Een sfeerverslag van het 5e Ramblin’ Roots dat op 2o oktober 2018 in TivoliVredenburg – Utrecht plaats vond. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te bekijken.
Met een forse vertraging veroorzaakt door een ongeval met fatale afloop in het centrum van Utrecht hebben we helaas de openers Noble Jacks moeten missen maar gelukkig zijn we op tijd voor een van de weinige vrouwelijke artiesten die op deze Ramblin’ Roots 2018 staan geprogrammeerd.
Fijn om te zien dat ex-L1 radio-maker Hubert van Hoof weer de rol van MC vervult op deze Ramblin’Roots 2018.
We blijken ruim op tijd om een plaatsje op de eerste rij te bemachtigen voor een van de vele ontdekkingen die ik deed in het programma Later van Jools Holland op de BBC. In de Hertz-zaal staat Chasity Brown geprogrammeerd, zij zal zichzelf op de akoestische gitaar/blues-harp begeleiden en we zien Luke Enyeart op de slide-gitaar. Chastity Brown groeide op in een trailerpark in Tennessee waar ze op een dieet van country en soul groot werd en dat is meteen te horen in het eerste nummer ‘Lies’ wat ze ten gehore brengt.
Inmiddels woont ze in de stad van wijlen Prince – Minneapolis – en aan deze grootheid wil de mooie Chasity Brown ook graag een nummer wijden, ‘Whisper’ spelen de twee. Al na 2 songs begrijp ik waarom deze dame met de immense afro enthousiast in Europa werd ontvangen. Haar stem klinkt diep maar heerlijk in de oren, haar gitaarwerk is soms wat somber en toch intens, Chasity neemt ons op sleeptouw mee naar Mississippi. We geven ons over aan ‘Solely’ en hopen dat deze Missy Sippy niet voor het laatst in Nederland te zien is geweest. Chasity Brown, een naam voor een van de zomerfestivals voor volgend jaar!
Alle optredens duren slechts een uur en overlappen elkaar met een kwartier dus moeten er soms moeilijk keuzes gemaakt worden, dit is er zo een! We verlaten Brown om op tijd alle treden de baas te worden en ons te verplaatsen naar de Pandora-zaal in het TivoliVredenburg complex want daar staat de meest onderschatte Neder-Americana act geprogrammeerd. Ik heb het natuurlijk over JW Roy & The Royal Family de band van Jan Willem Roy uit Eindhoven.
De Family bestaat natuurlijk uit Roel Spanjers op toetsen, Cok van Vuuren op de electrische gitaar, drummer Rob Wijtman en op bass zien we vanavond niet Judith Renkema maar Bart Wijtman. JW Roy betreedt om kwart voor vijf het podium met de mededeling dat dit optreden op Ramblin’ Roots een cadeautje is, een extra optreden toegevoegd aan de toer. “Nou daar gaan we dan” is de aftrap naar ‘Deeper Shades’ de titeltrack van het album uit 2011, met werkelijk fabuleus gitaarwerk van Schiedammer Cok van Vuuren en een heerlijk 2e stem van Rotterdammer Roel Spanjers.
De opvolger ‘Blue Sunrise’ werd geschreven door voorgenoemde en ook hierin weer een vette gitaarsolo van ‘bad-ass’ Cok van Vuuren. Ondanks dat JW Roy optreedt in de enige zaal zonder fauteuils (behoudens de balkons) is het muisstil bij de eerste ballad van de set ‘Kind Of Blue’, een song waar Jan Willem Roy beschikt over een excellente timing en met het prachtige geluid van de Tom Petty Rickenbacker van Cok van Vuuren is dit optreden nu al geslaagd!
Na de ballads – ‘Ballad of June’ was de opvolger – en het up-tempo ‘Piece Of The Pie’ horen we nog eens het verhaal van de ontmoeting met vrouwlief op een wielrenfeestje in de Ardennen waar 450 mannen in lycra het publiek aan het lachen krijgt. Het nummer ‘These Loving Arms’ is echter helemaal niet om te lachen maar een mooie liefdes verklaring aan de vrouw die zich tegenwoordig mevrouw JW Roy noemt, de pianoklanken die Spanjers onder het nummer legt zijn hartverscheurend mooi. Townes van Zandt is er altijd bij zegt JW maar de man liet een oeuvre depressieve songs na, slechts een ervan noemt JW een feestnummer ‘White Freight Line Of Blues. ‘Riddle Of The Saints’ werd geschreven na een optreden op Oerol – Terschelling – waar de band hun onderkomen vond in een natte 70-er jaren tent en is te vinden op Room Full Of Strangers en ook hier staan er weer heel wat toeschouwers te genieten, man, vrouw, jong, oud, we laten ons allemaal meevoeren op de sinistere klanken van dit bijzonder mooie nummer.
