelfde dag geplukte oesters serveert.
Ook op deze 9e editie van Yellowtime staat ons vandaag weer een mooie line-up te wachten met Dries Bongaerts, Rootbag, Kat Rigging & Blues Revival en de afsluiters zijn Cosmo’s Foger-T. Ondanks de weersvoorspellingen kan het festival vandaag niet klagen over de bezoekersaantallen, de organisatie heeft er alles aan gedaan zodat we allemaal droog kunnen blijven met een extra tentendak over de dansvloer. Wij van TBA? zijn deze keer lekker vroeg na een heerlijk late lunch bij een brasserie in het centrum van Geel als we ons om half zes aanmelden bij de ontvangst. We worden alweer alleraardigst ontvangen en we begroeten onze Belgische collega en wat bekenden.
Dan is het tijd om het notitieboekje en de camera te voorschijn te halen want onze MC Hans Clasesen staat al op het podium om de eerste act aan te kondigen.
Dries Bongaerts zou eigenlijk hier in Yellowtime met twee andere muzikanten optreden als Dries In Trio, helaas is het verkeer rond Brussel er de oorzaak van dat de twee trio-leden niet op tijd in Geel zijn geraakt. We zullen het met Dries Bongaerts solo moeten, dat klinkt als een aderlating maar dat is het in het geheel niet. Wij van TBA? hebben n.l. al eerder met deze gitarist/singer/songwriter mogen kennismaken op Duvel Blues 2018.
Bongaerts speelt normaal in een band die onder de naam New Rising Sun in België bekend is. De man is afkerig van opsmuk; zijn repertoire bestaat uit sobere roots-blues. Dries is onder invloed……van Bob Dylan! Zijn dichterskwaliteiten zijn van hoog niveau maar ook de composities liegen er niet om. Dries bracht in 2017 het album For The Light In Thy Heart uit als solo-album en natuurlijk zullen er vandaag daarvan een aantal mooie songs voorbij komen.
Helaas arriveren er nog steeds bezoekers die uitgebreid en té luid hun vrienden en bekenden begroeten zodat onze minnezanger slechts voor de eerste rijen lijkt te spelen. De man lijkt bijna in zichzelf op te gaan, de set voltrekt zich zeer intens. Ondanks zijn prachtige gefloten intermezzo kan Dries de eerste regendruppels niet stoppen.
Een meeslepende ‘Fear We Are Losing’ betreft de liefde of beter gezegd het afnemen van de liefde maar ook een nummer over het kwaad van de wereld – geld – is onderdeel van de set-list het nummer ‘Money’ is ook te vinden op het voorgenoemde album uit 2017. Teksten als “money is always to blame, no money can save you no more” raken me.
Dries breekt een snaar van de akoestische gitaar in de openingstrack van het album ‘In The Morning Sun’, gelukkig is daar een behulpzame toeschouwer die deze ietwat bedroefd aandoende zanger graag een helpende hand toesteekt. Met lichtelijk hese stem spreekt hij de woorden “Murphy’s Law” uit, niet zou doen vermoeden dat later in de set hij nog eens een snaar zou breken.
Intussen pakt bongaerts de Dean Resonator erbij om een heerlijke slide in ‘Proof Me Wrong’ en ‘Jessie’ neer te zetten. De verrassing is groot als ik een van mijn favoriete nummers hoor, het werd geschreven door Stephen Forster maar Dylan maakte het bekend bij de grote massa, ‘Hard Times’. Een zeer goede maar geheel andere cover als dat we van Ian Siegal gewend zijn.
Als het up-tempo ‘Way Down’ ingezet wordt breekt de arme troubadour weer een snaar maar gelukkig laat de man zich niet uit het veld slaan en speelt bijna woedend het nummer tot een einde, ontzettend gaaf! Niet alleen Dylan is een invloed, ook de jonge Zweedse Daniel Norgren is een favoriet van Dries Bongaerts blijkt als de man ‘Tough It Aches’ ten gehore brengt. Ondanks de coserende bezoekers achterin de tent geniet ik volle teugen van deze timide verschijning.
Jany, het kleine meisje wat al die tijd op de klanken van onze singer/song-writer meedanst mag het laatste nummer Dries Bongaerts vergezellen op het podium. Dries Bongaerts een aanrader voor diegenen die de folk/roots een warm hart toedragen!
