Zaterdag 13 Oktober 2018 jl. traden Studebaker John & the Hawks op in de Stadsschouwburg van Brugge. Als support-act stonden Ed & the Gators op het programma. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele foto album te kunnen bekijken.
Toegegeven, we moeten er een behoorlijke autorit voor maken maar voor dit bijzondere optreden maken we graag een uitzondering. Eenmaal in Brugge (B) aangekomen blijkt de lange autorit met gemak van ons af te glijden bij het zien van deze mooie stad, het prachtige weer en de aperitiefjes. Het was voor dit setje reporters alweer zo’n 25 jaar geleden dat we er waren maar veel belangrijker is dat we het onderwerp van de reis ook alweer zo’n zeven jaar niet meer hebben zien optreden.
Studebaker John leerden we kennen op een van de Blues Estafettes in Utrecht rond de eeuwwisseling, waarna we hem nog een tweetal keren konden zien optreden waarvan de laatste keer in ‘t Gompelhof van Mol (B) waar hij was uitgenodigd door de bezielende uitbater Jo Mast.
Deze keer – volgens ingewijden volgend jaar geen editie i.v.m. de feestelijkheden rond het 150 jarig bestaan van de Stadsschouwburg – staat Studebaker John op het programma van Brugge Bluesmaand “Ain’t Nothing But The Blues” waar Franky Bruneel van BTTR de tourmanager is van voorgenoemde.
Iets later dan gepland – we staan bij de verkeerde zaal – stappen we onder begeleiding de werkelijk prachtige zaal binnen en vind ik nog een plekje op een van de fluwelen stoeltjes. Ed & the Gators zijn bezig aan hun tweede nummer. De band wordt gevormd door blues-harpist/zanger/frontman Ed de Smul, gitarist Arne Demets (Bluesvision), drummer Johan Guidee (Hideaway) en bassist Stefan Boret (Last Call).
Deze winnaars van de finale van de Belgian Blues Challenge 2017 brengen onvervalste blues, veelal Chicago blues maar er wordt ook een swampy sound gecreëerd met ‘I Cry For You’, het nummer wat dit setje verslaggevers als eerste hoort.
Welke smoelenschuiver is niet beïnvloed door de geroemde Kim Wilson? Ook Ed de Smul wil graag een nummer van de frontman van de Fabulous Thunderbirds laten horen aan het zeer aandachtige publiek aanwezig hier in deze mooie zaal in Brugge. We horen ‘Wait On Time’ waarbij niet alleen Ed zich kan uitleven maar ook ‘Gator’ gitarist Arne Demets laat een heel puik stukje gitaarskills horen.
Deze jonge man die ik voor het eerst met Bluesvision zag musiceren is alwéér gegroeid in zijn spel en performance. Zijn zelfverzekerdheid is behoorlijk toegenomen getuige het feit dat hij keer op keer de rand van het podium opzoekt en zo meer interactie met zijn publiek genereert. Tijdens zijn solo in ‘Help The Poor’ speelt hij werkelijk de gouden krullen van het plafond van de zaal in deze Stadsschouwburg. Ed de Smul bewijst nogmaals zijn harmonica-skills in het up-tempo en opzwepende nummer ‘Tag Along’, de man blaast de gaten in je sokken!
Funky ritme hier, een cow-belletje daar maken dat het publiek ongemakkelijk zit te schuiven in de rijen rood pluche, deze muziek is om op te dansen! Ed de Smul en zijn Gators bewijzen met een zekere nonchalance waarom zij al geboekt werden voor Big Rivers 2018 (Dordrecht) en binnenkort op de bluesroute Helmond te zien zullen zijn. ‘Help The Poor’ is zo’n song waarbij de koelheid, onbekommertheid van deze muzikanten wordt benadrukt; een nummer waar ik erg van ben gecharmeerd. Slow blues of up-tempo blues, alles zit strak in elkaar. Eminente harpsolo’s geven de songs elan en die bekende Chicago ‘drive’.
We lopen tegen het einde van de tijd dat het voorprogramma kreeg toegewezen maar niet voordat er een lekker boogie de zaal is ingeslingerd waarbij de Smul met gemak zonder microfoon de zaal goed weet te bereiken. Demets komt ook nog even buurten door vóór de monitoren te soleren. Ed & the Gators hebben hier in Brugge bewezen met gemak grotere zalen en podia aan te kunnen, een aanrader voor de Nederlandse programmeur!
Na een kleine twintig minuten pauze is het tijd geworden voor de hoofdact op deze Indian Summer-avond in het feeërieke Brugge; Studebaker John & the Hawks! Brugge stond aan de wieg van de internationale doorbraak van deze Studebaker John & the Hawks, het was tijdens een optreden op de Belgian Blues Night 27 jaar geleden dat deze frontman en zijn begeleiders in het vizier kwamen van een Belgisch platenlabel. Het Brugse Parsifal bracht het album Rockin’ The Blues ’85 uit en zoals de aankondiging van dit optreden luidde staat dit album nog na al die jaren in het collectieve geheugen van menige bluesfanaat gegrift.
