Blues Peer vierde dit jaar haar jubileum met de 35e editie welke plaats vond op 19, 20 en 21 juli 2019. Hieronder het sfeerverslag van zaterdag 20 juli. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te bekijken.
We zijn al weer vroeg op het terrein aanwezig want we willen een goed plekje voor onze stoeltjes die we gezien de oplopende leeftijd helaas steeds meer nodig blijken te hebben. Voordat de poorten opengaan keuvelen we wat met collega’s maar ook met Rick de Leeuw die alweer voor het derde jaar op rij de acts aan elkaar praat op die zeer sympathieke festival Blues Peer 2019. Hij kan niet te lang keuvelen want hij heeft zichzelf als taak gesteld de bezoekers die het festivalterrein betreden met een handdruk persoonlijk welkom te heten. Ik wens hem succes want dat zijn er nogal wat op deze zaterdag!
De openers zijn de Travellin’ Blue Kings een collectief uit Nederlandse en België. De frontman van de band is Stephan Hermsen (vocals/blues-harp), de vervanger van vast gitarist Jimmy Hontelé is vandaag niemand minder dan Richard van Bergen (Rootbag, gitaar), Winne Penninckx op bass vormt samen met Marc Gijbels op drumms de ritme-sectie.
Begin van dit jaar verscheen hun debuutalbum Wired Up en kon op veel bijval rekenen van de nationale maar ook internationale pers. Het podiumbeest Stephan Hermsen legt een solide basis voor een mooie dag van het jarige Blues Peer! Er wordt afgetrapt met ‘Straight Eight’ maar ik geniet ook van ‘Get It Done’ en het gas gaat erop met ‘I Don’t Wanna Stop’. De wisselwerking tussen Hermsen en Van Bergen is fenomenaal, heerlijk om hier bij aanwezig te mogen zijn.
Hermsen’s blues-harp tonen gaan door merg en been al moet gezegd dat de liefhebbers van een vocale nuance niet écht aan hun trekken komen. Doordat Hontelé normaal een wat meer rockablilly sound voorbrengt krijgt de set een wat andere dimensie door de door Richard van Bergen gespeelde bluezy licks. De ritme-sectie staat ook hier op Blues Peer 2019 als een huis waarvan drummer Marc Gijbels alweer voor de tweede keer dit muzikale week-end op het podium op de Peerse weide zijn kunsten mag tonen want gisteren zagen we hem nog bij Black Cat Biscuit met Gijbels Jr. de drummvellen geselen.
Een show van de Travellin’ Blue Kings bijwonen is een waar genot, alweer een goede set van een band die zeker op een festival van dit allure niet had mogen ontbreken!
De tweede act van deze mooie zaterdag is een nieuwe ster aan het blues-rock firmament, het is Anthony Gomes uit Canada. Deze van Portugese/Frans Canadese ouders uit Toronto afkomstige 49 jarige Gomes wordt pas na het uitkomen van zijn 4e album Peace, Love & Loud Guitars (2018) door de rest van de blueswereld opgepikt. Nú dus op voor het eerst in Europa te zien en wel op Blues Peer 2019, dan mag je niet klagen naar mijn mening.
Dat doet Gomes dan ook helemaal niet, diverse keren deelt hij met zijn toehoorders hoe geweldig hij het vindt hier te mogen staan, zijn verwondering over het respect van het publiek maar ook zijn waardering voor de crew en de verstrekte versnaperingen zijn onderwerp van gesprek tussen de nummers door.
De tegenwoordig in St. Louis residerende Anthony Gomes (gitaar/vocals) die in is het bezit van een rauwe stem wordt bijgestaan door bassist Jacob Mreen en drummer Jeremy Holland.
Dat hier voor ons een trio op het podium staat is geenszins te merken want het gaat er ruig aan toe. Gomes toont zich een virtuoos gitarist maar helaas een die niet het spelen en zingen kan combineren. Natuurlijk wil Gomes in België bovengenoemd album promoten én verkopen zodat we een mooie greep uit dit oeuvre te horen krijgen zoals o.a. ‘Blues In The First Degree’, ‘The Whiskey Made Me Do It’ en het ondeugende ‘Your Mama Wants To Do Me’.
