Blues Peer vierde dit jaar haar jubileum met de 35e editie welke plaats vond op 19, 20 en 21 juli 2019. Hieronder het sfeerverslag van vrijdag 19 juli. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te bekijken.
Zo rond 19:00 uur heeft Rick de Leeuw – alweer voor het tweede jaar onze MC – iedereen naar voren gesommeerd om de eerste band te komen aanschouwen.
Volgens Rick zijn de toeschouwers die om kwart voor zes al voor de poort stonden te wachten hét perfecte publiek voor deze eerste band! Aan de winnaars van de Belgian Blues Challenge 2018 Black Cat Biscuit de dubieuze eer om het festival vlot te trekken. Recentelijk viel de band maar net naast het podium op de European Blues Challenge die op de Azoren werd gehouden.
Hun debuutplaat That’s How The Cookie Crumbles is behoorlijk succesvol, een album waarop een mix van West Coast Swing, Shuffle, Jazz en Boogie is te beluisteren, op de jubileum editie van Peer live! Voor wie de band nog niet zag optreden stel ik de leden nog even voor; Bart ‘Yasser’ dit Arnauts (vocals/gitaar), Mark Sepanski( blues-harp), Stanley Patty (gitaar), Patrick ‘Pat Alley’ Indestege (upright bass/bass) en Jeff ‘Junior’ Gijbels (drumms/percussion).
Na twee krachtige openers zie ik voor het podium zich steeds meer publiek opstellen. De set gaat in een staccato verder in een zeer uitgebalanceerde set waar geheel tot mijn vreugde ook moeder’s koekjestrommel a.k.a de cigarbox gitaar van Yasser weer tegen het eind van de set zijn smoel mag laten zien.
Bart ‘Yasser’ Arnauts toont zich in Peer weer een hele goede zanger maar ook bluesharpist Mark Sepanski krijgt grif de handen op elkaar in Peer.
Een greep uit de nummers die we horen; ‘Sons Of A Vampire’, ‘What I Reall Need Is You’, ‘Train 66’ en ‘Bad Times’. Een Limburgs koekje van gedeelde eigen deeg.
Het poedersuiker op de koek is de apotheose van de twee drummers, vader en zoon Marc en Jeff Gijbels. Black Cat Biscuit, heeft hun reputatie weer bevestigd. Dit is een topband!
De opvolgers zijn zoals gebruikelijk op de openingsavond van Blues Peer alweer een band van nationale bodem. Piet Van Den Heuvel Band. Een voor mij volledig onbekende zanger/gitarist maar die hier op de Peerse festivalweide een mix van Americana, roots, soul en gospel gaan brengen.
De man heeft zich omringd met mede bandleden; Mike Smeulders (accordeon/keys/vocals), David Piedfort (gitaar/mandoline/vocals), Sammi Van den Heuvel (percussie/vocals), de ritme-sectie bestaat uit bassist Bart Buls en Pieter Doms op drumms die ooit zelfs acte présence gaven op de 60 B-day Bash van de TBA?-fotograaf van dienst.
Genieten doe ik vooral van gitarist David Piedfort, wat deze man uit de zes snaren in de songs ‘No Tomorrows’ en ‘Better Wake Up Soon’ weet te halen is majestueus.
Echter de opbouw van de set valt een beetje tegen. De stem van Piet Van den Heuvel is niet dragend genoeg voor een festival als deze bovendien vind ik de set meer geschikt voor in een theater waar men veel meer zal kunnen luisteren naar de teksten van de songs.
Dan Tiny Leg Tim, een man die al eerder dit Peerse podium mocht beklimmen. Dit keer staat Tim de Graeve samen met een heuse big band op het podium, blazerssectie incluis!
Laat ik de bandleden eerst even opsommen; Steven Troch (blues-harp),Frederik Van den Berghe (drumms), Mark De Maeseneer (tenorsax), Marie-Anne Standaert (trompet), Tom Callens (bariton-, tenorsax), Yves Fernandez (trompet), Luke Vermeir (piano), Filip Vandebril (upright-bass, bass) en Amel Serra Garcia op percussie.
Aan de line-up te zien, zijn we in voor een feestje en ga ik ervoor! Tim de Graeve vertelt ons tussen de nummers door dat hij als 16 jarig manneke hier zelf als toeschouwer tussen de menigte stond en nu zijn droom om op dit podium te moge optreden al meerdere keren heeft uit zien komen.
