Giles Robson, Joe Louis Walker en Bruce Katz traden 14 September jl. in De Flux – Zaandam op met hun Journeys To The Heart Of The Blues Tour. Verslag en foto’s Paul Scholman.
Piano, gitaar en bluesharp vullen zaal De Flux in Zaandam. Het is heel lang geleden dat ik er was en ik wist niet eens meer dat ik er geweest was totdat Dirk de Hen, een van de vrijwilligers, mij er op attendeerde dat voorheen ‘De Kade’ op de gevel van het gebouw prijkte. Grote namen hebben er gestaan, zoals Walter Trout. Als je voor een colaatje € 1,60 aftikt, snap je meteen dat je bij De Flux niet leegloopt op de drankrekening en dat mag ook wel eens gezegd worden. Over tot de orde van de dag.
Wat gebeurt er als je Joe Louis Walker, Bruce Katz, en Giles Robson bij elkaar zet? Die vraag kwam voorbij in de loop van deze week; dan gebeuren er hele mooie dingen. Bluesdingen. Dingen waarvan je weet dat het kan, maar die zo weinig gespeeld worden de laatste tijd, eerst maar een korte introductie.
Bruce Katz begon op 5-jarige leeftijd op de klassieke piano. Rond Baltimore (VS) speelde hij in diverse bandjes waar hij ook bas speelde, maar hij maakte al snel de keuze om piano en Hammondorgel te gaan spelen waarbij jazz en blues zijn voorkeur genoten. Na zijn studie muziek aan het Berklee College of Music stortte hij zich in de jazz-scène rond Boston, maar hij kreeg al snel de kans om basgitaar te spelen bij Big Mama Thornton.
Zijn passie voor de blues was er al, maar maakte deze definitief en hem voor altijd verbonden met zijn liefde voor de blues, een van de belangrijkste genres sinds die tijd. Zijn naam was gevestigd en hij werd veel uitgenodigd voor tournees door heel Europa en de VS, clubs, festivals en televisie. De lijst met namen is te lang maar één werd er al genoemd en bepalend voor zijn verhaal: Big Mama Thornton.
Joe Louis Walker, ik durf bijna niet op te schrijven dat hij geen nadere introductie meer behoeft, daar hij met regelmaat in Nederland speelt. Mijn laatste keer was op het Ramblin’ Roots festival in Utrecht waar hij met Fat-Harry het podium deelde. Of was het andersom? Whatever!
De recordinglijst van Walker is immens. 25 cd’s en twee dvd’s met heerlijke blues, want daar hebben we het natuurlijk over. Een fantastische zanger en een even zo goede gitarist die ook veel gevraagd wordt om cd’s van anderen op te leuken, maar Walker is altijd van zijn eigen kracht uitgegaan.
Dan Giles Robson; Giles is een ‘rising star’ die steeds beter de geheimen van de blues-harp onder de knie krijgt. Zelf kwam ik voor het eerst met hem in aanraking toen ik een review voor The Dirty Aces schreef. Dat is een verhaal apart, wat ik u moet onthouden, helaas. Ik zag de Giles Robson Band voor het eerst live optreden tijdens de eerste editie van Roots in The Park te Utrecht. Utrecht, waar zijn band een uitstekende indruk achter liet.
Je merkt aan alles dat deze man nog steeds groeiende is in zijn ontwikkeling als blues-harpspeler. Zijn techniek verbetert nog altijd en zijn podiumpresentatie is uitstekend. Hij is altijd in het pak en vertelt op respectvolle wijze de nodige zaken uit de bluesgeschiedenis aan het hooggeëerd publiek. Zeer recent bracht hij samen met Chris Corcoran al een uitstekende cd uit: ‘Rollercoaster!’ Voer voor puristen en blues-harpliefhebbers.
Joe Louis Walker neemt plaats op een simpel plastic klapstoeltje onder een met ledverlichting behangen plafond. Gelukkig hangt er ook ‘echte’ verlichting dat aangaat zodra Walker zijn eerste basale noten de nieuwsgierigen toewerpt. Ik waan mij bijna op een veranda met zoemende muskieten, muggen en ander prikkend gespuis. Joe zit er lekker ontspannen bij alsof hij op vakantie is, intussen lekker spelend op zijn akoestische gitaar. Giles Robson vult hem perfect aan en je merkt dat het rasmuzikanten zijn. Er wordt niets aan het toeval overgelaten, want Giles houdt Joe goed in de gaten.
