Het Gevarenwinkel Festival vond plaats op 23 en 24 Augustus 2019 in Varenwinkel-Herselt (BE). Hieronder het sfeerverslag van zaterdag 24 Augustus. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album van José Gallois te kunnen bekijken.
Vandaag begint deze laatste festivaldag in de Roots tent op het terrein aan de Wolfdonksesteenweg. Den Huibbe, onze vaste MC in deze tent kondigt Hymn For Her aan.
Ik hoor u denken wat is dat nu voor een naam voor een band. Het is een duo, Lucy en Wayne, zij komen uit Philadelphia en wellicht is Chrissy Hinde van The Pretenders (Hymn To Her) een van de inspirators geweest bij het zoeken van een naam.
Zoals alle onbekende bands/duo’s en solo artiesten die op dit GeVarenwinkel festival al gestaan hebben zal ook dit weer iets bijzonders zijn. Ik heb n.l. een blind vertrouwen in de programmeur van dit festival om ons weer te verrassen met een ontdekking op muziekgebied.
Zoals gezegd komt Hymn For Her uit de VS en zij brengen volgens de aankondiging een mix van garageblues, psychedelische klanken, punk en roots. Zelfs hoor ik de invloed van Johnny Cash en dat alles op zelfgemaakte instrumenten.
De combinatie van de twee stemmen van deze Lucy en Wayne doet me bij vlagen aan de sound van The Mama’s & The Papa’s denken. We horen een mooie selectie van hun oeuvre zoals ‘Leave Everything Behind’, ‘Devil Train/Out Alive’. Hymn For Her brengt een hele gedreven set, beide zijn zeer behendige gitaristen en Wayne hangt bij het in een het vol met tempowisselingen gevulde song ‘Sky Was Falling Down’ ook nog eens de harpbeugel om.
Naar het eind blijkt een heerlijk bluegrass nummer ook op het repertoire van Hymn For Her te staan. De meeste songs werden door het duo zelf geschreven, zo ook de “roadsong” zoals de twee het noemen ‘Drive Till You Die’. Nu wel, dat hopen we dat de twee troubadours toch echt niet doen want ik wil deze Hymn For Her nog wel eens vaker tegenkomen. Inmiddels is er gewisseld van gitaar en bespeelt Wayne nu de cigarbox en horen we een nummer wat psychedelisch, wat Waitsiaans en My Baby-is aan doet.
Ook rap is een stijl waar Lucy niet haar hand voor omdraait. Een heerlijk opener van een festival die het pionierschap hoog in het vaandel heeft. Hymn For Her heeft terecht bewezen een ode aan haar te zijn!
Mátyás Pribojszki hebben we al een aantal malen mogen zien optreden, waaronder zijn werk met Ferenc Szász als The Grunting Pigs. Deze keer staan de twee uit Hongarije afkomstige mannen geprogrammeerd op het podium van het Main Stage in de grote tent van GeVarenwinkel als Jumping Matt & His Combo aangevuld met Dániel Molnár op drumms en Csizmadia László op de bass.
De man die gisteren al op het terrein al filmend te spotten was bij de andere muzikanten van de line-up begint zijn set energiek met ‘Come On Baby’. Gitarist Ferenc Szász laat al in het tweede de stukken ervan afvliegen in een zeer opzwepende boogie waarbij Mátyás Pribojszki steeds weer de rand van het podium opzoekt om zo de interactie met het publiek op gang te brengen. Niet slecht voor een leraar lichamelijke oefening lijkt me.
‘Zydeco’ is een nummer wat nog meer de heren en hun publiek zal verhitten om deze mooie zaterdag in Augustus. De frontman en het publiek mogen even op adem komen met een slowblues waarbij Mátyás een behoorlijke vocale intermezzo ver van de microfoon ten gehore geeft. De man zoekt op de knietjes het effect met de versterker waarna hij een ovationeel applaus als respons krijgt.
De verrassing van de set komt in een R & B bewerking van Muddy Waters’ ‘She’s 19 Years Old’ met halve noten op de Chromatic harmonica. Tijdens zijn verblijf in Memphis ten tijde van de 3 weekse tour die hij als gast van Little G. Weevil, winnaar van de IBC 2014, door Georgia, Louisiana, Texas en Kansas maakte schreef MP het lekkere nummer ‘Memphis Soul’, alweer kan dit nummer op zeer veel bijval van het enthousiaste publiek rekenen.
