Een sfeerverslag van het Hookrock Festival te Diepenbeek – België gehouden op 05 Juli en 06 Juli 2019 jl. Tekst en foto’s Fer Vanreyten.
De tweede dag van Hookrock 2019 gaat om 14:00 van start met de One Time Bluesband. Bij de oprichting van deze band was het de bedoeling om een éénmalig optreden te verzorgen in 2017. Maar intussen draaien ze al twee jaar mee in het blues gebeuren.
Het professionele voorkomen van de band heeft zeker te maken met de ervaring die de muzikanten uit het gezelschap op hebben gedaan. Zangeres Cora Lee hoeft helemaal niet onder te doen voor Wim Huybrechts (Huibbe). Daarbij bijgestaan door Walter Coolen op mondharmonica, Andy Aerts op gitaar, Ronald Burssens op bas en Robert Theys op drums.
De band hangt als geheel goed aan elkaar en de combinatie van de stemmen van Cora Lee en ‘Huibbe’ maakt heel veel mogelijk op gebied van repertoire keuze in de blues en omliggende stijlen. De vroege vogels van de namiddag waren net als ik trouwens aangenaam verrast door de uitstraling en het geluid van deze band en dat was ook goed te horen aan de bijval die ze oogstten.
Een recent opgerichte band die intussen toch al een jaartje rondtoert tussen de Belgische en Nederlandse Blues venues is Travellin Blue Kings. Gedeeltelijk ontstaan uit de Electrophonics, Howlin’ Bill, The Liberators en nog een aantal voomalige en huidige bands en dus ook bestaande uit een aantal bekende muzikanten: Stephan Hermsen (vocals, harp, gitaar), Jimmy Hontelé (gitaar), Winne Penninckx (bas) en Marc Gijbels (drums).
Eerder al dit jaar kwam van hen een eerste album uit in productie van JB Biemans, Wired Up. Het album bestaat hoofzakelijk uit een aantal swingende nummers. De heren spelen een aardig potje blues onder leiding van Stephan Hermsen. Aan het eind van hun set laten ze nog een geweldige bassolo horen, gevolgd door een drumsolo van Marc Gijbels, samen met zijn zoon Jeffrey, tegenwoordig de drummer van die andere band, de Black Cat Biscuit.
Ze ontgoochelen zeker niet. Goeie gig waaruit hun professionaliteit blijkt en een leuk slot van een boeiend optreden van een band die binnenkort te bewonderen zal zijn op Blues Peer.
Op deze tweede festivaldag van Hookrock 2019 treedt er nóg een nieuwe band uit de regio op, zij noemen zich The Rockolites. Het betreft een jong project rond JB Biesmans met allemaal leden uit de streek rond Diepenbeek. Dat betekent overigens niet dat ze geen geen muzikale achtergrond hebben, integendeel. Ze komen uit verschillende bands zoals de Zeb Hawkins Blues Band, The Big 4, The Jitterbugs en anderen.
Ook nu weer heeft JB (zang, sax en mondharmonica) zich omringd met gedreven muzikanten. Rudolph Nevi (bas), Luc Huygen (drum), Marco Foelen (gitaar) en zoon Yari (keys en gitaar) maker verder deel uit van de formatie. Na de nodige probleempjes in het begin van de set omdat de zang niet goed doorkomt en waarschijnlijk ook de zenuwen wel een beetje meespelen, begint de jonge groep toch op toeren te komen met swingende nummers. Deels uit de rock ’n roll maar met een knipoog naar alle mogelijke muziekgenres.