Ineens valt Bruce Katz bij op zijn piano en je merkt meteen wat voor een topper de man is. Het gemak waar hij mee speelt is groots. Rustig om zich heen kijkend, zijn klavieren bedienend, diverse ritmes door elkaar heen spelend. Ik blijf het een kunst op zich vinden.
Het trio heeft een album opgenomen, Journeys To The Heart Of The Blues, dat in Amerika bij Alligator Records en in Europa bij Munich Records uitkomt. Het bevat een zorgvuldig gekozen verzameling van elf gestripte, onvervalst zeldzame en klassieke bluesnummers en één nieuw geschreven instrumental, allemaal uitgevoerd door absolute meesters van hun genre. Tevens wordt het album gelijktijdig uitgebracht in Noord-Amerika, Australië, Nieuw-Zeeland en Japan door Chicago’s legendarische Alligator Records, waarvan de roemrijke 47-jarige geschiedenis het label heeft erkend als ‘s werelds beste blues-platenlabel. De officiële releasedatum, zal medio oktober zijn. In Europa zal het album op het Munich Records label uitgebracht worden.
Het album kent zijn oorsprong in december 2016 toen Joe Louis Walker voor het eerst kennismaakte met Giles Robson op het Amstelveen City Blues festival in de P60. Robson stelde voor om een akoestisch bluesalbum op te nemen met Walker. Walker was het er snel mee eens en stelde voor om de beroemde pianist Bruce Katz aan het geheel toe te voegen.
Het resultaat is ‘Journeys To The Heart Of The Blues’, geproduceerd door Walker, Katz en Robson en opgenomen in de NRS Studio in Woodstock – New York, tijdens een ijskoude periode in januari 2018. Het grijpt de drie blues giganten die obscure en klassieke liedjes op hun eigen manier interpreteren. Het trio graaft diep en speelt met rauwe energie in op liedjes van blues-meesters, waaronder Sonny Boy Williamson, Jazz Gillum, Blind Willie McTell, Smiley Lewis, Papa Lightfoot en Big Maceo. De nummers zijn misschien oud, maar deze opnames zijn fris en levendig.
Walkers zang en gitaar hebben nog nooit zo soulful geklonken. Katz’s virtuoze pianospel voegt textuur en diepte toe, terwijl Robson’s harmonica de muziek tot nog grotere hoogten tilt. Robson zegt: “Journeys To The Heart Of The Blues viert de dynamiek, grooves, teksten en het gevoel van pure, traditionele blues. Het is blues die intiem, met een laag volume wordt gespeeld en wordt gecreëerd tot een prachtige ruimte wanneer de drums en bas uit de vergelijking worden gehaald.”
We kunnen stellen dat we een werkelijk voortreffelijk gezelschap bezig zien als je van ‘luisterblues’ houdt. Dit optreden is pakkend van het begin tot het eind. De nummers uit de oude doos worden uitstekend gebracht met de techniek van nu. Giles Robson voert vaak het woord, maar Walker heeft ook wat te vertellen en loodsen ons door het oeuvre van de setlist. Sonny Boy Williamsons ‘Bye Bye Babe’ wordt gebracht met een heerlijke vibe. Joe & Giles beiden op de harmonica. Joe met zijn uitstekende stem zingend over het afscheid van zijn lief.
Piano harp ondersteunend, harp gitaar ondersteunend, gitaar piano ondersteunend, inderdaad, alle mogelijkheden zijn uitgebuit. Piano solo, Boogie, Chicago, West Coast welke genre uit the blues wordt niet gespeeld? Nog een harpsolo… Zó jammer dat de Flux niet afgeladen vol was. Ik schat 60 bezoekers.
Giles zingt met venijn, zijn bite, waar Joe Louis Walker zijn zachtaardige kant laat zien en horen. Mooie tegenpolen en wat een fantastische bluesstemmen hebben beiden. Walker zittend op een eenvoudige klapstoel, ‘tokkelend’ op zijn akoestische gitaar.
Bruce Katz, ik heb weinig gasten zo makkelijk zien en horen spelen. Hij speelt niet àlle nummers mee, maar àls hij speelt geeft dat een extra dimensie.
Een mooi initiatief van Giles Robson en ze besluiten deze avond met ‘I’m A Real Gone Lover’ dit eenmalige optreden in Nederland. Voor wie dit gemist heeft, de cd komt er aan.