De band bestaat uit frontman/zanger ‘Studebaker’ John Grimaldi op de gitaar en de blues-harp, Rick Kreher zien we ook op gitaar, Mike Scharf is de bassist en de drummer stapt als Joe Fink door het leven. De inmiddels 65-plusser (01/11/52) John Grimaldi komt samen met zijn ook al niet meer zo piepe Haws het podium op en de mannen hebben weinig tot geen tijd nodig om alle neuzen dezelfde (zaal)kant op te laten wijzen.
De mannen trappen af met een aantal lekkere up-tempo nummers waarbij ik in het begin niet helemaal weg ben van de afstemming van de (zang)microfoon van Studebaker John, het is wat scherp en schel, maar naar gelang de set vordert zorgt de geluidsman voor een beter te verdragen geluid. Al in het begin van de set ben ik onder de indruk van John’s Hawks drummer Fink en gitarist Rick Kreher’s gitaarskills.
Het zit nog helemaal snor bij deze mannen, het is strak en puntig! Studebaker John Grimaldi heeft het ook nog steeds in de vingers of moet ik zeggen in de lippen want zijn harmonicawerk is nog steeds van uitmuntende kwaliteit. De handen lijken getergde werkhanden door de dikke reuma-achtige knokkels en zijn bijna vergroeid met de zes snaren maar nog steeds liefkoost Studebaker zijn gitaar maar hij kan ook nog altijd de zes snaren met grote regelmaat geselen met zijn bekende muntstuk wat sinds jaar en dag als zijn plectrum fungeert.
Al na twee nummers is het moeilijk om te blijven zitten op het rode pluche als beiden gitaristen een voodoo-achtige sfeer weten te creëren.
Eigenlijk was ik een beetje het geluid van deze John Grimaldi – die zichzelf en zijn band vernoemde naar de eerste auto die hij aanschafte – een Studebaker Hawk, vergeten. John’s door de ziel klievende stem, zijn eminente blues-harp klanken maar zeer zeker zijn weergaloze slidepartijen op de gitaar voelen zo van déze tijd, terwijl de man alweer zo’n dikke dertig jaar de internationale podia beklimt.
‘Pleasure & Pain’ komt van het album Born To Win uit 1995, ook een nummer waarbij de Mississippi saxofoon door dit prachtige theater schalt en Rick Kreher ook in dit nummer de krullen van het plafond speelt. Dat Rick ook zijn weg met de bottleneck weet horen we in ‘Shake It’, niet zo gek als u bedenkt dat de man jaren in de band van Muddy Waters speelde. De slow blues ‘Without You’ brengt een siddering teweeg bij de vele toeschouwers mede door de tekst waarbij Studebaker John heel diep gaat.
Zitten blijven wordt helemaal moeilijk bij het door Bo Diddley beïnvloedde nummer, het publiek dat zich steeds moeilijker begint te voelen op het fluweel, ook zij willen niets liever dan bewegen op de tonen van dit superbe collectief waarbij de drummsolo door Joe Fink en de opvolgende solo van bassist Kenny Pickens zo jazzy zijn dat het zelfs een beetje een verwarrende uitwerking heeft op de toehoorders.
De stevige bluesballad ‘My Life’ van het 2016 album Eternity’s Descent komt behoorlijk binnen door de tekst die toch heel autobiografisch blijkt. Ja, ook de ouwetjes weten nog steeds -letterlijk en figuurlijk – de gevoelige snaar te raken.
Of we willen huilen als wolven vraagt John zijn toehoorders; dat willen de Bruggelingen wel en we horen een entertainende versie van de titeltrack van het 2001 album Howlin With The Wolf. Inmiddels zijn we allemaal onderdeel van de show van Studebaker John en zijn Hawks die de vibe steeds hoger stuwen. De trip down memory lane blijkt na een dikke anderhalf uur alweer bij het eindpunt te zijn aangekomen maar niet voordat Studebaker John & The Hawks na een staande ovatie terugkomen om frontman John Grimaldi nog één keer te laten schitteren op de blues-harp.
Deze keer heeft de bescheiden bijna nederige man gekozen voor de Chromatic, alweer gaat er een overdonderend applaus op in dit wondermooie monument dat de Stadsschouwburg heet.
‘Nothin’ But Fun’ blijkt na al die jaren nog steeds hun motto te zijn, ik zeg Moulin Blues, Peer, Wespelaar en welk ander mooi festival zich wil opwerpen, boeken deze kanjers want ze zijn nog steeds The Max!
De reporters van TBA? danken Franky Bruneel en de Stadsschouwburg voor de gastvrijheid en hopen van ganser harte dat de gemeente Brugge het concept Ain’t Nothing But The Blues ook na 2020 continueert.