Maar een zichzelf respecterende blues-rock gitarist kan natuurlijk niet om ‘Voodoo Chile’ van Jimi Hendrix heen, ook deze vertolking mag er zijn. Dat vindt ook het publiek want deze gast kan na ieder nummer rekenen op een oorverdovend applaus en een fluitsalvo ter goedkeuring. Een mooie kennismaking met een man die zeker met dit optreden zijn Europese weg heeft gebaand naar de diverse podia!
We schreven het al eerder deze 35e editie van Blues Peer in het teken van diverse jubilea staat. Aan de beurt is nu de viering van de vijftigste verjaardag van de eerste twee soloalbums van Neil Young. 50 Years Neil Young wordt u gebracht door niet de minste muzikanten/artiesten.
Zo zien we Guy Swinnen, Bjorn Eriksson, Piet De Pessemier, Patrick Riguelle en Gertjan Van Hellemont allen op gitaar en vocals, Axel Peleman neemt de vocals en de bass voor zijn rekening, drummer is Ron Reuman en Jan Hautekiet sluit de rangen op toetsen.
Als vroeg in de set blijkt dat dit een mooi uur zal gaan worden, de band doet Neil Young eer aan. Nergens krijgt de set een tribute-achtig niveau maar alle bekende nummers zoals o.a. ‘Long May You Run’, ‘Cinnamon Girl’ worden met smaak gebracht. Meest opmerkelijke performance van de set is naar mijn mening die van de jonge gitarist Gertjan Van Hellemont die een meer dan verdienstelijke ‘Old Man’ speelt én zingt.
Bovendien wordt het geluid van de band zeer goed gemixt. Ondanks dat ik geen Neil Young fan ben geweest geniet ik met volle teugen van deze zeer gedreven en ervaren musici. Als dan ook nog ‘Heart Of Gold’ volgt probeer ik toch uit volle borst de tekst mee te zingen. Afsluiter is ‘Keep On Rocking In The Free World’ is de afsluiter van de set.
Ook na lang scanderen van het publiek blijf een toegift uit. Een zeer succesvol optreden, 50 Years Neil Young ik beveel u gaarne aan bij de Nederlandse theaters!
Na een zeer hevige wolkbreuk en een onweer recht boven de Peerse weide gaan onder het nadruppelen vrolijk verder. Tegen half vijf is het tijd voor de tweede internationale act. Deze keer uit het Amerikaanse New Orleans, de mannen beklimmen de podia als de Honey Island Swamp Band.
Een hele mond vol maar hopelijk is de muziek net zo mooi en meeslepend als de naam die ze de band hebben gegeven. De band bestaat uit frontman/zanger/gitarist en blues-harpist Aaron Wilkinson, bandleider is Trevor Brooks op keys.
Chris Mulé speelt ook gitaar en neemt de vocals voor zijn rekening en Sam Price op bass en vocals vormt samen met Garland Paul op drumms de ritme-sectie.
Als de band nog maar een paar tonen in het eerste nummer is breekt de zon door de dikke donkere wolk die boven het festival hing. Zo is hun muziek ook wel te omschrijven, het is als de zon, heerlijk vrolijk maar toch geen feestmuziek. Helaas blijkt het de band niet helemaal mee te zitten, in de tweede song valt het geluid uit. We lijken dit week-end niet uitgepraat over het geluid, de oorzaak is deze wellicht het onweer van zoëven maar een noodgenerator mag op een festival van dit allure natuurlijk ontbreken.
De band speelt een greep uit het album Good To You zoals ‘Be Good’, ‘Josephine’ en ‘Honey’. Verrassende band die met verve de aanvankelijk geprogrammeerde Blues Beatles hebben vervangen! Heren van Honey Island Swamp Band, ik ben fan. Ga deze band zien indien ze weer door Europa touren, u zult niet teleurgesteld raken!
