De 27e editie Kwadendamme Bluesfestival vond plaats op 10 en 11 mei 2019 op het Festivalterrein van Kwadendamme. TBA? tekende voor u op. Een sfeerverslag van Nicolette Johns met foto’s van Dick van der Wilt, klik HIER om het gehele album te bekijken.
Omdat ondergetekende vandaag invalt voor Ton Kok die in Meppel de laatste eer is gaan bewijzen aan de veel te vroeg overleden Bert ‘Bluesman’ Reinders en de werkzaamheden het niet toelieten vrijaf te nemen arriveer ik pas na afloop van de set van de eerste band – Big Joe Louis – op het festivalterrein. Ik verontschuldig me bij Big Joe Louis maar vertel hem dat er wel een fotoserie door Dick van der Wilt is gemaakt.
Inmiddels krijg ik van de aanwezige persvertegenwoordigers maar ook van bevriende bezoekers te horen dat de set net als op Moulin Blues bijzonder goed was en dat Big Joe Louis alweer nieuwe volgers kan toevoegen aan zijn fan-base. Big Joe Louis liet ziet zich ook op het Kwadendamme Bluesfestival flankeren door Peter Greatorex op drumms en Lewis Fielding op gitaar.
Voor de lezers die zich interesseren voor deze man licht ik speciaal voor hen een tipje van de sluier van zijn historie op. Big Joe Louis komt oorspronklijk uit Jamaica maar verhuisde in de jaren zeventig van de vorige eeuw naar de UK. Big Joe Louis werd na het vertrek van Mike Sanchez van de Big Town Playboys de nieuwe frontman.
Deze muzikant werd door de British Blues Foundation als ‘British Best Blues Male Vocalist’ en ‘British Best Blues Gitarist’ meerdere malen genomineerd en tourt vele jaren door Europa. Toch zal hij voor velen hier aanwezig in Kwadendamme een verrassing zijn geweest.
Big Joe Louis was in de de jaren negentig meerdere malen in Nederland, hij stond zélfs in Paradiso. Nu hij bij Tom Brando’s agency uit Turnhout is te boeken zien we Big Joe Louis hopelijk niet voor het laastst aan deze kant van de plas!
Als ik me heb geinstalleerd voor de tweede set van deze eerste festivaldag hoor ik van onze Zeeuwse vriend (bedankt AvH) dat er vanmiddag een lichte paniek uitbrak toen bekend werd dat Awek Blues niet aanwezig kon zijn i.v.m. een staking van de Franse verkeersleiders. Peter Kempe is een man die zich niet snel uit het veld laat slaan en samen met zijn team heeft hij getracht een goede vervanger voor deze band te boeken. Guy Verlinde werd gepolst maar Walter Broes & the Mercenaries waren bereid om snel alle instrumenten in te laden en af te reizen naar de ‘Zeeuwse Kust’.
Walter Broes & the Mercenaries stonden hier vorig jaar ook al op het podium en moest toen maar liefst 3 toegiften geven voordat de band eindelijk het aangewakkerde feestje mocht verlaten. Ongetwijfeld gaan zij hun roem in Zeeland prolongeren want deze band blijft maar groeien in spel en performance. Walter Broes is de frontman/gitarist/zanger zijn ‘huurlingen’ zijn Lieven Declercq op drumms en Clark Kenis op de up-right bass maar ook de vocalen schuwt laatstgenoemde niet.
Walter Broes mag gerust als een van de betere gitaristen van België gezien worden. Keer op keer mochten wij genieten van zijn gitaarvirtuositeit, zijn schrijverschap maar ook zijn stemgeluid. De set bestaat o.a. uit ‘Movin’ Up’, een nummer dat samen met T-99 gitarist/zanger Micha Den Haring werd geschreven. Het Diddley-achtige ‘I Got My Own Kick Going’ laat de massa in de tent bewegen. Door het brengen van mijn favoriete nummer ‘Man Child’ heeft de spirit van Tom Waits het mooie Zeeuwse landschap leren kennen.
Walter Broes & the Mercenaries, het trio die het verleden van bijvoorbeeld The Seatsniffers, The Internationals en Moonshine Reunion voor eens en voor altijd hebben doen vergeten. Alwéér een zéér goede set van een band die toch veel vaker op Nederlandse podia en festivals te zien zou moeten kunnen zijn!