Tijdens het Vezprem Festival in 2009 stond naast MP ook vedette Tom Jones ook op het programma, daar gebeurde het totaal onverwachte aldus MP. Hij werd uitgenodigd door Sir Tom Jones om mee te spelen tijdens diens laatste song ‘Strange Things Happen Every Day’. Een droom kwam uit voor de Hongaar zo vertelt hij zijn publiek op dit GeVarenwinkel Festival 2019. Het swingende nummer is ook hier in Varenwinkel-Herselt de uitsmijter van de set.
Mátyás Pribojszki en zijn Combo zijn niet meer te stoppen, nog even komt de frontman het publiek in maar dan is de podiumklok onverbiddelijk. Een zeer goede en entertainende set van de Hongaarse bluesman in hart en nieren!
In de Roots-tent is het Samantha Martin & Delta Sugar die hun aantreden mogen maken tegen de klok van vijf uur. De band stond in 2018 in de halve finale van de International Blues Challenge van Memphis en zag TBA? ze al een keer eerder optreden n.l. op het eerste open-air festival van het jaar Moulin Blues. Daar gaf de dame uit Toronto – Canada met haar muziek gestoeld op de Memphis soul- en bluessound, een verrassend goed optreden. Ook op Gevarenwinkel willen we graag dit opdondertje Samantha Martin nog eens zien in de wat intiemere Roots-tent op het terrein aan de Wolfdonksesteenweg in Varenwinkel-Herselt.
Samantha Martin speelt gitaar maar heeft ook een soulvolle stem zo eentje met een rauw randje. Delta Sugar zijn Curtis Chaffey op gitaar, Sherie Marshall en Stacie Tabb zijn de backing vocals, we zien een toetsenist annex saxofonist waarvan ik de naam niet hebben kunnen vinden. De ritme-sectie bestaat uit de vrouwelijke drummer Dani Nash maar ook de naam van de bassist moet ik helaas schuldig blijven. De kleine Canadese begint haar set krachtig met een goede vertolking van voor mij een onverwachte keuze maar prettige verrassing ‘Happy’ van Rolling Stone Keith Richards waarbij Miss Martin meteen de interactie met haar publiek zoekt.
Het nummer past bij deze stuiterbal Martin, ook vocaal is het nummer goed passend. Als we ‘Hey, Pocky A-Way’ (Neville Bros/The Meters) mogen beluisteren en aanschouwen worden we op sleeptouw genomen naar het zompige zuiden van New Orleans. ‘All Night Long’ van het uit 2018 daterende album Run To Me een heerlijk door de ziel klijvend nummer waar deze dame goed tot haar recht kom, gewoon lekker up-tempo.
Overigens is de sfeer die deze frontvrouw hier op GeVarenwinkel weet neer te zetten van een heel andere orde dan op Moulin Blues. De toeschouwers in de Roots-tent zijn helemaal in de bang van deze kleine Canadese met een strot vergelijkbaar aan die van Tina Turner. Curtis Chaffey speelt ondertussen de sterren van de hemel maar ook die vrouwelijke drummer weet achter haar drummstel behoorlijk van wanten!
Ook hier in d’n Belgique mogen we het prachtige nummer uit de eigen pen ontsproten ‘Chasing Dreams’ beluisteren. Het nummer werd geschreven toen Miss Martin een moeilijke tijd als muzikante moest doorstaan. Gelukkig voor haar én voor ons is er nu eindelijk erkenning voor deze getalenteerde schrijfster/zangeres/gitariste. Voor de dames die hun man vergezellen naar dit mooie festival en als ‘BOB’ fungeren vanavond zegt Samantha Martin ‘Proud Mary’ te vertolken. Stacie Tabb en met name Sherie Marshall kunnen met gemak als The Ikettes aangekondigd worden!
Het is een intense vertolking die zich hier voor onze ogen voltrekt, de stem is warm en dat kunnen we horen. Als deze bovenstebeste vertolking van dit door Tina Turner tot wereldhit gezongen tot een apotheose komt valt de dame op blote voetjes uitgeput op de podiumvloer van de Roots-tent aan de Wolfdonsksesteenweg. TBA? is getuige geweest van een hele goede set van deze Canadese Samantha Martin en haar Delta Sugar!
