De 1e editie van het Blues Maastricht vond 29 September jl. plaats in de D’n Hiemel in Maastricht. Een sfeerverslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te kunnen bekijken.
Vele gesprekken met ‘Mister Jeker Jazz’ Giel Coenen op de back-stage locaties van Moulin Blues en Blues Peer stonden aan de geboorte van dit Blues Maastricht. Nadat bovengenoemde initiator een goed plan had uitgewerkt werd Jo Koopman geënthousiasmeerd om het plan financieel te verwezenlijken. Ray van Hoorn’s marketing-expertise werd aan het project gekoppeld en zo staan we nu in een uitverkochte zaal aan de Helpoort van Maastricht.
‘We’ zijn echter niet compleet. Als een grote donkere schaduw boven dit heugelijke feit van een eerste Blues Maastricht hangt de ziekenhuis opname eerder vandaag van directeur Blues Maastricht Jo Koopman. Deze schrijfster heeft zelfs een traantje weggepinkt om het feit dat deze innemende en sociale Maastrichtse bekendheid niet bij de geboorte van zijn eigen kindje aanwezig kan zijn. Uit de grond van onzer harten hopen we op en wensen we hem een voorspoedig herstel.
Onze MC voor deze eerste Blues Maastricht is Stephan Hermsen (frontman The Electrophonics), hij zal ons voorzien van kleine weetjes en van een enthousiaste aankondiging van de bands die de eerste Blues Maastricht op de kaart zullen gaan zetten.
Zo vertelt hij ons bijvoorbeeld dat een gedeelte van de ticketprijs naar de stichting De Knoevel gaat. Stichting De Knoevel verzorgt verwendagen voor gezinnen met langdurig zieke kinderen uit Zuid-Limburg onder het motto ‘één dag alle zorgen in de ijskast’. Wat een geweldig gebaar van deze organisatoren!
De band die dit eerste Mestreechsje fiesje af mag trappen zijn The Juke Joints. Nog niet eerder in hun historie van 35 jaar samenspelen waren The Juke Joints in Maastricht voor een optreden, des te leuker dat dit debuut dan op het eerste Blues Maastricht wordt verwezenlijkt.
Voor wie ze nu na al die jaren nog niet kent, The Juke Joints zijn Peter Kempe op drumms/mandoline en vocals, Derk Korpershoek bass en vocals, Sonny Boy van den Broek vocals/blues-harp en accordeon en deze line-up wordt alweer decennia gesloten door Michel Staat op gitaar.
De Zeeuwen openen met ‘Born In Chicago’ en door de opzwepende klanken van deze song zoeken ook de laatsten nog buiten verkerende bezoekers van Blues Maastricht om kwart voor zeven aansluiting bij de andere toeschouwers. Cajun-time met Sonny Boy op de accordeon is de smaakmaker van ‘Give It Up’, een lekker dansbaar eigen werk.
Dat bassist Derk niet alleen de back-bone van de band is bewijst hij als hij ook passievol de vocalen aankan in ‘This Is It’. De fabuleuze harp-solo van Sonny Boy in Bullfrog Blues (R. Gallagher) geeft menigeen de rillingen over de rug, er wordt genoten hier in deze rustieke zaal in Maastricht.
We horen een nummer van het nieuwe album dat The Juke Joints opnamen in de studio en onder auspiciën van Marcel Scherpenzeel. Wat een waaaanzinnige distortion op de slide van Boogie Mike Staat, het is up-tempo en gelardeerd met blues-harp maar de lage solo op de gitaar maakt het nummer helemaal af! De tijd is omgevlogen en we zitten in een strak schema maar toch wordt het scanderen om een toegift beloond met de ‘The Juke Joints uitvoering’ van de Rolling Stones hit ‘You Can’t Always Get What You Want’.
De Maastrichtenaren en de tijdelijke import zingen luidkeels mee. The Juke Joints deden weer waar zij bekend om staan, wéér gaven zij een professionele show weg, wéér zwengelden zij een heel fijn feestje aan. Hopelijk blijven de mannen na hun merchandise aan de man te hebben gebracht nog een beetje hangen, want er staat nog véél meer moois op het programma.
