Mercy John en zijn band speelden op zondag 10 Maart 2019 jl. in De Kroepoekfabriek, Vlaardingen. Het voorprogramma werd verzorgd door Silver Pockets Full. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele foto-album te bekijken.
Het voorprogramma vanmiddag in De Kroepoekfabriek wordt verzorgd door Silver Pockets Full. Zij spelen een thuiswedstrijd want de band vindt haar oorsprong in Vlaardingen. Silver Pockets Full bracht in 2016 hun debuut-cd Where We’re Coming From uit, waarvan de singles ‘Fool For You’ en ‘Life Is Good’ op veel air-play op Radio 1, Radio Rijnmond en de lokale omroepen mocht rekenen. Where We’re Coming From werd zelfs in 2016 door 3voor12 genomineerd als Album Van Het Jaar!
De inspiratie en de vorm voor de nieuwste EP Stay Close kwam tijdens de optredens in huiskamers, kroegen, clubs en zomerfestivals tot stand. De band verzorgde zelf de mix en de opnames waardoor de EP een hechtere en intensere sound meekreeg dan het eerste album zeggen ze zelf. Deze EP vormt samen met steeds weer nieuwe liedjes, de basis van de optredens die in 2019 staan gepland. Als TBA?-er ken ik de band nog niet, wel heb ik in de socialmedia natuurlijk de naam al eens voorbij zien komen dus we zijn benieuwd.
De band bestaat uit de linkshandige gitarist Edwin Dortland die als frontman/zanger de band smoel geeft, Erik van der Vlis zien we op toetsen/vocals, Roger Verbeek vocals en (Epihone)gitaar en Fred Langhorst tekent voor drumms en vocals samen met Freerk van Oudheusden op bass/vocals zijn zij de ruggegraat van de Silver Pockets Full.
De naam van de band stamt niet zoals ik dacht uit ‘The Wild West’ – had overigens ook best bij de band gepast – maar het blijkt een Chinese benaming voor een maand met vijf week-enden te zijn. Zo gaan wij ons ook hopelijk in dit tweede week-end van maart voelen bij de muziek van Silver Pockets Full, alsof er nooit een einde aan deze twee dagen komt.
Als openingnummer is ‘Swimming Upstream’ gekozen, een soepel nummer waarbij ik mag genieten van toetsenist van der Vlis op het orgel en de synthesizer. Het vrij poppy nummer komt van het debuut-album Where We’re Coming From, wat meteen de air-play van deze band rechtvaardigt, het is toegankelijke muziek wat de band maakt. Persoonlijk ben ik meer onder de indruk van ‘Stay Close’ door de tempowisselingen en de goede gitarist Roger Verbeek, de mooie harmony zang, de akoestische Taylor van Dortland en de werkelijk spàt zuivere synth in deze ballad-achtige song.
Over de opoffering voor de liefde gaat ‘Soothe Your Soul’, een mooie ballad waar jammergenoeg Dortland hier en daar niet stemvast is maar ook zijn microfooncontrole had tijdens deze nauwluisterende song beter gekund. Tóch geniet ik van de strekking van de eigen compositie en de staccato partijen laten me zelfs een beetje aan U2 denken.
‘Primitive And Poor’ komt weer van het uit 2016 onder eigen beheer uitgebrachte debuut-album en gelukkig herpakt Dortland zich hier, bassist Freerk van Oudheusden zingt een mooie twee stem maar ook giert de orgel van Erik door de goed bezochte Kroepoekfabriek. Alweer schittert Roger op zijn Epiphone, hulde!
‘Ain’t Much Later’ is ook van hetzelfde album afkomstig en ook in dit nummer mag toetsenist Erik van der Vlis een van de hoofdrollen op zich nemen. Frontman/zanger Edwin Dortland is de gangmaker van de band, hij geniet zichtbaar van de symbiose van zijn Vlaardingse ‘haringkoppen’ bandleden.
De band warmt het publiek vakkundig op met hun geboden oeuvre, toch maakt het een uitstapje naar een wat funkier, soulvoller geluid met ‘Spinning Around’ wat weer op de nieuwe EP is te vinden. Bij tijd en wijle moet Dortland zich wat forceren om de hogere toon te halen maar het is een bijzonder goed nummer, jammer dat ik noodgedwongen aan de barkruk gebonden bent anders was ik lekker even ‘los’ gegaan op de snerpende gitaarpartij van Roger Verbeek en de funky toetsen van Erik.
Een nummer dat volgens frontman Dortland voor de EP Stay Close in Denemarken werd geschreven is een nummer wat een lichte Americana ondertoon heeft mede door de slide van gitarist Verbeek. Een bijzonder aangenaam nummer om naar te luisteren dit ‘Way You Love’, het orgeltje van Erik maakt het helemaal af. Afmaken moet Silver Pockets Full de set spijtig genoeg ook, zij besluiten hun set met ‘Setting Things On Fire’ wat de openingstrack is van de EP die na afloop vast grif aangekocht gaat worden.
