A Trip Down Memory Lane @ Blues Peer 2019 – Dag 3

Blues Peer vierde dit jaar haar jubileum met de 35e editie welke plaats vond op 19, 20 en 21 juli 2019. Hieronder het sfeerverslag van zondag 21 juli. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te bekijken.

Na twee mooie, sfeervolle afsluitende act gisterenavond zijn we alweer vroeg aanwezig om de opener van het festival een warm welkom te heten. De openingsact van deze laatste festivaldag is niemand minder dan de winnaar van de 9e Europese Blues Challenge die eerder dit jaar in April op de Azoren plaatsvond. Als winnaar werd aldaar uit 22 deelnemende bands de Britse Kyla Brox uitgeroepen,  vandaag treedt zij ook hier in Peer met haar kwartet op.
Wij van TBA? zagen de dame al een tweetal keren performen waarbij is steeds weer het idee kreeg dat er meer in zat. Eens kijken of de victorie op de European Blues Challenge haar iets meer uit haar schulp heeft weten te halen.
Zangeres/dwarsfluitiste Kyla Brox wordt bijgestaan door gitarist Paull Farr, echtgenoot Danny Blomely op bass en drummer Mike Warburton.
Kyla Brox is de dochter van Victor Brox een bekende onder de blues die-hards, bekend van zijn eigen band Victor Brox Blues Train, maar hij werkte ook samen met o.a. Janis Joplin en Jimi Hendrix maar ook moeder was zangeres o.a. bij Jesus Christ Superstar.
Er wordt a cappella geopend met ‘If You See him’ een toepasselijke gospelachtige opening op deze zondag. Als de band bijvalt horen we een nummer met een Chicago uptempo ritme ‘Beautiful Day’. In ‘Bluesman’s Child’ dat op haar album Pain & Glory is te vinden beschrijft ze vocaal zij haar eigen muzikale leven welke al ophaar 12e begon als zangeres in haar vaders band “it can be a little wild, the life of a bluesman’s child” zingt ze dan ook.
Toch heb ik alweer het gevoel dat Kyla Brox te timide is om alles eruit te gooien, ze is een goede zangeres maar het worden nergens opzienbarend, passievol of stout.
De vertolking van Leonard Cohen’s ‘Halleluja’ dat ook op het voorgenoemde album werd geregistreerd is een fantastische cover maar weer heeft de vrouw wat mij betreft een échte klapper van een set laten liggen.

Dan voor mij de eerste verrassing van deze laatste festivaldag is de tweede act die aantreedt op de nationale Belgische feestdag t.g.v. van de eedaflegging van de eerste van Belgie, Koning Leopold I, op 21 juli 1831. Tim Easton is afkomstig uit de US en werd als streetbusker tot de muzikant die hij nu is.
Helemaal alleen staat de man die inmiddels in Nashville resideert op het podium, ik ga er eens even goed voor zitten om deze singer-songwriter/bluesharpist/gitarist mij mee te laten voeren met zijn luisterliedjes. Onze MC Rick de Leeuw introduceerde de man als een man die bezielende liedjes ten gehore brengt en daar houden deze fotograaf en reporter van TBA? wel van.
Meteen word ik bij de lurven gegrepen door de rauwe stem van Easton, die wordt een mooi uurtje. Met gemak weet deze man met harpbeugel en akoestische gitaar al tijdens het eerste nummer de menigte buiten de tent naar binnen te lokken. ‘Don’t Lie’ is na het ‘ Elmore James’ ook uit de eigen pen ontsproten en is te vinden op zijn 2013 album Not Cool. ‘Next To You’ is mede door het blues-harp intermezzo een zeer Dylanesque aandoende song, ik geniet van deze man die moeiteloos de aandacht van het publiek vast weet te houden.
‘Broken Hearted Man’ komt van het 2018 album Paco & The Melodic Polaroids en beschrijft de tijd die Easton in Alaska spendeerde om te schrijven maar eigenlijk was het een excuus om samen met vrienden in Alaska te vissen zo vertelt hij ons.
‘Old New Straitsville Blues’ gaat over een Ohio mijnstadje en heeft een mooie bluesgrass ondertoon, steeds weer ben ik onder de indruk hoe deze man op dit hele grote podium de toeschouwers weet te raken. Zijn stem is zeer zuiver en de teksten zijn zeer goed te verstaan, een man om nog eens op een mooi podium te bezoeken. Onthoudt die naam; Tim Easton!

