De 3e editie van het New Blues Festival vond op 08 September jl. plaats in de Purple zaal én het Grand Café van De Bonte Wever in Assen. Een sfeerverslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te kunnen bekijken.
Na een voorspoedige rit richting Assen besluiten we voor aankomst bij ons logement onderweg alvast een vroeg dinertje in te lasten, dat is alvast een goede bodem voor de avond, dit jaar voor de derde maal in het all-inclusive hotel De Bonte Wever georganiseerd, aan te kunnen. Het New Blues Festival is een samenwerking van de events afdeling van dit immense hotel samen met de organisatie van de Asser Bluesdagen. Een samenwerking die na slechts drie festivals als zeer succesvol de boeken ingaat.
Klokslag zeven uur staat er al een handjevol bezoekers voor de eind vorig jaar opgeleverde zaal in het nieuwe gedeelte van het complex. De zaal heet Purple en is ook voor niet hotelgasten vrij te bezoeken via een nieuwe ingang aan de andere zijde van het complex. Na het aanmelden kunnen we de zaal in en vinden nu nog even een zitplaatsje op de 3 lage zitjes die staan opgesteld. In de zaal zien we ook sta-tafels en een 3-tal hoge bartafels met barstoelen er omheen, verder een eet-counter en een lange bar. Er staan op het hoofdpodium in Purple drie acts op het programma, in het aangrenzende Grand Café zullen er twee acts te zien en te beluisteren zijn.
Na het welkomstwoord door Erwin ‘Zed Zeedy’ Zijlstra worden de openers geïntroduceerd en is het tijd om de avond met vette blues-rock aan te vangen. Sean Webster en z’n band zijn een kollektief uit Nederland en Groot-Brittannie.
Webster woont na wat omzwervingen in Australië alweer een dikke vijf jaar in ons kikkerlandje maar wel in een van de mooiste gebieden….Giethoorn of all places! Webster wordt bijgestaan door toetsenist Hilbrand Bos, bassist Floris Poessé en drummer Thomas Mestriner.
De opener zet de toon, het is het krachtige met gitaarsolo’s gelardeerde ‘The Mayor’. Er staat veel volk voor zijn podium want inmiddels kan deze Brit op een steeds groeiende fan-base bouwen. Al bij het tweede nummer, ‘Give Me The Truth’ glanst de frontman van de transpiratie, een teken dat de Brit vol overgave voor het Assense publiek speelt.
Webster vertelt ons dat zijn eerste optreden, nu zo’n 19 jaar geleden, ook in hetzelfde Assen was. Wellicht doelt hij op het beroemde café van Tieme van Veen ‘De Witte Bal’ want daar kwamen heel wat beginnende talenten hun eerste stappen in de Nederlandse blues-scène zetten. ‘Hands Of Time’ is het nummer waar de vocalen beter afgestemd raken, het geluid lijkt ineens zuiverder. Jammer vind ik dat het contact met het publiek nog onderhevig is aan het bekijken van de gitaarhals….Sean Webster wil graag dat het publiek wat naderbij komt, schoorvoetend wordt hieraan gehoor gegeven maar dit zal al naar gelang het uur vordert zeker veranderen! Ook in Assen zou de ‘niet lullen lollie’ op zijn plaats zijn want het geroezemoes door de reguliere hotelgast die voor een een gereduceerde prijs een ticket kan kopen is buiten proportie tijdens het prachtige ‘Slow Dancing’. Dan hoor ik een nummer waar ik mijn gedenkbeeldige petje voor afneem; Webster brengt een rockende versie van B.B. King’s ‘The Thrill Is Gone’ ten gehore. Hier geen platgetreden paden, geen imitatie maar Webster brengt een verfrissende ‘hard-core’ uitvoering van het nummer. Chapeau!
De lichte klanken van het volgende nummer ‘Heart Still Bleeds’ zijn slechts om ons op het verkeerde been te zetten want wat volgt is een regelrechte rocker! Speciaal voor zijn booking-agent heeft Webster ook deze keer weer het met mooie wisselingen doorspekte slow blues nummer ‘Till Summer Comes’ op de set-list staan. Tijdens Webster’s waanzinnig goede, gepassioneerde tot rock-ballad getransformeerde ‘I’d Rather Go Blind’ ben ik getuige van wat opschudding omdat een spreker de vertolking als muzikaal behang beschouwt.
