Een sfeerverslag van het 34ste Moulin Blues Festival te Ospel op 3 en 4 mei 2019. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het hele foto-album te bekijken.
Normaal gesproken is voor de bluesliefhebbers het Moulin Blues Festival – het eerste buitenfestival van het jaar – het teken dat de zomer in aantocht is. Dit jaar is dit echter geheel anders, er zal een heel scala aan jaargetijden ons dit week-end ten deel vallen want er is regen, hagel, sneeuw én nachtvorst voorspeld. Enfin, we hebben de donzen winterjas weer uit de kast getrokken en gaan ons laten verwarmen door de muziek van de – alweer – fantastische line-up die de organisatie van MB 2019 heeft weten vast te leggen.
Zoals gebruikelijk heet voorzitter Robbert van der Vleuten ons allen welkom, haalt de goede randvoorwaarden van een geslaagd festival aan; bier/vloerdelen én een dak boven ons hoofd. Natuurlijk bedankt hij al die vrijwilligers – barpersoneel én bouwers – die ook deze editie van Moulin Blues tot een onvergetelijke ervaring zullen maken en geeft het woord aan de burgemeester Evers die deze editie voor geopend verklaart.
Maar liefst vierendertig jaar krijgt de organisatie het voor elkaar een blend van diverse blues, rock ‘n roll en roots te boeken. Ook in 2019 weer bekende namen maar ook voor vaste concert- of festival bezoeker ónbekende namen die vragen om ontdekt te worden.
Onze MC van dit eerste week-end in Mei is Stephan Hermsen die u wellicht kent als frontman van The Electrophonics. Deze vrijdag trapt de eerste band om vier uur af en dat doen de Boogie Beasts in hun eigen vertrouwde wijze.
De Waalse/Vlaamse combinatie gaat er weer vol in! Scheurende blues-harp van Fabian Bennardo en de voodoo-achtige trance sound van de gitaren van Mathias Dalle en Jan Jaspers, de stuwende beat komt van Gert Servaes. De band brengt een mix van garage-, Southern-rock en blues.
Invloeden zijn zonder meer North Mississippi Allstars en The Black Keys maar ook legendes R.L. Burnside en John Lee Hooker. De band was 5 jaar geleden al door de programmeur van MB ontdekt en mocht toen al eens het podium beklimmen.
Nu zijn de Boogie Beasts openers! De band heeft een gloednieuw album op zak ‘Deep’ waar natuurlijk ook van gespeeld gaat worden.
Openen doen de Boogie Beasts met ‘Shake ‘Em’ (2016 Come And Get Me) en meer eigen werk zoals ‘Trouble’, ‘Dig’ en ‘Soul Keeps Crying’ maar ook ‘Poor Black Mattie’ maakt deel uit van hun setlist.
Genietend van de vuige sound zie ik de eerste bezoekers al dansen en is de nog steeds aanwassende menigte getuige van alweer een steengoeie set van deze Boogie Beasts.
In de kleine tent treden drie kwartier na de opening de winnaars van de Belgische Blues Challenge 2018 op. Black Cat Biscuit is een samenwerking tussen Belgen en Nederlanders met in de gelederen: frontman Bart ‘Yasser’ Arnauts (gitaar/vox), Stanley Patty (gitaar), Patrick Indestege (bass), Mark Sepanski (blues-harp) en drummer Jeff Gijbels.
Op Swing Wespelaar 2018 hoorde ik frontman Arnauts a.k.a. Yasser vertellen dat de teksten meestal geschreven zijn n.a.v. voorvallen uit het dagelijkse leven maar het wel zijn allemaal songs op de roots en blues van vroeger gestaafd. De band wil natuurlijk graag hun nieuwe album That’s How The Cookie Crumbles aan de man brengen door tijdens dit uurtje hiervan zoveel mogelijk te laten horen.
Het is druk in de kleine tent, een teken dat Black Cat Biscuit in de paar jaar dat zij in den lande te zien zijn al op een vaste fan-base mag rekenen want ik zie veel gezichten die ik al eerder voor hun podium kon begroeten. Ook op deze koude vrijdag in Mei weet Black Cat Biscuit moeiteloos de tent in vuur en vlam te zetten.
