De Def Americans speelden zaterdag 2 Maart jl. in de Q-Factory. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele foto-album te kunnen bekijken.
Voor de tweede keer in 3 maanden ga ik naar een tributeband kijken en luisteren, een fenomeen wat ik eerder niet echt op het programma van TBA? had staan. Stond er afgelopen December The Muddy Waters Tribute Band in de Q-Factory in de kleine zaal, deze eerste zaterdag van Maart staan de Def Americans in de grote zaal geprogrammeerd. De Def Americans zijn dé band van Nederland als het om het oeuvre van Johnny Cash gaat. Ook bij dit optreden ligt net als bij het optreden van The Muddy Waters Tribute band de verjaardag van een plaat aan ten grondslag. Het is dit jaar 50 jaar geleden dat de lp Live At San Quentin State Prison van Johnny Cash uitgebracht werd.
Echter voordat de Def Americans in de grote zaal van de Q-Factory aantreden en we samen met een zo’n 480 man tellend publiek de songs van Johnny Cash kunnen meezingen staat er in het voorprogramma een bekend gezicht voor de bluesadepten. Mattanja Joy Bradley (Bradley’s Circus) verzorgt de support-act maar zal ook tijdens de show van de Def Americans de vertolkster zijn van de stukken die Johnny Cash op het album San Quentin met June Carter zong.
Mattanja Joy Bradley kennen we natuurlijk van de band Bradley’s Circus maar ook van haar solo werk. Mattanja werd in 2012 op radiozender 3FM uitgeroepen tot Serious Talent maar bereikte ook in dat zelfde jaar de finale van Giel Beelen’s De Beste Singer-Songwriter van Nederland. Deze Tilburgse schone wist een aantal albums op haar naam te schrijven waarvan er twee zelfs opgenomen werden in Lousiana, VS.
Na haar deelname aan DBSSvN leek het in een stroomversnelling te gaan, zo was zij vele malen te gast in nationale radioshows, werd een van haar songs gebruikt voor reclame en was ze te zien in Jan Smit’s De Beste Zangers van Nederland. Gek genoeg werd ze vorig door The Voice jury niet goed genoeg bevonden om door de ‘blind auditions’ te geraken, voor vele medemuzikanten overigens een groot raadsel.
Gelukkig beschikt Mattanja Joy Bradley over voldoende veerkracht om zich toch weer op de Nederlandse podia te durven laten zien en ons te laten genieten van haar aparte stemgeluid, deze keer in de Q-Factory slechts begeleid door haar akoestische gitaar en een electrisch (bescheiden) stompbox.
De set wordt geopend met beelden die op de back-drop worden geprojecteerd; Mattanja Joy Bradley die haar lange haren heeft gekortwiekt en tegenwoordig met een mooi kort kapsel de mannen het hoofd op hol jaagt is in het bezit van een onmiskenbare stemgeluid, een beetje hees en af en toe met een snik. De 38 jarige Tilburgse weet nog steeds de mannen om haar vinger te winden daar is haar stemgeluid en gitaarkwaliteiten slechts de versterking bij.
De meesten aanwezigen maken in ‘Stay’ voor het eerst kennis met de bijzondere stem van Bradley, u weet wel zo eentje met een randje. De opvolger staat als ‘Nighttime Falls’ in m’n boekje maar kan ook gerust een andere titel hebben, in ieder geval is het een stoere song met en ‘zoetje’ als Mattanja de hogere noten raakt. De vervorming van haar stem via het pedal-board beschouw ikzelf als een bonus!
In 2009 mocht Mattanja Joy Bradley op het Caribische eiland St. Lucia openen voor niemand minder dan Amy Winehouse, als ode horen we een stripped down/bluesified uitvoering van ‘Back To Black ‘. Het nummer raakt me want ook ik zag Amy ooit live optreden lang voordat haar leven in een stroomversnelling raakte en zij de controle totaal verloor. Mattanja’s zeer intense, passievolle uitvoering krijgt natuurlijk een ovationeel applaus. De capo wordt om de hals van de akoestische gitaar geklemd voor een wat meer bluesier nummer, haar tremolo einde oogst waardering bij de mannen die vlak aan het podium staan.