De set loopt tegen het einde maar niet voordat ik van een heerlijke solo van bassist Floris Poessé – die er vandaag overigens voor het eerst bij is – mag genieten tijdens ‘Highwayman’. Terecht vraagt het publiek Sean Webster na deze zeer uitgebalanceerde set om een toegift; deze komt in de vorm van ‘You Got To Know’. Sean Webster heeft bewezen dat hij en zijn band een zaal zoals deze met gemak aankan.
We gaan verkassen, want in het Grand Café staan de Living Room Heroes op de programmering. We schuifelen met een dikke 200 man door een smal gangetje waar we, nadat we eindelijk de zaal hebben bereikt, zien dat de band helaas al op het podium staat en waarschijnlijk al aan het derde nummer is begonnen.
De Living Room Heroes zijn een band uit Nijmegen, de band wordt gevormd door frontman/gitarist/zanger Henri Zoetbrood, de linkshandige bassist is Matthieu Cleijne, vaste drummer Björn van den Boom wordt vandaag vervangen door Fabian Kraal. De man die voor de meeste solo’s en slide-partijen tekent heet Marc van Hout.
De band brengt zoals ze zelf zeggen vanavond veel werk van hun nieuwe, tweede album ‘Welcome To The Circus’. Ik hoor een fijne ‘Sun Don’t Shine As Bright’ maar dat vind ik wat te negatief, ik vind dat het zonnetje in het Grand Café wél lekker lumineus schijnt op deze band. Wat een heerlijke stem heeft deze zanger, niet alleen zuiver maar ook zijn articulatie is ok. ‘Things I Wanda Do’ heeft een hoog America gehalte mede door het aangename harmony-singing.
Ook funk blijkt in het repertoire van deze Living Room Heroes te zitten, het a capella begin is een heerlijke aanvang van ‘Get Up & Live’. Gitarist Marc van Hout eigent zich in vele songs de spotlight toe door zijn kwalitatieve hoogstaande slide-partijen. Hoewel deze man een hoge hoed draagt, komt de bassist met het spreekwoordelijke konijntje…..hij weet op zijn bass het geluid van een ronkende Harley Davidson te realiseren.
Een geluid die de dames moet uitnodigen een dansje te wagen aldus frontman Henri Zoetbrood. Daar voelen helaas niet velen zich toe geroepen in de snikhete zaal van dit complex. De Living Room Heroes is zeker een band met potentie maar helaas moeten wij hen verlaten om een plaatsje in Purple zeker te stellen voor het optreden van de volgende act.
Thorjørn Risager & Black Tornado staan nog te sounchecken als we arriveren; natuurlijk is onze plaats inmiddels bezet dus ik besluit een decoratieve pallet samen met een blues-brother te bezetten.
Er staat een hele stevige band op het podium. Deen Risager ziet zich omgeven door maar liefst zes bandleden waarvan twee leden, Peter Kehl (trompet) en Hans Nybo (saxofoon), de hornsectie vormen. De toetsenist heet Emil Balsgaard, drummer is nog steeds Martin Seidelin, de bassist is Søren Bøjgaard en lead-gitarist is Peter Skjerning.
Wij van TBA? hebben al meerdere malen het genoegen gehad deze topband op een van de mooie festivals dat ons landje rijk is te bewonderen. Ook hier in Assen staat de band weer als een huis!
Risager heeft die heel bijzondere donkere stem waar de band op steunt. De toeschouwers smullen van een old skool blues nummer en de solo die gitarist Skjerning ten tonele brengt, maar ook de horn-sectie krijgt keer op keer de handen op elkaar. Saxofonist Hans Nybo schijnt een goede danser te zijn en dat was de reden dat ook Risager vroeg een nummer te brengen met een dansje.
Het blues-publiek doet gedwee de ‘klapjes-dans’ mee maar erg uitbundig wordt het nergens. Zelf geniet ik van de swampy sound van dit nummer met een hoog R.L. gehalte. Thorbjørn Risager & Black Tornado zijn duidelijk door het vele touren goed op elkaar ingespeelde muzikanten en ik stel vast dat de band alwéér is gegroeid. We horen een superbe slow-blues waarin Risager zelf op de Tokai-gitaar schittert. Nergens is enige vermoeidheid te bespeuren ook al kwamen ze eerder vandaag terug van een tour door Frankrijk. Ook al is het lekker vol in de Purple zaal, ik kan me niet bedwingen ik móet dansen op het NOLA-ritme wat de band de zaal in laat vloeien.
