Een sfeerverslag van Vrijdag 16 Augustus van het 32ste Swing Wespelaar – België op 16, 17 en 18 Augustus 2019. Tekst Ton Kok en Nicolette Johns en met foto’s van Dick van der Wilt en José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum van dag 1 van Dick van der Wilt en HIER van José Gallois te bekijken.
Van 16 t/m 18 augustus stond het Belgische plaatsje Wespelaar (ca.1500 inwoners) weer in het teken
van Swing Wespelaar, waarbij zo’n 10 tot 15.000 bezoekers hartelijk verwelkomd werden door de plaatselijke bevolking.
Bij aankomst op vrijdagmiddag was de openingsband al bezig met de soundcheck, maar waren er nog maar weinig bezoekers op terrein. Ook bij aanvang was het nog rustig, maar het duurde niet lang of het plein stroomde behoorlijk vol, aangetrokken door de heerlijke onderkoelde bluesklanken van de Steven Troch Band.
Het was de eerste keer dat ik band aan het werk zag met Matt T. Mahony (Mattias de Rijcke) op gitaar.
Met Liesbeth Sprangers (bas) en Bernd Coene (drums) heeft de band een hechte ritmesectie en met Steven Troch als bevlogen frontman kan het eigenlijk niet misgaan.
Met Fried Bourbon heeft Steven Troch destijds een aantal prima cd’s opgenomen en later ook enkele schijfjes onder eigen naam, maar is daarnaast ook te horen op een indrukwekkend aantal cd’s van collega’s als Tiny Legs Tim, Guy Verlinde en veel anderen.
De dame en heren gingen direct prima van start met hun heerlijke koelbloedige blues, die een beetje moeilijk te omschrijven is. De band legt een heerlijk ‘old school’ geluid neer, terwijl er, met name door de vaak lekkere ‘tongue in cheek’ teksten, een sterke binding met hedendaagse onderwerpen is. Gezegd moet worden dat de band nog niet een echte festival band is.
Voor het gemiddelde festivalbezoeker kwam de set iets te laat op stoom en pas het laatste half uur kwam het pas tot echt vuurwerk. Persoonlijk had ik er minder moeite mee.
Ik ken de band al langer en vond de band voor een uitstekende aftrap zorgen. Prima eigen werk van beide cd’s, een weergaloze uitvoering van ‘Nine Below Zero’ en wat nieuw en/of minder bekend coverwerk.
Bij de tweede band, de Lucky Peterson Band begon het toch een beetje irritant te miezeren en een beetje af te koelen. De band, onder aanvoering van zanger/gitarist Shawn Kellerman met verder Jameal Williams achter de toetsen, Timothy Waites op bas en Raul Valdes op drums, als ik goed geïnformeerd ben, trapte energiek af. Luid applaus toen Mister Peterson bij het tweede nummer zelf plaats nam achter één van de twee Hammonds op het podium.
Op vijfjarige leeftijd nam hij zijn eerste LP op, maar zijn doorbraak kwam eigenlijk pas in de jaren tachtig/negentig, waar deze toetsenspeler/gitarist vooral op Hammond een flinke reputatie opbouwde. Na wat dieptepuntjes is hij de laatste paar jaar weer helemaal in de running en af ook in Vlaanderen een prima performance.
Na enkele nummers verscheen ook mevrouw Peterson, Tamara Tramell, op het podium om enkele nummers vertolken. Tamara is een prachtige verschijning en is ook behept met een prima stemgeluid. Alleen was de moderne R&B, die ze vertolkte niet helemaal mijn ‘cup of tea’. Niettemin hield ze sfeer er in.
Nadat ze weer van het podium verdwenen was hing Lucky de gitaar om en zette hij een instrumentale versie van ‘Cold Shot’ in , om daarna vrijwel direct tussen het publiek te duiken. Even wat problemen met de ontvangst van zijn draadloze apparatuur, maar als snel werd het een oude stijl gitaarsnoer aangereikt en speelde hij een instrumentale medley met onder meer slow blues en funk.
Hij eindige met Johnny B. Goode waarbij hij het publiek ter afsluiting van het nummer een paar keer het refrein liet zingen. Een mooi einde, dat helaas een beetje verstoord werd door het door Tamara Tramell gezongen toegift ‘Proud Mary’.
De eerste dag loopt al op zijn einde en wij zijn door de werkdruk en de verkeerssituatie nog maar net gearriveerd bij de laatste klanken van de Lucky Peterson Band. De afsluiter van dag 1 van Swing Wespelaar heet Tinsley Ellis, een man die we wel in de platenkast hebben staan maar nog nooit eerder live aan het werk hebben mogen zien.
De 62 jarige Ellis werd geboren in Atlanta en zijn grootste invloed op gitaarvlak is toch wel Freddie King. De man deelde het podium o.a. met Jonny Lang, Derek Trucks maar ook met Warren Haynes. Ellis was de founder van The Heartfixers (1981) echter in 1988 kreeg hij een solo-contract bij Alligator Records en werd zijn eerste album Georgia Blues gereleased wat alom voor lovende kritieken in de media zorgde. Tinsey Ellis wordt op het 32e Swing Wespelaar bijgestaan door bassist Kevan McCann en drummer Erik Kaszynski.
‘Sound Of A Broken Man’ is de opener en is getuige de titel hopelijk geen voorbode voor een deprimerende set. Nee, het nummer is een blues-rock van formaat, de gitaar snijdt door het hart maar vocaal mag het mijn inziens wel een tandje hoger én beter! Ellis’s opvolger is een slow blues, wat mij betreft wat té vroeg in de set maar wie kan de met twee Blues Awards (Best blues-rock artist of the year en Best blues-rock album of the year voor Winning Hand) genomineerde Ellis bekritiseren?
De set wordt een aaneenschakeling van nieuwe songs van het meest recente album Winning Hand uit 2018 zoals ‘To The Devil For A Dime’, ‘I Was A Gambling Man’ en oudere songs uit Ellis’ oeuvre zoals ‘Cut You Loose’ en ‘A Quitter Never Wins’ beide van het 1994 album Storm Warning, ‘Highwayman’ van het gelijknamige live album uit 2005.
Het trio zet een krachtige sound neer en gelukkig wordt de stem van Ellis naar mate de set vordert ook wat krachtiger echter zijn microfoon controle is niet optimaal voor een festival. Veel te vaak verliest hij de microfoon uit het oog tijdens het kijken naar de akkoorden op de gitaarhals dan wel zingt hij gewoonweg voor zijn vocale bereik te ver van de microfoon.
Inmiddels is de motregen omgeslagen in druppels maar toch blijven de blues-hards het weer trotseren om de in mijn ogen tegenvallende set van een man die zéker beter kan te blijven beluisteren en bekijken. Ik word niet gegrepen door Tinsley Ellis maar het publiek overlaadt de man met een luid applaus. Zoals TBA?-medewerker Kok altijd pleegt te zeggen “het publiek heeft altijd gelijk”.
Morgen weer een dag vol verrassingen én gevestigde namen op dit 32e Swing Wespelaar, wij gaan op weg om in te checken in ons hotel want daar was het nog niet van gekomen.
Lees HIER het verslag van dag 2 en HIER van dag 3 van Swing Wespelaar 2019.
