Rendez-Vous With The Blues @ Yellowtime 2018

Een sfeerverslag van het 8e Yellowtime Blues te Geel – België op 1 september 2018. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele fotoalbum te bekijken.

Na vorig jaar te zijn verhinderd door een nare longontsteking van ‘yours truly’ zijn de reporters van The Blues Alone? dit jaar weer wél van de partij op Yellowtime in Geel – Belgie. Zoals ook in de vooraankonding te lezen was is dit festival, vergeleken met de meeste festivals, heel intiem.
Yellowtime vindt haar ontstaan in 2010 waar de organisatoren graag een jazz gebeuren wilde realiseren en werd aanvankelijk enkel op de zondag gehouden. Sinds 2013 is Yellowtime – op veler verzoek – verlengd met de zaterdag waar de organisatoren een avondvullende bluesprogrammering wisten te verwezenlijken. Alles neemt plaats op het privé landgoed van de familie Leysen/Mannaerts, het terrein heeft een capaciteit voor 500 bezoekers en wordt ieder jaar zeer goed bezocht.
Yellowtime is een festival met een zéér sfeervolle aankleding zoals een dansvloer, bediening aan de opgestelde tafeltjes en stoeltjes, plankiers, vuurpotten, terras-heaters, bar, cava-corner en een tweetal kwaliteits eet-counters waarvan één op dezelfde dag geplukte oesters serveert.
De laatst genoemde zal ook deze keer weer op meervoudig bezoek van ondergetekende kunnen rekenen. De lokale middenstand speelt als  sponsor voor deze faciliteiten een grote rol.

Vandaag staat ons een mooie line-up te wachten met Little Hook, Ian Siegal, Jan de Bruijn en de openers Dirty 5. Het is al behoorlijk vol op deze hele fijne nazomermiddag in d’n Belgique als we een kwartiertje voor zessen ons aanmelden bij de ontvangst. We worden alweer alleraardigst ontvangen en we begroeten onze Belgische collega en wat bekenden. Dan is het tijd om het notitieboekje en de camera te voorschijn te halen want de MC staat al op het podium om de eerste band aan te kondigen.

Dirty 5 mogen zoals gezegd het spits afbijten, dit quintet was ik nog niet eerder tegengekomen op de diverse festivals dus ik ben heel benieuwd wat ons voorgeschoteld zal gaan worden.
Dirty 5 bestaat uit frontman/gitarist/zanger Jan Bruynooghe, blues-harpist Thomas Vandenabeele, de ritme-sectie wordt gevormd door drummer Jean-Marc Gesquiere en bassist Wolf Everaert. We zien ook nog een tweede gitarist in dit kollectief, hij stapt als Stefan Gulinck door het dagelijkse leven.
Dirty 5 is een band die volgens de MC een mengeling van blues, jazz, soul en funk op hun repertoire hebben staan. Omdat ik bij aanvang van het optreden nog op een plaatsje onder de luifel zit kan ik de zanger niet goed verstaan; dit is deels te wijten aan een ietwat luidruchtige VIP die achter mij zit en het gepast vindt tijdens de nummers gewoon zijn verhalen in steeds aanwassend volume te delen met zijn tafelgenoten maar ook doordat het volume van de zangmicrofoon echt niet voldoende is voor een goed verstaanbaar geluid.
Ik besluit te verkassen naar een plaatsje ter linkerzijde van de luifel waar ik recht voor het podium zit. Daar hoor ik dat de frontman een goede stem heeft maar ook uit zijn nog splinternieuw uitziende blonde Fender Strato mooie klanken weet te krijgen. We horen nummers van o.a. Elmore James maar voor het grote publiek beter bekend van Fleetwood Mac ‘Shake Your Moneymaker’, ‘Outside Woman Blues’ o.a. door Cream vertolkt.
De band speelt een lekkere boogie maar ook een beste cover van ‘Linda Lou’. De zanger van de band, Jan Bruynooghe, is natuurlijk geen Mick Jagger en de Dirty 5 band zijn geen Rolling Stones maar deze cover van het origineel van Ray Sharpe is toch wel heel goed te verteren. Zelf maak ik een sprongetje bij de cover van Johnny Guitar Watson’s  ‘A Real Mother For Ya’ waarbij Thomas Vandenabeele zich lekker uitleeft op de Mississippi saxofoon. De frontman is niet verlegen om wat muzikale attributen uit de hoge hoed te halen zoals het trekfluitje in ‘Shake Em’ maar ook de megafoon maakt furore.
De cow-bell krijgt de spotlight in ‘ Why Did You Do It’ van Stretch, wat in Nederland in 70-er jaren op veel radio airplay mocht rekenen en zelf danste ik tot diep in de nacht op dit nummer. De ritme-sectie van bassist Everaert en Gesquiere staat als een huis maar gelukkig staan bij deze mannen ook het speelplezier bovenaan en dat plezier weten zij bij mij goed over te brengen. Nog heel even geniet ik van de Chromatic van Thomas VandenAbeele maar dan is het eerste optreden van de dag alweer gedaan.
Dirty 5 hebben zich geprofileerd als heerlijke appetizer voor een nog lang diner van copieuze blues. Dirty 5, huist een goede zanger en ook de musici weten van wanten maar persoonlijk vind ik dat ze wel iéts kritischer op hun ‘zaal-geluid’ kunnen worden want dat mag wel iets geprofileerder.

