De vierde editie van het Amstelveen City Blues Festival vond plaats op 03 november 2018 jl. in de P60 van Amstelveen. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te kunnen bekijken.
Om vijf over half acht vullen de eerste tonen van de zes snaren op de Gibson van de Canadees David Gogo de grote zaal van het complex P60. Deze gitarist wordt bijgestaan door Frank Duindam op drumms en Bart Kamp op de bass a.k.a. Blind B & The Visionair(s).
‘Louisiana’ is voor een aantal aanwezigen de eerste kennismaking met deze gitaarvirtuoos, de meeste aanwezigen zijn voor een andere favoriet naar Amstelveen afgereisd en beschouwen deze eerste set als een bonus. De combinatie van Gogo en zijn Nederlandse begeleiders bewijzen meteen dat het muzikaal goed snor zit!
David Gogo is een getalenteerde gitarist, zijn manier van gitaarspelen doet denken aan dat van BB King en Johnny Winter. Voorgenoemden zijn idolen, blijkt als hij gedurende de set diverse keren deze namen laat vallen. Toch heeft Gogo serieus een eigen geluid weten te ontwikkelen en wordt het nergens een cover van….
David Gogo is een man met een behoorlijk dosis zelfspot blijkt als hij zijn publiek verklapt dat het volgende nummer ‘Things Are About To Change’ van een album komt dat “well under a million copies sold”. De vertolking van ‘Sweet Little Angel’ krijgt grif de handen op elkaar en brengt de sfeer naar een topniveau.
Er staat een nieuw album op de planning om uitgebracht te worden en daarvan horen we een voorproefje ‘Fooling Myself’ dat Gogo opnam met Kim Simmonds. Toch is Gogo geen man die zichzelf in de maling neemt, hij weet dat hij als gitarist/zanger hard moet werken voor erkenning en zet dat feit kracht bij door zijn amicale omgangsvormen met zijn toehoorders, Gogo is een man die makkelijk met het publiek coseert.
De Jagermeister-slide die Gogo voor deze tour leende van Bart Kamp komt goed van pas in de majestueuze slide-partij op de Epiphone; smerig en vuig daar houden ze in Amstelveen van want het applaus en het gejoel is oorverdovend voor ‘Jesse James’. Als we horen dat Gogo veelvuldig shows voor Johnny Winter heeft geopend horen we een anekdote waarbij het duidelijk wordt dat beide mannen pre-show graag naar Elmore James mochten luisteren. David Gogo speelt een van Winter’s favoriete nummers van de blueslegende James ‘Please Find My Baby’.
Govert van der Kolm – toetsenist bij The King’s Rhythm Crew – wordt ook voor een nummer op het podium uitgenodigd…..niet zomaar een nummer maar het bekendste bluesnummer aller tijden ‘The Thrill Is Gone’ van BB King. De zeer ‘eigen’ gemaakte vertolking van het nummer doet de rillingen langs de rug lopen, het kippenvel op de armen toveren en de haren in nek recht overeind staan. Tel daar de Hammond B3 van Govert bij op en u weet wat er zich voor ons afspeelt. Gogo bedient zich van de pedal-train, maakt effecten met gitaar en versterker en speelt met een gemak dat iedere gitaar-adept doet watertanden.
Ook Gogo toont zich hier op het Amstelveen City Blues 2018 als een vis in het water, het geluid is goed, het publiek is dankbaar en zijn begeleiders zijn top muzikanten! Toch moet ook David Gogo zich aan de tijd houden en we horen na een uur alweer het laatste nummer van de set ‘Blue Eyed Daisy’ wat alweer een vuige gitaarsolo bevat. Een mooie afsluiter van een zeer entertainende set!
Op de entresol van het complex is ook een Canadese muzikant aan het werk, Son Of Dave noemt de man zichzelf maar staat bij de Britse burgelijke stand ingeschreven als Benjamin Darvill want hij is inmiddels een inwoner van het Britse koninkrijk.
Son Of Dave is een soort one-man band maar dan zonder gitaar maar mét veel percussie én bluesharp. Ondanks dat de samenwerking tussen Son Of Dave en de geluidsman niet helemaal lekker verloopt – er vallen wat krachttermen – vindt het publiek het gebodene lekker om naar te luisteren.