Speciaal voor de hippies en bloemenkinderen van weleer staat Chris Robinson na een een achttal jaren weer op het Peerse podium. Dit keer niet met The Black Crowes want de wegen van de broertjes Robinson hebben zich gescheiden. Rich Robinson heeft zijn eigen band met The Magpie Salute en Chris Robinson startte halverwege 2011 de Chris Robinson Brotherhood.
Een naam die menige niet Black Crowes-kenner wellicht op het verkeerde been zou hebben kunnen zetten maar al snel in de set wordt duidelijk dat hier louter liefhebbers toehoren. Robinson (1966) is zichtbaar verouderd maar zijn stemgeluid is nog steeds krachtig. De frontman/zanger/gitarist uit Georgia wordt bijgestaan door Neal Casal op gitaar, Adam MAcDougall op keys, Jeff Hill bass en Tony Leone op drumms.
Het Blues Peer festival dat deze editie toch al heel erg probeert het Woodstock gevoel van weleer over te brengen krijgt met dit optreden van de Chris Robinson Brotherhood nog een extra dimensie. Goed de band heeft inmiddels een andere naam maar borduurt duidelijk verder op dat van The Black Crowes.
De voormalige hippies en de bloemenkinderen genieten van de toch wat op de automatische piloot spelende Robinson, zelf vind ik deze anderhalf toch wel wat lang duren omdat het repertoire veel van hetzelfde is. Tijd om even een rondje te lopen op het terrein van Blues Peer.
Voor de volgende act ben ik echter weer op tijd present want niemand minder dan Paul Carrack en zijn band brengen de volgende anderhalf uur hun vele hits én nieuw materiaal van These Days (2018) ten gehoren. De 68 jarige Brit uit Sheffield stond 3 jaar geleden ook al op dit podium en dat was voor mij de eerste keer dat ik de man live mocht bewonderen. Het werd geen teleurstelling, ik was getuige van een zeer goede uitgebalanceerde show en eerlijk gezegd denk ik dat de bezoekers van het jarige Blues Peer dit keer ook weer niet teleurgesteld zullen raken.
Even voorstellen; Paul Carrack is dus de frontman/zanger/gitaar maar bespeelt ook de piano en de Hammond, Jeremy Meek (bassist) vormt samen met Dino Duke op drumms de ritme-sectie, Steve Beighton tekent naast de saxophone ook voor vocals én keys, gitarist Andy Staves doet ook vocaal een duit in het zakje en we zien Jack Carrack op de percussie en de tweede drummkit. Nóg een keyboard-speler sluit de rijen en hij stapt over de globe als James Locke.
Meteen valt het mooie geluid van de band op, dat wordt genieten! Het swingende ‘In The Cold Light Of Day’ komt van het meest recente album en maakt dat ik als dansend mijn weg naar voren vind. Omdat Carrack vindt dat op een bluesfest toch wel een bluezy soul moet spelen horen we ‘If Loving You Is Wrong’ werd opgenomen op Rain Or Shine in 2013 en door heel wat zoetgevooisde soulzangers gecoverd. ‘Better Than Nothing’ dateert alweer uit 2000 en oei wat is dit nog lekker zeg!
Carrack en z’n mannen draaien ook voor een reggae getinte song hun hand niet om getuige de titel track van These Days. De ene na het andere succesnummer wordt de tent in gekatapulteerd en iedereen zingt mee met ‘Say It Loud, Say It Clear’ uit 1989 van Carrack’s tijd bij Mike & The Mechanics.
Ook het allereerste nummer wat Carrack schreef, het uit 1974 daterende ‘How Long’, kan de man met de “golden voice” nog immer mij de rillingen over de rug doen lopen. De menigte is uitzinnig en zingen uit volle borst mee. Wat te denken van ‘Over My Shoulder’?
Zelfs het gefloten intermezzo is nog immer krachtig! Anderhalf uur zijn met deze band gewoon weg omgevlogen! Ongemerkt zijn we alweer aangekomen ‘The Living Years’, een nummer uit 1988 en helaas nog steeds toepasselijk op onze maatschappij van tegenwoordig.
