Het 17e Blues aan Zee festival: zeer aantrekkelijk en supergezellig

Een verslag van de 17e editie van het Blues aan Zee Festival op zaterdag 10 november 2018. Tekst Giel van der Hoeven met foto’s (klik hier voor gehele album) van Johan Sonneveld.

Het programma van het 17e Blues aan Zee festival – samengesteld door de BaZ-spotters Ger Bus en Anton van Meerkerk – werd op voorhand door kenners en liefhebbers aangeduid als ‘zeer aantrekkelijk’; Dit met namen omdat muzikanten uit ‘het land van de blues’ goed vertegenwoordigd waren. Want de helft van de zes optredende acts waren afkomstig uit de Verenigde Staten. Maar de overige Nederlandse en Vlaamse artiesten deden daar in De Noviteit zeker niet voor onder. Hierdoor ontstond er in het voormalige klooster van Monster een kwalitatief hoogstaand én supergezellig festival, dat menig bluesliefhebber kon bekoren.

Zij die er op tijd bij waren konden in de Kloosterkelder direct al genieten van een voortreffelijk optreden door THE RAGTIME RUMOURS. 100% Nederlands maar afgelopen jaar wél trotse vertegenwoordigers tijdens de internationale blues challenge in Memphis USA. Sterk beïnvloed door Amerikaanse ragtime-, piano-blues-, gypsy jazz- en swingmuziek zetten het Limburgse viertal een puike show neer.
Voorman Tom Janssen (zang,/gitaar/ banjo) wist als de aimabele drijvende kracht de band op te zwepen en het publiek moeiteloos anderhalf uur lang te boeien. Soms met een vleugje humor maar steeds muzikaal gedreven.
Met Thimo Gijezen (gitaren/piano/accordeon), Sjaak Korstens (drums/wasbord/kazoo) en Niki van der Schuren (contrabas/baritonsax/dwarsfluit) was deze multi-instrumentale band zeker het luisteren én aankijken waard. Waarbij jongedame Niki ook veel bewondering oogstte als jazzy zangeres met een hoog kippenvel gehalte.
Ondertussen hadden de Vlaamse vrienden Wim ‘Howlin’ Bill’ de Vos en Gerrie De Waard (ex-Scotch ‘n Soda) op het akoestische podium The Juke Joint plaats genomen. Opererend onder de mysterieuze naam BLAME IT ON VINNIE speelden ze, volgens Wim, “veel nummers van dode en dikke Amerikanen”. Een licht cynische uitspraak waarna uitvoeringen volgden met groot respect.
Blues, rock ’n roll en country…. of wat je allemaal kunt doen met een akoestische gitaar, een mondharmonica en krachtig Vlaams stemgeluid in Engelstalige bewoordingen. Soms gebracht met droefenis zoals in ‘St. James Infirmary (Blues)’, een versie die de haartjes op de huid rechtop deden staan.
Soms ook met veel jolijt, vooral wanneer Wim zijn mini-schuiftrompet ter hand nam, zoals in de jazzstandard ‘Minnie the Moocher’. Zelfs in een mooie mix van vreugde en verdriet in ‘Hard Times Come And Go’ van de Amerikaanse folkmuzikant Pokey LaFarge. Overigens een nog levende jonge slanke Amerikaan… maar wij nemen niemand iets kwalijk.

De leden van gelegenheidsband JOHNNY FEEL GOOD, rondom Barrelhouse gitarist Johnny LaPorte, zijn samen goed voor meer dan 300 jaar blues ervaring.
Daar is de leeftijd van de bijna 70-jarige gastvocalist Oscar Benton niet eens bij opgeteld. Het zestal begon op de Mainstage met in de eerste set zanger Jan ‘JURA’ Blaauw. Op een spontane manier met veel dynamiek die de volle zaal direct ‘in the mood’ bracht, want veel Blues aan Zee bezoekers gooien graag de beentjes los en dat kon volop met ‘feelgood’ Johnny en zijn band.
Maar ook slow blues en shuffles kwamen volop aan bod. In de tweede set volgde het moment waar iedereen naar uitkeek, de terugkeer van de Nederlandse blueslegende OSCAR BENTON.
Als een ware bluesbrother (zwart kostuum, gleufhoed en zonnebril) betrad de Haarlemmer het podium. Met een half dozijn songs en een stukje improvisatie trakteerde hij de Noviteit op een heerlijke dosis jeugdsentiment. Met de Europese hit ‘Bensonhurst Blues’ als kers op de taart in dit feestje der herkenning.
Een groots eerbetoon van- en aan een artiest die na zijn gezondheidsproblemen nog steeds ‘his mojo workin’ heeft.