De volgende muzikanten die het podium betreden heeft dit setje al een tweetal keren mogen zien optreden en waren beide keren van de sokken geblazen door de passie en ‘soul’ die deze band weet over te brengen. We spreken hier natuurlijk over Malford Milligan & The Southern Aces. De 60 jarige Malford Milligan komt uit Texas (US).
Deze gospel-, soul- en blueszanger sleepte al diverse malen (8 !!) de Award als beste vocalist uitgereikt door de Austin Music Awards binnen. Milligan kent de blues-adept wellicht nog van zijn band  Storyville. Onze eigen gitarist/singer-songwriter Jack Hustinx (Shiner Twins) raakte door zijn (muziek) reizen naar Texas met hem bevriend en de twee schreven samen het album Sweet Cherry Soul (2002).
De mannen hebben een hechte vriendschap wat een aantal jaren geleden beklonken werd met de Malford’s medewerking aan Hustinx cd Over Yonder. Vorig jaar kwam Life Will Humble You uit welke in de pers met zeer lovende kritieken werd ontvangen. Op het jarige Blues Peer 2019 wordt dit album natuurlijk in de spotlights gezet. De opener is ‘The Man I Used To Be’, een donker nummer over een donkere periode. We gaan wat vrolijker verder met een lekkere up-tempo song ‘I Don’t Mind It At All’, ook alweer van het jongste album.
De band zit er lekker in, genieten doe ik van de zichtbaar genietende Roelof Klijn op bass die samen met drummer Fokke de Jong de ritme-sectie vormt.
Ook een ballad – weliswaar een cover, maar in een ander jasje gestoken – staat op het programma, ‘I’m Glad To Do It’. Malford Milligan verbaast keer op keer de bezoekers van Blues Peer 2019 met zijn gevoelige en passionele vertolkingen.
Zelf ga ik bijna uit de bol van Roel Spanjers op piano en B3. De electrische gitaar solo’s komen van gitarist Eric Van Dijsseldonk en geven mij keer op keer hoog kippenvel.
‘Life Will Humble You’ gaat over dat de waardering ligt in de simpele dingen van het leven, de accordeon van Roel Spanjers maken het nummer tot een standaard ‘tear-jerker’ en dat bedoel ik dan als positieve kritiek.
Omdat Milligan’s stem vaak vergeleken wordt met die van Sam Cooke en Otis Redding horen we ook nog covers ‘A Change Is Gonna Come’ en ‘I’ve Got dreams To Remember’. Een zeer entertainende, goed beklijvende set van een band met een frontman die meer is dan slechts een vocalist. Malford Milligan raakt je in je ziel!