Dan de uitsmijter van de zaterdag, tweede festivaldag, is ook een muzikante die al vaker op het Peerse podium stond. Zo zagen we haar – Beth Hart – in 2015 hier op dit zelfde festival haar Better Than Home album promoten. Als ik, de door de muziekadepten uit de Low Lands in de harten gesloten, 47 jarige Beth Hart het podium op zie komen ben ik verbaasd. De gepolijste look van de laatste jaren heeft weer plaatsgemaakt voor de Beth Hart hoe wij haar een kleine vijftien jaar geleden in De Boerderij mochten aanschouwen. De losse lokken zijn weer terug en ze ziet er beter uit dan vorig jaar in Tivoli Vredenburg, bovendien is ze een stuk slanker geworden.
Haar eerste grote festival in Nederland was alweer 14 jaar geleden op het prestigieuze Pinkpop maar inmiddels heeft deze zeer charismatische vrouw ook onze Afas 29 en 30 November a.s. twee keer uitverkocht met een bandshow én een akoestisch optreden. Ook trad ze op voor de vorige Amerikaanse president Barack Obama, daar wist ze zelfs laureaat Buddy Guy tot tranen te roeren. Dit zal ongetwijfeld op de 35e editie van Blues Peer bij een aantal toeschouwers het geval gaan zijn.
Hart wordt vandaag natuurlijk bijgestaan door trouwe gitarist Jon Nichols, bassist Bob Marinelli en drummer Bill Ransom. Berth Hart is vol energie en gebruikt de hele bühne om haar oeuvre kracht bij te zetten. Ze opent met ‘Baby Shot Me Down’ dat van het 2016 album Fire On The Floor afkomstig is. ‘Seesaw’ komt weer van het gelijknamige album wat Beth Hart met Joe Bonnamassa in 2013 opnam.
De charismatische Hart voelt zich zichtbaar op haar gemak, ze loopt op blote voetjes en gaat regelmatig op de knietjes om nog meer contact met haar publiek te kunnen krijgen. De vrouw bedrijft dan weer de liefde met haar baby-piano als ze ‘Chocalate Jesus’ van T. Waits brengt dan weer zit ze voorop het podium op het krukje zoals de uitvoering met Bob Marinelli op de akoestische bass in ‘Isolation’ dat alweer uit haar pen kwam gerold in 1996 en op het album 37 Days verscheen.
Bijna alle songs worden vooraf gegaan door een introductie omtrent het hoe en waarom dit nummer werd geschreven. De vrouw heeft een hard leven met verslavingen achter de rug, gelukkig heeft ze sinds ze met Scott Guetzkow is gehuwd haar rust gevonden, voor zover dat kan als je bi-polair bent. ‘Tell Her You Belong To Me’ (2015 Better Than Home) is zo’n ballad die je bij de strot grijpt, ze schreef het over haar vader die een tweede huwelijk aanging.
Om niet teveel te blijven hangen in de donkere nummers komt Beth Hart op de trap van het podium zitten om samen met het publiek ‘Give Me My Money Back’ te zingen. We zijn getuige geweest van een zeer wervelende show zoals Beth Hart in het verleden altijd een puike show neerzette. Natuurlijk kan een toegift niet uitblijven want het publiek is uitzinnig, de setting die ondergetekende tijdens haar solo show in TivoliVredenburg vorig jaar oktober bijwoonde wordt op Blues Peer 2019 nog eventjes dunnetjes overgedaan.
Beth, Jon, Bill en Bob komen allen aan de rand van het podium zitten om ‘Lullaby Of The Leaves’, de jazz-standard uit de dertiger jaren van de vorige eeuw die Ella Fitzgerald wereldkundig maakte ten gehore te brengen. Tijdens haar buiging zie ik de vrouw een snelle blik op de podiumklok werpen en stout als zij is plakt ze snel nog een tweede toegift eraan vast. ‘Leave The Light On’ Wat een show om deze tweede festivaldag mee af te sluiten, Beth Hart rules!
Het was een mooi tweede festivaldag met een zeer diverse line-up, voor TBA? is de absolute verrassing Honey Island Swamp Band en de beste sets kwamen mijn inziens van de twee afsluiters!
Lees HIER het verslag van dag 1 en HIER van dag 3 van Blues Peer 2019.
