Blues Odyssey @ Moulin Blues 2019, Ospel – Day 2

Een sfeerverslag van het 34ste Moulin Blues Festival te Ospel op 3 en 4 mei 2019. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het hele foto-album te bekijken.

Eigenlijk zijn Limburger Philippe Bastiaans a.k.a. Phil Bee en zijn mannen het stadium openingsband al een tijdje voorbij maar ‘it’s a dirty job but someone’s got to do it’  is de beste reden die ik kan opvoeren.
Phil Bee’s Freedom heeft na het verlaten van John F. Klaver en Berland Rours inmiddels twee andere gitaristen in de gelederen en die heten Guy Smeets en Stef Paglia, ook wel bekend van respectievelijk AJ Plug en The Bluesbones. De toetsenist is Pascal Lanslots, drummer heet Arie Verhaar hij vormt samen met Carlo van Belleghem op de bass de ritme-tandem. De twee backing vocalistes heten Tarah Ouwerkerk en Nicole Verouden en al meteen kan ik noteren dat de dames het geheel lekker body geven.
Als ik positie heb ingenomen hoor ik de band een werkelijk uitstekende eerste nummers de steeds voller wordende grote tent in catapulteren. Het is een zeer gevarieerde performance waarbij Phil Bee steeds weer de gitaristen voor het voetlicht haalt. Ik betrap me erop dat het stemgeluid van de frontman Bastiaans mij soms ietwat aan die van Joe Cocker doet denken.
Zou dit een voorsmaakje zijn voor zijn participatie in de nieuwe theatershow ‘Sound of Blues & Americana’ van Johan Derksen die het aankomende seizoen langs vele theaters van Nederland zal gaan trekken? De groei die deze band doormaakt is impressionant te noemen, persoonlijk vind ik het geheel aantrekkelijker om naar te kijken met deze twee expressieve gitaristen. ‘Soulshine’  is zo’n nummer waarbij beide gitaristen uitblinken in hun stiel. We bespeuren, jazz, blues, soul maar ook funk mede door die barre bassist Carlo van Belleghem.
Allebei de gitaristen zijn vandaag op topniveau, Guy – overigens ontmoetten pa en ma Smeets elkaar hier 27 jaar geleden op MB – is baas in ‘Power Of Love’. De huilende solo’s van Guy en Stef die hier en daar een slidepartijtje weggeeft waar me de rillingen van over de rug lopen.
Deze jongemannen dagen elkaar uit maar vullen elkaar ook fantastisch aan. ‘One Last Kiss’ is een nummer wat Phil Bee schreef voor zijn moeder maar op de 4 Mei draagt hij niet alleen dit prachtige nummer op aan haar maar ook aan Bert ‘Bluesman’ Reinders die op dat moment nog vocht tegen het noodlot wat hem op 6 Mei fataal is geworden. Ook ik pleng een traan want 4 Mei is om terug te denken aan diegene die vochten. Vochten tegen onrecht, tegen oppressie, tegen ziekte, mijn gedachte blijft steken bij Mike Ledbetter die vorig jaar om deze tijd op dit zelfde festival furore maakte en die in Januari van dit jaar overleed. Phil Bee’s Freedom heeft vandaag met deze eminente performance de lat voor de acts die hem opvolgen hoog gelegd.
Snel naar het roots café waar Joakim Tinderholt is begonnen, wij kennnen de Noor nog van een aantal jaren geleden waar we in de nachtelijke uurtjes nog lang met hem op het terras van het hotel zaten te babbelen over de legendes van weleer en hoe hun speelstijl nog steeds jonge muzikanten beïnvloedt.
Joakim Tinderholt brengt onvervalste rhythm & blues wat tegen de rock ‘n roll aanschuurt. Joakim Tinderholt wordt bijgestaan door de mannen die we al eerder op dit roots podium konden begroeten, de Billy T. Band. Niet alleen qua gitaarspel maar ook stemkrachtig staat Joakim Tinderholt zijn mannetje in het roots café onder de middag op de Ospelse weide. We horen o.a. van het uit 2014 daterende album You Gotta Do More het heerlijk dansbare nummer ‘Stumble & Fumble’.
Wonderlijk hoe Scandinavië toch altijd weer bands produceert waarvan er heel veel in het internationale festivalcircuit te zien zijn. Joakim Tinderholt mixt ook hier eigen werk met klassiekers zoals bijvoorbeeld Freddie King’s ‘What About Love’. Niet alleen zijn gitaarspel is vakkundig maar ook kan ik niet om zijn zeer soulvolle stemgeluid heen, de man heeft een perfecte uitspraak van het Engels én heeft bovendien ook nog eens een goede podiumprésence!
Ik noemde hem in 2016 als de ‘thunderbolt of Norway’ en met deze set op Moulin Blues 2019 heeft Joakim Tinderholt bewezen dat hij een blijvertje is.