Om half acht is het tijd voor Rootbag, het trio wordt voorgestaan door zanger/gitarist Richard van Bergen, bassist/backing-vocalist Roelof Klijn en drummer Jody van Ooijen. De band won de Dutch Blues Award voor Beste Blues Band in 2015 en stonden in dat zelfde jaar op het gerenomeerde Blues Peer.
Rootbag hebben alweer twee puike albums afgeleverd, hun debuutalbum onder de titel Rootbag in 2014 (Arrow Classic Rock Radio blues cd van het jaar) en de opvolger Walk On In dateert van 2017. Beide albums werden met lovende kritieken in de media onthaald en leverden hen vele optredens in Nederland en Belgie op. Wij van TBA? zijn fan van de “hypnotic grooves & the sexy moves” zoals onze MC Hans Claesen Rootbag introduceert. Ongetwijfeld zullen we hier op het sympathieke Yellowtime 2019 een mix van Walk On In maar ook van de voorloper Rootbag gaan horen.
Ik heb mijn enthousiasme voor Rootbag nooit onder stoelen of banken geschoven, sterker nog zij waren een aantal jaren zelfs te gast op het 60e verjaardagsfeest van de fotograaf van dienst. Er wordt geopend met een nummer van de hand van drummer Jody van Ooijen ‘Headache Tonight’ waarin de vette bass-riff van Roelof Klijn de toeschouwers in de onderbuik raakt.
‘Maybe Someday’ komt van de laatste schijf en heeft een heerlijke southern feel, het gitaarspektakel vult de privétuin aan de Busser, het lijkt van Bergen vocaal en instrumentaal allemaal zo makkelijk af te gaan. Een smooth overloopje naar het volgende werkje ‘Love Tells No Lies’ dat van het het debuutalbum afkomstig is, het nummer is duidelijk beinvloed door een zekere Hendrix.
Alledrie de mannen zitten er weer lekker in, Jody is Mr. Beat en Klijn heeft de cool groove op de bass ook weer te pakken! Een pompend Chicago-ritme volgt met ‘That’s What You Do To Me’, de toeschouwers zijn helemaal mee en ik zing lipsync-end mee. ‘When He Comes’ uitgebracht op het Rootbag album staat ook gelukkig weer op de set-list, een nummer met een hoog Gospel gehalte en nog steeds een van mijn persoonlijke favorieten. Het geluid wat van Bergen uit de Steffsen haalt is werkelijk fenomenaal, er maak zich een enorme vibe van mij meester. De aderen van zanger/frontman/gitarist zwellen keer op keer op om alle vocalen van de stembanden te persen, wat een beleving heeft deze man, ON-Nederlands goed zijn.
Daarna wordt ‘Nobody’ ingezet maar wat volgt kan rustig als de grootste nachtmerrie van iedere concert/festival organisator betiteld worden. Het aggregaat geeft de geest! Helaas kampte de organisatie met problemen de verhuurder te pakken te krijgen ondertussen blijven vele hobby-techneuten proberen het ding werkend te krijgen. De tijd tikt door en het optreden van Rootbag sterft een zachte dood.
Het was alweer eventjes geleden dat TBA? bij een live-optreden van Rootbag aanwezig was maar de fotograaf en ik zijn het roerend eens; Rootbag is én blijft een aanwinst voor de Nederlands/Vlaamse muziekscène! Rootbag, een band die hopelijk na dit zéér korte maar zéér goede optreden hopelijk nu écht door mag breken bij onze zuiderburen.
Ondertussen zitten we allemaal in het donker en worden er door de vrijwilligers snel kaarsen en waxinelichtjes op de tafels gezet, de terras-heaters die op gas werken verwarmen de vele bezoekers. Niet alleen de ledematen worden verwarmd maar ook de harten van de bezoekers want inmiddels is onze opener Dries Bongaerts in de tent voor het podium te vinden. Hij speelt en zingt onversterkt een mooie selectie nummers van zijn idool Bob Dylan , we horen bijvoorbeeld ‘It’s All Over Now, Baby Blue’ waarbij het publiek gretig het refrein meezingt. Ook een song van Link Wray komt voorbij met ‘Falling’ Rain’. De stemming zit er ondanks de stroomstoring goed in, uit volle borst zingen Dylan’s ‘Like A Rolling Stone’ mee. Bijzonder om mee te maken dat onze minnezanger Dries nu meer aandacht opeist als tijdens zijn set op het grote podium. Laten we hopen dat het publiek in de Mezz tijdens het Rootz Fest. zaterdag 09 November a.s. net zo aandachtig is!