Jan de Bruijn, zo weet de trouwe lezer van deze site, staat op de lijst van favoriete muzikanten maar nog niet één keer hebben wij de man in dezelfde formatie gezien. Stééds weer ontmoeten wij de man met alweer andere begeleiders en dien ten gevolge ook een andere benadering van het gebrachte repertoire.
Deze keer beklimt Jan de Bruijn met The Rat Pack Blues Band het podium, zijn muzikale kompanen zijn Carlo Van Belleghem op bass en op drumms Toto Poznantek. Jan de Bruijn neemt als vanouds plaats op de kruk, opgesteld vooraan op het podium. Jan de Bruijn en zijn muzikale vrienden openen met ‘Trouble In Mind’ van het 2013 album The Long Way Home. Het nummer hoort wat jazzy, laid back aan en is dus een goede keuze voor deze prachtige nazomerdag.
Van hetzelfde album komt ‘Nobody’s Fault But Mine’ wat alweer iets steviger aanhoort door de ritme-tandem van Poznantek en Van Belleghem. Voor de gelegenheidsbezoeker tovert The Rat Pack Blues Band een blues-standard uit de hoge hoed als zij het publiek verrassen met ‘Rainy Night In Georgia’ van de swamp-fox Tony Joe White. Dat Jan de Bruijn een fantastische vertolker van de gitaarheld Tony Joe White is weten de trouwe lezers uit eerdere verslagen en ook op Yellowtime 2018 doet hij zijn reputatie eer aan als hij nóg een TJW nummer covert.
We zijn getuige van het up-tempo, meeslepende nummer ‘Roosevelt and Ira Lee’ waar Jan de Bruijn de toeschouwers vraagt vooral dichterbij te komen maar slechts weinigen durven zo vroeg op de avond deze stap te maken. Jammer, want ook een ervaren artiest als Jan de Bruijn en zijn formidabele bandleden putten klaarblijkelijk uit de feedback van de toehoorders de energie om er een onvergetelijke set van te maken. Toch kan ik veel bezoekers betrappen op het genieten van de beats van Tot Poznantek, zelf geniet ik enorm van de superbe solo en de groove die Carlo Van Belleghem uit zijn bass weet te halen.
Terug naar de vorige eeuw gaan we met T-Bone Walker’s ‘ Call It Stormy Monday’  wat natuurlijk door velen is gecoverd maar ook Rat Packer Jan de Bruijn maakt er weer een ‘schoon’ liedje van. Jazz, blues maar ook soul krijgt het nog steeds groeiende toeschouwersaantal te horen als The Rat Pack Blues Band een eminente vertolking van Sam Cooke’s ‘Bring It On Home To Me’ neerzet.
Iets swingender is het ‘My Babe Don’t Stand No Cheatin’ een blues-standard van Little Walter waarna het majesteus vertolkte – mijn favoriet aller tijden – ‘Ain’t No Sunshine’ van Bill Withers met passie wordt gespeeld en gezongen. Niet voor niets worden deze mannen in Europa veelvuldig uitgenodigd om een optreden te verzorgen want de souplesse waarmee deze drie mannen hier musiceren is van wereldklasse. Dat Curtis Mayfield ook onderdeel uitmaakt van het repertoire zal u als lezer van TBA? wellicht verrassen maar niet als u weet dat het hierom de ‘gospelised’ compositie ‘People Get Ready’ gaat.
Dit nummer luidt het einde van de set aan als we nog zo’n sterke song van Bill Withers mogen optekenen in ons notitieboekje; ‘Who Is He (And What Is He To You)’. Ondanks dat de toeschouwers niet veel naderbij zijn gekomen kunnen zij geen genoeg van The Rat Pack Blues Band krijgen en overladen hen met een oorverdovend applaus wat natuurlijk uitnodigt tot een toegift.
Met de toegift wil Jan de Bruijn een ode brengen aan de drie jaar geleden overleden luthier die jarenlang Jan’s gitaren – Steffsen – bouwde en repareerde, Steff Peire. “Hij zit mee te kijken” zegt de frontman en speelt een geëmotioneerde ‘ Georgia On My Mind’  van Ray Charles en dan is deze, alwéér overtuigende set van The Rat Pack Blues Band om kwart voor negen toch echt gedaan…….er moet snel omgebouwd worden want de volgende muzikanten staan al onderaan de podiumtrap klaar voor hun soundcheck.

