Maandag 29 Oktober 2018 jl. trad Beth Hart op in TivoliVredenburg te Utrecht.Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
An Evening with Beth Hart, A Special Solo Performance dat staat er te lezen in het programmaboekje van TivoliVredenburg voor deze maandagavond 29 oktober 2018.
Zangeres/pianiste/gitariste Beth Hart staat al jaren bovenaan op het lijstje van favoriete performers van veler bluesminnende muziekadept. Met haar performance op de Kennedy Centre Honors in het Witte Huis waar zij samen met o.a. Jeff Beck een bijzondere vertolking van ‘I’d Rather Go Blind’ voor President Obama en lauweraat Buddy Guy gaf heeft ook het ‘grote’ publiek de dame uit Los Angeles, California ontdekt. Tel daar haar samenwerking met Joe Bonamassa bij op en u weet dat Beth Hart hier in TivoliVredenburg voor een uitverkocht huis zal gaan musiceren. Toch was er nog een plekje voor deze verslaggevers van TBA? te vinden zodat wij ook u als lezer van dit on-line muziekmagazine deelgenoot kunnen maken van de ‘beleving’ die Beth Hart heet.
Ondanks dat het hier een ‘zit’-concert betreft staan er al ruim voor de opening van de zaal (19:15 uur) drommen mensen in de hal van TivoliVredenburg. Wij waren nog niet eerder in de Grote zaal te gast en als we de deuren naar de garderobe en zaal passeren maakt er een gevoel van nostalgie van ons meester. We zien dat de bekende tafeltjes en leren tabouretjes die we nog kennen van de legendarische Blues Estafettes behouden zijn. Ook in de Grote zaal zie ik weinig veranderingen, het is alof het nieuwe TivoliVredenburg op en om de oude zaal is heengebouwd.
De scenery van het podium is aangepast, het zal een intieme avond worden waar Beth Hart solo zal performen, uitgezonderd van een paar songs die zij samen met ‘long time’ vriend Jon Nichols ten gehore zal brengen. We zien een gemengd publiek, jong, dertigers en middelbaar maar ook de sekse van de toeschouwers is evenredig verdeeld. Vreemd genoeg zie ik geen bekenden, de bekende concullega buiten beschouwing gelaten. Dit enige solo-optreden van haar huidige Europese tour bleek dan ook al binnen twintig minuten te zijn uitverkocht.
Wij houden al een dikke 14 jaar van haar rauwe stem en biografische teksten. De dame kampte in haar jonge jaren met diverse verslavingen maar door de hulp van haar echtgenoot Scott Guetzkow en haar geloof heeft de 46 jarige Beth Hart dit alweer jaren geleden overwonnen. Ondanks dat de start van het optreden gepland staat op acht uur betreedt Beth Hart rond kwart over acht het podium met een persoonlijke groet.
Beth vertelt ons dat zij vanavond alle songs zal vooraf laten gaan door een kleine introductie over het hoe en waarom het nummer is geschreven. Zo ook bij de opener van de set ‘Setting Me Free’; het nummer handelt over de periode waarin Beth Hart zich van haar veertiende tot achtiende jaar in een destructieve relatie bevond en zichzelf probeerde te ontdoen van ketens die haar belemmerden uit te breken. Al bij dit eerste nummer blijkt haar stem warm en ook haar vingers zijn los getuige haar pianospel. Zoals altijd met haar biografiche nummers staan de haren in mijn nek binnen de kortste keren recht overeind, ook de toeschouwers zijn onder de indruk van de vrouw achter de piano en uiten dit door een oorverdovend applaus.
In het ouderlijk huis van Beth Hart werd de legendarische Billie Holiday bijna grijs gedraaid; Holiday én moeder Hart leidden beiden een hard leven. Hieruit ontstond ‘Baddest Blues’ waarin een van de mooiste teksten voor mensen met liefdesverdriet “that man, he got me sinking to the bottom of the blue”. De aanslag op de elektrische piano is zo ontzettend hard dat je gelooft dat Beth de demonen de deur toeslaat.
Beth Hart heeft zelf ook al veel verdriet moeten trotseren, zoals van haar zusje Shane die op 22 jarige leeftijd overleed aan Aids. Beth vertaalde haar drang om te overleven naar de song ‘Skin’. Zelf heb ik het nummer lang niet meer gehoord maar de zinnen “fire pulls my veins” en “these blisters within my skin” doen weer de tranen in de ogen opwellen. Deze Beth Hart die zichzelf toch écht al een blueszangeres ziet heeft een buitenproportioneel talent voor songwriting, tel daarbij haar intense pianospel en u weet dat dit een bijzondere avond aan het worden is.
Als gitarist Jon Nichols op het podium uitgenodigd wordt verwisseld Beth haar plaats achter de piano voor de lage kruk die aan de rand van het podium staat opgesteld. De set gaat iets luchtiger verder met ‘Bang Bang, Boom Boom’ van het gelijknamige album uit 2012. Enkele bezoekers proberen mee te klappen en de Hart-fans mee op sleeptouw te nemen dit lukt echter bij vlagen.
Zoals gezegd ligt de voedingsbodem voor de emotionele en krachtige nummers in haar angsten en de strijd van haar eerdere demonen. Jon en Beth zijn inmiddels al 27 jaar zeer goede vrienden, hij maakte haar strijd tegen de drank van dichtbij mee en nadat Beth voor de eerste keer nuchter was in 2000 vond het uit 2003 daterend ‘Bottle Of Jezus’ de weg naar het muziekpapier. Deze vrouw die avond aan avond optreedt weet steeds weer geloofwaardig over te komen. Deze vrouw beleeft haar teksten en haar muziek, haar hele lichaam doet mee met die fantastische stem die dit uitverkochte TivoliVredenburg vult.