Als de klok kwart over tien aangeeft is alles weer in gereedheid voor de volgende act het podium te bemannen. Kat Riggins & Blues Revival krijgen ondanks waar voor gevreesd werd toch hun time to shine!
De 39 jarige Katriva Riggins werd geboren in Miami, zij wordt in Geel begeleid door Blues Revival die bestaat uit gitarist/zanger/bandleider Little Steve (Steven van der Nat), Andreas Robbie Carree op drumms, Hassan Abudaldah op de bass en saxofonist Jan de Ligt. Deze mannen weten al lang waar de blues-mosterd vandaan komt, om niet nog meer tijd te verliezen zolang het aggregaat weer van stroom kan voorzien gaan de dame en heren er vol in met ‘Tightrope’, een nummer met een lekkere funky groove dat van haar 2018 album In The Boys’Club komt. Speciale vermelding is op zijn plaats voor de virtuoze solo die Steven van der Nat zo vroeg in de set laat horen.
Kat Riggins neemt waar ze ook optreedt meteen beslag van de goodwill van haar publiek, ze zoekt al meteen de interactie door de toeschouwers te vragen een paar stapjes naar voren te komen. De bezoekers van Yellowtime hadden al eerder deze avond bewezen een toeschietelijk publiek te zijn tijdens de stroomstoring en ook nu wordt er meteen gehoor gegeven aan het verzoek. De opvolger is de titeltrack van het album ‘A Girl In The Boy’s Club’, een song wat eigenlijk haaks staat wat op deze ‘kittige Kat’ zoals ik haar graag noem heeft bereikt in de blueswereld die voornamelijk gedomineerd wordt door mannelijke collega’s.
Mijn ex-homie Jan de Ligt mag in dit nummer een hoofdrol vervullen, terecht dat hij de spotlight krijgt want zijn sax bezorgt mij keer op keer kippenvel. Kat Riggins trad al eerder op in België en wel zo’n drie en half jaar geleden in het Belgische muziekcafé Crossroad te Olen met haar (Amerikaanse) Blues Revival optrad en iedereen voorzag van kleine tamboerijntjes en later haar biertapkunsten toonde aan de uitbater van het muziekcafé, vreemd genoeg is de Sjiet zoals als hij voor de klanten heet nu niet aanwezig op dit negende Yellowtime.
We horen nog meer werk van In The Boys’ Club zoals de meezinger ‘Second To None’ waarbij de ritme-tandem Hassan en Andreas de vette soul-sound nog maar eens even aandikken. Natuurlijk tekent Steven van der Nat voor de vuige gitaarlicks. Toch staat er in Geel niet alleen eigen werk op de set-list maar ook haar idolen Ms Etta James en Chicago’s finest Koko Taylor worden geëerd met een tweetal covers, er volgt een ondeugende versie van James’ ‘Jump Into My Fire’ en Koko Taylor’s ‘Voodoo Woman’ blaast Kat Riggins nieuw leven in. Kat Riggins is een vakvrouw dat is al langer bekend maar steeds weer weet zij dit feit te bekrachtigen met haar enthousiaste optredens maar ook door haar begeleiders meermaals in de spotlight te zetten zoals in het laatst genoemde ‘Voodoo Woman’ Hassan Abudaldah uit te dagen een slam & pluck solo weg te geven.
Dan als iedereen inmiddels hevig swingend op de dansvloer is wil kittige Kat een nummer dat na aan haar hart is delen met haar toehoorders. Het is slowblues-time, time to shine voor deze diva die zachtjesaan heel Europa verovert met haar zangkwaliteiten én charisma. Up-tempo, gospel of slow blues deze bluesdiva draait nergens haar hand voor om; the girl can’t help it haar publiek draagt haar op handen. Ook het soulvolle ‘Hear Me’, welke ook hier op Yellowtime met veel emotie ten gehore wordt gebracht is een winnaar bij het publiek. Mooi is mee te mogen maken hoe Steven van der Nat zich ‘senang’ voelt als begeleider/bandleider van Blues Revival, het wederzijdse respect van en voor de frontvrouw is inspirerend te noemen.
