Een sfeerverslag van Zondag 18 Augustus van het 32ste Swing Wespelaar – België op 16, 17 en 18 Augustus 2019. Tekst Ton Kok en Nicolette Johns en met foto’s van Dick van der Wilt en José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum van dag 3 van Dick van der Wilt en HIER van José Gallois te bekijken.
Stef Paglia had met de Bluesbones al een paar keer eerder op Swing Wespelaar gestaan en ik herinner me nog het magische moment in 2014 dat ‘Little Wing’ werd ingezet ter nagedachtenis aan zijn vader, die kort daarvoor was overleden.
De eerste klanken werden het publiek in geslingerd en de regen stopte en de zon brak door tussen de wolken: een magisch moment dat nog steeds vers in het geheugen ligt.
Dit keer trad hij aan met zijn Stef Paglia Trio met naast de zanger/gitarist de heren Geert Schurmans op bas en de Canadese Twentenaar Joel Purkess op drums.
De complete cd stond op de setlist, met uitzondering van de Jimi Hendrix song ‘Freedom’ allemaal prima geshreven eigen werk. Ook deze keer zorgde het eerbetoon aan zijn vader, het schitterende instrumentale ‘Mystery Heaven’ voor het nodige kippenvel op de armen.
Special guest was Kaz Hawkins, de bluesdiva uit het Noord-Ierse Belfast waarmee Stef het komend seizoen te zien zal zijn als haar vaste gitarist.
Dat Stef een prima gitarist was, was allang geen geheim meer, maar ook als vocalist en songwriter is hij inmiddels een begrip. Ook is hij een echte muziekliefhebber: drie dagen lang liep hij rond om het terrein om van alle collega muzikanten te genieten.
In goed overleg komt het verslag van Dany Franchi en zijn band weer voor rekening van dat andere setje van TBA?. De eerste keer dat ik Dany Franchi mocht zien optreden was tijdens Blues Maastricht en was behoorlijk onder de indruk van zijn performance aldaar.
Voor wie deze Italiaanse band nog niet zag optreden stel ik de mannen nog een keer aan u voor. De 29 jarige Dany Franchi komt uit Genua en wordt geflankeerd door kan nu al een album geproduceerd door Anson Funderburgh op zijn palmares schrijven.
De bandleden zijn Manu Ghirlanda op keys, Matteo Leoncini op drumms, Michael Tabbaroni op de bass. De band opent met het up-tempo ‘Give Me A Sign’ wat van het meest recente album Problem Child komt. Weer geniet ik van Franchi’s gitaarspel dat fantastisch is te noemen maar ook zijn stemgeluid is prettig en zonder accent, persoonlijk ben ik heel blij met die hele lekkere Hammondpartij uit het nummer.
De opvolger heet ‘It Takes Time’, een nummer waarin zijn vingervlugheid direct wordt benadrukt maar niet écht een nummer dat op Franchi van toepassing als je bedenkt dat Franchi al met The Fabulous Thunderbirds of met Ronnie Earl op het podium mocht staan. Nee, het heeft Dany Franchi niet veel tijd gekost om zichzelf in de kijker te spelen.
‘My Only One’ is een mooie, sfeervolle en uitermate goede slow blues. Vele songs werden in Texas geschreven zo ook ‘Run Around’ dat een heerlijke stuwende sound heeft en ook weer die fantastisch Manu Ghirlanda op de B3. Dany Franchi en zijn meer dan eminente band wil ons meenemen naar Memphis, Tn en doet dat met het soulvolle ‘Never Found Me A Girl’ van Eddie Boyd.
Het klassieke intro van ‘Wanna Know’ verleent dat het jasje ervoor uitgetrokken wordt, inmiddels hangt het publiek aan Franchi’s lippen of moet ik zeggen aan de zes snaren die deze Italiaan op weergaloze wijze bespeelt? Ik was al ‘om’ tijdens Blues Maastricht maar hier op Swing Wespelaar wordt dit nog maar eens bevestigd. Met ‘Back To The River’ bewijst Dany Franchi en zijn band op Swing Wespelaar 2019 klaar te zijn voor de grotere festivals.
Muisstil is het bij het soulvolle ‘That’s How Strong My Love Is’ dat hij opdraagt aan de eerder dit jaar veel te jong overleden Mike Ledbetter, zijn solo geeft me de rillingen over het lijk. ‘Problem Child’ de titeltrack van zijn 3e album krijgt na het zachte intermezzo veel bijval van het publiek en laat zijn hartverscheurende solo het publiek joelen om meer. Dany Franchi, boek ’em snel voordat de Italiaan door de US terug geroepen wordt en wij Europeanen hem kwijt zijn!