De tweede Brit vandaag is niemand minder dan Matt Schofield en zijn begeleiders van weleer, Jonny Henderson op toetsen en Evan Jenkins op drumms. Schofield mocht al eerder op Blues Peer aantreden maar dat is al weer meer dan 10 jaar geleden. De virtuose gitarist en ‘Blues Hall-of-Famer’ staat te boek als een van de meest innovatieve gitaristen sinds decennia. Hij staat in de top-10 van beste Britse Blues-gitaristen aller tijden in ‘Guitar & Bass Magazine’, naast de legendes Eric Clapton en Peter Green! De man uit Manchester werd door drie opeenvolgende jaren – 2010, 2011 en 2012 – tot gitarist van het jaar bekroond en kreeg een award Album of the Year (Heads, Tails & Aces – 2010) bij de British Blues Awards brachten hem tot hun Hall of Fame.
Schofield reist de wereld af om op te treden op grote festivals, maar ook in de huidige thuisbasis van de man – de US – is gitaarwonder Schofield een graag geziene gast op diverse prestigieuze podia zoals bijvoorbeeld het Iridium in New York.  Zijn vurige gitaarwerk en gepassioneerde live-optredens maken hem tot een van de meest gewilde moderne bluesgitaristen van nu. Matt Schofield’s melodische vloeiende stijl, samen met zijn gepassioneerde en emotionele live-optredens hebben hem tot een van de meest gewilde moderne blues-gitaristen gemaakt.
Blues Peer is er klaar voor, dit worden vijf kwartier hoogstaande blues gelardeerd met een vleugje jazz en soul! Ter ere van het 15-jarig jubileum van het solo-debuut van Schofield met zijn orginele trio zal het publiek veel werk uit die periode te horen krijgen.
Op de inmiddels terug gevonden blauwe SVL Sixty One Daytona die vorige week nog zoek raakte bij de KLM op terugweg vanuit Italië komt het eerste vuurwerk met ‘What I Wanna Hear’ van de 2009 cd Heads, Tails & Aces. Ook mijn favoriete ‘Live Wire’ ook uitgebracht op dat zelfde album. Ook tijdens Blues Peer 2019 mag vocaliste Christine Tambakis net als op Ribs & Blues jl. ook een aantal nummers aan het Peerse publiek voorschotelen.
Christine is de charmante, goedlachse vriendin van de frontman en is afkomstig uit NYC waar zij hij eigen band heeft en veelvuldig optreedt in jazzwereld van de Big Apple. Inmiddels is het dringen geblazen voor het podium want de tent is eivol voor deze bijzondere reünie van het Matt Schofield Trio. Ook hier zingt Tambakis ‘Mama, He Treats Your Daughter Mean’, de kraker gaat erin als koek! De opvolger heet ‘Dr. Feelgood’ waarbij Matt’s gitaarsolo door het hart snijdt, de vuige gitaarklanken nemen bezit van mij maar ook van de menigte joelen van extase.
Evan Jenkins speelt ook hier op Blues Peer alsof hij op de hielen wordt gezeten door Magere Hein, hij teistert de drumms met een gedrevenheid en een plezier dat aanstekelijk werkt.
Henderson is de man die alle ontbrekende instrumenten zoals blazers en bass overbodig maakt met zijn zieldoorklievende Hammondklanken. Christine Tambakis vormt samen met Matt Schofield een duet in de cover van Junior Wells’ ‘Little By Little’. Matt Schofield is en blijft één van de beste gitaristen van dit moment. We horen nog een tweetal songs –  ‘Where Do I Have To Stand’ en ‘Hindsight’, de nummers worden lang uitgesponnen door de diverse solo’s van Jenkins, Henderson en natuurlijk van de meester Schofield zelf!
Matt Schofield Trio, here to stay! Was u er niet bij op Ribs & Blues of Blues Peer? Geen nood, Schofield is te zien op 11 december in Spirit of 66 – Verviers (B), 12 december in de P60 – Amstelveen (NL) en 13 december tijdens het Flirting With The Blues 2019 – Amersfoort (NL). Matt Schofield; uw houvast in de hedendaagse blues! Lees HIER het interview wat ik afgelopen December met deze virtuoze gitarist mocht hebben.
De band waar ik erg nieuwsgierig naar ben zijn de volgende act op deze laatste festivaldag, The Allman Betts Band. Deze band wordt gevormd door de zoon van wijlen Gregg Allman, Devon Allman en Duane Betts is de zoon van Dickey Betts, beide vaders waren de oprichters van The Allman Brothers.
Devon heeft zich overigens nog vaker in de kijker gespeeld, zo was hij zes jaar geleden ook al op Blues Peer te zien, toen met de Royal Southern Brotherhood (o.a. Cyril Neville en Mike Zito). De jubileum editie is de gastheer van deze twee jonge mannen die met de hedendaagse muzikale erfenis van hun ouders het tentdak eraf gaan spelen.
Naast Allman en Betts zien we ook Berry Oakley Jr. op bass die ook de traditie van zijn vader voort, ook deze vader stond aan de wieg van de Allman Brothers Band. We zullen een swampy mix van eigen blueswerk en zwoele, klamme covers gaan horen. Maar liefst 2 drummers, John Lum en R. Scott Bryan begeleiden de heren samen met slide gitarist Johnny Stachela en toetstenist John Ginty tot een wat later een doorslaand succes zal blijken.
De vier extra opgestelde microfoons worden bij afwisseling van de twee microfoons van frontmannen/vocalisten/gitaristen Allman en Betts van backing-vocals voorzien. Met een spiksplinternieuw (Juni 2019) album op zak, ‘Down By The River’, opent Devon Allman met ‘All Night’, superfijne southern rock vult de Peerse tent.
De opvolger ‘Shinin’ komt vocaal voor rekening van Duane Betts, die hierbij zeer onfortuinlijk een schok van zijn microfoon moet incasseren. Deze man heeft zo’n onmiskenbare nasale southern rock geluid. Uit de Royal Southern Brotherhood periode horen we ‘Left My Heart In Memphis’, mooi sinister en koren op mijn molen door die bijzondere slide-partij van Johnny Stachela! Hierna gebeurt er iets onverwachts, Allman kiest voor een cover van ‘Purple Rain’en die is zoooooo goed! Devon Allman is niet een doorsnee muzikant waar er al zoveel van zijn, nee deze man zoekt herhaaldelijk het publiek op door bijvoorbeeld van de trap gebruik te maken om zo het publiek in vervoering te brengen.
Inmiddels is het publiek uitzinnig bij het zien van al deze bijzondere goede muzikanten op één podium. John Lee Hooker (origineel Scotty McKay) wordt ook nog geëerd met de vertolking van ‘I Got My Eyes On You’ dat door Berry Oakley Jr. vertolkt wordt. De B3 solo gebracht door John Ginty is dan voor mij weer de reden om de heupen weer wat los te maken. Devon Allman – met de onmiskenbare gitaargordel van oom Duane – is inmiddels weer de trap afgedaald maar deze keer zijn de hekken ook opengezet zodat hij een rondje door de tent kan maken.
De titeltrack van het nieuwste album ‘Down By The River’ en met de ballad ‘Long Long Gone’ gezongen door die fantastische donkere stem van Duane Allman wordt die voor mij memorabele optreden afgesloten. Zodra deze band weer terug in Europa komt ben ik er weer bij en sta ik vooraan!
Black Box Revelation is  een Belgisch collectief die het zelfs schopten tot voorprogramma van Iggy Pop, stonden in David Letterman’s Late Show en hun muziek kwam voor in de tv-serie True Blood. Dries van Dijck en Jan Paternoster zijn de mannen die de eerstkomende anderhalf uur het podium bemannen.
Black Box Revelation eerste klanken klinken oorverdovend in de oren, zoals het programmaboekje al aangaf is het oeuvre “ongepolijst en rauw”. Het duo speelt rauwe blues-rock, Paternoster is verantwoordelijk voor het geselen van de 6 snaren op de gitaar en Van Dijck is de man die de drumvellen teistert, speciaal voor het optreden op Blues Peer is het duo versterkt met toetsenist Jasper Morel.
Black Box Revelation blijken getuige hun nieuwste cd Tattooed Smiles bekender dan bij TBA? want op het album prijkt zelfs een nummer dat ze met Seasick Steve opnamen. Om in een programmaboekje af te drukken dat dit collectief wel degelijk blues als basis heeft vind ik een te makkelijke insteek. Alle muzikale stromingen hebben blues als basis maar deze blues-rock 2.o zoals Blues Peer ze omschrijft is het doel toch wel aardig voorbij geschoten.
Het volume zodanig hoog dat ik het na twee nummers al voor gezien houd en besluit om een hapje te gaan eten en wat te netwerken. Black Box Revelation hoort thuis op Rock Werchter en naar mijn mening niet op Blues Peer waar het publiek blues verwacht te kunnen aanschouwen.