Vandaag horen we natuurlijk een aantal nummers van de nieuwe plaat Elswhere Bound die in februari van dit jaar uitkwam. De set is een heerlijke set die op een festival van dit allure thuishoort, we krijgen een heerlijk potje NOLA sound te horen. De stem van Tiny Legs Tim is zoals altijd weer krachtig en goed te verstaan, zijn kompaan Steven Troch laat ook hier op Blues Peer me weer de rillingen over de rug lopen en de band maakt dat ik de lange autorit met het wiegen van de heupen doe vergeten!
Een zéér goede set van een band die we hopelijk in deze samenstelling nog vaker mogen gaan zien!
2019 is niet alleen het jaar waarin Blues Peer haar 35 jarig jubileum viert maar ook het jaar dat de muziekwereld het vernieuwende en prestigieuze Woodstock festival van 1969 herinnert. Alweer vijftig jaar geleden zette dit Woodstock festival artiesten op de kaart waarvan het gros het heden voor het hiernamaals hebben verruild maar nog immer doet hun muziek de harten sneller kloppen. De band die deze openingsavond af mag sluiten is een collectief wat uit de streek komt. The Woodstock ’69 Revue welke wordt gevormd door maar liefst 9 muzikanten!
Dit zijn ze; Jan Bas (ex Rusty Roots, vocals/gitaar), Cedric Maes (The Sore Losers, gitaar/vocals), Jolien Thijs (vocals), Davy Deckmijn (Zornik, drumms), Patrick Cuyvers (Hideaway, D-tale, SaRon Crenshaw, keys), Stefan Kelchtermans (Jim Cofey, Rusty Roots bass), Davy Jansen (MAM, Le Noise, pedal-steel/vocals), Piet De Pessemier (MAM, Le Noise, akoestische gitaar/vocals), Jimmy Schrijvers (gitaar), Nico Vanhove (ex Rusty Roots, drumms) en Stijn Meuris (Noordkaap, Monza, vocals). Er wordt door Jan Bas geopend met ‘On The Road Again’ (Willie Nelson op Woodstock gecoverd door Canned Heat) en de laatsten nog bij de bar vertoevende bezoekers nemen met een spurt hun positie in voor het podium. De opvolger is ‘Going Up The Country’ heerlijke nummers gezongen door een fantastische zanger die eigenlijk veel te weinig is te zien op de diverse podia.
Maar als Jan Bas het podium laat aan Jolien Thijs die een ode aan Janis Joplin geeft kan ik niet anders concluderen dat zij zichzelf waarschijnlijk niet hoort. De songs zijn onverstaanbaar, zéker achterin, bij tijd en wijle schreeuwerig en soms zelfs vals. Gelukkig kan ik ‘Piece Of My Heart’ herkennen maar daar blijft het ook bij.
Wél heel fijn om mee te maken is de vertolking van Piet De Pessemier van ‘The Weight’ waarvan het origineel natuurlijk ooit door Robbie Robertson van The Band werd geschreven én door The Band werd vertolkt op het beeldbepalende Woodstock. Dat de vocalisten van The Band niet altijd zijn te evenaren wordt bewezen in de vertolking van ‘I Shall Be Released’.
Genieten van Cedric Maes doe ik bij ‘Don’t Do It’ als Davy Jansen samen met Jimmy Schrijvers ‘Born On The Bayou’ van Creedence Clearwater Revival ten gehore brengen zijn het de hippies van weleer die helemaal uit de bol gaan. Natuurlijk wordt dit alles prachtig omlijst door een van de betere B3 spelers heden ten dage; Patrick Cuyvers!
Het is een komen en gaan van diverse solisten, zo zien we Jan Bas weer het voortouw nemen in CCR’s ‘Susie Q’. Juist dat wisselen van frontman haalt een beetje de vaart en de staccato uit de set. Persoonlijk vind ik de show iets minder geschikt voor een festival, het zou echter wel heel goed tot zijn recht komen in de theaters met wellicht een MC tussen de nummers door iets vertelt over het volgende item zodat er een wisseling van de wacht kan plaatsvinden. Eindigen doet The Woodstock ’69 Revue met ‘A Little Help From My Friends’, de Joe Cocker hit die door Stijn Meuris nieuw leven werd ingeblazen.
Een bijzondere openingsavond met een zeer diverse line-up, voor TBA? echter is Tiny Legs Tim dé grote winnaar omdat de heer uit Brugge zichzelf steeds weer opnieuw weet uit te vinden!
Lees HIER het verslag van dag 2 en HIER van dag 3 van Blues Peer 2019.