Dan … Whitney Shay. Een dame uit San Diego in de Verenigde Staten en hier nog behoorlijk onbekend. Er is sprake van dat ze volgend jaar deel uitmaak van de Blues Caravan.
‘A Woman Rules The World’ is de titel van haar recent uitgebrachte cd en ik moet zeggen, ze was al direct de grote favoriet van de fotografen.
De dame had ook een eerste klas band achter zich staan – Max Genouel (bas), Fabrice Bessouat (drums), Olivier Contrelle (keys), Alex Bertein (bariton-sax) en Sylvain Téjérizo(tenor- sax) – onder leiding van Nico Duportal.
Mijn persoonlijke mening? De dame heeft een prima stemgeluid en met deze band achter zich ben je verzekerd van een uitstekende performance. Met de Bluescaravan zal het een ander verhaal worden, want daar speelt entertainment een wat grotere rol dan muzikale diepgang.
Niemendalletjes als ‘Midnight Special’ en ‘Get Down With It’ van Bobby Marchan, later onder de titel ‘Get Down And Get With It’ een hit voor de Britse glamrockers van Slade, hadden van mij achterwege mogen blijven, Mijn mening is dat het begin en einde van de show niet echt indrukwekkend waren, maar dat het tussengedeelte, mede dankzij de fantastische begeleidingsband zeker de moeite waar was en Miss Shay liet zien de potentie te hebben een prima performer te worden.
Van Breezy Rodio had ik tot mijn schaamte nog nooit gehoord maar een bevriende Belgische muzikant (bedankt Bart) lichtte me vlak voor de set nog even in. De Romein vond na omzwervingen in New York in Chicago. Zijn mede bandleden zijn hier op Swing Wespelaar drummer Lorenzo Francocci, toetsenist Simone Scifoni, de voornaam van de bassist moet ik helaas schuldig blijven maar hij werd geïntroduceerd als ‘Light’ Palone. Fabrizio ‘Breezy’ Rodio werd in Chicago via gitaristen Guy King en Lurrie Bell geïntroduceerd op de diverse podia en werd zo door Linsey Alexander gevraagd als bandleider.
Inmiddels woont deze Romein alweer 20 jaar in het bluesmecca van de US. Zijn debuutalbum Playing My Game Too werd in 2011 uitgebracht, vier jaar later volgde So Close To It maar het duurde tot zijn derde album Sometimes The Blues Got To Me dat vorig jaar op het Delmark label werd uitgebracht werd dat Breezy Rodio in de wereldpers werd opgepikt.
Dat Fabrizio in Wespelaar zoveel mogelijk wil laten zien wat hij onder zijn muzikale hoed heeft is te begrijpen maar wat mij betreft resulteert dit in een onsamenhangende set. Ik hoor blues, blues-rock, wat funky ritmes maar ook jazz en soul.
Eerlijk gezegd heb ik wat moeite met zijn uitspraak van het Engels maar ook vind ik de set niet spannend genoeg, het eerste en helaas enige hoogtepunt van de set komt als Fabrizio Dany Franchi en Jamiah Rogers uitnodigt op met hem het podium te delen “take me back to 1955” is de lokroep aan de twee jongen gitaartalenten en onder goedkeurend oog van Breezy Rodio doen de twee heren wat er van hun gevraagd werd.
Wellicht waren mijn verwachtingen na de passionele briefing van de bevriende muzikant wat hooggespannen want Breezy Rodio laat mij ietwat gedesillusioneerd achter.
De laatste set die voor mijn rekening komt i.v.m. de aanstaande terugreis naar onze habitat deze nacht is die van de 43 jarige Kirk Fletcher uit Californië – US. Het is nog maar 2 jaar geleden dat ik de man aan het werk zag op Moulin Blues, waarvan ik vond dat de man veel te timide musiceerde en weinig interactie met het publiek vertoonde.
Fletcher speelde o.a. 3 jaar bij The Fabulous Thunderbirds maar ook bij harmonica legende bij leven Charlie Musselwhite, was een veel gevraagd studiomuzikant, speelde zelfs bij Joe Bonamassa en startte een aantal jaren geleden zijn eigen band. Fletcher treedt op Swing Wespelaar aan met Britse begeleiders n.l. met Jonny Henderson op de B3 en Matt Brown op drumms waarmee hij recentelijk ook de studio in ging.
Een fijne verrassing dit want ik ben een fan van Henderson die ik als een van de beste toetsenisten van Europa durf te betitelen. In een eerder verslag schreef ik dat ik Fletcher niet zo’n vocalist vond maar sinds zijn album Hold On dat met een nominatie voor Best Contemperary Blues Album werd vereerd profileert de man zich steeds meer als zanger.