Haar openingsprogramma voor de Def Americans is zonder meer gevarieerd te noemen zéker als u bedenkt dat haar volgende keuze ‘Sucker For Love’ is. Dit is haar eigen bewerking van het nummer ‘Sukkel Voor De Liefde’ van het rapduo The Opposites, een bijzondere aangename song waarbij ik gelukkig niet kan relateren aan het origineel. ‘Gotta Move On’ is een eigen werk over een stukgelopen relatie. Ook deze song wordt weer met verve gebracht, gelukkig voor ons is haar relatie met de muziek nog steeds springlevend zodat wij toch nog eens mogen genieten van dit tomeloze talent met internationale uitstraling die nog lang niet is uitgezongen!
Als het bijna half tien is geworden zien we de eerste muzikanten van de Def Americans het podium opstappen. Waarom hebben de bandleden voor de naam Def Americans gekozen? De échte Cash-adept zal het ongetwijfeld weten maar ikzelf moest het toch even opzoeken………de band ontleent zijn naam aan het label van country-legende Cash waarbij de man zijn laatste album opnam (Def Jam records/American recordings).
Def Americans zijn een band uit de regio Eindhoven waarvan Elco Weitering de frontman/zanger/gitarist is en waarbij notitie mag worden gemaakt dat toetsenist/gitarist/zanger Arno Landsbergen tegenwoordig in Amsterdam resideert.
De ritme-sectie bestaat uit drummer Thijs Vonk en bassist Berry Kok, Willem Winkelmolen is de gitarist. Zoals gezegd neemt Mattanja Joy Bradley de rol van June Carter voor haar rekening dit ter vervanging van de vaste zangeres Kim Wolterink die met zwangerschapsverlof is. Eelco Weitering heeft ondanks dat in het begin van z’n carrière hij zijn medewerking verleende aan punkbands een voorliefde voor country, blues en traditionals, zeg maar de bakermat van de muziek heden ten dage.
Ook heeft hij het postuur voor de diepe stem die Cash bezat, Weitering is een soort grote teddybeer waarbij je zo weg wilt kruipen, weg van de wereld. Dat even weg van de wereld dat gaan de Def Americans hier vanavond in Amsterdam verwezenlijken. Def Americans heeft speciaal door de broer van Johnny Cash, Tommy Cash de goedkeuring verkregen om met het oeuvre van Johnny Cash op te treden. Het publiek dat de Def Americans trekt is ook hier in de Q-Factory behoorlijk gemixt te noemen, van rockabilly-meisjes en -jongens tot ouders met kinderen en ouderen, enfin het is een fijn samenzijn. De muziek van Cash die Def Americans speelt raakt blijkbaar nog steeds de muzikale snaar bij velen. Sommigen voelen het tot in hun botten én de muziek is bekender dan men vaakt denkt.
Tussen het voorprogramma en de hoofdact heb ik al even stiekem de set-list bekeken en die is vol, héél vol! Snel van start dus met de 50th Anniversary Johnny Cash at San Quentin (tribute)show waarbij sfeer hoog in het vaandel zal staan. De intro is ‘Big River’ en ik kan gelijk al concluderen dat de sound van de band bijzonder zuiver is. Eelco wil ons Cash niet doen vergeten door een imitatie van de legende te zijn maar hij wil dat we de muziek van Cash samen met de band vieren.
Als we na ‘I Still Miss Someone’ en ‘Wreck Of The Old 97’ het prachtige nummer over het treinwrak van de 97-lijn tussen Monroe en Spencer die “fast mail” vervoerde en de reputatie had nooit te laat te komen weet ik dat het een mooie avond zal gaan worden. Eelco zingt zó ongelófelijk makkelijk, de band volgt hem moeiteloos maar ook weet men hun liefde voor Cash moeiteloos over te brengen op het publiek. De set is nog maar een paar nummers jong en ik ben nu al een fan van gitarist Winkelmolen!