Na de southern Mepmphis soul van deze laatste act gaan we naar de ‘Windy City’ van Chicago met Mike Wheeler & The Capitol Horns. Mike (Lewis) Wheeler heeft dit setje van TBA? het laatst mogen zien optreden op Swing Wespelaar van 2016 maar daar vond ik eerlijk gezegd dat hij wat had teveel covers liet horen. Mike Wheeler ken ik van zijn werk bij Willie Kent, hij speelde ook bij Koko Taylor en Buddy Guy, in 2001 besloot hij zijn solo-carriere vlot te trekken. Wheeler werd in 2014 opgenomen in de Chicago Blues Hall of Fame hoewel zijn spel toch heel veel jazz- en funk-invloeden kent.
Mike Wheeler’s band van vandaag wordt gevormd door niemand minder dan Kai Strauss uit Duitsland, de ritme-sectie komt uit Frankrijk t.w. Pascal Delmas op drumms en Philippe Scemama zien we op de bass. De Capitol Horns komen dit keer ook uit Frankrijk en stappen over de globe als Tim Saour en Nordine Klavo die respecitievelijk de saxofoon en de trompet als instrument bespelen.
De band gaat er vol enthousiasme in met twee covers als eerste het jazzy ‘Watermelon Man’ (H.Hancock) en de opvolger is van Albert King ‘Don’t Burn Down The Brigde’. Alsof er een trein op hen staat te wachten komen ‘Sweet Girl’ en ‘Blind Man Can See’ – van de in 2016 uitgebrachte cd Turn Up – in volle vaart langs waarbij het laatste genoemde nummer mij het meest kan behagen door de virtuositeit op beider gitaren van Wheeler en kompaan Strauss.
Ik ben getuige van een zeer relaxte Wheeler, de man zoekt keer op keer zijn mede bandleden maar ook het publiek. Ook spot Wheeler “bad cat from Chicago” Kalif ‘Whalin’ Walter in het publiek! We horen fijne vertolkingen van ‘You Won’t Do Right’ of wat te denken van ‘You’re Doing Wrong’ gitaargelardeerde songs maar met teksten met gelijke strekking.
Met ‘Gotta Wake Up’ zijn we alweer bijna aan een uur aan het genieten van een zichtbaar enthousiaste Mike Wheeler en zijn band maar moet ook aan dit bijzonder goede optreden een eind komen. Mike Wheeler is een man die met zijn 58 jaar nog even mee kan in het circuit en lijkt zich steeds meer ‘senang’ te voelen waardoor hij het plezier én zijn kunnen beter overdraagt op zijn toeschouwers.
Ik heb genoten van een mooie synergie tussen Kai Strauss en Mike Wheeler die naar mijn bescheiden mening wel eens een gezamelijk album op zou kunnen gaan leveren. Niet alleen ondergetekende is enthousiast over deze set, ook de bezoekers van GeVarenwinkel 2019 zijn enthousiast. Zó enthousiast dat Wheeler niet het podium mag verlaten zonder een encore; ‘Let Me Love You Baby’ van het 2012 album Self Made Man is de uitsmijter. Mike Wheeler is met recht een ‘self made man’!
Dan gaan we weer naar het Roots-podium om daar Chris Bergson & Ellis Hooks te gaan bewonderen. Chris Bergson hebben we al een aantal malen mogen zien optreden en ook Ellis Hooks kennen we.
Echter deze man zagen we optreden in het ante-TBA? tijdperk, op een van de Blues Nights in Vredenburg, in 2004 om precies te zijn. De man komt van origine uit Alabama maar resideert alweer een tijdje in de ‘Big Apple’ van de VS, de 45 jaige Hooks is een kind van een Cherokee moeder en een Afro-amerikaanse vader en heeft een échte soulstem die veel overeenkomsten toont met het timbre van Sam Cooke, Redding en soms wat Wilson Pickett.
Na het bijwonen van zijn optreden in Utrecht zo’n dikke vijftien jaar geleden is Hooks van de radar verdwenen maar door zijn samenwerking met Chris Bergson, met als gevolg de release van het album Bitter Midnight in 2017, is Hooks weer te zien op de Europese podia. Chris Bergson komt uit Brooklyn -New York en deelt samen met Hooks de vocalen en maar is wél de alleenheerser op gitaar tijdens deze show.
