Zaterdag 8 en zondag 9 Juni 2019 jl. vond het 16e Goezot in ‘t Hofke plaats in het het Hofke van Chantraine in Oud-Turnhout, België. TBA? tekende voor u de ‘bluesdag’ – zondag 9 Juni – van dit festival op d.m.v. tekst en foto’s Fer Vanreyten.
Afgelopen zondag was echt festival weer. Net niet te warm, gelukkig van gespaard van de stormwind van de laatste dagen en dat zie je ook duidelijk aan de opkomst in het Hofke van Chartraine in Oud-Turnhout. Het terrein loop echt al vroeg vol. Mede dankzij de weergoden en het programma wat de organisatoren weer uit hun hoed hebben getoverd.
De aftrap wordt gegeven door The Blue Moon Marquee uit Canada. Een live duo met de energie van een volledige band. Hun Gypsy blues-band wordt gevormd door Jasmine Colette en A.W. Cardinal. De dame nemt de ritme sectie voor haar rekening, ze speelt de staande bas en bedient daarbij ook nog de kickdrum en de snare met haar voeten terwijl ze onder het bassen ook nog de accenten op de cymbalen en op de hi-hat met haar handen en vingers bespeelt. A.W. Cardinal speelt de gitaar partijen en met zijn rauwe rokerige stem geeft hij het geheel een extra dimensie. Het geluid zit tussen de blues en swing en alles wat swingt en grooved tussen Lonnie Johnson, Louis Armstrong, Charley Patton, Howlin’ Wolf, Tom Waits en Django Reinhardt met hun swingende energie van jazz getinte blues. Het duo was ook de meest gevraagde band voor het TD International Jazz Festival-circuit 2016 en 2017 in Canada.
Hun liedjes hebben een zware dosis atmosfeer die zoveel mensen naar hun muziek trekt, waarbij ze veel van het gebruikelijke genre, de leeftijd en culturele grenzen overschrijden. Na vier jaar samenspelen, hebben ze een aparte, persoonlijke stem ontwikkeld die in elk nummer te horen is. Het resultaat is een aanstekelijke mix van vroege blues, jazz, country en populaire nummers met een eigentijds en relevant gevoel, dat zeer luisterbaar is en geweldig om te dansen. Voeg daarbij de smeulende onstage-chemie die hun handelsmerk is geworden en de manier waarop de tonen van Colette de mystiek van A.W. verheffen, dat is iets dat het publiek weet te bekoren van achterkamerbars tot festivalpodia tot de fluwelen zittende theaters.
De Deense Big Creek Slim en onze eigen Steven Troch, de beste blues-harpspeler van België met een bluesstem die zijn weerga niet kent, entertainen het aanwezige publiek met hun rustige bluesdeuntjes van op de Riverside Stage achter op het festival terrein. Ze zijn de gedroomde invulling tussen de optredens op de mainstage.
Op het hoofdpodium wordt intussen alles klaar gemaakt voor het optreden van Kat Riggins en haar Blues Revival. Kat Riggins is ontegensprekelijk een blues vrouw! Ze reist de wereld rond met de enige missie om de blues levend en bloeiend te houden door haar Blues Revival Movement. Volgens Kat is een “Blues Revival” een muzikale revolutie die tot doel heeft de massa wakker te schudden en hen te laten kennismaken met de oprechtheid achter bluesmuziek. Na de uitgave van haar album ‘Blues Revival’ heeft ze haar originele begeleidings band zo genoemd. Een album waarop gospel, rock, funk en moderne en traditionele blues op zeer plezierige manier samen komen. In vergelijking met het late-avond optreden in Zyfflich (D) afgelopen week is er heel wat meer beweging op deze zonnige namiddag. De helft van het volk op het terrein staat voor het podium mee te zingen en te dansen.