Voor kenners én niet kenners is ‘I Walk The Line’ natuurlijk een makkie om mee te zingen, het was een wereldhit voor Cash in de fifties! Ook al ken ikzelf niet alle nummers, ik geniet van de warme stem van Weitering. Ik verbaas me over het feit dat zovelen achter mij ook de onbekendere nummers met gemak woordelijk meezingen. Naast me op de hoek van het podium heb ik plaats gemaakt voor een vijftal kinderen in de leeftijd van 5 jaar tot 8 jaar – sommige nog met knuffel – die met hun kin op het podium gebiologeerd toe kijken. Een van hen is onmiskenbaar de zoon van toetsenist Landsbergen, heerlijk om zo jong al live muziek tot je opvoeding te hebben.
Ik geniet van het aanblik van de kids maar ook de bandleden hebben het naar hun zin, Winkelmolen is de gitarist die steeds weer garant staat voor puntgave solo’s, ook Landsbergen die de toetsen afwisselt met de gitaar is een genot om naar de luisteren. Alle bandleden staan met een big smile naar elkaar te luisteren en te kijken. Ook tijdens de set van de Def Americans zien we weer foto’s en filmjes van Cash en eega June Carter op de drop-down geprojecteerd worden.
De bandleden trekken na alweer meer dan een decenium met elkaar door het land en zijn goed op elkaar ingespeeld, het is een geoliede stoomtrein die aan ons voorbij trekt. Datzelfde kan ook soms wat routinematig overkomen, maar is het geenszins. ‘Folsom Prison Blues’ kan op een “Olé” van de Spanjaarden in de hoek rekenen. Onze frontman vertelt zijn publiek ook af en toe wat feitjes, de introductie van ‘Wanted Man’ is er zo één. 1 Maart jongstleden bleek het 51 jaar geleden te zijn dat Cash en June in het huwelijk traden mààr het was ook exact een halve eeuw geleden dat Cash Bob Dylan uitnodigde voor een schrijfsessie op zijn ranch.
Wat hier uit voortvloeide is een échte Cash-tune, toetsenist Arno Landsbergen is er zelfs even voor gaan staan om zijn bloedrode, bloedmooie Gibson te komen bespelen. Er staan ook ballads op de set-list die frontman/zanger/gitarist Eelco Weitering feilloos ten gehore brengt, ‘Long Black Veil’, ‘Give My Love To Rose’ en ‘Blistered’ zijn er daar een paar van. Jammergenoeg denkt de Spaanse (beschonken) delegatie dat ook de Cash ballads zijn om doorheen te praten en voluit op te dansen.
‘$36’, ‘A Boy Named Sue’, ‘Stripes Around My Shoulders’ krijgt grif de handen op elkaar; natuurlijk is de positie van ‘San Quentin’ strategisch in de set geplaatst. Gevoel voor timing, zowel in muziek als in het show-element hebben deze Brabanders wel! Eelco Weitering blijkt naast een benadigd vocalist, gitarist ook nog eens de mondharmonica te kunnen bespelen als hij in ‘Orange Blossom Special’ een goede weergave van de stoomtrein die Florida met New York State verbond in de twintiger jaren van de vorige eeuw interpreteert.
Mattanja Joy Bradley komt er ook bij en samen met Eelco geven zij de duetten die Cash met zijn vrouw June Carter op de plaat zingt gestalte. ‘Jackson’ is de opener van het gedeelte wat Eelco en Mattanja samen inzetten. Inmiddels heeft Mattanja Joy Bradley haar stoere outfit verruild voor een wat vrouwelijkere look en op haar vuurrode hoge hakjes en ‘poppy’-rok is zij ook hierin een ravisante verschijning.