Son Of Dave bedient zich van een loop-station en beatbox, wat interessante combinaties oplevert met de blues-harp tonen. De man is tussendoor de nummers – soms zelfs tijdens – grappig. Later zullen we nog een keer de kans krijgen om Son Of Dave in zijn tweede set aan het werk te zien.
In de grote zaal van P60 staat nu ook een gróte band geprogrammeerd. Het is The King’s Rhythm Crew, een spin-off van King Of The World met Ruud Weber (bass), Govert van der Kolm (Hammond) en Fokke de Jong (drumms) die gezamenlijk besloten na het vertrek van gitarist Erwin Java een kollectief op te richten waarbij zij muzikanten (gitaristen/vocalisten) als gast uitnodigen om een aantal optredens samen te verzorgen. Eerder dit jaar (augustus) zagen onze TBA? vrijwilligers Ton Kok en Paul Scholman deze combinatie al met Matt Schofield op Culemborg Blues, hier in Amstelveen hebben de heren twee leden van The Hoax uitgenodigd. De Britten die de crew versterken zijn Jon Amor op gitaar/vocals en Hugh Coltman op vocals/blues-harp. Dit belooft een bijzondere ervaring te worden, de combinatie van dit vijftal zal voor verbazing zorgen.
The King’s Rhythm Crew openen met Delbert McClinton’s ‘Mama’s Little Baby’, de stem van Weber is weer heerlijk om naar te luisteren en de latin vibes spatten al meteen van de drummvellen en cow-bell van Fokke de Jong, goeie keuze! ‘Let’s Go Get Stoned’ een nummer geschreven door Ashford/Simpson/Armstead maar tot grotere bekendheid gespeeld door The Coasters en mondiaal kennen de meesten het nummer in de Ray Charles vertolking is de opvolger. De stemming zit er meteen in als blijkt dat het publiek, incluis ondergetekende, luidkeels meebrullen.
Na twee nummers als trio te hebben gespeeld wordt de eerste gast op het podium uitgenodigd om mee te spelen. Jon Amor, gitarist van The Hoax, frontman/zanger/gitarist van de Jon Amor Blues Group, zingt zijn nieuwste single ‘Red Telephone’ van de binnenkort te releasen cd Colour In The Sky. De single werd recentelijk via een heel fraaie videoclip wereldkundig gemaakt. Fotograaf van dienst fluistert me al bij het begin van het nummer dat hij de gitaar waarop Amor speelt herkent als die van Ian Siegal, dat noemen ze een ‘fotografisch’ geheugen toch? In het begin van het horen van Red Telephone op de social media moest ik even aan het nummer wennen maar in de live uitvoering krijgt het poppy nummer wat meer blues mee en in die stiel blinkt Amor nu eenmaal uit, heerlijk.
Ik voorzie veel air-play voor dit ‘catchy’ nummer! Als snel voegt die andere Hoax-er, Hugh Coltman, zich bij de crew. Wij van TBA? zagen Hugh Coltman al eens met zijn eigen band optreden in North Sea Jazz club waar hij optrad om zijn album Shadows, Songs of Nat King Cole te presenteren. De inmiddels 20 jaar in Frankrijk wonende Coltman is een grote naam aldaar. Hij verscheen in 2012 al eens in het nationale tv-programma ‘Taratata’ wat het Franse equivalent van Jools Holland’s Later is, stond exact 3 jaar geleden in DWDD, tegenwoordig beklimt Coltman de grotere podia van Frankrijk zoals het prestigieuze ‘La Cigale’ waar ook wijlen Johnny Hallyday optrad, Jazz à Marciac en zelfs Monaco.
Coltman wordt met een ovationeel applaus begroet als hij zijn eerste nummer ‘Sugar Coated Pill’ afkomstig van zijn laatste wapenfeit Who’s Happy wil laten horen draagt hij de song op aan de clown die tegenwoordig in het Oval Office zijn zetel vindt. Als Fokke de Jong het verkeerde intro speelt meldt Coltman hem lachend “Donald fucks it up everytime”. Deze combinatie van muzikanten heeft iets magistraals, al in het eerste nummer van Coltman mogen we getuige zijn van een fabuleuze blues-harp, Coltman’s kwaliteiten in timing en stembeheersing maken dat het lijkt of de heren al jaren samen musiceren. Niets is echter minder waar, natuurlijk speelden Amor en Coltman jaren lang samen, ook voordat de Hoax geboren werd, maar dat Coltman nog maar zes uur geleden voor het eerst met The King’s Rhythm Crew op een podium stond is wel het vermelden waard.