LOW SOCIETY is de band van het echtpaar Sturgis Nikides (gitaar/zang) en Mandy Lemons (zang) uit Memphis, Tennessee. Voor deze najaarstour aangevuld met het Belgische ritmetandem Jacky Verstraeten (basgitaar) en Bart De Bruecker (drums).
Wie van smerige low down bluesmuziek houdt, met vinnige slide-guitar partijen en titanische vocalen, mag deze band niet missen! Gelukkig was die belangstelling er ook voldoende in de Kloosterkelder, ondanks de concurrentie van top-acts in de andere twee zalen. Low Society belichaamt de blues van iedereen, zowel rebellie, ontevredenheid als vreugde hoor je erin terug.
Het kwartet laat blues, rock ’n roll, country en soul samensmelten tot een verbluffend geheel. De boomlange ervaren Nikides speelt rauwe gitaarblues zoals het bedoeld is! Mandy Lemons heeft een verrukkelijke vrouwelijke bluesstem, hees, grommend en krachtig. Ze bleef vanaf het openingsnummer ‘Sugar Coated Love’ tot aan de toegift, Koko Taylor’s ‘Voodoo Woman’ – dat ze hevig bonkend met haar vuist op de vloer afsloot – recht overeind staan.
Met haar blonde haren schuddend en haar lijf kronkelend danste en zong ze vol overgave. Waarbij het leek of de kleine dame in kwestie wel 23 longen had! Of het nu de hartverscheurende ballads zoals John Prine’s ‘Angel From Montgomery’ betrof, het ludieke ‘Mr. Crump’ (met een knipoog naar Trump) of het cabareteske uptempo ‘Raccoon Song’. Absoluut een festival hoogtepunt.

Ook uit de VS (Zuid-Florida) kwam de Bluegrass-zanger BEN PRESTAGE. Desondanks ook een beetje een Hollander want hij toert hier al ruim tien jaar en at broodjes kroket na afloop van zijn optreden. Evenals vijf jaar geleden bracht de innemende baardmans met z’n onafscheidelijke Train Engineer pet zijn one-man-band weer mee naar The Juke Joint. Gitaren, banjo’s, cigarbox, drums, cimbalen, percussie, harmonica…. je kan het zo gek niet bedenken, zijn instrumentarium lijkt per optreden toe te nemen.
Ben’s Swamp blues bevat invloeden uit genres als met name zydeco en Cajun wat hij als eenmansband weet te mêleren tot zompige met whisky doordrenkte Mississippi blues. Instrumentals en vocale songs met verrassende wendingen waarbij je niet stil kan blijven zitten. Zijn setlist bevat eigen werk – sinds 2002 heeft hij zeven CD’s op zijn naam staan – maar ook traditionals en covers van o.a. Muddy Waters ( Can’t Be Satisfied’), Willie Dixon (‘Backdoor Man’) en Bukka White (‘Jitterbug Swing’). Ben is een straatmuzikant in hart en nieren en een fenomenaal talent, die op podia wellicht nog teveel wordt miskend.

De 28-jarige singer-songwriter en gitarist ERIC STECKEL uit Allentown in Pennsylvania stond als 14-jarige aanstormende gitaarheld al eens eerder op een Blues aan Zee podium. Toen nog in strandpaviljoen Bondi Beach op het Monsterse strand.
Inmiddels is de kleine bluesrock veteraan zó door de wol geverfd at hij zich muzikaal kan meten met de grote gitaarhelden van deze tijd. Dat was ook af te meten aan de range Knaggs gitaren en de torens Bogner en Diezel versterkers die hij meebracht. Voor deze Europese herfsttour werd Eric bijgestaan door de Rotterdamse ritmesectie Jos Kamps op de basgitaar en drummer Henri Van Den Berg (van o.a. Orgel Vreten).
Het trio kon putten uit een repertoire van maar liefst elf Steckel-albums waaronder de nieuwe plaat ‘Polyphonic Prayer’ genaamd. Soulvolle bluesrock en een heavy rock geluid combineert Eric met veel passie tot een eigen bluesmetal sound dat ook de Noviteit op de grondvesten deed schudden.
Zijn energieke gitaarspel en ophitsende performance werkte dusdanig aanstekelijk op het publiek dat er een heuse concerthall-sfeer ontstond. Ook nieuwe songs zoals o.a. ‘Waitin’ For The Bus’ en de bluesballad ‘We’re Still Friends’ gingen er bij de ruim tweehonderd Blues aan Zee festivalbezoekers in als zoete koek. De 17e editie was er eentje die het predicaat ‘zeer aantrekkelijk’ absoluut verdiende.