Samantha Martin & Delta Sugar komen niet, zoals de naam wellicht doet vermoeden, uit het klamme zuiden van de US maar uit het Canadese Toronto. Toch is hun muziek gestoeld op de Memphis soul- en bluessound, het opdondertje Samantha Martin speelt gitaar maar heeft ook een soulvolle stem maar wél eentje met een ruige inslag.
Sammy’s stemgeluid klinkt al in de soundcheck zo lekker aan dat ik mezelf even goed installeer op de tribune, ik hoor een lijntje Janis Joplin, Duffy maar ook heeft haar stem iets weg van een jonge Tina Turner. Delta Sugar zijn Mikey McCallum op gitaar, Sherie Marshall en Stacie Tabb zijn de backing vocals maar de rest van de begeleiders blijven voor mij onbekend.
De soundcheck loopt wat uit maar àls men dan eenmaal begint dan begrijp ik waarom deze band in 2018 in de halve finale van de International Blues Challenge van Memphis stond. Zo is ‘All Night Long’ van het uit 2018 daterende album Run To Me een heerlijk door de ziel klijvend nummer waar deze dame goed tot haar recht komt. Het is nu al een gelikte show waar de backing vocalistes en de toestenist een groot aandeel in hebben.
Ook ontdek ik in deze song een sax, deze wordt terloops bespeeld door dezelfde toetsenist. Dat Sammy prachtige nummers kan schrijven bewijst ze als ze ‘Chasing Dreams’ ten gehore brengt. Het nummer werd geschreven toen Miss Martin een moeilijke tijd als muzikante moest doorstaan. Gelukkig voor haar én voor ons is er nu eindelijk erkenning voor deze getalenteerde schrijfster/zangeres/gitariste. Haar vertolking van ‘Happy’ van The Rolling Stones is het teken voor Mikey McCallum om de resonator erbij te pakken, het wordt een hele succesvolle cover waar menigeen vooraan het podium van smult.
‘Wrote Me A Letter’ van Joe Cocker lijkt deze Canadese op het lijf geschreven, het nummer past bij de drive van deze band. Samantha Martin & Delta Sugar, verrassende performance die nog een keer te zien zal zijn op Gevarenwinkel 2019 op het laatste week-end van Augustus!

Al ver voor aanvang van de set van Studebaker John & the Hawks is het volle bak voor een man die deze aandacht zó verdient. Zagen wij Chicagoan John Grimaldi ooit voor het eerst op een van de Blues Estafettes van de vorige eeuw in het oude Vredenburg van Utrecht. Ondertussen grepen we iedere gelegenheid aan om de man te kunnen weerzien in Chicago of hier in Europa.
John Grimaldi – die zichzelf en zijn band vernoemde naar de eerste auto die hij aanschafte – een Studebaker Hawk, heeft een door de ziel klievende stem, zijn exellente blues-harp tonen maar ook zijn weergaloze slidepartijen op de gitaar zijn nog immer tijdloos, terwijl hij alweer zo’n dikke dertig jaar meeloopt in de internationale muziek-scène.
Studebaker John zien we dus op gitaar en blues-harp, Rick Kreher speelt ook gitaar, bassist Mike Scharf is samen met Joe Fink de ritme-sectie. Weer ben ik onder de indruk van drummer Fink en gitarist Rick Kreher’s gitaarskills zoals bijvoorbeeld in ‘My Life’ waarvoor het publiek grif de handen op elkaar krijgt.
Studebaker John Grimaldi heeft het ondanks de getergde reuma-achtige knokkels ook vandaag op Moulin Blues 2019 weer in de vingers. John geselt met zijn bekende muntstuk wat sinds jaar en dag als zijn plectrum fungeert met grote regelmaat zijn 6 snaren.
Grimaldi kan een hoop volgers op zijn naam schrijven, zo zijn er na het optreden in Bart Schroijen’s Kelder daags voor dit optreden op Moulin Blues weer een aantal aan de fan-base toegetreden.
Ook vandaag zal Studebaker John weer heel wat enthousiast geworden toeschouwers toe laten in zijn ‘house of blues’. Ondanks dat het voodoo-, trance-achtige geluid in de grote tent wat minder tot zijn recht komt levert Studebaker John ook hier weer een professionele set af.

