The Magpie Salute speelden Donderdag 22 november 2018 jl. in zaal Pandora van het TivoliVredenburg-Utrecht. Het verslag voor TBA? werd geschreven door van Ton Kok, de foto’s werden gemaakt door Paul Scholman.
The Magpie Salute is een relatief nieuwe band, die eigenlijk pas twee jaar bestaat. Voortgekomen uit de Black Crowes, een band die vooral in de jaren negentig van vorige eeuw op grote hoogte opereerde en ongekend succesvol was. In 2010 kwam het laatste plaatwerk van de Crowes uit. In 2016 werd The Magpie Salute opgericht en dat werd toch een kleine Black Crowes reünie met naast gitarist Robinson ook gitarist Marc Ford en bassist Sven Pipien. Daaraan werden toegevoegd zanger John Hogg, drummer Joe Magistro en toetsenist Matt Slocum. De debuut cd was een dubbel live album met overwegend covers en hun omtredens in Nederland trokken nog niet echt uitverkochte zalen. Misschien had het publiek een wat afwachtende houding aangenomen na de niet direct overtuigende performances van de andere Black Crow grootheid Chris Robinson met zijn Brotherhood.
Nu waren ze even terug en voor een flink gevuld TivoloVredenburg wisten ze goed herstellen van een goed, maar vrij kort concert in Tilburg, de dag ervoor. Een uur en vijftig minuten duurde het concert in Utrecht incl. de toegiften. Men vond het overbodig om voor 30 seconden van het podium te stappen en dan terug te komen voor nog één of twee nummers, dus de toegiften kwamen direct zonder onderbreking na de afsluiter van de reguliere set.
Het podium oogde als een bezoek aan de voormalige beroemde Utrechtse muziekwinkel Staffhorst. Veel gitaren stonden rechts en links opgesteld en de meesten werden gedurende de show ook volop gebruikt. Alle grote merken en modellen waren vertegenwoordigd. Om half negen betrad de band het podium om direct van start te gaan met de titelsong van hun eerste (en tevens volgende) studioalbum ‘High Water’. ‘High Water’ is de titel van de dit jaar verschenen studio album, ‘High Water II’ wordt de titel van de volgend jaar te verschijnen opvolger.
Bestonden hun optredens van vorig jaar nog voor een belangrijk deel uit Black Crowes materiaal, dit jaar lag de nadruk toch op veel werk van de nieuwe cd, hoewel er nog wel een handjevol Crowes songs op de lijst stonden, die uiteraard door het publiek met het nodige enthousiasme werden ontvangen. Maar ook nummers van Led Zeppelin (Hey, hey, What Can I Do), The Band (Look Out Cleveland) en The Fying Burrito Brothers (Christine’s Tune) waren te horen.
In het begin was het geluid nog niet echt optimaal. De toetsen waren aanvankelijk nauwelijk te horen en daarna domineerden ze net iets te veel. Pas toen de heren op enkele volledig akoestisch gespeelde nummers overgingen werd de balans echt goed. Bij het daarna gespeelde elektrische werk bleef het nagenoeg perfect en wist de band wat mij betreft hun reputatie echt waar te maken.
Instrumentaal was er eigenlijk niets op de band aan te merken, maar vocaal (zowel de zang van John Hogg, als de uitstekende harmony vocalen) was het echt magistraal. De psychedelische Southern blues-rock met soul wist mij vanavond volledig te pakken, hoewel ik ook wel eens een Black Crowes concert beleefd heb, dat voor mij een kwestie van ‘uitzitten’ was.
De band staat op 28 november a.s. nog in Doornroosje in Nijmegen en te oordelen na de performance van afgelopen donderdag is een bezoekje zeker de moeite waard.
Setlist: High Water – Ommission – Mary The Gypsy – Ford The Wind – Hey, Het, What Can I Do – Kook Out Cleveland – The Vultute – What Is Home – Christine’s Tune (*) – Sister Moon (*) – Nonfiction (*) – Take It All – Can You See – Title Song – Thorn My Pride – Sting Me – Send Me An Omen
(*) akoestisch