‘Baby Please Don’t Go’ gaat er vol in en ook de niet-blues adepten kunnen deze vertolking van een bekendere blues-standard door Risager goed waarderen. Lead-gitarist Peter Skjerning brengt wat meer de Rock ‘n Roll onder de aandacht, ik dans samen met een onbekende op de sound van dit professionele gezelschap muzikanten. Thorjørn Risager & Black Tornado altijd weer een feestje!
We blijven deze keer niet tot het einde van de set want we willen op tijd zijn voor de volgende act die zich in het Grand Café zal voltrekken. De organisatoren van dit derde New Blues Festival van Assen hebben natuurlijk de keus aan muzikanten uit eerste hand, Grolloo is dichtbij en dus staan hier in Assen niet één, niet twee maar drie muzikanten van de line-up die in de van locale en nationale bekendheid Johan Derksen’s Keeps The Blues Alive optreden.
In het Grand Café staat namelijk Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm met zijn makkers op het podium onder de naam ’44 Blues Riot feat. Big Pete & Roelof Meijeringh. Zijn bandleden van weleer Lut Luttik op bass, Joost Tazelaar op drumms vormen de ’44 Blues Riot aangevuld met locale bekendheid/gitarist Roelof Meijeringh. Nadat eerst Erwin ‘Zed Zeedy’ Zijlstra verklapt dat Pieter van der Pluijm deze dag verjaart volgt er een uit volle borst meegezongen ‘Happy Birthday’ voor de man uit Hoek van Holland.
Laatstgenoemde zagen deze reporters van TBA? al eerder schitteren tijdens de ‘Tribute To Tieme’ in de Nieuwe Kolk van Assen waar hij “met Friends” de avond openden als double bill band met The Imperial Crowns.
Roelof Meijeringh was jarenlang de de jam-session host in het café van Tieme van Veen’s Café de Witte Bal ook speelde deze Meijeringh in de Boyd Small Band. De bandleden hebben afzonderlijk een flink pak aan ervaring en dus zijn de bezoekers van het Grand Café in voor een onvergetelijke ervaring. Big Pete en Meijeringh tonen zich van meet af aan – ‘Black Cat Bone’ – een puike blues-tandem.
Hoe vét is de sound van Meijeringh op zijn Fender Strato, Big Pete op de vocals én zijn superieure blues-harp? Ja, dit is beleving, dit is rauw en ongecultiveerde blues uit het hart. Een blues-harpist kan natuurlijk niet om harmonica man Billy Boy Arnold heen en dus staat ook in Assen een passievolle vertolking van ‘Wish You Would’ op het repertoire.
Om even mijn adem te herpakken, ik heb nog geen moment stil gestaan, hoor ik een briljante Meijeringh een riante solo weggeven in de opvolgende slow blues. ‘Red Headed Woman’ wordt zo krachtig gebracht dat Roelof helaas zijn gitaarversterker opblaast, redder in nood is frontman/zanger/blues-harpist die a capella en onversterkt verder musiceert onder het geroezemoes wat er in het Grand Café opgaat. Als er inmiddels een amp vanuit de Purple zaal is binnengebracht en aangesloten gaat de Assenaar vol erin. De trouwe fan en/of blues-adepten weten natuurlijk dat Lester Butler zelden tot nooit in een set van Big Pete ontbreekt maar zéker niet na de succesvolle tour die Pieter van der Pluijm vorig jaar maakte met The Red Devils wat de begeleidingsband van de veel te jong overleden Butler was.
De set wordt voortgezet met ‘Devil Woman’, bij nalezing van de notities zie ik enkele krachttermen genoteerd om de uitvoering te typeren. ‘She Fooled Me’, ‘Time To Cry’ horen we ook nog maar ‘The Hook’ is het laatste nummer wat we kunnen beleven van deze heerlijke formatie ’44 Blues Riot feat. Big Pete & Roelof Meijeringh. Graag zou ik ook eens de Randstad van ons kleine landje laten kennismaken met de blues-tandem van der Pluijm en Meijeringh want zij waren samen met bassist Lut Luttik en drummer Joost Tazelaar een onvergetelijke ervaring op dit naar het einde lopende New Blues Festival 2018.