Britse blues-rock gitarist Aynsley Lister is al jaren een graag geziene gast in Nederland maar van een over-kill is nergens sprake want het is alweer heel wat jaartjes geleden dat ik het pad van de inmiddels 42 jarige Lister kruiste. De ingetogen Lister trekt alweer jaren volle zalen en speelde met vele grootheden uit de blues(rock) scène en met een vijftiental album op zijn palmares is Lister een gevestigde naam.
Ook hier in Kwadendamme staan er al ver voordat zijn set begint een trouwe schare fans aan het podium opgesteld om deze man aan het werk te zien. De man is een virtuoos op de snaren maar zijn stemgeluid heeft mij nooit eerder omver kunnen blazen wellicht is zijn stem nu hij wat ouder is meer ‘gerijpt’ en meer tot ontwikkeling gekomen.
Lister’s begeleiders zijn Steve Amadeo op de bass, Boneto Dryden op drumms en Andy Price zien we op de toetsen. Ooit werd Aynsley als de nieuwe Clapton betiteld maar eerlijk gezegd heeft hij dat nog niet waar kunnen maken.
Toch is Lister een gedegen gitarist en juist daar mankeert het volgens mij. De man is in mijn ogen té ingetogen, ik mis de passie en beleving in zijn set. Ook vind ik Lister in de loop der jaren weinig gegroeid in spel maar evenmin in showmanship. Even denk ik dat het tij keert als hij een “$ 50, – guitar” aldus Aynsley ter hand neemt en een hele goede slide-partij laat horen maar ook daar kan zijn speelstijl in combinatie met zijn stem mij niet overwinnen.
Hij is al met al een goede gitarist maar het blijft een ietwat saaie set. Gelukkig zijn er op Kwadendamme genoeg liefhebbers aanwezig die zijn set wél kunnen waarderen. Ook op het Kwadendamme Blues Festival heeft Lister weer net als vele jaren geleden ‘Purple Rain’ van Prince als afsluiter gekozen.
Net als 10 jaar geleden toen Lister voor het eerst het podium op het Kwadendamme Bluesfestival mocht beklimmen is één toegift niet genoeg maar mag de man uit Leicester pas na twee toegiften zijn gear inpakken.
Gelukkig heeft de Leerdamse formatie The Strikes besloten toch nog één keer samen te spelen en dat heeft heel veel publiek overgehaald naar het mooie Zeeuwse land af te zakken. Behoeven zij nog introductie bij u als lezer van ‘The Blues Alone?’, het lijkt ons niet maar voor de nieuwkomers onder de lezers.
‘The Strikes’ bestaan uit Roelof Klijn, bekend van Rootbag en The Southern Aces op bass, Jody van Ooijen op de drumms (o.a. Rootbag), frontman/zanger Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm (The Red Devils, Big Pete Blues Band, MOCT) op de bluesharp en de linkshandige Sjors ‘Jimmy Stringbreaker’ Nederlof ook bekend van Coup De Grace en King Mo op de gitaar. Sjors Nederlof legt al gelijk bij de een van de eerste nummers ‘The Strikes’ even neer; voor het geval dat het publiek vergeten was hoe het ook alweer klonk!
Hoeveel talent kan een band in zich hebben vraag ik me af. We horen ‘Pretty Baby’, een nummer waar ik blij van word en de hele werkweek van me af voel glijden. De synergie hier ten toon gespreid is van hoogstaand niveau en vertoont nergens sleet. ‘TV Mama’ is een dubbelzinnige song waarbij ik de bass van Roelof Klijn door m’n lijf voel pompen.
Wàt een goede band is dit toch! ‘High Temperature’ laat de temperatuur in de tent tot grote hoogte stijgen en ook Big Pete ontdoet zich van zijn leren jas. “Een origineel van dit orkestje” is Big Pete’s introductie naar de titeltrack van het debuut album ‘Bathroom Acoustic’ van ‘The Strikes’ uit 2004, gelukkig staat deze schijf nog steeds is onze platenkast. Allemaal rocken & rollen we op de vierkante centimeter op de klanken van ‘All Messed Up’. Heel stiekem hopen uw reporter en fotograaf op nog eens een weerzien van deze geweldige formatie die ‘The Strikes’ heet.
Zéker als u net als ik getuige bent geweest van de extentieve solo van Sjors Nederlof in ‘Love Her With A Feeling’ maar natuurlijk mag ook Big Pete’s inspirator Lester Butler niet ontbreken. ‘Devil Woman’ zweept de set op tot het kookpunt is bereikt en men buitenzinnig is. Natuurlijk mag een toegift niet ontbreken met ‘Big Pete’s Boogie’ sluiten deze vrienden samen het comeback-optreden van The Strikes eervol af.