Tami Neilson, die in het roots café staat, is bij mij totaal onbekend maar er zijn wel al lovende recensies over haar album Sassafrass op het internet te vinden. De dame komt van origine uit Canada, werkt veel in New-Zealand waar ze ook een aantal country-awards mocht ontvangen o.a. voor Best Female Artist in 2014.
Tegenwoordig vindt Tamara, zoals ze volledig heet, haar ‘turf’ in Louisiana vertelt ze het massaal aanwezige publiek. Op MB 2019 heeft ze haar broer Jay Neilson bij op gitaar en een drummer die helaas al voorgesteld is voordat wij in het roots café aanwezig zijn.  Het trio brengt een swingende country vibe maar de vergelijking met Sharon Jones kan ik ook met gemak maken.
Tami Neilson die haar mannetje staat op het podium, ze heeft oog voor detail want ze is van top tot teen in fifties kledij gekleed inclusief de haartjes in dezelfde stijl. Haar stem doet in de lagere regionen prettig aan, jammer dat het hier en daar wat schreeuwerig wordt als de song wat hogere octaven in zich heeft.
Toch maakt die Dapsound dat ik deze dame het voordeel van de twijfel geef en luister nog wat langer, het ‘ Walk Back To Your Arms’ is een fijne song maar ook ‘Devil In A Dress’ is niet verkeerd want hierin bespeelt Tami Neilson de smoelenschuiver, de Mississippi saxofoon. Tami Neilson, een duiveltje in mooi doosje zo kan je haar ook noemen want Neilson gaf een verrassende set weg op het podium van het roots café van MB 2019.
The Weight Band viert de muziek van The Band maar wil niet door de wereld gezien worden als een tributeband  want hun doel is de sound van The Band voort te laten leven. Een aantal leden komen uit de originele band of uit de band van drummer/zanger Levon Helm zoals gitarist Jim Weider (The Band) die de frontman van deze band is en Brian Mitchell (Levon Helm’s Midnight Ramble Band) zien we op keys en blues-harp maar tekent ook voor een groot deel voor de vocals. Ook hij heeft een lange carrière achter de rug zo was hij o.m. lid van de band van Bob Dylan.
Michael Bram is de drummer en zingt net als Levon Helm ook hierbij, Albert Rogers zien we op de bass en Matt Zeiner bespeelt  keys maar doet ook een duit in het zakje van de vocalen. Begin dit jaar werd het debuutalbum World Gone Mad gereleased en deze werd in de toonaangevende media als zeer goed bestempeld. Het is Americana wat de klok slaat voor de komende vijf kwartier. Zullen we hier een revival gaan meemaken van The Band of wordt het behelpen omdat we de songs van The Band zo goed kennen en dus ongemerkt gaan vergelijken?
Het begin van de set doet mij wat kabbelend aan, ik kan niet écht voor de band vallen. Het doet allemaal wat geprogrammeerd aan, ik kan nog geen passie ontdekken. Pas tegen het einde van de set merk ik dat wanneer de bekendere nummers gespeeld worden zoals ‘The Shape I’m In’, ‘Up On Cripple Creek’ en natuurlijk ‘The Weight’ de band wat meer groeit onder het enthousiasme der herkenning van het aanwezige publiek. Een goede gedegen set van The Weight Band.
Moulin Blues blijft altijd verrassen en zo ook met de volgende programmering in het roots café. Daar staat Jeremiah Johnson op de time-table en deze man willen we graag zien want toen we ons huiswerk gingen maken vooraf het festival raakte zijn geluid mij zo dat ik er ongeduldig van werd om te man live te kunnen zien optreden.
Johnson werd geboren in St. Louis maar verhuisde rond het millennium naar Texas waar hij een ‘hattrick’ realiseerde bij de Regional Blues Challenge, drie opeenvolgende jaren schreef hij deze op zijn naam. Toch trok de man na 10 jaar weer terug naar het noorden van de US waar hij een aantal albums opnam. Zijn laatste wapenfeit is Straightjacket op het Ruf label maar werd geproduceerd door niemand minder dan Mike Zito waarmee Johnson momenteel op tour is.
Dit is na het optreden van Studebaker John de tweede échte blues-act van deze 4e Mei op Moulin Blues. Zijn gitaarspel is gedegen maar toch gedreven, de man is in het bezit van een zeer fijne stem en ook zijn articulatie is een verademing te noemen. Als ik goed luister denk ik zomaar dat Johnson ook werd beïnvloed door de man die nog steeds niet op een Nederlands podium was te bewonderen, Tab Benoit.
Jeremiah mag dit als een compliment beschouwen want ik ben aangenaam verrast door deze Johnson. De titeltrack van het laatste album is up-tempo en dansbaar. Johnson maakt Mississippi blues, country, blues-rock, soul en zelfs funk tot één groovende vibe. Onthoud die naam; Jeremiah Johnson!