Genietend zie ik de blues-harp liefhebbers meeknikken op tonen van Mark Sepanski, ikzelf ben weer heel erg opgetogen met Patrick Indestege maar ook Patty en Arnauts geven mij een heel warm gevoel door hun passie die zij moeiteloos op het publiek weten over te brengen.
Ondertussen geeft Jeff Gijbels hem weer van jetje op de drumms. Wat een geweldig optreden zet deze Black Cat Biscuit neer, geen wonder als u bedenkt dat de band 4e werd bij de Europese Blues Challenge op de Azoren (P).
Moulin Blues is – alweer – goed begonnen, we maken ons op voor een bijzonder editie.
Dave Herrero is de man die op het grote podium aan de overkant gelegen tent zijn showmanship zal gaan tonen. Gitarist/zanger Dave Herrero (FL – USA) was op jonge leeftijd al geobsedeerd door blues en rock ‘n roll uit de fifties en sixties.
Hij speelde o.a. met Johnny Winter en Lucky Peterson. Herrero verhuisde naar Austin en daar richtte hij de Blues Society of Austin met vrienden Nancy Coplin, Nicole Shiro en Mark Kazanoff op. Ook speelde hij veelvuldig met/in Gary Clark Jr., Arc Angels, Lazy Lester en Seth Walker.
Weer verhuisde Herrero, nu naar Chicago en werkte daar met oude vriend en songwriter Felix Reyes. Sindsdien heeft Dave diverse malen door Europa getourd, deelde hij veelvuldig het podium met Nikki Hill en participeerde hij op haar debuutalbum.
Met een mix van blues, gospel, rock en texmex zal Herrero de grote tent op haar grondvesten doen schudden. Herrero toont al bij het openingsnummer zijn vakbekwaamheid, hij zwengelt de boel flink aan met deze vingervlugheid. Herrero ziet zich begeleid door Pascal Delmas, bassist Mig Toquereau en Victor Puertas op toetsen.
Ik teken op: verrassing nummer 1! Zeer begenadigd gitarist, de vocalen zijn iets minder prominent maar het gebodene is nog altijd hoogstaand en de set kent een hoog fusion gehalte. ‘I Smell Trouble’ is voor mij de nummer 1 van de set mede door het opzwepende karakter van de B3.
Herrero complimenteert zijn publiek maar ook de organisatie voor dit “beautiful festival in the middel of nowhere”. Wij genoten op de Ospelse weide van een ‘beautiful’ optreden van Dave Herrero, ik zeg grijp je kans als hij op Kwadendamme Blues Fest is te zien!
De Billy T. Band staat inmiddels al op het podium als we in het roots café van MB arriveren. De Amerikaan heeft alweer een dikke 20 jaar Noorwegen als thuisbasis waar de New Yorker als William Troiani in het bevolkingsregister staat genoteerd.
Billy T is bassist/zanger en dat doet hij zo goed dat hij mij bij de eerste bijgewoonde klanken meteen verovert. De band bestaat verder uit Ian Johannessen en Håkon Høye op gitaar, drummer is Alexander Pettersen. Vooral laatst genoemde – kon overigens de jongere broer van Mike Welch zijn – zit er zó lekker in dat hij in de eerste nummers zijn drummsticks tot gort slaat.
De bezoekers in de tent genieten met volle teugen van gitarist Ian Johannessen en natuurlijk ook van frontman Billy T. De man begon al in 1961 met bassen zo vertelt hij zijn publiek en stond al met de groten zoals Eddy Kirkland op het podium.
We horen een bijzondere hoogstaande set van rhythm & blues en roadhouse blues, ‘Trouble’, ‘A Little Mixed Up’ én het eerste protest tegen ‘the orange man’ in het Witte Huis van dit week-end ‘Reckoning’. Dit nummer schreef Troiani in 2017 speciaal “for Trump and all those idiots” zegt hij maar het is ondanks dat het een protest betreft een fijn smooth klinkend nummer, een beetje soulish.
Lekker shuffelen kunnen we op ‘You Don’t Answer My Letters’, Billy T Band mag er zijn! Wellicht was het volume wat té beschaafd afgesteld maar ik ben prettig verrast door hun sound.
Snel weer de weide oversteken om een plaatsje op de tribune veilig te stellen voor het optreden van The Rev. Shawn Amos en zijn band.
