Een sfeerverslag van Zaterdag 17 Augustus van het 32ste Swing Wespelaar – België op 16, 17 en 18 Augustus 2019. Tekst Ton Kok en Nicolette Johns en met foto’s van Dick van der Wilt en José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum van dag 2 van Dick van der Wilt en HIER van José Gallois te bekijken.
Door een uitstekende samenwerking met mijn mede-verslaggeefster kon ik ongestoord luisteren naar de
afsluiter van de eerste dag, Tinsley Ellis. Maar de volgende dag waren we weer op tijd paraat voor de Nederlandse Dave Warmerdam Band.
Kreten als de ‘toekomst van de blues’ hoorde ik aan alle kanten voorbij komen. Vanaf het begin is dit een prima band geweest.
Twee weken geleden zette de band nog een prima set neer in Brielle, maar in twee weken tijd heeft de band een gigantische sprong voorwaarts gemaakt door de toevoeging van een aantal sterke eigen nummers en wat goedgekozen covers, zoals Aretha Franklin’s ‘Sweet Lover’.
Zangeres Janne Timmer zet een ijzersterke performance neer, Sonny Ray van den Berg weet op gitaar emotie over te brengen.
Lars Hoogland en Rick van der Voort vormen een hechte ritmesectie en dirigent Dave Warmerdam perfectioneert het geheel met uitstekend toetsenspel en aanvullende vocalen.
Voor de op de versie van Chris Stapleton gebasserde versie van ‘Tennessee Whiskey’ mist Janne nog een beetje doorleefdheid en werderom een versie ‘Proud Mary’, maar verder is de kreet ‘toekomst van de blues’ volledig op zijn plaats.
Vitor Bacalhau is een zanger/gitarist die door de organisatoren van Swing Wespelaar werd gespot op de Europese Blues Challenge in Hell Noorwegen waar de man zijn vaderland Portugal vertegenwoordigde en het schopte tot de derde plaats in de finale.
Eerst maar even zijn mede bandleden aan u voorstellen; we zien Luís Trindade op bass en João Ventura is de drummer van het trio.
Als invloeden noemt de Zappa look-a-like Jimmy Page, Jimi Hendrix, de 3 Kings en hedendaagse gitaristen als Joe Bonamassa, Gary Clark Jr. en Warren Haynes. Deze charismatische kerel is nog maar 28 lentes jong en speelt nu al de blues-rock sterren van de hemel. Drie uur in de namiddag, wij gaan ervoor!
Bacalhau heeft zo’n lekker hese stem met een randje waar ik een ‘sucker’ voor ben. Opener is ‘Old Soul’, een krachtig nummer met volop gitaargeweld. De zeer goed zingende en musicerende Vitor schakelt de versnelling even terug met ‘I’ve Been Dreaming’. Ook ben ik positief over zijn uitspraak van het Engels, een dingetje van mij zoals de trouwe lezer inmiddels weet……
‘Leave Me Alone’ komt van de EP die Vitor Bacalhau binnenkort uit zal brengen, het is een goede set waarbij ik in het boekje opteken dat deze man zingen en spelen tegelijk kan. Overigens is dat bespelen van de gitaar een hele bijzondere, de man lijkt te trekken aan de snaren.
Toegegeven soms is de stem in de hogere regionen wat ieltjes maar gezien zijn leeftijd kan de stem slechts rijpen. We horen nog het stuwende Weight Of The World van de EP Alive Again uit 2014 en ‘Too Much Of A Good Thing’ van Brand New Dawn uit 2015 is de brutale afsluiter die de heupen nog een keertje los maakt. Onthoudt die naam, Vitor Bacalhau, die zien we zéker nog terug op de podia in den lande!
Johnny Burgin is een pareltje uit de Chicago Blues. Zijn eerste optreden op de Chicago blues-scene was niet echt een succes, maar dat gaf hem de inspiratie de muziek van de diverse Chicago blues giganten te bestuderen en zich eigen te maken, dat gecombineerd uiteraard met het nodige talent, bracht hem waar hij nu staat. Hij begeleide grootheden als Tail Dragger, Willie Buck, Paul DeLay en vele andere en heeft inmiddels ook onder eigen naam een flinke discografie.
Quique Gomez komt van een heel ander deel van de wereld: Madrid. Maar ook hij heeft in het land van de blues een prima reputatie opgebouwd., hetgeen resulteerde in de nog niet zo lang verschenen gazamelijk door de heren gemaakte cd ‘Dos Hombres Wanted’, gevuld met voornamelijk eigen werk, aangevuld met een enkele cover.
De nodige pareltjes van deze cd kwamen voorbij vliegen, zoals ‘Step It Up Bro’ en ‘You Can’t Steal Mij Heart’. De vocalen werden keurig verdeeld door beide heren en op harmonica (Quique) en gitaar (Johnny) stuwden ze elkaar op tot grote hoogten, maar vulden elkaar waar nodig perfect aan. Johnny Burgin liet weer eens horen waar de nickname Rockin’ Johnny vandaan komt.
