Op 5 September 2018 speelde Parker Millsap met band in de Binnenzaal van de Oosterpoort in Groningen. Support-act werd verzorgd door Mitch Rivers. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Mitch Rivers, sinds kort woonachtig in Haarlem, is herstellende van een griepje en raadt ons aan niet te dicht bij hem te komen in verband met rondvliegende bacillen. We stonden echter al voor het podium en besluiten het risico maar gewoon te nemen.
Het is een opvallende verschijning, die Mitch Rivers. Slank postuur, lange manen, snorretje en gehuld in jaren ’60 tenue. Een half uur kijk en luister ik ademloos naar de singer-songwriter met de honingzoete warme stem en zijn uitgebreide stemregister. Folky Americana; verhalen over een haat-liefde verhouding met de stad, het gemis van de ruimte, liefdesperikelen en meer alledaagse sores.
In het Paard van Troje in Den Haag zal Rivers op 26 oktober a.s. het album Restless Soul, Heartless City presenteren met daarop de single Easy Way out, dat regelmatig te horen is op Radio 2 (ik dacht al waar ken ik dit liedje toch van). Rivers krijgt van mij 4 G’s: goeie stem, goeie liedjes, goeie kop, goeie opening.
Parker Millsap is 25, geboren in Oklahoma en zijn ster is reizende in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Een kordate verschijning betreedt het podium, vastberaden en enthousiast. Met hem verschijnen bassist Michael Rose, drummer Paddy Ryan en violist/gitarist Daniel Foulks ten tonele. Wij zijn benieuwd of Parker Millsap doet denken aan een jonge Bruce Springsteen, zoals hij door de Oosterpoort wordt aangekondigd.
Met Hades Pleads afkomstig van het album The Very Last Day, wordt messcherp rockend en hijgend afgetrapt. Other Arrangements, het titelnummer van de laatste cd, toont een meer Americana kant van zijn muzikale persoonlijkheid om bij Fine Line weer terug te keren bij de rock & roll. She, is een regelrecht, luchtig, eerbetoon.
Zo zal dat vanavond blijven; we zwerven door een land van rock & roll, gospel, soul, garagerock en blues.
Millsap’s stem vindt zijn plek in zowel het ingetogene alsook in het stevigere werk. De viool van Daniel Foulks gaat mee met de groove van de ritmesectie of zorgt voor de melodische inkleuring. Een lust voor het oor en een boeiende persoonlijkheid.
Morning Blues, klein en traditioneel, oogst bijval van het publiek. Een reeks korte en bondige nummers passeert, Let A Little Light In en Gotta Get to You eindigen even abrupt als ze beginnen. De vaart zit er lekker in, van verslapping is geen sprake. Het gevoelige Heaven Sent, is dan weer van een hele andere orde en sfeer.
Jealous Sun doet denken aan een kinderliedje en wordt sfeer- en smaakvol uitgevoerd met slechts gitaar en viool in de begeleiding. En ook als de singer- songwriter helemaal alleen op het podium staat, met Come Back When You Can’t Stay, blijft er genoeg te genieten over.
Als de rest van de band zich weer bij Parker Millsap voegt gaat het gas er weer op met Pining. Tell me, is een goed opgebouwde, gevoelige blues met
tranentrekkende uithalen. Truck Stop Gospel getuigt van een kerkelijke achtergrond, waar Millsap ook graag de draak mee steekt.
Aan een toegift doet Parker Millsap niet. De poppenkast van het naar achteren lopen om dan onder luid applaus terug te keren, is niks voor hem. Some People is het laatste nummer van de setlist en tevens de toegift. Wie meer wil, kan een cd’tje of t’shirt tegen betaling meepakken in de hal en Millsap de hand schudden.
Naast een veelzijdig stemgeluid, heeft Millsap een heerlijk bluezy gitaargeluid en een prima timing. Hij verstaat de kunst van het rocken, maar ook van het weglaten. Millsap, een hardwerkende, no-nonsens, recht voor zijn raap artiest, waarvan je krijgt wat je ziet! Jonge Springsteen? Die vergelijking gaat ver, maar snappen we wel. De tijd zal het leren.