Manu Lanvin z’n wiegje stond in Parijs, in hetzelfde arrondissement als dat van mijn eega, een van de andere TBA? fotografen. Deze 45 jarige bescheiden gebleven frontman/gitarist/zanger is zoon van de beroemde Franse acteur Gerard Lanvin en moeder/zangeres Jennifer maar heeft zijn carrière eigenhandig opgebouwd. Manu Lanvin deelde het podium met niemand minder dan Buddy Guy, sinds 2012 heeft hij meer dan 500 concerten gegeven op prestigieuze locaties in heel Europa en de VS, waaronder L’Olympia, Apollo Theatre, Montreal Jazz Festival, Cahors Blues Festival, Cognac Blues en meer.
Maar tóch zal Manu Lanvin hier in Kwadendamme hard moeten werken om gelijk of over zijn voorgangers The Strikes heen te kunnen komen. Lanvin gaat er in ieder geval vól in! Manu’s krassende rauwe stem doet me denken aan die van blueshelden uit het verleden maar ook aan die van Tom Waits. In 2014 componeerde hij zijn vijfde album Son(s) of the Blues en daarmee vertegenwoordigde hij Frankrijk bij de International Blues Challenge in Memphis.
Zijn album ‘Blues, Booze en Rock ‘n Roll uit 2016 werd door Le Parisien verkozen tot ‘Beste Album van het jaar’ en zijn show werd door het tijdschrift Rock & Folk tot ‘Best Performance of the Year’ uitverkozen. Met zes albums op zijn naam en toegejuicht door niemand minder dan superproducer Quincy Jones, neemt Manu ‘the Devil’ Lanvin een prominente plaats in op de Franse blues-rock podia. De band bestaat naast Lanvin uit Nicolas Bellanger op bass en Jimmy Montout op de drumms.
De aantrekkelijke man die nu al vele dames tot dicht aan het podium weet te binden opent met ‘Spoonful’ van Howlin Wolf en meteen moet ik vanavond voor de tweede keer aan Tom Waits denken want Lanvin’s stem zit in hetzelfde register. Zijn voodoo-doll op de microfoonstandaard is de stille getuige van de vertolking van Hendrix’ ‘Red House’ waarbij Lanvin met gitaar én snoer het podium besluit af te springen en tussen het publiek verder musiceert.
Lanvin toont zich nu al een uitzonderlijk showman, gitarist en zanger. Ondanks dat de Parijzenaar in de eerste paar nummers al twee snaren van de blauwe glitter gitaar breekt ragt hij onverstoord verder tot het nummer ten einde is.
Daar staat zijn p.a. klaar met eenzelfde zilveren glitter exemplaar, mij is het wat teveel van het goede maar ik weet dat de man ook een duivel – volgens zijn ex-vrouw op meerdere vlakken aldus Lanvin – kan zijn op een resonator gitaar.
Tijdens ‘All Night Long’ springt de entertainer nog maar eens in het inmiddels uitzinnige publiek voor een wat langer rondje door de tent terwijl drummer Jimmy de vocalen belijdt. We zijn nog getuige van een zeer bijzondere uitvoering van Gershwin’s ‘Summertime’ maar afsluiten doet Manu Lanvin met Van Morrison’s ‘Gloria’ waarbij het publiek luidkeels mee brult. Een opzienbarend debuut van Manu Lanvin!
Tussendoor bovenstaande acts staat er in de pauzes The Grunting Pigs geprogrammeerd in de kleine tent te midden van het ‘resto-plein’ van Kwadendamme. Deze akoestische blues met opzwepende blues-harp komt uit Hongarije. Mátyás Pribojszki en Ferenc Szász, die we al eerder hebben begroet op Moulin Blues maar ook op Amstelveen City Blues konden wij genieten van hun samenwerking. Szász is de virtuoze gitarist en Pribojszki is de man die het ‘sucking & blowing’ onder de knie heeft op de Mississippi saxophone.
Dit duo mag tot twee keer toe op een volle bak rekenen ter aanschouwing van hun rauwe country-blues, heelijke roots maken dat zij ook hier in de kleine tent de toeschouwers betoveren met hun synergie, speelplezier maar ook hun interactie met het publiek. Alweer een bijzonder goed optreden van een duo die maar wat graag in Nederland en België te gast zijn op de velerlei podia.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van het Kwadendamme Bluesfestival 2019 HIER.