Gelukkig staat de nieuwe single ‘Doreen’ ook op de set-list van vanavond, het nummer wordt voorafgegaan door een introductie die bij mij een gevoelige snaar raakt. Doreen kmot uit Nederlands-Indië een land wat ze ooit verruilde voor het Nederlandse Den Haag waar ze alleen nog maar Hollandse pot kookte en om zes uur at. Nu zit ze in een tehuis, herkent niemand meer en is weer terug in Nederlands-Indië maar eet nog steeds om zes uur! Prachtig, prachtig, prachtig, ik kan geen andere superaltieven bedenken!
We gaan eruit met een uitdaging van de band, of we beter dansen dan in Zwolle op de muziek van George Jones’ ‘You’re Still On My Mind’, de Utrechters winnen vindt JW Roy. Wij van TBA? vinden ook dat JW Roy en zijn Royal Family heeft gewonnen. Een mooier begin van nog een lange avond Americana kan een mens zich niet wensen!
Snel banen wij ons weer een weg door de gangen en trappen om net voor aanvang in de Hertz aan te komen voor het optreden van David Olney. Voor vele toeschouwers een weerzien dan wel een live bevestiging van wat zij al hoorden van de tientallen albums die de man op zijn naam schreef. David Olney hoort volgens onze MC Hubert van Hoof in het rijtje van legendarische singer/songwriters thuis zoals Townes Van Zandt. Olney was ooit mee met een tour waar ook Van Zandt musiceerde en die zei over Olney dat hij hem beschouwde als een van de beste songwriters die hij ooit had gehoord. Vanmiddag staat Olney in Utrecht samen met bassist Dan Seymour op het podium. De aftrap is een met blues-harp gelardeerde song ‘Big Top’ en ik ben al direct onder de indruk van David’s vocalen en harpspel, de opbouw van het nummer doet wat Waitsiaans aan. Hij heeft een ietwat rauwe stem die de grote Hertz zaal met gemak vult.
Deze eerste kennismaking met de man is interessant te noemen, ik wil meer horen. Wat er zich dan voor ons voltrekt is naar mijn mening tenenkrommend, de man zingt een a capella nummer wat het meest op een ‘march’ song lijkt maar tussendoor blijkt hij ook nog eens te willen hoesten. Ik besluit niet meteen de zaal uit te lopen en geef David Olney nog maar een kans om mij van mijn sokken te blazen. Na zijn “welcome in Amsterdam” wat nogal wat geroezemoes in het rode pluche oplevert besluiten we toch naar de jongere Americana beloftes op de zesde etage af te dalen. Jammer genoeg kan deze non-performer mij niet echt boeien en besluit ik na een aantal nummers toch de man liever op de schijf te beluisteren.
Na een versnapering en even een zachte stoel te hebben gevonden is het weer de trap vinden naar de Pandora-zaal want daar staan om kwart voor zeven American Aquarium geprogrammeerd. Dit collectief is afkomstig uit North Carolina en hadden vijf jaar geleden bijna het bijltje erbij neergegooid totdat ze met Jason Isbell in aanraking kwamen en samen een album geproduceerden Burn.Flicker, dit betekende eindelijk een stap voorwaarts en ook in de Europese muziek-scène viel de samenwerking goed in de smaak.
De sound van dit quintet slaat aan bij me, hoewel ik soms de stem van zanger JB Barham ietwat té nasaal vind maar over het algemeen geniet ik van het gebodene. Kersje op deze America-muffin is de pedal-steel van Adam Kurtz. ‘One Day At A Time’ van het nieuwste album Things Change is een lekkere binnenkomer. Lyrics als “this ain’t the country my grandfather fought for” geven ‘World On Fire’ een extra dimensie. Ja, ik ben onder de indruk van deze band, ze hebben niet alleen een kritische kijk op hun vaderland en de pias die het land nu leidt maar ook zijn ze goede muzikanten.
