Get Rhythm speelde op zondag 24 Februari 2019 jl. in Bluessociëteit L’Esprit, Rotterdam. Verslag Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt (waarvoor hartelijke dank!).
In juni 2018 speelden zanger/gitarist Harry Hardholt (o.a. Houseband, Solution, Clemens VandeVen Band) en gitarist Will Sophie (Livin’ Blues, A Girl Called Johnny, Peter Green Tribute Band) voor het eerst samen tijdens de door Joris Lutz in Rotterdam georganiseerde Six Strings Session.
Dat smaakte blijkbaar naar meer want inmiddels hebben de heren samen met bassist/zanger Nico Heilijgers (o.a. Sunset Travellers, J.W. Roy, Ralph de Jongh Band) en drummer Mike Visser (o.a. Clemens VandeVen Band, Donnenwetter) de band Get Rhythm opgericht.
De komende weken worden een aantal try-out concerten afgewerkt en hopelijk bevalt dat de muzikanten en het publiek zo goed dat het een vervolg krijgt.
Afgelopen zondag stapten de heren kort na drie uur ‘s middags het podium van de Rotterdamse Bluessociëteit op om zich daar te presenteren. Dat het goed zou worden zal voor degenen, die deze geroutineerde muzikanten kenden geen verrassing geweest zijn, maar dat is toch altijd even afwachten bij een eerste optreden.
Vanaf het openingsnummer ‘Ophelia’ was duidelijk dat ons een middag prima muziek te wachten stond. Met acht nummers per set mag ook duidelijk zijn dat de nummers lekker uitgesponnen werden.
Drummer Mike Visser was voor mij de grote onbekende in dit gezelschap, maar toonde zich een waanzinnig strakke drummer, die geen slag miste en op de achtergrond een prima rol vervulde. De heren Heilijgers en Hardholt zorgden dat het vocaal ook allemaal dik in orde was, zowel individueel als de samenzang. De beide gitaristen bleken elkaar ook prima aan te voelen. Geen moment machogedrag, maar gewoon elkaar prima aanvullende gitaarpartijen, af en toe een duelletje, af en toe mooi twin-guitar werk, maar altijd in dienst van de songs.
Op de setlist stonden uitsluitend covers van ondermeer The Band, Little Feat en John Hiatt. Normaal gesproken ben ik niet zo van al te veel covers, maar deze heren konden, met hun staat van dienst, bij mij wel een potje breken. Met een weergaloze uitvoering van Hiatt’s ‘Lipstick Sunset’ wisten ze zelfs ervoor te zorgen dat het publiek ademloos luisterde, zonder het heden ten dage gebruikelijke geklets. Weergaloos slidewerk op de steelguitar in dit nummer van Will Sophie.
In Joe Walsh zijn ‘Rocky Mountain Way’ ging Harry flink los op de Talkin’ Box. Hij gebruikte zelfs voor het eerst in zijn lange carriére echte power chords, naar ik begrepen heb.
De tweede set werd uiteindelijk besloten met een nummer van the Arc Angels, ‘The Shape I’m In’, een nummer van een band dat toch wel wat leuke herinneringen bij me naar boven bracht. Maar dat is weer een heel ander verhaal.
Al met al was de middag een aangename kennismaking met een band, die muzikaal vakmanschap en speelplezier goed wist te combineren. Mocht je in de gelegenheid zijn, ze zijn in de komende weken aan het werk te zien: aarzel niet!