Bergson heeft ook deze keer weer zijn Franse band meegenomen die bestaat uit toetsenist Philippe Billoin, bassist Philippe Dandrimont en drummer Pat Machenaud. Chris Bergson zagen wij ooit op de Haagse Koninginnenach 2009 optreden; toen waren wij niet van onze sokken geblazen ondanks de lovende kritieken over zijn album ‘Fall Changes’ maar er is veel gebeurd in 10 jaar. De kleine Chris Bergson is gedurende de jaren bijzonder gegroeid qua performance. Van het ‘Live At Jazz Standard’ album uit 2014 horen we een zelf gepend nummer over het wachten voor de bus op het New-Yorkse Time Square ‘Greyhound Station’.
De Franse begeleiders zorgen net als in 2015 hier in Varenwinkel weer voor een stevige basis, waardoor de nummers mooie compositie krijgen. Chris Bergson en Ellis Hooks zijn op tour om de live cd én dvd Live In Normandy te promoten, wàt een wisselwerking hebben deze twee mannen! Ik heb in tijden niet zo’n vuige set gezien, dit is écht een top set van twee muzikanten die elkaar tot grote hoogte weten te drijven!
Enthousiast geworden door ‘bouncing ball’ Hooks die het de fotografen niet makkelijk maakt door steeds het hele podium te gebruiken vergeet ik de titels van de nummers te noteren in mijn trouwe notitieboekje. Wel weet ik dat Hooks een paar hele ‘straffe’ vertolkingen Sam Cooke songs neerzet. Voor mijzelf komt het hoogtepunt van deze zeer professioneel opgebouwde set met ‘Heavenly Grass’ dat ook van het 2019 album Live In Normandy komt.
Hopelijk hoeven we niet weer een decennium te wachten eer we Ellis Hooks en Chris Bergson kunnen zien optreden maar tot die tijd brengt de aanschaf van de Live In Normandy cd/dvd een goede soelaas!
Robert Jon & The Wreck werden ooit door de programmeur van GeVarenwinkel als eerste ontdekt en in 2017 op het Roots-podium gezet, inmiddels is de band in slechts twee jaar tijd dit podium al lang ontgroeid en staan ze in 2019 op dit zelfde festival op het Main Stage. Recentelijk zagen we deze mannen ook op het Nederlandse – nog immer gratis – festival van Ribs & Blues optreden alwaar zij de vele toeschouwers die nog niet met hen bekend waren prettig verrasten met hun overrompelende southern-rock muziekshow.
De mannen komen uit Orange County, ondanks dat hun muziek zou vermoeden niet in Florida maar in California. De band schreef al een vijftal album op hun palmares waarvan de meest recente Take Me Higher van dit jaar dateert. Robert Jon (Burrison) wordt bijgestaan door gitarist Henry James die de vele solo’s voor zijn rekening neemt, bassist Warren Murrel, drummer Andrew Espantman en de man die het ‘ebony & ivory’ van de toetsen bespeelt heet Steve Maggiora.
De organisatie bewijst keer op keer een goede neus voor talent te hebben en dat bewijzen deze muzikanten door hun over de hele globe steeds aanwassende fan-base. De opener ‘Going Down’ komt van het nieuwe album en heeft een heerlijke psychedelisch intro, de handtekeningen voor het nummer worden gezet door de slide van Henry James en de heerlijke donkere soulstem van zanger Robert Jon Burrison. Toegegeven, het volume is wat hoog maar eerlijk gezegd ben ik niet de doelgroep van deze band maar dat is natuurlijk de jonge generatie die hier op GeVarenwinkel goed vertegenwoordigd is. Sommige zijn zó jong dat gehoorbescherming nog een must is voor de groeiende organen!
Met ‘High Time’ bevestigt Robert Jon een fantastische vocalist te zijn en mogen wij even op adem komen van de brute solo’s van Henry James. ‘High Time’ huist een heerlijke rol voor de jarige toetsenist die zijn 34e verjaardag vandaag op de bühne van dit sympathieke festival mag vieren. Net als we denken dat we in gevoeliger vaarwater belanden is het tijd voor ‘Makes Me Wanna Yell’, een high power southern-rock nummer dat je de bass in de onderbuik doet trillen.