Dit nummer is klaarblijkelijk niet alleen bij onze MC favoriet maar ook journalist/columnist/schrijver en radiomaker/programmamaker Leon Verdonschot zie ik de tekst hardvochtig meezingen. Het vuigere werk volgt het meerstemmige werk op in de werkelijk afgeladen Pandora. Soms lijkt het stemgeluid van frontman wat op dat van Elvis Costello en dat is dan weer als compliment bedoeld. Van het 2012 album Burn.Flickr horen we de heerlijke pedal-steel in ‘Casualties’, we luisteren nog naar ‘Losing Side Of Twenty Five’ en de titeltrack van het 2014 album Wolves maar dan moeten we helaas alweer dit optreden laten aan de overige toehoorders want wij gaan naar de tweede Nederlandse act vanavond in de Cloud Nine. American Aquarium, een heerlijke ontdekking!
Cloud Nine is – zoals de naam al doet vermoeden – op de negende etage, dat zijn een boel treden vanaf niveau 6 en dus spreek ik een medewerker aan of er een andere mogelijkheid is. Thijs wil ons heel graag begeleiden naar het ‘penthouse’ van dit TivoliVredenburg, waarvoor dank Thijs! In de club is Demi Knight bezig aan haar soundcheck, haar gaan we later misschien nog zien optreden maar eerst gaan we naar Ad Vanderveen. Deze man beklimt al heel wat jaren podia, maar ook op zijn tweeënzestigste weet hij niet van wijken. De man schreef een dertigtal albums op zijn naam, maar ik had nog niet eerder de eer deze man live aan het werk te zien.
De linkshandige Ad Vanderveen werd geboren in Hilversum maar heeft Canadese roots vandaar ook de schrijfwijze van de achternaam en die Canadese roots vertalen zich ook in zijn uitspraak van het Engels. Ad Vanderveen staat voor een stampvolle Cloud Nine als we via de back-stage de zaal betreden. Meteen valt zijn melodieuze maar ook bijna vrolijke vertolking van het toch wel sombere liedjes-genre Americana op. Vanderveen ziet zich omringd door een drietal muzikanten, de slechtziende pianist/accordeonist Rene Kaaij, levenspartner Kersten De Ligny op de percussie en de autoharp.
De bassist heet Timon Heerdt, zelf speelt Vanderveen naast de akoestische gitaar en de ukelele ook nog eens de blues-harp op de beugel. De sound van deze man doet me de ‘planes’ van VS voor de ogen toveren, de man wisselt ingetogen Americana met gemak af met uitbundig gitaarspel en beschikt over een stem waar ik meer van wil horen. ‘All The Way’ is wonderschoon, vooral het pianospel van Kaaij is loepzuiver en licht.
‘By The River’ dat 14 jaar geleden door Ad werd gezongen maar tegenwoordig is het zangeres Kersten die hoge noten nog kan halen aldus Ad, we deinen allemaal zachtjes mee op de accordeon begeleiding. ‘Back In The Days’ is Ad’s tekstuele verwondering op muziek over de door zichzelf gecreërde karikatuur waaraan de USA ten onder gaat.
‘Bigger Picture’ is alweer zo’n pareltje uit de pen van Vanderveen, het nummer vindt zijn oorsprong in een hotelkamer in de UK maar het werd groter en meeslepender afgerond na de dood van zijn zuster waarna het nummer eigenlijk tweeledig is met als ondertitel ‘Rise Up’. Met het kippenvel op de armen door deze ontdekking moeten we ook Ad Vanderveen en zijn begeleiders laten voor het overige publiek. Ad Vanderveen zal nog op dit festival in de vorm van een glanzend schijfje mee naar huis genomen worden!
Bij Demi Knight hebben we een belofte in te lossen, helaas kan deze belofte niet te lang tijd innemen maar we willen wel even de singer/songwriter met de onflatterende pet een live horen zingen. Demi Knight was deelnemer in het tv-programma De Beste Singer Songwriter Van Nederland geïnitieerd door radio-dj Giel Beelen. De lounge-achtige zaal Club Nine is gevuld met luie stoelen en wat gedimd licht om zo een huiskamer sfeer te creëren.
De stem van Demi Knight is licht en breekbaar, haar teksten gaan over liefde en dan specifiek de langdurige liefde tussen haar ouders die in tegenstelling tot ouders van vrienden en vriendinnen nog altijd bij elkaar zijn. Haar stem is wat wiebelig, niet overal stabiel en haar gitaarspel is slechts een herhaling van dezelfde aanslag. Demi Knight’s optreden op Ramblin’ Roots is voor haarzelf zonder twijfel een memorabel optreden.