Coltman laat met de vertolking van het jazzy ‘Civvy Street’ mijn hart een sprongetje maken want ik voel invloed van Tom Waits. Het nummer handelt over dat we allemaal in ons leven wel een een “ff-ing day in that shit job” hebben, nood breekt wetten zegt Coltman “but don’t stay in it”. Hoe achteloos de blues-harp in de kontzak steekt, hoe achteloos hij in dezelfde song veel mooie tonen op het instrument over ons uitspreidt.
“Bluesy-er” wordt het als Coltman weer het muzikale stokje overgeeft aan Amor die alweer een nieuw nummer speelt ‘Stranger For Me’, een lazy blues waarbij Coltman de song vuiger maakt door de blues-harp maar ook zingt hij het chorus. Nee, vanavond doet niets ons verlangen naar The Hoax.
Dit project staat op zichzelf en is naar mijn mening voor herhaling vatbaar. De Belgische festivals én onze nationale festivals, nog een act nodig? Schroom niet en boek deze The King’s Rhythm Crew featuring want er staat je reinste vakmanschap op het podium.
Ook horen we hier op het ABC 2018 ‘Lady Bird’ van de Britse Fransman, of Franse Brit zo u wilt. Alweer een nummer van dat aan te bevelen album Who’s Happy. Hierin een hoofdrol voor Govert van der Kolm op de toetsen maar ook Ruud Weber laat vocaal van zich horen. Als het nummer dan ook nog een solo van de hand van Jon Amor herbergt kan het publiek niet anders dan joelen, fluiten en de mannen met een oorverdovend applaus belonen.
Ondanks dat de mannen van The King’s Rhythm Crew samen met Amor en Coltman ons The Hoax doen vergeten staat er toch een nummer van deze cult band op de set-list ‘Stick Around’ van Big City Blues uit 2013 is een swingend maar toch ‘in your face’ nummer met confronterende teksten en een pulserend ritme.
De vurige harp-solo verraadt dat Coltman lekker in zijn vel zit met de muzikanten van The King’s Rhythm Crew, Amor’s gitaar solo scoort een oorverdovend gejoel. Hulde aan Weber, van der Kolm en natuurlijk die gedreven drummer de Jong! Over ‘It’s Your Voodoo Working’ zegt Coltman “I didn’t write it but it’s cracking” en de song is een van zijn favoriete nummers van het album.
Mede door de intense gitaarsolo van Jon Amor kan ik bevestigen dat het nummer geschreven door Charles Sheffield en ooit opgenomen door Imelda May ook inderdaad ‘cracking’ is, heerlijk dat deze King’s Rhtyhm Crew voor deze bijzondere combinatie hebben willen kiezen. Het publiek op Amstelveen City Blues 2018 heeft een vroeg kerstcadeautje uit mogen pakken, het album Who’s Happy zal zeker morgen in vele huiskamers te horen zijn!
Son Of Dave die op de entresol van het complex musiceerde heeft het zonder ons moeten doen omdat we in gesprekken verwikkeld raakten over de zojuist afgelopen set. Vele bezoekers waren verrast door de muzikaliteit van het gezelschap danwel verrast door Amor of Coltman die zij nog niet eerder buiten The Hoax hadden zien optreden.
Het laatste time-slot van de programmering in de grote zaal van P60 is gereserveerd voor Eric Gales en zijn band waarin ook zijn charmante, vriendelijk eega LaDonna Gales een rol vervult op de percussie. Gales’ begeleiders zijn op de 5-snarige bass Byron Carter en op drumms Nick Hayes. Eric Gales is een man die je inpakt met zijn innemende lach, enthousiasme en onaflatende dankbaarheid voor het feit dat Gales weer ‘on the right track’ is.
De 43 jarige Gales, als 16 jarige ooit protégé van niemand minder dan Carlos Santana, heeft ‘hardship’ gekend in zijn leven maar maakte met het opnemen van zijn album Middle Of The Road bij Mascot/Provogue records een buitengewone, verbazingwekkende come-back die hem geen windeieren legde. De man stond op de Las Vegas Big Blues Bender, de Bonamassa Blues Cruise en trok inmiddels de hele wereld over.