Steeds weer is frontman Robert Jon bereid om een stapje achteruit te doen om kameraad Henry James te laten schitteren aan de rand van het podium. Natuurlijk horen we ook de titeltrack van het album Take Me Higher en ook deze song weet grif de handen van het publiek op elkaar te krijgen want het is een zeer goed in het gehoor liggende song naar mijn bescheiden mening écht radio-hit materiaal.
Mijn aandacht wordt wat afgeleid doordat de stewards rustig door keuvelen bij het aanschouwen van twee dames die een meneer nadat hij is gestruikeld over een op het gras zittende dronken droppie omhoog proberen te helpen. Jammer, waar is de menselijkheid gebleven? De mannen blijken ook geïnspireerd te zijn door The Allman Brothers getuige hun snippits van ‘Jessica’ en ‘Ramblin Man’ die zij verweven in hun optreden, ‘Old Friend’ komt van het Robert Jon & The Wreck album uit 2018 en is een song over het opbouwen van een relatie terwijl je “on the road” bent aldus frontman Robert Jon Burrison.
Dit nummer is mij op het lijf geschreven, een heerlijke Hammond partij doet mij de rillingen over de rug lopen, het kippenvel op de armen komt door die soulstem van Robert Jon…..met dit nummer stijgt de band boven zichzelf uit. Als afsluiter horen we nog ‘Good Life Pie’ van het gelijknamige album uit 2013. Robert Jon & The Wreck, een wéreldband om live mee te maken. Ik ben fan!!
Inmiddels is het alweer rond de klok van tien uur en dat betekent dat we ons gaan verplaatsen naar de Roots-tent waar de Boogie Beasts de tent zullen veranderen in hun eigen boogie-church. Voor het podium zien we al snel een aantal trouwe parochianen van deze boogie-church waar ook de fotograaf en ondergetekende er twee van zijn. Er werd door TBA? al meerdere keren verslag gemaakt van shows van het Vlaamse/Waalse viertal maar voor die lezers die nog niet eerder van de Boogie Beasts hebben gehoord stel ik de heren nog maar eens voor. Uit Vlaanderen komen de heren Jan Jaspers (vocalist/gitarist) en Gert Servaes (drummer), de Walen in de Boogie Beasts heten Fabian Bennardo op de blues-harp en Matthias Dalle is de andere vocalist en gitarist.
De band brengt een mix van garage-, Southern-rock en blues. Invloeden zijn zonder meer R.L. Burnside, John Lee Hooker, North Mississippi Allstars en The Black Keys. Trance-achtige Boogie-blues door de vuige en psychadelische gitaren, vette slides, rauwe drumms en die hartverscheurende blues-harp. Dit alles maakt dat de Boogie Beasts een inmiddels zeer graag geziene act op de vele festivals in België en Nederland zijn maar ook Frankrijk, Zwitserland en Italië pikten de band al op.
De opener is ‘Poor Black Mattie’ een nummer dat door een van hun idolen – R.L. Burnside – met verve vertolkt werd, ook hier in Herselt zien we een ‘The Goon Mat’ Dalle een inspirerende versie brengen. ‘Shake ‘Em’ is het nummer wat meer een heldere stem vereist, de stem van Jan Jaspers; de groove is groeiende en de menigte is met gemak mee met de mannen van de Boogie Beasts, beide nummers zijn overigens te vinden op 2016 album Come And Get Me.
De band schreef al in 2014 de EP The Game op haar discografie, voor het grote publieke debuteerde de band in 2016 met het album Come And Get Me en leverde nu in 2019 het album Deep af. Gert Servaes is heer en meester op drumms in ‘Soul Keeps Cryin’ waar Bennardo nog maar eens bewijst dat het bluesbloed kruipt waar het niet gaan kan! ‘Mad’ waarin Jan Jaspers zingt dat hij geen (Bob) Dylan en geen (Neil) Young is maar dat hij wel graag wil dat we naar zijn songs luisteren.