Het eerste moois van het programma, The Juke Joints, worden opgevolgd door de man die momenteel een van de ‘hottest’ en wellicht dé beste blues-harpist van de UK is. We hebben het hier natuurlijk over Giles Robson.
Zagen wij net als vele blues-chasers de Brit voor het eerst op het Utrechtse Roots In The Park in 2015, het lijkt of zijn mix van alternative-rock, garage-blues en rock ‘n roll de laatste jaren meer is verschoven naar de pure blues. Deze keer zien we een andere band Giles begeleiden, de meest bekende is bassist Fergie Fulton die ooit bij Hokie Joint speelde.
We zien ook een andere bekende heer in de band, het is drummer Alessandro Cinelli die we Giles al eerder dit jaar zagen begeleiden op het Kwadendamme Blues Festival. Deze keer geen Tom Julian-Jones op gitaar maar de broer van de drummer Marco Cinelli mag in Maastricht zijn virtuositieit op de zes snaren ten toon spreiden. Giles’ eerste nummer wordt aan de zieke “Joe Coopman” opgedragen, een mooi gebaar dat de muzikant siert.
Ik mag in het notitieboekje opschrijven dat Giles Robson ondanks de warmte van deze mooie laatste zaterdag van september er ‘volle bak’ ingaat! ‘Start A War’ is de opvolger en deze is wat rustiger maar ik kan vaststellen dat ook hier in “Mestreech” Robson weer een uitmuntende vertolking van deze slow-blues neerzet. Het Nederlandse publiek heeft Robson al langer in de harten gesloten en dus is zijn ‘Sara Lee’ inmiddels een meezinger geworden bij optredens in ons land. Deze innemende Robson is een echte Britse gentleman en de man uit Jersey gunt gitarist Marco Cinnelli zijn moment als hij de rand van het podium opzoekt om zijn passie op de Airline gitaar te delen met het inmmidels verhitte publiek.
Robson is van alle markten thuis, zojuist heeft hij met niemand minder dan Joe Louis Walker en Bruce Katz een mini-tour in Nederland afgesloten. Een akoestische tour wel te verstaan, helaas was ik zelf niet in de gelegenheid hierbij aanwezig te zijn maar TBA?-er Paul Scholman maakte er een mooie reportage van (klik hier voor het verslag).
For Those Who Need The Blues – het album wat werd uitgebracht bij V2 Records – heeft inmiddels een opvolger Up Close With The Blues en ik voorspel de aimabele Brit na deze gedreven show een uitverkoop van het schijfje hier op Blues Maastricht. Giles Robson’s set was ‘up close and personal’, chapeau!
Dan de band waar velen een fors aantal kilometers voor hebben getrotseerd, The Imperial Crowns, luiden het tweede deel van dit nu al succesvolle festival in.
Voor wie nog steeds geen idee heeft wie The Imperial Crowns zijn stel ik ze nog even voor. De kern van de band zijn het ‘bad boy trio’ wat gevormd wordt door longtime friends Billy Sullivan op drumms, JJ Holiday op (slide) gitaar en frontman/zanger/blues-harpist Jimmie Wood.
Deze keer worden de mannen vergezeld door James Robertson Carter op bass en de dochter van Jimmie – zangeres Rachel C. Wood – is er slechts een gedeelte van de tour bij. De mannen vieren dit jaar hun 25 jarig jubileum en dat doen zij met een nieuw schijfje onder de naam 25 Live (25 years, 25 songs). Een album met de beste songs zoals The River, Soul Deep Freak, I Gotta Right, Love Blues, Blues Look Watcha Done en natuurlijk Altar of Love en Ramblin’ Woman Blues.
Het album werd opgenomen tijdens optredens door de jaren heen zoals Paradiso, Bourbon Street in Bordeaux, House of Blues en Whiskey a Go Go in Hollywood, Blue Cafe in Long Beach en Moulin Blues in Ospel. The Imperial Crowns zijn mijn inziens een van de meest energieke en té gekke bands van deze planeet; een band die samenwerkte met o.a. Bob Dylan, Bruce Springsteen, Johnny Depp en Keith Richards. Hun mix van dirty blues-roots, soulvolle soul en vette rock ‘n roll zal ook hier in D’n Hiemel weer vele nieuwe discipelen aan de de kerk van de IC’s toevoegen.