Na Eelco’s vraag of er onder het Amsterdamse publiek nog mensen zijn die in de bak hebben gezeten worden er begrijpelijk niet écht veel handen opgestoken. Of het pubiek telt geen deliquenten óf ze willen het niet aan de grote klok hangen….Hoe dan ook ‘Green, Green Grass Of Home’ staat ook op het originele album al was de song meer een hit voor Tom Jones dan voor Johnny Cash, toch wordt het hier in de Q-Factory voor een kleine 500 man tellend publiek mooi in de duetvorm gezongen en gespeeld.
The Statler Brothers waren er ook bij tijdens de legendarische show in zwaar bewaakte gevangenis San Quentin; “playing solitaire with a deck of 51” is een van de regels uit ‘Flowers On The Wall’ waarbij eigenlijk de aanstekelijke, vrolijke melodie in het geheel niet bij de tekst over een gedetineerde past.
De mannen op de eerste rij zijn zo ingenomen met Mattanja dat een ven hen zelfs haar terstond door zijn ring op het podium te werpen een aanzoek doet, hoe romantisch wil je het hebben? Aanvankelijk ontgaat het tafreel de Tilburgse maar Weitering ziet er de humor wel van in en op aanwijzen van de frontman zie ik Mattanja de ring oppakken en omschuiven.
Volgens Eelco staat de mooiste Kerstsong allertijde ook op de plaat; ‘Peace In The Valley’ mag een harmonieuze vertolking van Mattanja en Eelco op haar conto schrijven. Wondermooi door de gitaarsolo van Winkelmolen, het couplet gezongen door Mattanja en refrein door de twee vocalisten samen. Wàt passen die twee heel verschillende stemmen van Bradley en Weitering toch bijzonder goed bij elkaar!
Alweer een barre solo van Winkelmolen in ‘I Got A Woman’, ‘Ring Of Fire’ is gekozen als afsluiter en terecht want ook hier schittert frontman Eelco Weitering weer als een baas!
Het is duidelijk te horen dat het publiek in de Amsterdamse Q-Factory nog niet naar huis wilt; er wordt voor een encore gescandeerd. Al huppelend komen de 5 mannen én 1 dame nog terug voor een blokje Gospel. Cash was ondanks zijn verslavingen een gelovig man die de Gospel met de paplepel kreeg ingegoten en altijd trouw bleef aan zijn geloof om zijn demons te lijf te gaan.
‘He Turned Water into Wine’ waarbij bassist Berry Kok de tweede stem voor zijn rekening neemt, ‘The Old Account’ waarin Mattanja en toetsenist Arno de coupletten afwisselen zijn er een paar van. Mijn oorwurm van de rest van het week-end is ‘Daddy Sang Bass’ dat overgaat in een medley van o.a. The Carter Family song ‘Will The Circle Be Unbroken’, ‘Folsom Prison’, ‘Walk The Line’, ‘Ring Of Fire’ en het toepasselijke ‘On The Road Again’.
Cash was een man die mijn hart pas in zijn latere dagen écht heeft weten bereiken, maar het heeft wel geleid tot een waardering ook voor zijn eerdere oeuvre. Eelco Weitering en zijn mannen hebben vanavond dat gevoel feilloos weten over te brengen met een meesterlijk eerbetoon en hebben dit TBA?-setje én de 478 andere bezoekers in de Q-Factory een overgetelijke avond bezorgd. De support-act van Mattanja Joy Bradley én haar rol van June Carter in de show van de Def Americans is een aangename hernieuwde kennismaking met een in de muziekscène zeer ondergewaardeerde zangeres. Hopelijk zien we Mattanja Joy Bradley ook na haar uitstapje in de country weer eens op een mooi blues-podium of – festival!
De fotograaf en reporter van The Blues Alone? bedanken de promoter/booker en de p.r. van de Q-factory voor haar gastvrijheid De vrijwilligers van TBA? zullen dit seizoen bij nog meer mooie acts aanwezig zijn zoals bij The Bruce Band, het optreden van Sass Jordan of Blues Award winnares Samantha Fish (klik hier voor het programma) aanwezig te kunnen zijn.
