De 1e editie J.J.’s Blues & Roots Festival vond plaats op 8 September 2018 in J.J.’s Music House – Zoetermeer. TBA? tekende voor u op. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Paul Scholman.
Het J.J. Music House bestaat inmiddels elf jaar en veel muziekliefhebbers hebben deze lokatie al lang ontdekt, Ik heb er zelf al menig avondje doorgebracht. Begin dit jaar was ik in de theatershow Keeping The Blues Alive in Zoetermeer en kwam in een gesprek met wat Zoetermeerse blues- liefhebbers en het verbaasde mij dat zij nog nooit van het J.J. Music House gehoord hadden. Rare jongens en meisjes, die bluesmensen.
Het Blues & Rootsfestival op het buitenterrein van het J.J. Music House had gelukkig over publieke belangstelling niets te klagen met naar verluid ruim vijfhonderd betalende bezoekers. Alles was prima geregeld, zowel een gevarieerde catering, supervriendelijke organisatie en vrijwilligers, vlotte drankvoorziening. Enige minpuntje voor sommigen, deze patatgeneratie kan niet zonder zijn frietje mayo.
De familie Van Jole had samen met Rob Koning ook voor een prima programmering gezorgd. Met een groot aantal blues festivals in Nederland kan je nauwelijks nog spreken van een uitzonderlijke programmering. Doorgewinterde bluesliefhebbers zullen de meeste bands op het programma al wel een paar keer tegengekomen zijn op de diverse podia, maar de kwaliteit lag hoog met alleen Sari Schorr nog iets minder bekend bij het grote publiek.
Om klokslag twee uur opende wethouder Margreet van Driel het festival, waarna Master of Ceremonies Frits Krieg de eerste band kon aankondgen: Sweet Bourbon.
Sweet Bourbon is een groep uit de regio Nijmegen, werd opgericht in 2014 en heeft de laatste jaren een prima reputatie in het circuit weten op te bouwen. De muziek bestaat uit op Amerikaanse leest geschoeide blues, rock en rootsmuziek.
De band bestaat uit de doorgewinterde muzikanten Chris Janssen (gitaar) en Willem van der Schoof (toetsen). Bassist is Roeland van Laer en voor de gelegenheid zat hun vorige drummer Martijn Cuijpers weer eens achter de potten en pannen. René van Onna is de frontman van de band en de Bourbonettes Suzan en Laura zorgen voor een prima vocal power boost en een stuk visuele meerwaarde voor de heren in het publiek. Men ging van start met een eigen werkje “2nd Wallstreet” om te eindigen met de Ray Charles klassieker “I Don’t Need No Doctor”.
Een prima begin. Alleen jammer het geluid vooraan veel te hard was. Halverwege het terrein, waar de soundmensen zaten was het dik in orde. Hoewel de mensen er wel door het publiek werden aangesproken bleef het de hele dag wat problematisch.
De Erwin Java Band featuring Kat Riggins had later op de dag nog een optreden in Assen in de agenda staan, dus maakten zij een wat vroege opwachting in Zoetermeer. Geen enkel probleem.
Ik had eerder dit jaar al geconstateerd dat de combinatie Java/Riggins prima was en ook nu bouwden ze er een fraai blues/rock/gospel/soul feestje van. Na een lekkere instrumentale opening kreeg Erwin de lachers op zijn hand door diep door de knieën te moeten gaan voor de microfoon om Kat Riggins aan te kondigen.
Vanaf het begin spatte de energie er vanaf. Met Marcel Wolthof op drums, Guus Strijbosch op bas en Bas Mulder op toetsen en de flamboyante frontvrouwe Kat Riggins zette men een weergaloze set neer, waarbij de zangeres zich tijdens het slotnummer “A Change Is Gonna Come” tussen het publiek begaf wat een vreemd beeld opleverde met het publiek met de rug naar de band op het podium.
Met My Brainbox featuring Jan Akkerman stond er vervolgens weer een grote naam op het podium. Ruben Hoeke en Bert Heerink waren deze keer niet van de partij.
Jan nam alleen de gitaarpartijen voor zijn rekening en als vervangend vocalist had hij niemand minder dan Phil Bee meegebracht en dit bleek een prima keuze. Phil Bee is gewoon Phil Bee en deed geen enkele poging om de uithalen van Kaz Lux te kopiëren en nam de zangpartijen op zijn eigen soulvolle wijze voor zijn rekening.
