Tommy Castro & The Painkillers speelden vrijdag 15 Februari jl. in de Q-Factory. Als support-act stonden The Ladyshavers op het affiche. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele foto-album te kunnen bekijken.
Het is al behoorlijk druk in het Grandcafé van de Q-Factory als wij daar een half uurtje voor aanvang nog een kopje koffie bestellen. Zo’n opkomst verdient de hoofdact van deze vrijdag: Tommy Castro & The Painkillers! Wij van TBA? zagen Tommy Castro (1955 San José-CA) al drie keer eerder optreden waarvan de eerste keer op Moulin Blues 11 jaar geleden, tijdens Swing Wespelaar van 2014 én vorig jaar was hij de opener van de tweede festivaldag van het HIBF in Grolloo. Al deze keren herinner ik me als zeer energieke sets waarbij de man de stoutste verwachtingen bleek te kunnen overtreffen. Tommy Castro is maar weinig in Europa te gast maar daar komt nu verandering in door zijn nieuwe verbintenis met het Duitse On Stage booking-agency. Niet zo vreemd dat dit agentschap hem graag wilde binnenhalen als je beseft dat de inmiddels 40 jarige carrière een reeks van Blues Music Awards voor Castro heeft opgeleverd. Zo werd hij o.a. in 2008 onderscheiden als Entertainer Of The Year en ontving hij maar liefst 5 awards in 2010 én is hij ere-kapitein van de Legendary Rhythm & Blues Cruises.
Echter voordat Castro en zijn pijnbestrijders het podium zullen bezetten staat er een Amsterdamse band als support aangekondigd. The Ladyshavers heten ze en hebben als ik het goed aanvoel veel bekenden naar het Atlantisplein meegebracht.
De band bestaat uit vier man; Peter Boelen is de frontman/gitarist/zanger, Ruud van Mierlant de bassist, we zien Georg Landhuis op drumms en Marc Klaassen is de toetsenist. De band staat garant voor een show die bestaat uit een mix van rock ‘n roll, blues, rhythm & blues. De mannen hebben er zin in en zetten meteen een superbe instrumentale opener neer.
Peter Boelen is de eigenaar van gitaarwinkel De Plug in Amsterdam en lijkt door de keuze van de opvolger – ‘Before You Accuse Me’ – een fan van Eric Clapton te zijn. De band speelt regelmatig samen dat is wel te merken aan de synergie die dit kwartet ten toon spreidt. Vocaal lijkt Boelen zichzelf niet helemaal te horen, dat wordt beter in het Allman Brothers succesnummer ‘Stormy Monday’. Tijd voor een rustpuntje als ook Albert King wordt geëerd met ‘I’ll Play The Blues For You’; Boelen gaat helemaal op in zijn spel en daar genieten zijn kompanen met volle teugen van.
Het is een fantastisch stel deze Amsterdammers in vrolijke outfits; up-tempo gaan we verder want de tijd die band is toebedeeld zal slechts een half uur zijn. Alweer een Clapton klassieker ‘Futher Up On The Road’ waarbij frontman Boelen geniet van de dansers die inmiddels voor het podium hun kunsten vertonen.
Ook jump-blues maakt deel uit van het repertoire van The Ladyshavers als blijkt dat Georg Landhuis vrij spel krijgt in ‘Caledonia’, respectvol gaan zijn medebandleden aan de kant om Landhuis in de spotlight te zetten. Niet alleen Landhuis krijgt de solo maar ook de goedlachse en zichtbaar genietende Ruud van Mierlant op bass geeft een fantastische solo weg. Het publiek smult, maar zo vrolijk en rap de set begon zo snel is een half uur weer ten einde.
Het kwartiertje pauze is voor de opbouw van de hoofdact van deze vrijdagavond waarvoor de velen bezoekers nu inmiddels een fikse stap voorwaarts naar het podium hebben gemaakt.
Naast Castro op de Delaney CastroCaster begroeten we Randy McDonald op de Reverend-bass, Mike Emerson zien we op keys en Bowen Brown is heer en meester op drumms én àlle heren tekenen voor de backing vocals.
The Painkillers openen instrumentaal alvorens de frontman zijn fans komt begroeten zoals altijd met ‘Shakalak’, de sfeer zit er meteen in. Castro heeft er zin in, zijn toehoorders nog meer want de man wordt als de verloren gewaande zoon onthaald op een overdovend gejoel en applaus zonder nog maar één noot gespeeld te hebben. Castro is geliefd zoveel is duidelijk.
Het is volle bak, de toeschouwers komen uit Amsterdam maar ook uit de provincie om dit eerste optreden in Nederland bij te wonen. ‘Method To My Madness’ is het eerste vocale werk van de set waarmee toetsenist Mike Emerson direct zijn visitekaartje af mag geven, wat een heerlijke orgelsolo zo bij aanvang van de set.