Dan gaan we weer naar de grote tent om een man te gaan zien die nog nooit live heb mogen aanschouwen. Eric Lindell komt van oorsprong uit California – US maar verhuisde zo’n 20 jaar geleden op dertigjarige leeftijd naar New Orleans waar hij een graag geziene gast was op velerlei podia en in de studio’s.
Door zoveel op te treden mocht hij al snel een platencontract met Alligator Records ondertekenen. Lindell is multi-intrumentalist wat vooral op zijn laatste, zeer goed ontvangen, album Revolution In Your Heart waar te nemen is want daarop speelt de goede man gitaar, bass, toetsen en blues-harp. Lindell beschikt over hele aangename stem welke een beetje het midden houdt tussen blues, soul maar ook een country-snik is waar te nemen.
De opstelling van het trio is wat wennen want frontman Lindell staat op rechts terwijl de ritme-sectie in het midden is geposteerd. Hierdoor zijn een aantal toeschouwers om mij heen die niet bekend zijn met Lindell wat in verwarring wie wie nu eigenlijk is. Ik hoor mooie crossovers tussen country, soul en blues in ‘Troubled Mind’ maar ook ‘Revolution In My Heart’ van het gelijknamige album maakt dat ik beslis na afloop een album aan te schaffen.
Omdat ik bij de set in het roots café graag een goed plekje voor het podium wil om een oude bekende te zien optreden moet ik ook de set van Eric Lindell voortijdig verlaten om de Ospelse weide waar het zojuist heeft gehageld over te steken. Wij nemen ons voor Lindell snel weer te gaan zien zodra hij weer The Low Lands bezoekt!