William Perkins Homans III a.k.a. Watermelon Slim door de grappige Franstaligen aanwezig op dit festival omgedoopt tot Pastèque Slim is een bekende in bluesminnend Europa. De man zet de eerste tonen om klokslag zes uur in maar ondanks het doorgenomen weerbericht (rond 18:00 droog) eerder die dag lijken de weergoden zich hiervan niets aan te trekken want de druppels vallen gestaag uit de hemel boven de Wespelaarse Grote Baan.
De zeventigjarige ex Vietnam veteraan geboren in Boston waar hij via Tulsa en andere oorden nu woonachtig is in Clarksdale – MS. Watermelon Slim heeft zijn geheel eigen, rauwe, ongekunstelde manier van blues bedrijven. Zijn blues is beïnvloed door alle regio’s waar de man zijn hoofd op een kussen heeft gelegd. Chicago-, Piedmont- en natuurlijk Delta-blues! Deze man heeft na zijn ‘enlistment’ in het leger een leven gekend van 12 ambachten en 13 ongelukken want zo was hij vrachtwagen- en heftruckchauffer, begrafenisondernemer en watermeloenen kweker waar hij zijn bijnaam aan te danken heeft maar de man heeft ook journalistiek gestudeerd.
Zijn leven ging niet over rozen, verloor zijn vrouw aan drugs, in 2002 krijgt hij een bijna fatale hartaanval maar hierna lijkt de man als herboren en besluit tóch zijn droom van muziekmaken na te jagen, zijn ambitie levert hem verschillende awards op. Zijn 2006 album ‘Watermelon Slim & The Workers’ valt diverse malen in de prijzen. Zijn aimabele persoonlijkheid, zijn niet aflatende enthousiasme en kwaliteit maakt dat hij een graag geziene gast op festivals en internationale podia is. Zijn vocals en blues-harpspel samen met zijn slidekwaliteiten op de lapsteel guitar maken dat hij een vaste schare fans wist op te bouwen.
De band bestaat uit Brian Shaw op de drumms en John Allouise op de bass en er wordt geopend met ‘Hard Times’ uit 2006, uit 2007 dateert ‘The Wheel Man’ is nog steeds even krachtig maar vocaal is het toch moeilijker te verstaan doordat Slim inmiddels 12 jaar tandeloos het nummer ten gehore brengt. ‘St. Peters Ledger’ komt van het nieuwste album Church Of The Blues (2019) is een post-moderne blues in een post-modern tijdperk aldus Bill Homans. Alweer een nummer over het moeilijke leven van de man maar wel op een meeslepende melodie. De lap-steel heeft in dit nummer de hoofdrol tot genoegen van het publiek.
‘Hoochie Coochie Man’ is een cover van Willie Dixon, een hele vrije vertolking …. Zijn bluesharp doorklieft de menigte aan de Grote Baan, een luid gejoel en applaus gaat op voor zijn solo’s. Van Bull Goose Rooster uit 2013 komt ‘Tomorrow Night’, knielend op het podium bespeelt Slim zijn blues-harp én zijn publiek! Tijdens ‘Blue Freightliner’ van Up Close & Personal uit 2004 doet het Hill Country Blues genre eer aan, heerlijke set van een man die veel te verduren heeft in zijn thuisland USA. Ondertussen drumt de jonge Bryan Shaw een zeer goede set en staat persoonlijke steun en toeverlaat John Allouise op bass zichtbaar te genieten van de respons van het Wespelaarse publiek.
Alvorens er afgesloten wordt met ‘Archetypal Blues’ uit 2008 (No Paid Holidays) horen we nog aantal bij de toehoorders succesvolle songs zoals ‘Highway 61’ en ‘Oklahoma’. Watermelon Slim, kwam, zong, speelde en werd door de menigte in het hart gesloten!
De Bobby Radcliffe Band speelde in 1990 al op Blues Peer en bracht begin jaren negentig enkele goed ontvangen albums uit. Daarna verdween hij aan deze kant van de grote oceaan een beetje van de radar, hoewel …
Een deel van zijn set stond ik naast Tinsley Ellis, die hem al jaren kende maar hem hier in België voor het eerste live zag, omdat Bobby’s werkterrein in de V.S. rond New York gesitueerd is. Dus ook in de V.S. is hij niet echt in beeld.
Tot mijn verrassing verscheen Johnny Burgin weer op het podium, dit maal als bassist. Als ik het allemaal goed heb werd de band gecompleteerd door Clint Matheos op gitaar en Keith Hurrell achter het drumstel. Bobby is niet direct een geweldige vocalist, maar op de gitaar weet hij zijn weg wel te vinden.