We wachten weer op een medewerker van TivoliVredenburg om de lift naar de Hertz-zaal te pakken en komen ook nu weer via de coulissen de zaal in, daar is Steve Forbert al aan zijn optreden begonnen. De man van de 80-er jaren hits ‘School Girl’ en Romeo’s Tune’ heeft vocaal wat ingeboet sinds dat hij met zoetgevooisde stem vele dames in zwijm liet vallen.
Ik durf zelfs Forbert’s stems niet meer overtuigend te noemen, wellicht heeft zijn overwinnen van kanker zijn tol geëist. We blijven bovenaan de zaal even luisteren maar het boeit niet en dus nemen het stokje van de volgende trappen op deze America estafette met enige tegenzin en onwilligheid aan om de nieuwe generatie America-vertolkers te gaan zien optreden.
Op weg naar de Pandora-zaal moeten we langs het kleinste podium van deze Ramblin’ Roots 2018, de Pandora foyer. Daar stond eerder op de avond Levi Parham geprogrammeerd en op dit uur onze eigen T-99! We gaan natuurlijk even kijken hoe de mannen op het veel te kleine podium de toehoorders verbazen met hun muziek. We kunnen door onze lengte, of het ontbreken ervan, gelukkig nog een plaatsje vooraan het podium vinden.
Gitarist Mischa Den Haring laat zijn vingers de meest onmogelijke akkoorden maken op de Gibson, we zijn in de tweede leg van de set binnengekomen en horen de nieuwe singles ‘Try It’ en ‘Tin Grin’. Van het 2007 album Vagabonds staat ook hier in Utrecht ‘3 X Rooster’ op de set-list. We genieten alweer van de stem van drummer Martin de Ruiter en zo ook vele jonge mensen achter mij. Ik hoor opmerkingen zoals “wie zijn dit?”, “Sjeez, dit is goed man!” maar ook vraagt men zich af waar de band vandaan komt.
Tja, mensen dit is Nederlandse Alternative Roots Rock. T-99, de samenwerking tussen bassist Donné la Fontaine, Martin de Ruiter en Mischa Den Haring zijn al sinds de vorige eeuw een band waarvan de échte muziekliefhebber minimaal 1 schijfje in de platenkast heeft staan. ‘Medicine’ is van het 2017 album Bedlam! en is doorspekt met Hendrix invloeden maar steeds weer die onvoorspelbare sound van T-99 die het never, nooit, nunca een slap aftreksel maakt. Martin de Ruiter wil graag de opeengepakte menigte zien dansen op het nummer ‘Willow’ wat alweer de laatste van de set is. T-99 blijft altijd weer een energy-boost van een band!
Met veel gewring op de trappen en het balkon van de Pandora-zaal bereiken we met moeite de zijkant en belanden op de treden om de andere kijkers niet teveel te hinderen. We zijn bij het optreden van alweer een veelbelovende nieuwe Americana ontdekking, The White Buffalo is de nick name van frontman/zanger/gitarist Jake Smith.
Ondanks dat de man alweer zo’n twintig jaar musiceert heeft Europa er wat langer overgedaan om de man in het vizier te krijgen. De bassist heeft Christopher Hoffee in zijn paspoort staan en de drummer stapt als Matt Lynott door het leven. Jake Smith is een man die je bij de lurven grijpt, je niet meer loslaat totdat je je mee laat voeren in zijn muzikale wereld. Een nummer wat me bij de strot grijpt is ‘The Observatory’, een sfeervolle ballad met veel impact maar vooral met veel passie gezongen.
De afwisseling komt met het up-tempo ‘Don’t You Want It’ waarbij drummer Matt Lynott zo hard de drummvellen geselt dat het lijkt of hij de krachtige stem van Jake Smith wil overstemmen, jammer. Bassist Christopher Hoffee heeft waarschijnlijk Lemmy Kilmister van Motörhead als idool want ik mag veel gelijkenis in het bespelen en positionering van de bass waarnemen. ‘Come And Join The Murder’ hakt erin door de tekst die deze baardige, grote teddybeer The White Buffalo heeft opgetekend. Inmiddels begrijpt u dat ik ‘om’ ben, ik houd van zijn passie, ik houd van zijn teksten, ik houd van zijn energie en zijn bewegingen. The White Buffalo een hele fijne ontdekking van Ramblin’ Roots 2018!