De oude bekende waar ik het over heb is Big Joe Louis, wij ontmoetten de man ooit in dé bluesclub van het Londense Soho Ain’t Nothin’ But. Daar hoorde hij ons Nederlands spreken toen tijdens zijn pauze langs de bar liep, omdat Big Joe Louis van Nederlandse afkomst is kwam er al snel een gesprek op gang.
Big Joe Louis werd geboren in Jamaica maar verhuisde in de jaren zeventig van de vorige eeuw naar de UK. Big Joe Louis werd na het vertrek van Mike Sanchez van de Big Town Playboys die al in 1986 op dit bijzondere festival werden binnengehaald de nieuwe frontman. Dat deze man, meerdere malen genomineerd door de Britten als ‘British Best Blues Male Vocalist’ en ‘British Best Blues Gitarist’ al vele jaren door Europa tourt zal voor velen een verrassing zijn. Big Joe Louis was in de de jaren negentig meerdere malen in Nederland, hij stond zélfs in Paradiso.
Er staat een werkelijk adembenemend mooie crème met goudbeslag Epiphone gitaar klaar voor deze sympathieke Big Joe Louis, de drummer heet Peter Greatorex en de man die sinds we hem op het Mijas festval mochten begroeten zijn prachtige vlecht is verloren heet Lewis Fielding op de gitaar. Basgitaar zult u denken, nee ik maak geen foutje….het trio opereert zónder bassist.
‘The Night Owls’ is de opener en wordt door Lewis Fielding op de bloedrode Guild tot grote hoogte gedreven door een ijzersterke solo. De toon is gezet, ook deze set zal onvergetelijk blijken voor de velen toeschouwers die inmiddels zijn toegesneld uit de grote tent bij de tonen van R.L. Burnside’s ‘Jumper On The Line’ een song waar overspel het onderwerp van is.
Er wordt een nummer opgedragen aan goede vriend en kersverse echtgenoot Ian Siegal en zijn Kendall die in de coulissen staan te genieten van Big Joe Louis’ onvervalste blues, zijn zeer goede stem zoals je bijvoorbeeld kan horen in ‘I Don’t Know What You Came To Do’ waarbij Lewis Fielding alweer de bal van de solo krijgt toegespeeld.
‘Down Jamaica Way’, ‘Catch My Pony’ of een eigen nieuw nummer zoals ‘Troubled Mind’. Big Joe Louis heeft een heel eigen stijl van finger-picking en heeft het publiek snel op zijn hand.
Na dit optreden zullen de toeschouwers zeker weer snel de mogelijkheid willen krijgen Big Joe Louis nog eens te zien optreden op een van de Nederlandse of Belgische podia. Tom Brando heeft een muzikant met een zeer eigen geluid aan zijn ‘stal’ toegevoegd, ik voorspel hem vele boekingen. Een zeer goede come-back naar de bühne in de Lage Landen!

We besluiten om even een hapje te eten tijdens de set van The Proven Ones want we willen wéér in het roots café een goede plek bemachtigen voor het optreden van Beaux Gris Gris & the Apocalypse. Het is al behoorlijk vol want hun faam is de band vooruitgesneld.
Ook gonst het van de geruchten dat Ian Siegal het podium zal gaan delen met de band, enfin we wachten af. Beaux Gris Gris & the Apocalypse bestaat uit frontvrouw/zangeres Greta Valenti uit Louisiana – US, ex-Hoax bassist Robin Davey (UK) op gitaar, Ali Coyle op bass, toetseniste Emma Jonson én ex-Hoax drummer Mark Barrett.
Alweer is Valenti in een weinig verhullend jumpsuit gestoken, haar stem klinkt hier en daar wat schel maar dat is misschien de nervositeit door de faam die dit festival heeft in de muziekscène. De fantastische gitaarpartijen van eega Davey ontlokken vele aanwezigen tot het luid aanmoedigen van de man uit Devizes.
Ondanks dat de band geen hapklare blues speelt, hoor ik dat sommige nummers duidelijk zijn beïnvloed door de trance-blues maar ook de rock ‘n roll van band als The Stones ligt niet ver om de hoek. De ritme-tandem Coyle/Barrett staat alweer als een huis in nummers als ‘Have Mercy, ‘When My Baby Was A Rich’ en ‘Heartbreaker’.
Greta is een diva als het gaat om het bespelen van het publiek, krijgt een joint overhandigd maar ook een mini-flesje met wodka slaat deze dame niet af. ‘Thrill Me’ wordt gezongen met de joint achter het oortje gestoken. Ondertussen maakt Robin Davey flink gebruik van het hele podium, geassisteerd door vrouwlief die zorgt dat hij niet achter zijn gitaarkabel blijft haken.
Met een paar seintjes naar de fotograaf van dienst klimt Davey via de schouder van TBA?-fotograaf op de luidspeaker en geeft daar een huilende solo weg voor een inmiddels uitzinning publiek. Ian Siegal wordt op het podium uitgenodigd om een nummertje mee te zingen. Samen met Greta zingt hij, niet geheel vlekkeloos, een nummer van Blaze Foley ‘Oval Room’. Dat nummer werd al in de vorige eeuw geschreven maar blijkt voor Siegal en Valenti vooral toepasselijk op president Trump, Siegal toont er zelfs even zijn onderhemd met opdruk “Fuck Trump” voor.
Het ‘Don’t Let The Bastards Drag You Down’ dat net als de andere songs van het 2018 album Love & Murder komt wordt ook met Siegal uitgevoerd samen met een uit volle borst meezingend publiek. We zijn getuige geweest van een alweer hele sterke performance van Beaux Gris Gris & the Apocalypse!!
Beter wordt het niet meer denken we, of toch wel? We gaan nog een stukje meepikken van Mike Zito, de man stond vorig jaar ook al op het grote podium van Moulin Blues maar toen als muzikant in Ruf’s Blues Caravan met Bernard Allison en Vanya Sky.
Zito is afkomstig uit St. Louis – US maar zijn gitaarspel heeft een hoog ‘southern feel’. Zito heeft de blues aan den lijve ondervonden en dat hoor je terug in zijn spel maar ook zeker in zijn stem. Zijn begeleiders zijn drummer Matthew Johnson en bassist Terry Dry en op de keys zien we Anthony Geraci die onderdeel uitmaakte van The Proven Ones.
Dit optreden deelt Zito aanvankelijk niet het podium zoals op de vorige editie al zien we al snel dat bands die elkaar steeds weer tegenkomen op dezelfde festivals toch bij elkaar op het podium kruipen. Persoonlijk houd ik daar wel tijdens een jam aan het einde van een festival of optreden van maar tijdens deze editie van Moulin Blues is het me wat teveel van het goede.
Albert Castiglia die samen met The Blues Giants later deze bijzonder goede 34e editie van MB 2019 af zal sluiten komt een stukje meespelen maar ook de man waarmee Zito momenteel tourt, Jeremiah Johnson, mag een gastrol vervullen. Natuurlijk is Zito’s blues-rock hoogstaand maar mijn kritiek is alleen dat er op deze manier geen opbouw in zit, minder passie waar te nemen is in een set waarbij om de haverklap een gast komt opdraven.