De 64 jarige Wood ziet er wéér fitter uit dan de laatste keer dat we de man in Nederland konden bewonderen. Als set-opener is gekozen voor ‘Preachin’ The Blues’ en deze song wordt aan de zieke Jo Koopman opgedragen. Vuig en smerig is het motto van ‘Little Death’, al bij het tweede nummer zijn de meeste toeschouwers vlak aan het podium te vinden, de hitte in de zaal trotserend willen zij niets missen van de energie die deze zestigers de zaal in katapulteren.
Ook mijn Milanese blues-vrienden die speciaal voor de combinatie The Imperial Crowns en Ian Siegal naar Maastricht afreisden zijn flink naar voren geschoven. Inmiddels heeft de dame uit dat gezelschap haar Imperial Crowns-jack zorgvuldig opgevouwen en verstopt achter mijn stoeltje. ‘I Gotta Right’ is voor mij het teken om de gewrichtspijnen te trotseren en de stoel te laten voor wat het is……..het passievolle optreden is ‘healing’ want al snel dans ik uitzinnig mee op de smerige blues-harp klanken van Jimmie Wood.
De slide-partijen van JJ Holiday zijn ook in Maastricht een magneet voor de vele manlijke gitaarliefhebbers, hoe doet hij dat….ze willen alles ‘up close’ meemaken. Ondertussen werken de horeca-medewerkers van D’n Hiemel als paarden, de glazen worden steeds weer weggehaald zonder de toeschouwers lastig te vallen en de man die de kratten Jupiler vanonder het podium haalt verdient een medaille van brouwerij en ook hij is geen enkele toeschouwer tot last. ‘The Calling’ van het gelijknamige album uit 2016 is ook in Maastricht weer een prachtige samenwerking tussen vader en dochter Wood.
‘Love Blues’ blijkt hét nummer te zijn waarmee Rachel Wood haar visitekaartje van zangeres afgeeft, het nummer wat vader Jimmie ooit opnam voor het 2004 album Hymn Book is haar op ‘t lijf geschreven! “Why do people in the Netherlands make Jimmie sweat?” vraagt een behoorlijk transpirerende frontman zijn publiek, toch zal hij nog meer van zijn onaflatende enthousiasme met het publiek delen zoals in ‘Miz Aphrodite’ en ‘Liberate’.
Er wordt gesprongen op het podium, de bassist James R. Carter is een man met ballen en drummer Billy ‘Champagne’ Sullivan zie ik drummen met 4 drummsticks in ‘Papa Lawd’. Deze vuige, vette rock ‘n roll blues band kan natuurlijk niet de mooie D’n Hiemel verlaten zonder een toegift te geven maar wil frontman Jimmie Wood niet teveel tijd van “dear friend Ian Siegal” afsnoepen want hij zegt ons “you all listen what he has to say”.
De ‘in your face’ stijl van The Imperial Crowns is niet ieders ‘cup of tea’ maar wel het onze, wij zijn de organisatoren van Blues Maastricht dankbaar voor de programmering van deze band uit “Los Angeles -California!”
Zo sta je buiten ongeduldig te wachten tot de avond gaat beginnen en zo sta je te wachten op alweer het laatste optreden van de avond. Ambassadeur van Blues Maastricht Ian Siegal en zijn band zullen dit eerste Blues Maastricht afsluiten.
Brit Ian Siegal stond gisteren nog op een festival in Carlisle UK en vloog vanmorgen vroeg terug naar zijn tegenwoordige habitat Nederland. Ondanks het drukke speelschuld van de Brit oogt Siegel fris en heeft er zin. We zien vanavond ook een gast op het podium, Mischa Den Haring, die de toeschouwers en lezers wellicht kennen van T-99. De band bestaat uit bassist Danny van ‘t Hoff, gitarist Dusty Ciggaar en drummer Darryl Ciggaar die allen ook een rol als backing-vocalist vervullen. Nadat ook Ian Siegal de zieke Jo Koopman memoreert wordt de set wordt geopend met ‘Won’t Be Your Shotgun Rider’ van het jongste album All The Rage wat in maart van dit jaar uitkwam op Nugene Records.