Het gaat weer richting ‘penthouse’ voor Otis Gibbs die volgens eigen zeggen nogal last heeft van een jet-lag maar is dankbaar voor het zeer aandachtige publiek dat al de trappen hebben getrotseerd om naar hem te komen luisteren. De man uit Wannamaker – Indiana is een echte entertainer die de liedjes aan elkaar praat door leuke anekdotes te delen met zijn toeschouwers. Zo horen we het verhaal van die keer in Middelburg, hij nam de trein maar bleef ondanks de aankondiging – in het Nederlands – de trein te verlaten toch zitten en moest door de treinpolitie bevrijd worden. Vertellen doet hij ook met zijn teksten, ik ben onder de indruk van deze theedrinkende bebaarde man met hoed.
Zijn stem is warm, zijn liedjes beschouwend en meeslepend net zoals de liedjes van een van mijn favoriete singer/songwriters Townes Van Zandt. Ik hoor een mooie song over een tractorday in Wannamaker ‘Small Town Saturday Night’ wat me doet denken aan de sound van Heartattack & Vine van Tom Waits, heerlijk! Bij het beluisteren van ‘Kansas City’ schrijf ik in mijn boekje “de nieuwe Townes!!”. Gibbs vertelt ook nog over het leven van een muzikant, hoe beter kan iemand het verwoorden dan met “6 hours in a car to sing 45 minutes in a bar”. Deze Gibbs raakt mij en de vele toehoorders. Gedwee zingen we zachtjes mee met ‘One Day Our Whispers’. Otis Gibbs een héle fijne ontdekking op dit Ramblin’ Roots 2018!
Zachtjes aan lopen het tegen het eind van deze vermoeiende maar geslaagde Ramblin’ Roots 2018 maar niet voordat we een bezoek hebben gebracht aan de ex-punker Alejandro Escovedo. De man heeft niet alleen een reputatie opgebouwd in de Austin-scene met zijn alternatieve country-rock maar is ook nog eens de broer van Sheila E. Hoe verschillend kunnen broers en zussen zijn vraag ik me af als ik de muziek hoor.
Het timbre van de 67 jarige Texaan heeft behoorlijk wat ingeboet, bovendien worden de songs nogal inspiratieloos gebracht ondanks de inzet van Escovedo’s Italiaanse bandleider Antonio Gramentieri kan deze set me niet uit de spreekwoordelijke sokken blazen. Ook de fotograaf wil liever een mooie dame als afsluiter fotograferen en dus is na het afscheid nemen van onze muziekvrienden die de trein moeten halen ook voor ons het laatste optreden wat we zien in de Pandora-zaal. We gaan nog één keer naar Cloud Nine, deze keer lopend want inmiddels zijn de medewerkers bezig met opruimen, afsluiten en afmelden.
In Cloud Nine is de dochter van Greg Brown, Pieta Brown aan haar optreden begonnen als we de zaal binnenkomen. Pieta Brown laat zich begeleiden door Lucie Thorne een Australische singer-songwriter. Veel vocalen horen we nog niet als we positie zoeken in de met stoelen omgebouwde Cloud Nine. Pieta Brown is een ‘name-dropper’ en er lijkt geen einde aan te komen als ze vertelt hoe blij ze was om in het voorprogramma van JJ Cale en wijlen Tom Petty te mogen optreden.
Ook horen we dat Pieta haar vader als de beste songwriter ter wereld ziet, dat noemen we onvoorwaardelijke liefde van een dochter! Ondanks dat de zaal redelijk is gevuld krijgt Pieta het geschuivel in de stoelen niet onder controle, ikzelf ben ook niet echt onder de indruk van het gitaarspel van de frêle schone en haar Australische vriendin op de electrische gitaar. Het is al laat en de stem van Pieta Brown wiegt me zowat in slaap, ik heb nog wat kilometers voor de boeg en dus laat ik Ramblin’ Roots 2018 voor wat het is.
Ramblin’ Roots 2018 was een aanslag op de voetzolen met 9400 stappen en 14 verdiepingen was het een estafette met obstakels. Toch hebben we 12 acts van de 22 kunnen bijwonen, graag willen we de organisatoren bedanken voor de mooie ontdekkingen die we gedaan hebben. Tevens bedankt TBA? de organisatoren voor haar gastvrijheid, complimenteren hen voor het binnenhalen van veel jong(er) publiek en hopelijk zijn we er op de zesde editie van Ramblin’ Roots ook weer bij!