“Sorry I’m soo un-pro” luidt het als Beth afwijkt van haar set-list en een van haar én mijn favoriete Tom Waits nummers speelt ‘Chocolate Jesus’, ook deze vertolking wordt met ovationeel applaus overladen. Beth Hart is helemaal niet nerveus vertelt ze haar publiek want zegt ze “if I talk a lot, I’m at ease”, ze heeft een grote dosis zelfspot. Die zelfspot zet ze nog eens kracht bij door de anekdote die ze met ons deelt over haar paranoia tegenover haar man Scott Guetzkow en de hondenuitlaatplaats……we horen een fantastische ‘Jalousy’. Van hetzelfde album 37 Days komt ook ‘Waterfalls’ waarbij Beth graag het zaallicht aan wil en waarbij eens te meer haar onmiskenbare stem en de werkelijk bijzonder krachtige gitaarbegeleiding van Jon Nichols als een golf van energie de grote zaal optilt.
Inmiddels kan Beth Hart maar moeilijk op het krukje blijven zitten, zéker niet als ze ook nog eens om een gitaar vraagt om op te spelen. Samen spelen ze een hele rake uitvoering van ‘Isolation’ van Beth’s debuutalbum Immortal uit 1996. De stem van deze veelzijdige zangeres, haar spel op akoestisch bass maakt op mij een verpletterende indruk. Wéér weet deze vrouw mij te raken, heb ik ooit een passieloze Beth Hart zien performen? Nee, nooit! Deze vrouw die als bi-polair werd gediagnosticeerd is geen muzikante, deze vrouw is een artiest die niet anders kan dan haar gevoelens op muziek zetten om haar gevoelens te kunnen uiten. ‘Fat Man’ is hip-hoppy en een ‘tribute’ to Trump maar niet heus. Inmiddels komt er van de set-list nog maar weinig terecht en dus wordt er nog maar eens een song ingelast ‘Broken & Ugly’, het nummer hoorde ik niet eerder live in een akoestische uitvoering maar ondanks dat staat de rocker als een huis mede door de onovertroffen gitaarskills van Jon Nichols.
Een nummer waarbij Nichols niet echt staat te trappelen zegt Beth Hart ons is de jazz-standard uit de dertiger jaren van de vorige eeuw die Ella Fitzgerald de grote wereld liet horen ‘Lullaby Of The Leaves’. Het nummer heeft wel 50.000 akkoorden volgens Jon en is moeilijk te spelen maar zeker te zingen. We zijn getuige van een daverende, sensationele mooie vertolking van dit werk. De uitvoering doet me zelfs aan de Spaanse flamenco denken.
“Imagine no sun and no rain, imagine that each day’s the same, it doesn’t matter what I do, in a world without you” zijn natuurlijk de zinnen uit ‘World Without You’, het enige wat ik later over dit nummer in mijn boekje lees is – wàt een fenomeen is dit mens toch! -. Hoe kan deze vrouw zoveel mensen raken met haar teksten, hoe kan deze vrouw zulke mooie maar ook rockende, dampende muziek schrijven?
De derde cover van deze speciale avond in TivoliVredenburg is er een van een song van Melody Gardot ‘Your Heart Is As Black As Night’ en is uitgebracht in 2011 op ‘Don’t Explain’. De titel van dit album is alweer zo’n link naar mama Hart die een absolute Billie Holiday fan was, inmiddels brengt Beth de song zittend op het trapje van het podium ten gehore. Jon Nichols verdwijnt weer naar de coulissen als Beth weer achter de piano plaats neemt en ons vertelt dat ze zo graag 1 % van de persoon waar het volgende nummer over gaat…..Moeder Theresa zou hebben. Ook Beth Hart is een gevend persoon en vergeet soms te nemen…. De uitvoering van ‘St. Theresa’ maakt dat ik een aantal dames in de ogen zie wrijven, bij die fans parelen de tranen op de wimpers. Het is een bloedmooie uitvoering daar kan ik haar fans gelijk in geven. Het nummer blijkt het laatste van de reguliere set, te snel voorbij die vijf kwartier, het publiek scandeert (lang) voor meer. Hart zou Hart niet zijn als ze niet haar tweede “home” zoals ze Nederland noemt niet een encore zou gunnen.
In de toegiften blijkt het uit 2016 daterende Fire On The Floor centraal te staan met achtereenvolgens de vertolkingen van ‘Love Is A Lie’ wat een hele krachtige en overtuigende live beleving wordt maar ook ‘Jazzman’ met het up-tempo en vrolijker ritme. Of de piano “edgy and dirty enough” is vraagt Beth ons als ook het titelnummer ‘Fire On The Floor’ in de toegiften reeks is opgenomen.
Kan Beth Hart ooit ergens in Nederland en België het podium verlaten zonder ‘Leave The Light On’ te zingen? Ook hier in het afgeladen TivoliVredenburg horen we nog één keer die prachtige klassieker live. De woorden die deze innemende vrouw ooit schreef “I never did seventeen and I’m all messed up inside, I cut myself just to feel alive” zijn gelukkig geen werkelijkheid meer maar de manier waarop zij de woorden nog steeds na al die jaren met gevoel weet te zingen maakt dat je haar gelooft op haar woord.
Beth Hart sluit met dit legendarische nummer – wat overigens intiem, zacht en ingetogen wordt meegezongen door het publiek – een bijzondere avond in TivoliVredenburg. Het programmaboekje heeft gelijk gekregen het was een “A Special Solo Performance @ An Evening With Beth Hart”.
De verslaggevers bedanken TivoliVredenburg voor haar gastvrijheid en voor de bijzondere avond.