Inmiddels is de kleine Kat Riggins van het podium af en bevindt zich tussen haar publiek waarbij zij onversterkt de op de Gospel gestoelde ‘Fistful O Water’ zingt. Ik schreef het al in bovenstaand, dit is Kat’s tijd om te schitteren – time to shine – en dat doet ze dan ook met ontzagwekkend gemak. De toehoorders zijn allemaal op haar hand en ook de bandleden krijgen keer op keer grif de handen op elkaar. Nog één keer wil deze bluesdiva de menigte meekrijgen door het zingen van het chorus in de afsluiter ‘Blues Is My Business’, de menigte is uitzinnig en beloont deze Kat Riggins en haar Blues Revival met een ovationeel applaus.
Ondanks het uitlopen van de programmering zit er voor de MC Hans Claesen niets ander op dan om een toegift te vragen. We gaan eruit met ‘The Hipshake’, ondanks de winterjas probeer ik toch gehoor te geven aan de vraag én het opzwepende ritme van deze geweldige professionele Blues Revival! Alweer een overwinning voor deze Kat Riggins & Blues Revival!
Het is middernacht en dat betekent dat het alweer tijd is voor de afsluiter, aan Cosmo’s Foger-T de eer om deze ietwat onfortuinlijke 9e editie van Yellowtime Blues met een knaller van een optreden te laten eindigen! De band is eigenlijk slechts een trio die de muziek van Creedence Clearwater Revival en haar frontman John Fogerty een warm hart toedragen door samen haar oeuvre naar de venues/festivals te brengen. Het trio wordt gevormd door drummer/zanger Frankie Saenen (The Scabs) en zijn medebandleden Jo Neyskens (gitaar/vocalen) en bassist Geert Schurmans (The Scabs). Zelf was ik niet écht een CCR fan, wellicht was ik iets te jong want de band dateert al van 1969. Dat 2019 het jaar van de jubilea is weten we door de vele Woodstock tributes die er tijdens de afgelopen zomer in onze lage landen te bezoeken waren. Cosmo’s Foger-T laat het niet afhangen van een jubileumjaar, nee zij brengen nu al een aantal jaren deze show op de bühne. Wij zagen dit kollectief voor het eerst live op Hookrock 2017 en het opvolgende jaar tijdens Blues Peer 2018. Op beide festivals heb ik mogen ervaren dat deze muziek nog immer populair is en van harte wordt ontvangen. Cosmo’s Foger-T openen hun set met het goed in het gehoor liggende ‘Born On The Bayou’, de laatste nog bij de bar en aan de tafels vertoevende bezoekers banen zich snel een weg naar voren bij het podium want dit wordt hun feestje.
De muziek van CCR is voor vele de soundtrack van hun tienerjaren en daar maakt dit trio dankbaar gebruik van. Saenen heeft weliswaar een stem die niet écht op die van Fogerty lijkt want ik vind zijn stem wat ruiger en rauwer maar het blijft een gave dat drummen en zingen tegelijk!
Ondertussen hebben de bijzondere bieren en cavaatjes de laatste gêne bij de meeste toeschouwers weggenomen zodat men uit volle borst mee durft zingen met ‘Susie Q’. De band speelt retestrak met de uitmuntende soli van gitarist Jo Neyskens (Gibson/Fender Tele) maar ook de basspartijen (Rickenbacker) van Geert Schurmans maken dit tot een hele goede set.
Toch wordt het meezing-festijn mij wat teveel en na mijn persoonlijke favoriet ‘Sweet Hitch Hiker’ en ‘Proud Mary’ laten we de nostalgische klanken uit de levende jukebox Cosmo’s Foger T aan het overige publiek. Cosmo’s Foger-T een stel top-muzikanten voor wie van coverbands houdt.
Volgend jaar pakken de organisatoren ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van Yellowtime extra uit met een aantal extra avonden muziek gedurende het jaar. Houdt deze website in de gaten voor meer info.
Deze negende editie van Yellowtime gaat voor de 4e keer in de boeken als succesvol, ondanks de stroomstoring. De reportersbedanken MC Hans Claesen, heer en mevrouw Leysen/Mannaerts voor hun zorg en gastvrijheid, sponsoren bedanken we voor het mede mogelijk van dit sympathieke festival. Natuurlijk willen we ook deze keer al die vrijwilligers bedanken voor hun inzet én troubadour Dries Bongaerts die onze harten tijdens de stroomstoring toch wist te verwarmen!
