Young Gun Silver Fox speelde op 13 november 2018 in de Kleine Zaal van De Oosterpoort in Groningen. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Radio 2 luisteraars maakten zich een beetje zorgen. De Silver Fox was op dinsdagochtend nog niet gearriveerd in Nederland. Boot gemist, werd gezegd. The Young Gun, deed zijn optreden solo, in het radioprogramma van Jan Willem Roodbeen. Het blijken zorgen om niks want vanavond staan zowel Young Gun, Andy Platts, alsook de man met de lange zilveren manen, Shawn Lee, op het podium van de uitverkochte kleine zaal in de Oosterpoort.
Andy Platts bespeelt de toetsen en neemt de leadzang voor zijn rekening. Shawn Lee is gitarist en de man van het koorwerk. Dat laatste doet hij niet alleen, want ook bassist, Dave Page zingt een aardig partijtje mee. De band is compleet met drummer, Ade Meehan.
Twee palmbomen sieren de stage en op een scherm worden er beelden van vertoond. De start van het optreden, See My Slumber, voelt een beetje stroef en ook bij Emilia smelten de stemmen nog net niet helemaal samen. Jezelf en elkaar horen bij dit soort harmonieuze koorzang, luistert nauw. Het is dus even zoeken naar de perfecte afstemming. Als die gevonden is, volgt een avond met een ultiem feel-good gevoel. Ik dompel mij er graag in onder. En ik niet alleen. Er is markt voor deze muziek; niet alleen vijftigers en zestigers houden ervan, die het ervaren als muziek ‘van vroeger’, ook een hele schare twintigers zingt alle songs van begin tot eind mee. Dat meezingen is trouwens nog niet eens zo heel eenvoudig, want hoe gemakkelijk het ook klinkt er wordt zelden voor de eenvoudige weg gekozen. Onverwachte bruggetjes en bijzondere akkoordenwisselingen duiken in vrijwel iedere song op.
De tournee van Young Gun Silver Fox, met de aftrap in Groningen, heeft alles te maken met het album AM Waves dat april jl. verscheen. Het is de opvolger van West End Coast, dat in 2015 uitkwam. Midnight in Richmond, veel gedraaid op de vaderlandse radio, wordt enthousiast ontvangen. Evenals Caroline, Underdog en Mojo Rising die in hoog tempo volgen. Take It Or Leave It, zou zomaar een nummer van Michael McDonald kunnen zijn. En You’re Just A Man heeft een hoog Steely Dan gehalte. Muzikaal is het prima in orde, de teksten zijn mooi en de presentatie onderhoudend. Shawn Lee, lijkt hoger te kunnen zingen als hij zijn ogen opslaat naar de hemel. De bassist heeft er duidelijk plezier in vanavond. Het is goed getimede, gelikte muziek, waar niets op aan te merken valt. Ware het niet dat het soms misschien wat te gelikt is, waardoor het ook niet heel spannend wordt. Maar goed, soms is het heel fijn als het leven even niet zo spannend is en gewoon lekker relaxt. Op het scherm verschijnt een animatie waarbij de twee mannen met zonnebrillen op hun neus, rondtoeren in een cabriolet, armpje uit het raam, hand losjes aan het stuur. Kingston Boogie, jaren 70 disco, klinkt door de zaal. Het leven is goed.
Met It’s A Long way back is het dan echt afgelopen en stappen we de dagelijkse werkelijkheid weer in. De seventies, a long way back maar springlevend.