Castro’s gitaarspel is nog altijd even scheurend en vocaal is hij ook in het begin van de set al zeer krachtig. “So little time, so many records” zegt Castro maar hij en zijn mannen zullen hun best doen zoveel mogelijk van de publieksfavorieten te spelen belooft hij zijn toeschouwers.
Terug naar 1997 als ‘Can’t Keep A Good Man Down’ ten gehore wordt gebracht, een verdomd goed nummer als je van gitaarslicks houdt. Ook een tijdloze topper waarbij bassist Randy McDonald nu al door de knieen gaat voor de extensieve gitaarsolo van zijn frontman.
“Friday night, let’s party a bit” is Castro’s introductie naar het heerlijk funky nummer ‘Leaving Trunk’ met alweer een hoofdrol voor toetsenist Emerson. ‘Got A Lot’ van het 2015 album Method To My Madness bewijst maar weer eens dat Castro van vele markten thuis is, dit nummer heeft een hoog Cajun gehalte en nodigt de heupen uit tot wiegen.
Castro blijkt ondanks zijn veelzijdigheid in blues, rhythm ‘n blues en zelfs soul toch ooit beinvloed te zijn door o.a. John Lee Hooker. Hij serveert ons een heel ‘eigen’ uitvoering van ‘Serves Me Right To Suffer’, heerlijk deze old skool song, zijn vocale uithaal doet me de rillingen over de rug lopen. Het nummer levert Castro en zijn mannen een groot applaus op.
De set is een aaneenrijging van herkenbare songs maar ook een nieuwe song van het toekomstige album wordt ten gehore gebracht, een “smooth one” aldus Castro. Alweer een publieksfavoriet is ‘Nasty Habits’ van het 1996 album Exception To The Rule; de lekkere funky groove neemt bezit van de zaal in de Q-Factory waarbij bassist Randy McDonald sensuele danspasjes compleet met slide-step à la James Brown uitvoert. Tommy en zijn Painkillers genieten zelf ook van het optreden daar ben ik, gezien de performance, zeker van.
Paul Boelen wordt op het podium uitgenodigd om samen met Tommy Castro & The Painkillers net als de avond ervoor toen de mannen na een dag de toerist in Amsterdam te hebben uitgehangen in het stamcafé van Boelen terecht kwamen om samen te jammen.
Met een bijna ontzichtbare aanwijzing van McDonald verruilt Castro de Delaney voor de Gibson Gold Top om ‘Enough Is Enough’ van zijn 2017 album Stompin’ Ground te vertolken. WOW! Wat een fantastische slide laat deze charismatische frontman hier zien, zijn bassist gaat er helemaal op los!
De apotheose van dit optreden komt in de vorm van ‘Right As Rain’ dit nummer dat alweer uit 1999 dateert is nog steeds even krachtig als voorheen, vocaal en instrumentaal wordt de song immer nog met onaflaatbare passie gebracht. Ja, dit is de vrijdagavond koorts die Tommy Castro & The Painkillers heet. Castro zingt ook ‘Make It Back To Memphis’ nog met evenveel gemak als tien jaar geleden, de toeschouwers gaan massaal uit hun dak en zingen het refrein maar al te graag mee.
Natuurlijk kunnen Castro en zijn mannen niet de Q-Factory verlaten zonder een toegift te geven; ‘Common Ground’, een nummer met een heerlijk reverb op de microfoon, is helaas het allerlaatste nummer van deze Friday night party die Tommy Castro & The Painkillers hier in Amsterdam bouwt.
Zijn blues, soul, funk en rock ‘n roll wordt door velen in de vorm van vinyl en cd mee naar huis genomen nadat Castro samen met de man waar hij al 25 jaar mee bevriend is, Randy McDonald, met liefde en geduld de aangeschafte exemplaren hebben gesigneerd.
On Stage agency zal, nu men deze act heeft binnengehaald, het nog druk gaan krijgen met een veelzijdig muzikant als Castro. Tommy Castro overwon Amsterdam en zal binnenkort moeiteloos Europa aan zijn voeten hebben liggen met zijn verzengende blues en soulgetinte rhyhm ‘n blues. Castro is een muzikant met veel soul, die passie voor de muziek voelt en graag met een groot publiek wilt delen. Een deel van wat Tommy zo’n aantrekkelijke muzikant maakt, is hoe positief en sympathiek hij is. De hele band straalt een zelfverzekerde, vriendelijke sfeer uit die de bezoeker tegelijkertijd ontspannen alsook opgewonden maakt. Dit is een gave en is ongetwijfeld de reden dat de man over een loyale fanbase beschikt. Castro een man die moeilijk te overtreffen valt!
De fotograaf en reporter van The Blues Alone? bedanken de promoter/booker en de p.r. van de Q-factory voor haar gastvrijheid en hopen bij nog meer mooie acts die op de 2019 programmering (klik hier) staan in de kleine én grote zaal van het complex aanwezig te kunnen zijn.