Vooral bij de uptempo funky tracks zoals ‘Second To None’ en ‘Tightrope’ gaat iedereen los. Op plaatsen zie je zelfs Tina Turner-achtige toestanden bij het publiek. Je kan je zelfs wel eens de vraag stellen zijn die mensen nu gecharmeerd door haar stem of door haar voorkomen, vooral de mannen dan? Voor deze Europese tournee heeft ze een Nederlandse begeleidingsband samengesteld met allemaal muzikanten die allen hun sporen hebben verdiend in dit wereldje. Die bestaat uit Jan de Ligt (sax) afgestudeerd uitvoerend musicus aan het Rotterdamse Conservatorium, de uit Athene afkomstige Andreas Carree (drums), Hassan Abudaldah (Bas) uit Rotterdam en de fenomenale gitarist Little Steve (Steven van der Nat), o.a. bekend van de Steven Troch band,waren meesterlijk in hun ondersteuning en deden het publiek genieten. Met zo’n band die er niet om liegt en een frontvrouw met een geweldige muzikaal geluid, die ook nog eens geboren is om te entertainen…. tja, dan kan je middag niet meer stuk!
Toen daarna de eerste tonen van de Dany Franchi Band – een prima gitarist van Italiaanse afkomst – weer klonken kon je er niet omheen dat je onwillekeurig weer terug denkt naar de vervlogen tijden van weleer wanneer je de sound van een Hammond orgel hoort. Daar wordt ook gretig op ingespeeld in de keuze van het repertorium van deze dag. De frontman in kwestie is indrukwekkend op zijn ‘Stratocaster’ en laat dat ook horen. Blues, bluesrock en funk zijn de ingrediënten van zijn gitaarspel en daar maakt hij een geweldig gerechtje van klaar op het podium. Vorig jaar bracht Dany zijn album ‘Problem Child’ op de markt, waarvoor hij de invloeden en de ervaring in Texas en de zuidelijke staten heeft opgedaan. Uit dat album serveerde Franchi o.a. een knap funky ‘Back To The River’.
Dat hij ook met andere nummers zijn weg weet, liet hij duidelijk horen in ‘That’s How Strong My Love Is’ van Otis Redding. De lang uit gesponnen versie van het nummer wordt door het hele publiek gesmaakt getuige de reacties van de toehoorders. Van mij mag hij gerekend worden bij de sterren aan het hedendaagse bluesfirmament. Hij is in mijn ogen een van de verrassingen van zijn eerste optreden op een Belgisch festival. Rest mij nog een speciale pluim te geven aan de 18-jarige drummer van de band. Leeftijd heeft daar niet echt iets mee te maken, maar om op die leeftijd een band helemaal recht te houden op een festival vind ik een knappe prestatie en dat getuigd van veel oefening en intussen waarschijnlijk ook de nodige ervaring.
Robert Jon & The Wreck, Southern rockband uit Californië is een van de publieks-trekkers van dienst. De band is snel een groep aan het worden waarmee rekening moet worden gehouden. Dit vijftal uit Orange County, Californië, is gedreven en toegewijd om hun fans een geweldige Southern-rock show te geven. Ze brengen vuur op het podium door hun gitaarleads, 3-stemmige harmonieën en hun soul-activerende groove en hun rock gigs in de stijl van Lynyrd Skynyrd. Stel je daarbij de kop van ZZ-tops’s Billy Gibbons voor en de stem van een iets softere John Fogerty en je ziet en hoort zo voor je wat ik bedoel.
De titelsong van de nieuwe CD ’Take Me Higher’ heeft alles wat we al kennen van de band, scheurende gitaren, vloeiend orgelspel, mooie vocalen, strak drumspel en groovende baslijnen. In de uiterst gevoelige ballad ‘Shine On’ laat Robert Jon horen een fantastische zanger te zijn, ondersteund door mooi gitaarspel van Henry James, een meester met de slide. Met 4 albums in de loop van even zoveel jaren in handen, de nieuwe ‘longplayer’ en hun 5e internationale tournee en de honderden shows over de hele wereld die ze gespeeld hebben, tellen ze zeker mee in dit gebeuren. Niets dan lof voor dit gezelschap dat naast de frontman/zanger/gitarist Robert Jon Burrison en gitarist Henry James ook nog bestaat uit Andrew Espantman op drums, Steve Maggiora op toetsen en Warren Murrel op de bass.