Zo hoor je soul en country en zelfs een uitschietertje naar de boogie-woogie. Heel dansbaar en vooral zeer te genieten. Zoals bij bijna elke nieuwe band hoor je wel wat covers, maar dat laten de vrienden en kennissen uit de buurt niet aan hun hart komen. Zo spelen ze nummers van de Blasters, Cliff Richard en anderen. De warme sax klanken van JB vervolledigen het geheel en geven het een speciale dimensie. Ten afscheid wordt de accordeon bovengehaald voor een schitterende vertolking van So Long Baby, Goodbye´ van The Blasters. Het is weer eens een andere stijl als de meeste gevestigde bands hebben maar daarom niet minder interessant en zeker welkom.
De avond is al aan het vallen als Lil’ Red & the Rooster aangekondigd worden. Een duo gevormd door de Amerikaanse Jennifer Milligan (Lil’ Red) uit Ohio en de Fransman Pascal Fouquet (The Rooster) uit Normandië. Ze worden hierin bijgestaan door een knappe ritmesectie: Jean Marc Despeignes aan de contrabas en Simon Boyer op drums naast Fabien Saussaye aan de toetsen en dit voor een portie hartverwarmende blues en stevige boogie-woogie. De stem van Lil’ Red wordt perfect gemixt met het fijne gitaarspel van Pascal en dat overigens ook resulteerde in het album Soul Burning uit 2017.
Dit is ook de leidraad voor hun optreden vermits ze voor de eerste keer in België te gast zijn en ze hun publiek nog moeten ‘vinden’. Dat het geweldig is van de organisatie van Hookrock dat ze deze band heeft kunnen strikken lijdt geen twijfel. Waar eerst slechts een aantal nieuwsgierigen in de zaal stonden, liep het na een tijdje aangenaam vol bij het horen van het meer dan schitterend gitaarwerk van de Haan (Pascal Fouquet).
Over een gitarist gesproken …… Een aantal gitaristen in de zaal staan met open mond te kijken, volgen met argusogen de bewegingen van Pascal en de commentaren achteraf waren alleen maar lovend. De hele set is zeer goed opgebouwd. Rustig aan, beetje bij beetje jazzy blues en toewerkend naar een spetterend einde.
Met ‘Chicken Scratch’ haalde Jennifer haar wasbord en borstels boven en kreeg het optreden een Louisiana tintje én het nodige applaus van het publiek. ‘Soul Burnin’ maakt een eind aan hun optreden. Lil Red & The Rooster hadden duidelijk de harten veroverd van alle aanwezige blues fans.
Dan is het tijd voor Malford Milligan & The Southern Aces. De Texaanse zanger Malford Milligan ken je misschien als frontman van de all-star rootsband Storyville die hij oprichtte met de ritmesectie van Stevie Ray Vaughan´s Double Trouble. Malford is een imposante verschijning en eigenaar van een bijzonder krachtige, soulfull stem, die vaak vergeleken wordt met soul-iconen als Otis Redding en Al Green.
Geboren in Taylor, Texas op 29 maart 1959, hadden de raciale spanningen in zijn jeugd een dubbele impact. In 1981 was Milligan regelmatig te vinden in Antone’s (de legendarische bluesclub in Austin) waar hij opviel. Hij werd ook al snel frontman van de lokale band Stick People. Door zijn latere successen werd Milligan een gewilde sessiezanger en werkte en tourde hij samen met artiesten als Marcia Ball en Sue Foley om er maar enkele op te noemen.
Intussen werkt hij samen met zijn toeverlaat en vaste tekstschrijver-producer Jack Hustinx (gitaar) en de Southern Aces, bestaande uit Eric Van Dijsseldonk (gitaar), Roelof Klijn (bas), Roel Spanjers (piano, accordeon en hammond) en Nicky Hustinx (drums). Mr Milligan, we are ready en hoe! Warme Americana en soul, perfecte harmoniëen, zeer hartverwarmende muziek. Van traag naar snel, vanaf de eerste song werden de registers volledig opengetrokken. Het herkenbare ´I’ve Got Dreams To Remember´(Otis Redding) of ´Mama Talk To Your Daughter´ veroveren de harten. Wéér een pluim op de hoed van de organisatie.