De ietwat hese stem van Dortland in dit nummer is heel comfortabel, de opbouw van het nummer doet weer heel erg aan U2 denken. Silver Pockets Full een bijzonder innemende band die in hun muziek pop combineert met Americana en soulvolle nummers.
John Verhoeven (14.02.1979) a.k.a. Mercy John en zijn band zijn vandaag de hoofdact in De Kroepoekfabriek. Wij van TBA? waren al eens op pad gegaan om twee ‘Americana’ vliegen in een klap te slaan in ‘t Paard van Troje van Den Haag. Echter de support-act van JW Roy & The Royal Family bleek te zijn verhinderd door ziekte. Vandaag krijgt TBA? door De Kroepoekfabriek een herkansing om Mercy John aan het werk te zien. Bovendien zou de geloofwaardigheid van TBA? sterk in het geding komen als we niet op deze winderige zondagmiddag aanwezig zouden zijn om de nieuwe plaat ‘Let It Go Easy’ van Mercy John en zijn bandleden live te beluisteren.
Mercy John is dé sensatie van nu in de Neerlandse Americana-scene en gooit hoge ogen met zijn muzikale vertalingen van zijn zieleroerselen. De band Mercy John bestaat naast frontman John Verhoeven die de lead-vocals, de akoestische en de electrische gitaar bespeelt en zelf ook nog garant staat voor de mondharmonica intermezzo’s, Rolf Verbaant speelt de Gretch en Fender Stratocaster gitaar, maar neemt ook deel in de backing-vocals, de enige dame in het gezelschap heet Kirsten Boersma zij speelt voortvarend piano, Leslie en tekent ook voor de vocals, de ritme-sectie wordt gevormd door Tom Zwaans op de bass en Lynyrd Denissen is de drummer.
De band heeft hun eigen sound-engineer naar Vlaardingen meegebracht en dat is meteen te horen. De opener ‘Enemy Fire’ hakt er gelijk in bij me, het is een krachtige song over een donkere tijd, de beat wordt vigoureus geslagen Lynyrd Denissen waar het zuivere, krachige stemgeluid van frontman John perfect bij past. Mercy John’s stem wordt vaak vergeleken met die van Ryan Adams, zijn nummers doen soms denken aan het oeuvre van Bruce Springsteen maar John Verhoeven heeft vooral zijn eigen geluid. Zijn Brabantse tongval – de man komt uit Uden – is een aanwinst voor zijn uitspraak van het Engels.
‘Trains’ komt ook van het nieuwe album en werd geschreven in de donkere periode die zich van Mercy John meester maakte na het succes van zijn eerste album This Ain’t New York. Voorafgaand probeerde Verhoeven veel ballen hoog te houden vertelt hij ons, twee kleine kindjes, een plaat die voor veel optredens zorgt, een poppodium proberen op te zetten in zijn woonplaats, het leraarschap en dan wordt je vader ineens heel ziek. Het werd hem teveel en een burn-out volgde. Ik begrijp dat dit de reden is geweest dat wij de veertig jarige sympathieke, openhartige Mercy John niet in ‘t Paard mochten aanschouwen. Wàt een fantastisch nummer is dit, het raakt regelrecht de ziel, de ontzagwekkende gitaarsolo’s van Rolf Verbaant versterkt het gevoel.
Mercy John blijkt voor de derde keer te gast te zijn in de Vlaardingse Kroepoekfabriek vertelt hij zijn publiek vooraf ‘Good Night, Good Night’. In deze song is een hoofdrol weggelegd voor toetseniste Kirsten Boersma, het duet ontstond zomaar tijdens de opnames van het album maar gelukkig voor ons hebben de twee besloten dit ook live zo te houden want de stemmen van Mercy John en Kirsten passen prachtig bij elkaar in deze échte Americana ‘tear-jerker’ en ‘ear-wurm’. Niet alleen ik geniet maar ook het in grote getale aanwezige publiek is zeer onder de indruk van deze John Verhoeven a.k.a. John Henry a.k.a Mercy John en zijn begeleiders. Nogmaals wil ik sound-engineer Tjeerd complimenteren met zijn gehoor want het geluid is werkelijk fe-no-me-naal!!!
Over een jeugdliefde die volgens eigen zeggen gedoemd was te mislukken werd het volgende nummer in Los Angeles geschreven. ‘Bad Start’ heet het nummer, een sterke ballad waarbij Mercy John ook nog eens een zieldoorklievende mondharmonica-solo deelgenoot van het nummer maakt.
Mooie, nietsverhullende performance van een zeer charismatische zanger en zijn zeer getalenteerde bandleden. Mag ik na het beluisteren en bekijken van een paar nummers al een favoriet aanwijzen? Ja dat mag, dit is mijn uitverkozen nummer die ik nog vele, vele malen op repeat in de auto zal zetten.
Iets vrolijker gaat het voort met ‘Bullets For Sale’, hoewel de melodie up-lifting is blijkt de tekst toch wat meer sinister. De hoofdpersoon in het nummer vraagt of we hem uit zijn lijden willen verlossen met een kogel. Ook hier weer een heerlijk harmonica-intermezzo met alweer die barre gitaar-solo’s van Verbaant, de man die ‘taking care of business’ hoog in het vaandel draagt.