Back-stage heb ik al even gedanst met de man waarvan ik inmiddels al twee keer een optreden heb mogen bijwonen, Sugaray Rayford die samen met Nick Schnebelen (Kansas – US) en Albert Castiglia (Cuba)- beiden op gitaar – Willie J. Campbell (Detroit – US) op de bass en drummer Jimi Bott (San Francisco – US) als The Blues Giants door Europa tourt.
Al bij de eerste tonen weten de liefhebbers dat dit een ‘booty shakin’ party’ gaat worden. De frontman van The Blues Giants is uit Texas afkomstig maar resideert in Californië en is met recht een gigant, zowel in gestalte als in charisma en bovenal zangkwaliteit, Caron ‘Sugaray’ Rayford is een showman die weet hoe een festival met een knaller eruit te laten gaan. In 2017 ontving de in San Diego-CA residerende frontman maar liefst vier American Blues Music Awards nominaties waarvan de belangrijkste de BB King Entertainer Award voor Best Live Performer zonder twijfel hier vandaag in Ospel waargemaakt zal worden.
Voor de MB-bezoekers die ‘dance machine’ Rayford nog niet eerder zagen zal deze laatste set van twee bijzonder fijne festivaldagen een vermoeiende worden want deze frontman wil graag dat we ondanks het tijdstip, de drank die in de man is, toch dat we volop meedoen!
Gelukkig werkt zijn energie aanstekelijk en krijgt hij het publiek met gemak mee aan het zingen, mee aan het dansen en klappen. Zijn passionele zang vergt veel van de oversized teddybeer en al spoedig gutst zijn transpiratie bijna het podium af.
Onverstoord gaat de frontman verder met zijn feestje te bouwen samen met de hartdoorklievende gitaarsolo’s van Castiglia en Schnebelen, de gierende B3 solo’s van Geraci en de retestrakke beat van de ritme-tandem Bott/Campbell. De pijn aan de voet speelt mij echter na een hele lange dag MB 2019 helaas te veel parten om onbezonnen mee te doen maar genietend op de tribune concludeer ik dat ook deze set van The Blues giants een feestje is.

The Blues Alone? bedankt de organisatoren van de 34ste editie van Moulin Blues voor de gastvrijheid, de verrassingen in de line-up 2019. Natuurlijk complimenteren we ook al die vrijwilligers , de mannetjesputters die alles hebben gebouwd (én weer afbreken) maar boven alles de stichting Moulin Blues die elk jaar weer met hun tomeloze enthousiasme de blues naar het publiek brengt!

Graag ziet The Blues Alone? u allemaal terug op de 35ste editie van Moulin Blues te houden op 1 en 2 mei 2020.

Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van het Moulin Blues 2019 HIER.