Kenny Wayne Shepherd is de laatste act van dit jubilerende Blues Peer 2019. Shepherd wordt natuurlijk nog immer bijgestaan door zanger Noah Hunt, Joe Krown op toetsen en de ritme-sectie bestaat uit Scott Nelson op de bass en Chris Layton op drumms. Ook KWS stond al eerder op het Peerse podium, in 2012 om precies te zijn.
Inmiddels heeft TBA? al vele malen optredens van de man mogen verslaan in zowel kleine zalen alsook grote podia gelijk deze van Blues Peer. Kortgeleden zagen we de band nog musiceren op het podium van het HIBF in het Drentse Grolloo. Kenny Wayne Brobst zoals de man privé door het leven stapt wordt door velen de reïncarnatie van Stevie Ray Vaughan genoemd. Kenny Wayne Shepherd (42 jr) komt uit Shreveport-LA en is een volledig autodidacte gitarist en werd voor het grootste deel volgens eigen zeggen beïnvloed door SRV. De man is gehuwd met de oudste dochter van Mel Gibson en is zoals zovele blanke Southerners ‘in Den Here’, getuige zijn levensgrote kruis om de nek.
Toch is dit blijkbaar geen belemmering om vette blues-rock de wereld in te katapulteren, want dat gevoel krijg je bij KWS of je nu wilt of niet…..je moet eraan…….aan de blues-rock!! De trouwe lezer weet dat blues-rock niet mijn stijl is maar het moet gezegd KWS is samen met zijn zanger Noah Hunt een koppel op een verlanglijstje van iedere muziekmanager!
Deze bebaarde mannen blijven een bijzonder goede combinatie. Noah Hunt heeft een krachtige stem zoals maar weinig zangers dit hem nadoen en KWS is één van de betere zoniet de beste blues-rock gitarist van dit moment. Wat een getalenteerde gitarist is deze man, zijn ongeëvenaarde snelle en virtuose licks op de vele gitaren hier vandaag voor ons gedemonstreerd (samen met zijn pedalen set zo groot als een eetkamertafelblad) is van grote klasse. De band bracht afgelopen mei een nieuw album – The Traveler – bij Provogue/Mascot Label Group.
De set is een bijna integrale vertolking van het album zo horen we als opener ‘Woman Like You’, een nummer dat ook mij bij de lurven kan grijpen, het is krachtig en in your face door die ontzettend gedreven zang van Noah Hunt.
‘Mr. Soul’ begint met de Rolling Stones lick van Satisfaction maar de tekst en de melodie na deze openingslick is volledig anders. Nummers van 10 minuten zijn geen uitzondering tijdens shows van KWS en consorten. Met een oorverdovend drumm-intro wordt ‘Long Time Running’ ongelofelijk bezielend gespeeld en gezongen. Dat alle fans, én kollega reporters, op de beat nauwkeurig hun hoofdjes ‘bangen’ laat ons begrijpen dat er door deze band niets aan het toeval overgelaten wordt.
Hierdoor bekruipt mij het gevoel dat als men eenmaal een concert van KWS heeft bijgewoond men de rest van de tour thuis kan blijven. Afsluiten doet de band met ‘Turn To Stone’ een cover van Joe Walsh (The Eagles). Uiteraard weet het publiek na een succesvolle show als deze niet van ophouden en blijven scanderen voor een toegift. Er volgen er maar liefst 3 aleer KWS en zijn bandleden het podium van dit jarige Blues Peer mag verlaten.
Wij zijn inmiddels begonnen de stoeltjes in te klappen en lopen onder de tonen van ‘Blue On Black’, ‘I’m A King Bee’ richting back-stage. Dat deze man als één van de drie acts vanavond anderhalf uur speeltijd heeft toebedeeld gekregen is voor ons héél begrijpelijk; zeker als we KWS bij het verlaten van de Peerse ook nog Jimi Hendrix’ ‘Voodoo Child’ horen brengen.