Als ik het intro van de opvolger hoor denk ik dat er een cover van ‘Randall Knife’ van Guy Clark volgt maar de song heet ‘Demons’, het country-intro gaat over in een staccato met een krachtige gitaarbegeleiding van die werkelijk ‘kei’ goede Rolf Verbaant op gitaar. Mercy John, man én band, staan als een huis, rotsvast in het Nederlandse Americana landschap voorspel ik u! Met de titeltrack van voorlaatste album (2017) ‘This Ain’t New York’ horen we Kirsten nog eens de tweede stem zingen, Verbaant die de ‘twang’ in het nummer legt maar ook de ritme-sectie is beheerst aanwezig in het werkelijk fenomenale nummer met wonderschone teksten als “it took quite a while for delusion to come round, after that life was just matter of lost and found”.
Verbaant verruilt de Fender Stratocaster voor de Gretch met tremelo bij het nummer ‘Cruel Love’ en ook deze ballad verovert de haringkoppen moeiteloos, de gevoeligheid van de openhartige composities is wat deze Mercy John tot een unieke band maakt, een band die gedurende de jaren die volgen slechts zal groeien en sterker hun voeten in de klei van de Americana zal zetten.
De titeltrack van ‘Let It Go Easy’ is een deprimerend nummer met een boodschap dat je alles maar over je heen moet laten komen, je kan niet alles onder controle hebben, soms moet je dingen loslaten. Omdat ik geweest ben waar Mercy John zich een aantal jaren geleden bevond raakt het nummer me diep. Dít is hoe muziek moet zijn, muziek – ongeacht welk genre – moet je de wereld om je heen doen vergeten en je meenemen op reis door de gedachtenwereld van de componist. Zulke muziek maakt Mercy John en zijn begeleiders!
Iets van een lichter genre is de meedeiner in countrysfeer ‘Alcohol And Rage’ van This Ain’t New York, de heerlijke combinatie van de stemmen van Kristen Boersma en John Verhoeven maken even dat we vergeten dat het buiten nat en stormachtig is. Wij wanen ons op een veranda ergens in Kentucky kijkend naar de horizon. ‘Back Home’ komt ook van het 2017 album en is een échte zomerhit door de gitaar-riffs van Verbaant en het lekkere ritme van drummer Lynyrd Denissen.
Mercy John besluit een uitzondering op het brengen van het eigen werk te maken met een cover van ‘Fire Away’ van Chris Stapleton (de man van Tennesse Whiskey), voor mij een heerlijke verrassing want ook deze man staat nog op de verlanglijst van de te bezoeken optredens. Hier bewijst John Verhoeven eens te meer zijn bijzondere stembeheersing, zijn inleving in songs, zijn perfecte timing en zijn goede intonatie. De Leslie van Kirsten Boersma en het pedalsteel geluid door Verbaant geproduceerd op de Fender Stratocaster zijn werkelijk fabuleus!
Een klein tipje van de sluier van het nieuwe album wordt opgelicht met de vertolking van de slechts drie dagen oude compositie ‘Rain Falling Down’ alweer een heel sterk nummer wat me nieuwsgierig maakt naar de andere werken van het volgende album. Steeds weer ben ik overrompeld door het loepzuivere stemgeluid van John Verhoeven en die barre, barre Verbaant. Wàt een bijzondere eenheid zijn deze twee mannen, zoveel passie past bijna niet op een podium, het is groots, héél groots!
Voordat we de kade die het “hoog water” tegenhoud opgestuurd worden horen we nog een échte radioplaat ‘Waiting For Your Love’, een nummer wat heerlijk tegen het Southern-Rock genre aanschuurt . Ook hier mag Verbaant van frontman Mercy John weer schitteren op gitaar, een beestachtig goed team deze twee Brabanders.
Als de band inmiddels aan het einde van hun set is gekomen en het Vlaardingse publiek een hele fijne zondagnamiddag hebben bezorgd gaan ze eruit met ‘Strangers’ van This Ain’t New York, dit is het nummer met de meeste rockinvloed van de afgelopen set mede door de messcherpe solo van Verbaant aan het eind van het nummer. Hét perfecte eind van een heel indrukwekkend optreden van een vijftal jonge muzikanten die zoals gezegd stevig hun voeten in de klei van de Americana hebben gezet met dit tweede album Let It Go Easy, Mercy John zijn blijvertjes!
Wil je ook Mercy John een keer live horen spelen? Dat kan bijvoorbeeld in zijn woonplaats Veghel in de Blauwe Kei op 6 April a.s. maar ook is de frontman en zijn band te zien in Bibelot – Dordrecht op 12 April a.s. en Hedon – Zwolle staat op vrijdag 12 Juni op de tour kalender. Nog meer mooie optredens kun je HIER vinden in de tourkalender van de website van Mercy John.
De fotograaf en reporter van The Blues Alone? bedanken De Kroepoekfabriek weer voor haar gastvrijheid en wensen hen nog veel meer bijzondere muzikale gasten zoals Mercy John.