Verder bestaat de band uit Coen Molenaar (toetsen), David de Marez Oyens (bas) en Marijn van den Berg (drums), stuk voor stuk rasmuzikanten. Over dochter Laura Akkerman zijn de meningen nog wat verdeeld. Ze komt nog teveel over als een jonge popzangeres en mist de doorleefdheid voor een nummer als “I’d Rather Go Blind”.
Maar het is papa Jan’s feestje dus, laten we het nemen zoals het komt. Naast de vele Brainbox klassiekers werd ook “Hocus Pocus” niet vergeten en het speelplezier spat nog steeds van Jan Akkerman af.
Sugar Queen & the Straight Blues Band. Sugar Queen Michele Denise was jarig en werd uitgebreid toegezongen en in de bloemen gezet. Na dit even te hebben ondergaan om het vervolgens weer van zich af te laten glijden zette deze American Beauty een dynamische set neer meer veel eigen werk met af en toe voor de herkenbaarheid een klassieker als “Rock Me, Baby” of “Hey Bartender”.
De bezetting was licht gewijzigd. De band bestaat momenteel uit Jean Raven en Andy Aerts op gitaar, Thierry Stievenart op drums en new kid on the block Erwin Huigen op bas.
Helaas ook hier een veel te hard geluid bij het podium, maar wat verder naar achter was het echt genieten van de fraaie gitaarpartijen van twee gitaristen met ieder een eigen stijl maar elkaar fantastisch eenvullend. En natuurlijk de tweede flamboyante frontvrouwe van deze dag: Sugar Queen.
Dan The Juke Joints. Deze mannen gunnen je geen tijd om even in te zakken. Wat je ook van ze vindt, vanaf de eerste tot de laatste minuut weten ze de massa in beweging te krijgen.
Een lange reeks van rocking blues songs met het prachtige “Nataly” als rustpuntje. En natuurlijk ontbraken de mandoline nummers “Going To My Hometown” en “You Can’t Always Get What You Want” niet.
Peter Kempe (drums/zang), Sonnyboy v.d. Broek (harmonica/accordeon), Mike Staat (gitaar) en Derk Korpershoek vertonen nog geen spoortje van slijtage en gaan er elke keer voor de volle 100% tegenaan.
Afsluiter was de Amerikaanse zangeres Sari Beth Schorr met een Britse begeleidingsband met daarin mensen als Ash Wilson (gitaar) en de in de UK wonende Nederlandse toetsenist Bob Fridzema, Mat Beable op bas en achter het drumstel Roy Martin.
Blues? Nee. Roots? Nee. Gewoon een stevige rockshow van deze rockchick, die er, aan de reacties van het publiek te horen, veel fans bij kreeg deze avond. Rond half twaalf kwam er een eind aan het buitengedeelte van het festival en het publiek droop voor een deel langzaam af richting de uitgang.
Een klein clubje bleef nog roepen om een toegift en werden daarvoor uiteindelijk beloond en kregen nog een spetterende finale voorgeschoteld.
Voor degenenen voor wie het nog niet genoeg was: binnen in het J.J. Music House zorgden de Fossen/Struijk Band voor een perfecte afsluiter met toch nog wat onvervalste Chicago Blues.
Waren er tijden dat je bijna overal struikelde over deze heren, tegenwoordig zijn ze minder frequent te zien. The Dynafow met Jan Markus op bas en Eduard Nijenhuis is een onverwoestbare ritme tandem. Na middernacht mochten we nog een stukje van Jan’s verjaardag meevieren.
Over Robbert Fossen (zang/gitaar/harmonica) valt nauwelijks iets nieuws te vertellen. Nog steeds gezegend met een gouden stem. Tel daarbij het heerlijke gitaargeluid van Peter Struijk, die vooral op slide excelleerde. Zij zorgden op het binnenpodium voor een perfecte afsluiting.
Het binnenpodium, waar ook de hele dag in de pauze’s op het hoofdpodium leerlingen van de Guitarmate Muziekschool ons trakteerden op een groot scala aan pop- en bluesklassiekers.
Ook uitstekend te volgend vanuit een lekkere stoel in het tuingedeelte, dat helaas ‘s avonds onverlicht was. Niet allemaal even indrukwekkend, maar toch een prima intermezzo.
We hebben er weer een mooi en gezellig festival bij met tussen de bands door tijd om even gezellig bij te praten met de vele bekenden en de nodige nieuwtjes op te vangen van de loslopende muzikanten. De organisatie zal er wellicht anders over denken, maar van mij hoeft het niet echt veel groter te groeien.
Prima weergegeven Ton.