Tijdens dit nummer wordt de solo door Mischa Den Haring gespeeld, de rollen van de gitaristen zullen worden verdeeld vanavond. Meteen krijgen de heren Ciggaar en Den Haring al een compliment van frontman Ian Siegal met de woorden “sounding like the f*$#ng Supremes”. Ja, dit klinkt goed mannen.
‘I Am The Train’ is de naadloze opvolger van de krachtige opener; zoals zo vaak neemt Ian Siegal een uitstapje tijdens dit nummer naar ‘Revelator’ en ‘Backdoor Man’. Toch zien we tijdens deze nummers de gitaarsolo’s komen van Den Haring en niet voor rekening van de frontman. ‘Eagle-Vulture’ is de meest controversiële song van het nieuwste album, het is een protest tegen de man die tegenwoordig in het Oval Office huist. Een impactvolle song die tijdens deze live uitvoering nóg meer waarde krijgt door de muzikale inbreng van Mischa Den Haring.
Dat Siegal van Den Haring houdt weten velen fans al langer maar hier op het eerste Blues Maastricht zet hij zijn woorden om in een daad, hij gunt Den Haring de spotlight en zijn eigen song. ‘Shake It’, een nummer van het 2005 album Cherry Stone Park, is voor mij reden om even van plaats te wisselen met de fotograaf van dienst. Hij wil even zitten en ik móet gewoon even dansen op de klanken van deze T-99-er Den Haring waarbij overigens de niet te versmaden gitaarsolo van de hand van Dusty Ciggaar is.
“A medley of my hits” is Ian’s introductie naar ‘Hard Pressed’, een nummer wat na de eerste shows in 2009, nog steeds veel door deze bijzondere muzikant wordt gespeeld. Het nummer kent inmiddels een signature wending naar Prince’s ‘Time’ en ‘Get Off’.
Nog zo’n Siegal-signature is ‘She’s Got The Devil’ dat alweer zo’n dertien jaar oud is maar nog steeds mag Siegal nergens het podium af voordat hij dit nummer ten gehore heeft gebracht. Ook in Maastricht hangen zijn fans weer aan zijn lippen als hij dit nummer zingt, nog steeds met dezelfde mimiek als vroeger al heeft het opsteken van het bijpassende sigaretje in dit nummer moeten wijken voor de nieuwe ‘niet roken’ verorderingen.
De opvolger van de prachtige ballad ‘Falling Down’ heet tegenwoordig ‘Sweet Souvenir’ – ook van het nieuwste album – is ook in Maastricht het nummer wat de laatste bezoekers die nog niet door deze Brit vanavond omver geblazen waren over de streep trekt.
Het afsluitende nummer komt van Siegal’s idool Howlin’ Wolf ‘s ‘How Many More Years’. Staat het symbool voor het artiestenleven dat “dogs him around”? Steeds vaker horen we Siegal over terugtrekken uit de muziek spreken, vanavond heeft hij ons met zijn zeer eminente show in ieder geval het gevoel gegeven dat hij zeker nog eens vijfentwintig jaar mee kan.
Na slechts een beetje aandringen van onze enthousiaste, energieke, hartstochtelijke MC Stephan Hermsen krijgen we een waar cadeautje. Op speciaal verzoek van Ray van Hoorn zingt Siegal een bewogen vertolking van ‘Jersey Girl’ waar de schrijver/componist van het origineel Tom Waits verdomde trots op zou zijn! Die vertolking wil ik de lezers van TBA? niet onthouden, met dank aan Fotograafie Media/Ray van Hoorn voor het gebruik.
Zo kwam er een bijzonder einde aan een bijzondere eerste editie van Blues Maastricht. TBA? dankt Jo Koopman, Ray van Hoorn en Giel Coenen voor het initiatief en de gastvrijheid. Meer Blues Maastricht in D’n Hiemel vindt doorgang op 8 december a.s. met o.a. Hook Herrera, Archie Lee Hooker, CC Jerome en The Dynamite Blues Band. Klik hier voor meer info. Ook de plannen voor Blues Maastricht Outdoor zijn in een vergevorderd stadium. Plaats: De Griend (Stadspark) Maastricht, datum: 31 Mei 2019!