Sugar Ray & the Bluetones feat. Duke Robillard is voor blueskenners natuurlijk een ‘must see’. Sugar Ray Norcia is al bijna 40 jaar een vaste waarde in de blueswereld. Niet alleen een fantastische zanger maar ook een blues-harp virtuoos. De man was
zanger/frontman bij o.a. Roomful Of Blues, maar vooral actief met zijn eigen band The Bluetones, met niemand minder dan Little Charly Baty en Duke Robillard op gitaar. Het gros van het publiek lijkt dan ook voor hem gekomen te zijn. Sugar Ray, vooral bekend uit zijn tijd bij Roomfull Of Blues maar ook Duke Robillard heeft een mooi verleden, destijds onder meer met The Pleasure Kings.
We vergeten uiteraard Little Charly Baty niet, die destijds onder meer furore maakte bij The Nightcats, met Anson Funderburgh en de betreurde zanger Sam Myers. Ook bassist Michael Ward en drummer Neil Gouvin mogen bij die bluesmannen gerekend worden. Samen vijf legendes op één podium.
Sugar Ray heeft dan misschien niet de beste stem, maar toch zat de groove er goed in bij zijn songs, mede door zijn aanstekelijke manier waarmee hij de mondharmonica bespeelt. Sugar Ray speelt alle bluesstijlen, van de Chicago, de Kansas City en de Texas blues tot de swampy Louisiana sound.
Hij blaast zich de longen uit het lijf op zijn sax en harp. Hij pakt nog uit met een geweldige harpsolo onder luide aanmoediging van het publiek. Mooi einde dus van een optreden waarin de muzikanten vasthouden aan een strak schema en niet buiten de lijntjes kleuren.
Daarna trad de 70-jarige Duke Robillard op het voorplan met ‘Gipsy Woman’ en het geweldige ‘She’s Sweet’. Maar ook Little Charly kent zijn ´moment’ en toont ons hoe echte gipsymuziek echt klinkt met ‘Blue Bird Blues’. Een instrumentaal Django Reinhardt-achtig nummer op knappe wijze, al zittend, gebracht op een echte zigeuner manier. Eindigend met ‘Blues Stop Knockin’ van Lazy Lester is dat alweer een klasse optreden. Na een staande ovatie voor deze top band komen ze nog terug voor een spetterende versie van ‘Blueberry Hill’.
Het was lang na middernacht toen de Engelse band The Revolutionaires uit Newcastle het Hookrockfestival mag afronden. Ondanks het late uur is er nog flink wat volk dat tot het einde wil blijven. The Revolutionaires spelen een zeer energieke set R & B, blues en rock & roll maar met een agressievere aanpak. Deze mannen bezig zien en horen is een ware adrenaline boost.
Wat frontman Ed Stephenson op gitaar, harp en piano met zijn kwintet (Gary Hool op sax, Mark Matthews op drums en Ed’s broer Rich op double bass) hier doen is echt topklasse. Mannen strak in het pak met een leadzanger die in het bezit is van een klok van een stem, een strakke ritmesectie en een pianist ‘bad out off hell’.
Old school rock ’n roll, jump, jive kortom alle elementen van roots muziek komen aan bod: ‘7 Nights To Rock’, Bill Haley’s ‘Shake Rattle ’n Roll’ een eigenzinnige versie van ‘Jambalaya’, ‘You Keep Knockin’ of ‘Kansas City’. Om de reeks te vervolledigen ‘Roll Over Beethoven’, ‘Keep On Rocking’, ‘Tequila’, ‘Flip Flop and Fly’. Het werd een knallende afsluiter van deze muzikale tweedaagse. Het is weer mooi geweest, heel mooi.
Met dank aan Ivan Jacobs van Hookrock, die telkens kan rekenen op zijn vaste ploeg medewerkers en het telkens weer waarmaken. Tot 2020 in Diepenbeek !
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 HIER