Als opener is ‘You Need Me’ gekozen een fantastisch virtuoos gespeeld nummer waarbij de vingers eventjes bij losgewerkt worden. Natuurlijk is de gitaar hierbij in de hoofdrol maar een goede bijrol is voor Jonny’s Hammond weggelegd.
Als snel ben ik gefascineerd door de chemie die de twee Britten met de Amerikaanse frontman hebben. Dat Kirk het recht heeft om de blues te zingen bevestigt hij in ‘I Got A Right To Sing The Blues’, dat heeft deze man zeker.
Ik ben getuige van een zoveel betere en meer geëngageerde set dan op MB. Van Hold On komt ‘Dupree’, Kirk’s zeer virtuoze ode aan (jazz)gitarist Cornell Dupree, die ik dan weer ken van zijn samenwerking met Bill Withers. Fletcher lijkt opgebloeid, hij geniet zichtbaar van de swing van orgelvreter Henderson. Ook een rock ‘n roller staat op de set-list vandaag, het is een nummer dat hij bij de T-birds speelde ‘Rock With Me’. Is het de invloed van de bevrijdde Britten die Fletcher uit zijn schulp heeft doen kruipen?
We weten het niet wat we wél weten is dat de opvolgende slow blues ‘The Answer’ een alles overtreffende lange gitaarsolo huist waarvoor de menigte aan de Grote Baan van Wespelaar niet anders kan dan luid applaudisseren en joelen! Ineens zie ik de passie in Fletcher, maar ook zie ik passie bij drummer Matt Brown. Zijn drummsolo is heel bijzonder met zeer veel op jazz gestoelde combinaties.
‘Two Steps Forward’ komt ook van Hold On, ondanks dat Fletcher mij eerder niet bij de lurven kon grijpen ben ik na het bijwonen van de set op dit Swing Wespelaar 2019 helemaal in de ban van deze combinatie van muzikanten. Een zeer goede set van een man die wellicht een laatbloeier te noemen is….Kirk Fletcher!
Mud Morganfield mocht het festival afsluiten. Larry ‘Mud’ Morganfield is een warme en gemoedelijke man, een ‘true gentleman’ in omgang. Maar zoals Shemekia Copeland de afsluiter van de tweede festivaldag haar vader Johnny Copeland wel is ontgroeid, teert Mud eerlijk gezegd nog wat teveel op het repertoire van zijn vader.
Hoewel op de diverse door hem uitgebrachte cd’s toch voldoende nieuw materiaal staat om een prima set-list te vullen. Maar goed, de man heeft natuurlijk het volste recht om de nalatenschap van zijn vader in ere te houden.
Zijn begeleiders waren Britten onder aanvoering van de fantastische harmonica speler Steve ‘West’ Weston, Ian Jennings op de contrabas, Eric Ranzoni bespeelt de toetsen, Ronni Busack-Boysen bespeelt gitaar.
De weergaloze slagwerker Brendan O’ Neil zien we achter de ‘pots and pans’. Af en toe nam Mud de bas ter hand. Mooi werk van zijn vader (‘Blow Wind Blow’ en ‘I Want To Be Loved’) afgewisseld met eigen werk als ‘They Call Me Mud’ zorgden voor een prima ontspannen afsluiting van Swing Wespelaar 2019 met heerlijk showmanship en herkenbaarheid.
Het enige dat men in Wespelaar niet in de hand heeft is het weer en ik kan me niet herinneren een compleet droge editie te hebben meegemaakt. Maar alles waar de organisatie en vrijwilligers wel invloed op hebben is perfect geregeld.
Ieder jaar weer denken we van TBA? dat de vorige editie niet overtroffen kan worden maar steeds weer weten de organisatoren ons te verrassen. Dank aan de programmeur die ook deze 32ste editie weer een bijzondere line-up verzorgde, voorzitter/organisator Filip Le Roy voor zijn niet aflatend enthousiasme en natuurlijk onze MC Dirk Kasteels. Tevens dank ik – namens alle bezoekers – àl die vrijwilligers die ook deze 32ste editie weer mogelijk hebben gemaakt. Volgend jaar wellicht een nog groter terrein om nóg meer bezoekers te ontvangen én te verrassen met weer een opzienbarende line-up. Namens alle medewerkers van TBA?, bedankt voor uw gastvrijheid en bij leven en welzijn zeggen wij allen tot volgend jaar!
Lees HIER het verslag van dag 1 en HIER van dag 2 van Swing Wespelaar 2019.