The Reverend Shawn Amos is een entertainer uit L.A. die in staat is om overal de Chicago bluesclub-vibe neer te zetten. Met zijn gospel en energieke optredens predikt hij een opzwepende soulvolle blues die zelfs de grootste atheïst zal bekeren. TBA? zag de man al 2 keer eerder optreden in 2016 en beide keren zette hij de zaal geheel op zijn kop!
Zijn begeleiders zijn ‘Doc’ Chris Roberts op de gitaar, Chris Thomas (bass) en Brady Blade (drumms) vormen samen de ritme-sectie.
De dominee Amos noemt ons liefdevol zijn “Joyful Blues congregation” als we flink meedoen op zijn funky, bluezy repertoire.
‘You’re Gonna Miss Me’, ‘Hollywood Blues’ maar halverwege de set ook een nieuw nummer ‘Counting Down The Days’ van het op stapel staande nieuwe album. Een song wat jammer genoeg een beetje de vaart uit de set haalt, wél lekker is het gruizige geluid van gitarist Doc Roberts.
Als ik de eerste tonen van Bowie’s ‘Jean Genie’ hoor hoop ik van harte dat m’n Bowie-loving vriend Verpoort hoort hoe exorbitant goed dit nummer door The Rev. Shawn Amos wordt uitgevoerd.
Alweer heeft de man uit L.A. zijn reputatie waargemaakt, ook hier in Ospel ging het dak eraf!
Omdat de maag ook gevuld moet worden besluiten uw reporters de set van Joakim Tinderholt op te offeren. Morgen hebben we nóg een kans om deze Noor aan het werk te zien. Na een snack en een welkom bak koffie zijn we weer ‘t ventje en begeven ons richting grote tent waar de Zac Harmon en zijn band nog aan het finetunen zijn.
Het duurt nog een klein kwartier eer alle neuzen dezelfde kant opstaan maar dan mag ik ook concluderen dat deze toppers weten hoe ze willen klinken.
De band bestaat naast de Mississippi bluesgigant Zac Harmon uit Brown Coy op toetsen, Chris Gipson op bass, Jamil Byrom op drumms en de gitarist die bij mij ondanks het koude weer de wangetjes rood laat gloeien met zijn slide stukken heet Texas Slim.
William Zach ‘Zac’ Harmon is één van de betere live acts van de blues op dit moment, hij heeft een trouwe, rijke fan-base over de hele wereld opgebouwd, won in 2004 al de International Blues Challenge voor Best Unsigned Blues Band maar heeft inmiddels zijn handtekening onder een contract bij Blind Pig Records staan.
Zac Harmon combineert old-school blues met moderne teksten en hedendaagse thema’s én mixt hij al zijn invloeden zoals gospel, blues, soul, reggae en moderne blues-rock tot een geweldige meltingpot. ‘Healer’,‘Raising Hell’ en ‘Blue Pill Thrill’ komen voorbij en ik kan slechts concluderen dat dit optreden staat als een rots in de kolkende branding die Moulin Blues 2019 tot nu toe is!
Als we aan de praat geraakt zijn beseffen we ons te laat dat we de eerste set van Greyhounds hebben gemist, geen nood na het volgende optreden in de grote tent krijgen we nog een herkansing. Nu is het tijd om Sue Foley voor het eerst live te gaan zien optreden.
Foley werd meermaals bekroond en behoort tot een van de betere roots en bluesartiesten van de laatste dertig jaar. Ze is een drievoudig talent als componist, gitarist en vocalist. Haar album Ice Queen oogstte niets dan lof en dus zijn de verwachtingen hoog gespannen.
De dame is van origine Canadese maar trok al vroeg in haar carrière naar Texas – US waar zij furore maakte. Op Moulin Blues 2019 ziet ze zich begeleid door Leonardo Valvassori op bass en Tom Bona op drumms. Opener ‘Come To Me’ heeft een lekkere funky ritme, dit belooft een lekker potje muziek te worden. Ondanks haar uitstekende gitaarwerk ben ik nog niet echt te spreken over haar microfooncontrole, is het nervositeit? Haar vocalen gaan alle kanten op, van bijna niet te verstaan tot heel schel. ‘Fool’s Gold’ is ook weer zo’n nummer wat inboet door het gebrek aan bovenstaand.