Een prachtige afsluitende festivaldag met het hoogste bluesgehalte van het hele week-end, voor TBA? is Tim Easton dé grote winnaar omdat de heer helemaal solo op dat grote podium het publiek aan zich wist te binden. Als kers op de Hollandse appelmoes was voor mij de gedreven set van de The Allman Betts Band!

Het was een geslaagd Blues Peer waarbij toch volgens de collega media-vertegenwoordigers én de bezoekers een kleine aantekening op zijn plaats is. Een festival van dit allure die de blues hoog in het vaandel wil blijven dragen zal toch op zoek moeten gaan naar andere acts. Waarom werden Gary Clark Jr., Eric Gales of Toronzo Cannon niet gecontracteerd? Of wat te zeggen van de nieuwste revelatie Larkin Poe en The Teskey Brothers. Wellicht is het tijd voor verjonging in het bestuur, of zit Blues Peer in de zak van een Mojo, Live Nation of een ander groot artiestenbureau? Feit is dat de bezoekersaantallen teruglopen en dientengevolge dus ook het budget op de lange termijn…..

De reporter en de fotograaf van TBA? bedanken al die vrijwilligers van Blues Peer die net als voorgaande jaren met hun enthousiaste en vriendelijke bijdrage dit festival tot een succes maken én mogelijk blijven maken. De security bedankt voor veiligheid en natuurlijk bedanken we de organisatoren voor hun gastvrijheid. Deo volente zijn ook wij van The Blues Alone? er weer bij IN 2020!

Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 HIER en Dag 2 van Blues Peer 2019 HIER.