“Als Tina Turner en Little Richard een dochter hadden en grootbrachten met de hulp van ooms James Brown en Chuck Berry, zou ze zijn als Nikki Hill.” aldus de Minneapolis Star-Tribune. Nikki Hill is pure rock ’n roll!!! Dat zie je gelijk als ze het podium op komt gesprongen en dat hoor je als ze haar stembanden even open zet. Kijk anders maar eens naar haar uitvoering van ‘Whole Lotta Rosie’ van ACDC, onvergetelijke bluesrock. Samen met haar man Matt Hill en haar band zet ze een stukje show op het podium waar je op een positieve manier niet goed van wordt. Ze geeft zich zelf helemaal. Het zingen is haar met de paplepel ingegoten. Dit is geen soul of gospel, dit is geen Etta James of Aretha Franklin, dit is Nikki Hill!
Geboren en getogen in North Carolina, gevormd in de overbekende kerkkoren volgestouwd met gospel en in haar verdere jeugd met Southern bands als Creedence Clearwater Revival waar haar ouders naar luisterden. Als teenager begon de funk en soul in haar bloed te stromen en later op high school de punk. Ze heeft vele raakpunten en muzikale déja-vues zoals AC/DC, Black Sabbath en Southern rock, maar ze is ook niet vies van een vleugje reggae en rockabilly. Daarbij geïnspireerd door vergeten helden zoals Johnny Thunders (The New York Dolls), de afro American punk band Bad Brains en rock ’n roll Sister Rosetta Tharpe, de vrouw die de gospel combineerde met rock ’n roll. ‘Just Can’t Trust You’ doet in het begin denken aan Black Sabbath en ontspint zich als een van de beste nummers op het album. ‘Might Get Killed Tonight’, echte Southern rock. Terwijl de hele set opgevuld wordt met lekker vette hardrock samen met het bijzondere stemgeluid van de frontvrouw en Matt’s gitaarspel lekker aanvult waar gewenst. Zijn solo’s scheuren over de festivalweide maar zijn nergens overdreven. Het hele programma van vandaag is pure rock’n roll, afgewisseld met ballads en soul invloeden. Het is nog steeds een echte aanrader voor dit festival.
The Paladins uit San Diego (California) zijn de meest vooraanstaande blues/rockabilly-band in Amerika. Opgericht in 1980 door gitarist Dave Gonzalez en bassist Thomas Yearsley, hebben ze vijf singles, negen studio full-albums en drie live albums opgenomen. Onderweg hebben ze een solide reputatie opgebouwd als een van Amerika’s hardst werkende en beste live bands. Het trio uit San Diego zijn meesters in toeren en optreden. Zanger en gitarist Dave Gonzalez, Thomas Yearsley (staande bas en zang) en Brian Fahey (drums) zijn sinds hun reünie in 2011 weer haast constant onderweg.
Rockabilly, blues, soul en country een mix van alle rootsstijlen. Dave Gonzalez woont de afgelopen zeven jaar in Austin, Texas, waar hij druk bezig is, met het opnemen van bands en het produceren van records. Thomas Yearsley heeft hetzelfde gedaan door Thunderbird Analog Recording Studio en LUX Records in Californië te runnen. Daar tussenin zijn Dave, Tom en drummer Brian Fahey ook samengekomen om een aantal nieuwe Paladins-tracks op te nemen. Tussen de hele serie opnames zijn zeker vermeldenswaard het in 2016 een live-album opgenomen in ‘Ernesto’s’ in Sittard (NL) Slipin ‘In Ernesto’s en hun laatste release, het recentste studioalbum in 14 jaar met de titel New World. De hooggestelde verwachtingen bij deze mannen worden altijd weer ingelost. Het verwachte Paladins feestje kwam er uiteindelijk bij de afsluiting van het festival. Dave, Thomas en Brian genieten echt van hun 39ste jaar van muzikale broederschap en zetten hun liveshows over de hele wereld voort voor al hun vrienden! Dit soort festivals zijn geweldig voor de meeste mensen.
Goezot staat voor gemoedelijk, spetterende sfeer, niet te uitgebreid op gebied van programma en ook last but not least betaalbaar voor de gewone muziekliefhebbers en festivalgangers waar het allemaal van moet komen.
In die zin willen we ook de organisatie van Goezot nogmaals hartelijk danken voor de fijne ontvangst en hopelijk tot volgend jaar.