De nodige eigen nummers, maar ook klassiekers als ‘Someday After A While’, ‘One Night With You’, Fats Domino’s ‘Please Don’t Leave Me’ en Junior Parker’s ‘Feeling Good (I Wanna Boogie) kregen een prima uitvoering. Alleen Elmore James zijn ‘Pickin’The Blues’ zonder slide blijft wennen. Zelf was ik niet echt bekend met Bobby Radcliffe, maar met een man die door Magic Sam geïnspireerd werd de gitaar op te pakken kan niet veel mis zijn.
Zonder meer de blues-revelatie van Chicago is Jamiah Rogers. De gast is nog maar 23 jaar oud maar behoort nu al tot de top-acts van de Windy City. Dit setje van TBA? zagen de gitarist/zanger al 17 jaar geleden op het Chicago Blues Fest van 2002 als 6 jarige drummer samen met vader Tony Rogers optreden.
Tegenwoordig staat Pa Rogers bij zoonlief Jamiah als bassist in de band, drummer is Di’onte Skinner. De bluesadepten hebben de jongeman wellicht al in 2016 zien optreden in Hoogeveen in 2016 waar wij niet bij waren en ook de vorige keer dat Jamiah Rogers samen met New Blues Generation de reis naar Europa ondernam konden wij er helaas in de Banana Peel niet bij zijn maar gelukkig hebben de organisatoren van Swing Wespelaar voor een herkansing gezorgd.
Jamiah Rogers, gekleed in een slank gegoten rood kostuum, doorspekt zijn gitaarspel met lickjes, riffjes en ingewikkelde gitaarakkoorden alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat hij op 12 jarige leeftijd al werd gevraagd om te touren met de Jimi Hendrix Experience. De charismatische Rogers lijkt het muzikale liefdeskind van Buddy Guy en Jimi Hendrix die zelf natuurlijk ook weer veel muzikale overeenkomsten vertoonden.
Openen doet Jamiah Rogers met ‘Dust My Broom’ als ode aan al die oude blues giganten. De opvolger is de titeltrack van zijn 2017 album ‘Blues Superman’ maar Rogers wil graag nog meer laten horen dus gaat hij in hoog tempo door, tijdens ‘Gone Too Long’ verweeft hij zelfs het When The Saints Go Marching In.
De toeschouwers staan met open mond te kijken hoe de jongeman opgaat in zijn eigen gitaarspel en overladen hem telkens weer met ovationeel applaus. ‘Bourbon Street Bounce’ komt ook van het Blues Superman album maar ook vertolkt de charismatische Rogers indrukwekkende Hendrix covers zoals ‘The Sky Is Crying’ waarbij hij aan de rand van het podium de aandacht weet vast te houden als hij heel zachtjes zijn gitaar liefkoost en ‘Hey Joe’.
Ook vader Rogers laat van zich horen met een extensieve bass pluck & pul, ik hoor een snippet van Queen’s Another One Bites The Dust’ en ‘Miss You’ van The Rolling Stones maar eigenlijk heeft Jamiah Rogers dit helemaal niet nodig om te bewijzen dat hij ‘the next best thing’ in blues land is!
Aan voorlaatste song ‘Something About You Girl’ wordt met een snelle blik op de podiumklok nog ‘The Boy Next Door’ toegevoegd. Met Jamiah Rogers is de blues in Chicago veilig gesteld en dit supertalent – zowel vocaal en instrumentaal – bewijst met dit optreden op Swing Wespelaar 2019 absoluut niet de jongen van hiernaast te zijn. Jamiah Rogers zal nog veelvuldig te zien zijn op de grotere festivals van Europa; binnenkort kunt u op TBA? ook het interview lezen wat ik vooraf deze show met hem had.
De enige dame, die momenteel recht heeft op de titel Queen of the Blues is Shemekia Copeland en zij zorgde op deze tweede dag voor een uitstekende dagsluiting.
Shemekia draait inmiddels al weer een tijdje mee en heeft de tag ‘dochter van …’ al lang van zich afgeschud. “Ik heb inmiddels veel cd’s op mijn naam en van allemaal gaan we wat spelen”. Dat is niet helemaal gelukt, voor zover ik het even snel heb kunnen controleren, maar ze zette een fantastische powerful set neer met teksten, waaruit de emotie en sociale betrokkenheid duidelijk waarneembaar was.
De band, die ze achter zich had staan, bestond uit Arthur Neilson en Ken ‘Willie’ Scandlyn, beiden op gitaar, Kevin Jenkins op bas en Robin Gould achter het drumstel. Een goed geoliede van met twee gitaristen, die zowel het reguliere vingerwerk, als ook het slidewerk prrima onder de knie hebben.
Naar nummers als ‘Would You Take My Blood’ of John Prine’s ‘Great Pain’ kan je alleen maar luisteren met een brok in je keel. Terwijl ik na het concert terugloop hoor ik om me heen mensen klagen over het weer. Het zal wel, maar Miss Copeland, liet mij blijkbaar boven de buien uitstijgen.
Lees HIER het verslag van dag 1 en HIER van dag 3 van Swing Wespelaar 2019.