Erwin Java Band featuring Kat Riggins zijn degenen die deze succesvolle derde editie van het New Blues Festival Assen afsluiten. Erwin’s band wordt gevormd door Java zelf op gitaar, we zien Marcel Wolthof op drumms, Guus Strijbosch is de bassist van dienst en Bas Mulder sluit de rijen als toetsenist.
Na een instrumentale opener wordt de kleine 38-jarige uit Miami afkomstige Katriva Riggins door een van de beste gitaristen van Nederland, Erwin Java, geïntroduceerd. Het kan snel gaan in het leven want ik herinner me het nog als de dag van gisteren dat Kat Riggins zo’n drie en half jaar geleden in het Belgische muziekcafé Crossroad te Olen met Blues Revival optrad en zélfs daar de moeite nam haar biertapkunsten te tonen.
Sindsdien is Kat Riggins uitgegroeid tot een graag geziene gast op de diverse podia van Nederland en vertoeft zelfs voor langere tijd in Nederland omdat ze dit seizoen schittert in Johan Derksen’s Keep The Blues Alive. We zijn benieuwd hoe deze combinatie met Erwin Java werkt; een van de eerste nummers is ‘Damn Right I’ve Got The Blues’ zingt de kleine Riggins. Ze heeft de blues van het topje van haar hoofd tot aan haar schoentjes zingt ze, en ja daar heb ik vrede mee. Deze Afro-Amerikaanse weet hoe de blues te brengen, uitdagend bewegend richt zij de nummers tot de vele, vele mannen voor haar podium.
Blues is haar stiel en dat zet ze kracht bij met de vertolking van ‘Blues Is My Business’ van Etta James. Ja, Riggins’ blues is ‘good’, het is een bijzondere combinatie deze uitdagende, de fotograaf opzoekende zangeres met de introverte Erwin Java maar het werkt! Tijdens een wat rustiger nummer geniet ik van een exquise solo van Java maar tegelijkertijd erger ik me groen en geel aan het respectloze publiek wat ongeremd doorwauwelt. Nadat de band door Kat Riggins is voorgesteld is het tijd voor een zogenaamd ‘back porch song’ geinspireerd door het optreden van maatje Big Pete aldus het hittepetitje uit de US.
Keer op keer steelt Java de show ondanks dat Riggins over een bijzonder stemgeluid à la Turner meets LaVette beschikt. ‘I’m Gonna Put A Spell On You’ wordt lekker up-tempo gebracht maar is ook de voorloper naar (eindelijk) een zelfgeschreven nummer ‘Hear Me’. Het nummer handelt over een relatie waarvan allang de vlam is gedoofd maar de stap om uit elkaar te gaan nog niet is genomen. Het blijkt een autobiografisch nummer te zijn want de kleine mannenmagneet wordt zichtbaar emotioneel; haar afstand tot de microfoon is imposant te noemen.
“This was too heavy, how about some Jimi Hendrix” zegt Riggins om haar emoties de baas te worden en samen met Erwin Java en zijn band pakken ze uit met ‘Red House’. Het roer van de muziekstijl wordt rigoreus omgegooid als ook nog ‘This Little Light Of Mine’ wordt vertolkt. Hoe toepasselijk van Kat Riggins, ze is inderdaad mijn kleine lichtje van deze avond. Nóg een Cooke nummer is ‘A Change Is Gonna Come’ waarbij Erwin alweer een overgetelijke solo de Purple zaal in katapulteert. Met deze nieuwe samenwerking tussen Java en Riggins komt er een einde aan een memorabele avond in De Bonte Wever.
Tóch wil het publiek niet vertrekken zonder dat een toegift heeft plaatsgevonden. Kittige Kat roept maatje Big Pete erbij om een tot blues omgetoverde ‘R-E-S-P-E-C-T’ van de onlangs naar gene zijde overgegane Aretha Flanklin op zeer bekwame manier te vertolken. Wow, wat een set! Kittige Kat heeft bewezen een zangeres in ontwikkeling te zijn, haar enthousiasme én haar uitdagendheid maken haar tot mannenmagneet in de blues!
Uw reporter en fotograaf van The Blues Alone? zijn getuige geweest van een perféct georganiseerd en goed bezocht New Blues Festival in een goed geoutilleerde zaal, wij danken de vrijwilligers van de Asser Bluesdagen voor de organisatie en hun enthousiasme om dit festival op de kaart te zetten. De Bonte Wever-events bedanken we dat we dit mooie evenement mochten verslaan en hopen op een weerzien in 2019.