Eric Gales bespeelt de gitaar linkshandig ondanks dat hij in het dagelijkse leven rechtshandig is. De reden hiervan is dat zijn broer en leraar Eugene linkshandig was. Met inmiddels vijftien albums op zijn naam heeft Gales in ieder geval dik bewezen dat het op zijn kop bespelen van zijn Fender vele harten sneller doet kloppen. Gales is een gitaarvirtuoos en minder beroemd voor zijn zangkunsten maar Gales legt een passie aan de dag dat het laatste van ondergeschikt belang lijkt. Iedereen wil aangestoken worden door de geestdrift, vervoering en het elan dat Eric Gales heet.
Gales’ manier van musiceren is niet echt makkelijk te definieren; het is blues, rock maar ook horen we funk en met tussenpozen is het zelfs jazzy. Het openingsnummer wordt met zo veel bezieling gespeeld dat Gales al snel zijn muts verliest. Wij als publiek verliezen ons in Gales’ spel, het is weer van grote klasse, vurig en hartstochtelijk. “I’m gonna give you everything I’ve got for a month in Europe” vertelt Gales ons op zijn tweede optreden in Nederland.
“Let’s give ’em a little bit more blues” is de inleiding naar Freddie King’s ‘Boogie Man’ Gales rendition style met Byron Carter die zich van de pedel-train bedient tijdens de basspartijen. Het manlijke publiek is laaiend enthousiast, men joelt en fluit als appreciatie voor de fabuleuze performance. Enthousiast is ook een Franse bezoeker, die speciaal mét gitaar naar Amstelveen afreisde om deze te laten signeren door de meester zelf, Eric Gales!
Gales verklapt dat er voor februari 2019 alweer een nieuw album op de plank ligt om uitgebracht te worden bij Macot/Provogue Records; een album waarop Gales een aantal gasten heeft uitgenodigd om met hem bijzondere duetten te vormen.’Been So Long’ werd uitgebracht op Middle Of The Road en heeft een wat mellow sound met een intro wat een beetje reggae-achtig is. Tijdens dit nummer smelt mijn bass-loving hart voor bassist Byron Carter, wàt een bass-vibe wordt er over deze grote zaal uitgepreid!
Gales laat hierna het podium aan zijn begeleiders drummer Nick Hayes en basist Byron Carter die beiden na Gales “check it out, check it out, check it out” zich mogen uitleven op hun geliefkoosde instrumenten. Dit is klinklare jazz mensen, werkelijk gedurfd tijdens een bluesfestival, maar de kwaliteit van beide muzikanten maakt dat de toeschouwers ervan smullen.
‘Swamp’ is een opzwepend nummer in de geest van R.L. Burnside waarbij eega LaDonna Gales in de spotlight mag staan. Verbeten slaat zij alle percussie attributen bijna tot gort, altijd haar geliefde Eric in de gaten houdend.
Bij ‘Track 11’ komt ze zelfs even vanachter haar percussie intrumenten vandaan om samen met Gales vooraan het podium te musiceren én samen te dansen. Het publiek is uitzinnig, men wil meer ondanks dat Gales al een dikke tien minuten over de reguliere speeltijd heen is.
De toegift is volgens Gales speciaal voor de jonge man uit Frankrijk; ‘Little Wing’ van wijlen Jimi Hendrix staat al weer jaren in de top vijf van de favorieten nummers van Gales en ook hier in Amstelveen wordt het nummer met passie en liefde voor het intrument gebracht. De ‘Für Elise’ (Beethoven) extro is de kers op de taart die Gales hier op Amstelveen City Blues zijn publiek aanbood.
Soms zou je willen dat je de hele nacht naar een fenomeen als Gales zou kunnen/mogen kijken en luisteren, wij van TBA? besluiten dat het deze zaterdag 3 november niet beter wordt en vertrekken op de Gales bluesrock-vibe de nacht in waar we nog heel even een nummertje meepikken van Mississippi Mud Pie waarbij opener David Gogo is ingestapt voor een lekkere jam.
De nacht is zacht en zo ook onze harten, zacht en verdraagzaam na het zien en luisteren van al die mooie optredens op het overigens veel te slecht bezochte Amstelveen City Blues 2018.
De reporter en de fotograaf van The Blues Alone? danken de organisatoren van het Amstelveen City Blues Festival en de P60 voor de gastvrijheid en hopen dat volgend jaar nog een lustrum editie zal volgen. Ook dan hoopt TBA? weer verslag te kunnen maken van dit sympathieke festival van Noord-Holland.