‘Mad’ komt net als ‘Long Gone’ van Deep en zijn werkelijke stomende nummers, vooral dit laatste nummer is met de distortion een bijzonder succesvolle song. Alweer geniet ik van deze heren maar eerlijkheid gebied te zeggen dat het verrassingseffect er voor een trouwe bezoeker aan hun optredens zoals wij zijn er wel een beetje vanaf is. De fotograaf heeft zich vandaag na de lunch nog geen tijd gegund om iets te eten en dus besluiten we halverwege de set een hapje te gaan eten.
De laatste act van deze, alweer verrassende, programmering van Gevarenwinkel Blues & Roots Festival 2019 begint met een kleine vertraging om half twaalf op het Main Stage en komt uit het mekka van de blues Chicago. Toronzo Cannon is de man die dit festival met kanonnengeschut zal gaan afsluiten want wij zagen de man ook al een aantal keren zijn blues aan de man brengen waarvan de eerste keer zelfs in de ‘windy city’ zelf op het Chicago Blues Festival van 2005 waar we toen al behóórlijk onder de indruk van de vocale- en gitaarkwaliteiten van deze man.
Toronzo Cannon voelde al vroeg in zijn leven de liefde voor de blues, als tiener hing hij al rond in de club van Theresa Needham a.k.a. ‘the Godmother of the Chicago blues’ Theresa’s Lounge. Een veel gelezen uitspraak van Toronzo Cannon over zijn loopbaankeuze is “It wasn’t just the music that got me, but the effect on the people. I knew right then, that was what I was gonna do,”. Daar in Theresa’s Lounge hoorde hij o.a. Buddy Guy, een man in wiens club Legends Toronzo de afgelopen jaren regelmatig acte de présence maakte.
Als inspiratie heeft Toronzo Cannon net als vele andere gitaristen de drie Kings, maar ikzelf vind zijn spel maar vooral zijn stem bij tijd en wijle héél veel op die van Jimi Hendrix lijken. De man die nog een paar jaar zijn ‘day-job’ als buschauffeur er bij doet zal het publiek in grote tent aan de Wolfdonksesteenweg van Varenwinkel versteld doen staan! Onvervalste Chicago blues doet zich van ons meester maken.”Are you ready for some blues?” is de vraag van de linkshandige frontman, jazeker daar zijn we klaar voor!
Cannon’s begeleiders zijn Melvin ‘Pooky’ Carlisle op drumms, de jonge Adam Pryor op de toetsen en Ari Seder op de bass. ‘Mrs. From Mississippi’ van het 2016 album The Chicago Way is de opener en het met een slide van de microonfoonstandaard is wordt de opvolger ‘John The Conquer Root’ zelfs een beetje freaky……een hele beste showman deze Cannon die toch gedurende de jaren steeds meer opgeschoven is richting de stijl van Jimi Hendrix.
‘Stop Me When I’m Lying’ komt van het nieuwe album dat eind September het levenslicht zal zien en neemt ons mee naar Nawlins maar al snel gaan we weer met deze cannonball mee terug naar Chicago als hij van hetzelfde album ‘Insurance’ laat horen. Voor de vele toeschouwers dé herkenbare blues waarbij de toeschouwers vol bewondering de sympathieke muzikant gade slaan.
Mijn heupen gaan los op de Hammondklanken van de jonge Adam Pryor in ‘Midlife Crisis’, de jongeman geniet zienderogen van alle aandacht. Ik kan slecht fantaseren hoe de knaap zich zal voelen tussen al die muzikanten op de aanstaande Joe Bonamassa bluescruis a.k.a. Blues Alive At Sea. Intussen hoor ik een heerlijke ‘slam & pluck’ solo van Ari Seder maar ook de beats van Pooky zijn waanzinnig upliftend!
Toronzo Cannon heeft met dit optreden eens te meer bewezen dat hij tot de groten uit de Chicago bluesscene behoort. Ik kan niet wachten totdat het eind van September de nieuwe schijf The Preacher, The Politician Or The Pimp uit komt!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van Gevarenwinkel Blues & Roots Festival 2019 HIER.
De fotograaf en de reporter van TBA? willen al de vrijwilligers bedanken voor de goede zorgen, de organisatie voor hun bezieling en de gastvrijheid, natuurlijk bedanken we ook weer programmeur Bruno Verhoeven voor de steeds weer verrassende line-up! Gevarenwinkel Blues & Roots Festival 2019 was wederom een mooie ervaring, graag zijn wij volgend jaar weer van de partij!