‘Gaslight’ en natuurlijk de titeltrack van het album zijn echt wel goede nummers maar op een of andere manier komt het er vandaag niet uit. Foley is een goed clubartiest maar op festivalniveau laat ze toch wel wat liggen, zéker als ze halverwege ook nog eens besluit haar akoestische gitaar de hoofdrol te laten spelen is de set aan een neerwaartse spiraal bezig.
Het geroezemoes neemt de overhand en voortijdig steken we weer de weide over naar het laatste optreden in het roots café van dag 1 van Moulin Blues 2019.
Het trio Greyhounds wordt gevormd door Texanen Anthony Farrell (vocals/keys) en Andrew Trube (gitaar/vocals) die dit setje maar al te goed kennen want zij maakte eerder deel uit van JJ Grey’s Mofro. Drummer Ed Miles maakt de line-up van het trio compleet.
Deze mannen brengen een mix van blues, soul en funk. De trance-achtige en toch dansbare songs vullen de tent en laten al snel de temperatuur tot aangename waarde stijgen. Inmiddels hebben de heren alweer 3 albums uitgebracht waarvan Cheyenne Valley Drive het jongste kindje is van de goedlachse heren.
Natuurlijk was ik op de hoogte van de muzikaliteit van beide heren, Anthony op toetsen en Andrew op de zes snaren maar ik ben nu hoogst verrast door de vocale kwaliteiten van beiden. Zo! Dat is verassing nummero twee van deze vrijdag.
Dit is hoe muziek moet zijn, het moet je van je sokken blazen. Deze muziek die de Greyhounds brengen spreekt de jongere generatie aan, dat is wel duidelijk aan het jeugdige publiek wat voor hun podium staat te genieten. Geenszins kun je het repertoire van Greyhounds vergelijken met dat van Mofro, dat willen we ook niet.
‘No Other Woman’ vertoont lekker felle gitaar-riffjes van meester Trube maar ik kan niet om die hypnotiserende stem van Farrell heen die overigens moeiteloos zijn 3 keyboards laat excelleren. Deze bovenste beste set van deze Greyhounds maakt dat ik spijt heb hun eerste optreden te hebben gemist.
Afsluiter van de eerste festivaldag van Moulin Blues 2019 is een man die al decennia lang aan de top van zijn segment opereert, de man heeft vier Blues Music Awards gewonnen én werd maar liefst 52 keer genomineerd, overal ter wereld is hij een graag geziene gast op festivals maar ook op kleinere podia.
Ook op het Ospelse podium was Joe Louis Walker eerder te zien maar dat is alweer een dikke twintig jaar geleden. Toen met Billy Branch maar vanavond met zijn band die bestaat uit Lenny Bradford op bass, Matthew Gest op toetsen en Sergio Bellotti op drumms.
Zijn laatste wapenfeiten met de band op schijf zijn Hellfire uit 2012, Hornet’s Nest uit 2014 en uit 2015 Everybody Wants A Piece . ‘I’m Not Messing Around’ is ook op Moulin Blues zoals wij als bij zovele optredens van Joe Louis Walker mochten beleven weer de opener van de set.
Het meest recente schijfje maakte hij Giles Robson en Bruce Katz Journeys To The Heart Of The Blues wat hele goede recensies opleverde. Het publiek is daarom ook maar wat blij dat ze van dit album live ‘Mean Old Train’ en ‘Chicago Breakdown’ mogen meemaken. Dit keer heeft de 69 jarige Joe Louis Walker niet de door mij begeerde paarlemoeren gitaar meegebracht maar een – ook weer prachtige – babyblauwe Gibson.
Ondanks dat ik de toetsenist betrap op een aantal niet zuivere noten kunnen we ook deze keer weer melden dat Joe Louis Walker en zijn band ons weer niet hebben teleurgesteld. Joe Louis Walker een professionele afsluiter van een professioneel festival dat Moulin Blues heet!
Nu naar ons warme bedje in ons Weerter onderkomen en morgenochtend gezond weer op voor alweer een dag vol mooie en verrassende muziek uit een breed scala aan roots- en bluesverwante muziekstijlen.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van het Moulin Blues 2019 HIER.