Tijdens de aankondiging van de volgende band door onze MC gaan mijn gedachten naar de vorige edities, ik mis MC Hans Claesen. Claesen is i.t.t. onze huidige MC een man die de moeite neemt ook werkelijk iets over de aankomende band te willen vertellen.

Een beetje meer inleving en enthousiasme dan alleen het noemen van de naam van de band voldoet niet op een festival van dit allure vind ik. Enfin, de band zal mijn irritatie snel doen versmelten als zij de eerste noten zullen spelen.

Little Hook luidt de tweede helft van dit alweer ovetuigende Yellowtime festival in; meteen ook het deel waarin steviger werk te horen zal zijn. De verslaggevers van TBA? en hun gezelschap zijn er klaar voor; ik zeg laat maar komen die North Mississippi Hill Country blues!
Little Hook is een band die eigenlijk twee frontmannen in hun gelederen heeft. We zien Renaud Lesire als frontman/zanger en gitarist maar ook Big Dave (Reniers) is een goede zanger maar vooral speelt hij een vuige, ruige blues-harp.
In Little Hook zien we nog een bekende, het is Steve Wouters op drumms die we ook kennen van D-Tale, Mudvibe maar ook begeleidde hij vele Amerikaanse muzikanten zoals bijvoorbeeld Chris Beard. Lesire hoeft niet alle gitaarpartijen voor zijn rekening nemen want we zien ook Bart Mulders op gitaar de band versterken. Mulders kent u wellicht ook van de Keith Dunn Band.
Zoals gezegd is het repertoire wat steviger dan de voorgaande twee acts. De swamp-feel zal door de vette slide-gitaar, de finnesses van de twee gitaristen maar ook zéker van de brutale blues-harp van Big Dave gestalte krijgen maar alles begeleid door de bezielende beat van Steve Wouters.De band draagt de muziek van R.L. Burnside een warm hart toe, dit is te staven aan de sound die Luikenaar Lesire met zijn slides op de Gibson weet te genereren.
Lesire is, sinds dat ik het het optreden van Little Hook op Blues Peer 2015 bijwoonde, een van mijn favoriete gitaristen geworden. De opener ‘I Believe’ staat muzikaal als een huis maar de schuif van de vocale microfoon mag wat mij betreft wel wat meer omhoog. Heerlijk hoe Big Dave drummer Wouters opzoekt tijdens de slide-partij van Lesire en zo zijn ‘music-bro’ de spotlight gunt.
‘Shake Em On Down’ van R.L. Burnside laat ook de frontman van de volgende act niet onberoerd, goedkeurend wordt er vanaf de zijkant van het podium toegekeken hoe deze Belgische mannen het Geelse festival Yellowtime transformeren alsof wij ergens aan de ‘bayou’ van een southern state zitten. Big Dave Reniers neemt moeiteloos het vocale gedeelte van Renaud over en bezorgt me rillingen als hij zijn bij tijd en wijle hartverscheurende, blues-harp bespeelt. De slide-partij van Renaud Lesire, de weergaloze solo van Bart Mulders en de met het tremelo pedal-board versterkte harmonica maakt dat we hier een 3-sterren menu van zeer hoogstaande blues geserveerd krijgen.
‘Poor Black Betty’ is een zogenaamde ‘worksong’  die de slaven tijdens het werken zongen over de zwarte zweep van de zogenaamde ‘big boss man’ die hen strafte als er meer tempo gemaakt diende te worden op de katoenvelden en/of de spoorweg. De leden van Little Hook hebben met hun eminente performance alweer nieuwe fans gemaakt.
Little Hook heeft de critici die denken dat goede blues uit het buitenland dient te komen alweer de mond gesnoerd; dit was blues van uit het hart gespeeld……de púre blues! Wij van TBA? gaan zéker Little Hook aanprijzen in ons eigen Nederland want wij willen dat meer blues-brothers en – sisters van deze ‘low down’ blues kunnen genieten. Little Hook zorgde ook op Yellowtime 2018 voor een vette show, genoten!
Ian Siegal is de afsluiter van dit sympathieke, kleinschalige festival. Hij speelt alweer een behoorlijk aantal jaren met dezelfde begeleiders die uit ons eigen Nederland afkomstig zijn, de Brit zelf noemt Nederland ook alweer drie jaar zijn thuis.
Maart jl. heeft met gitarist Dusty Ciggaar en bassist Danny van ‘t Hoff en voormalig drummer Rafael Schwidessen het zéér puike en in de pers met grote loftrompet ontvangen All The Rage uitgebracht. Inmiddels is drummer Schwiddessen een andere weg ingeslagen en gooit hoge ogen met de Americana vertolkers The Dawn Brothers. Zijn plaats is ingenomen door Darryl Ciggaar i.d.d. de broer van….
Siegal behoeft geen koortje mee te tronen naar optredens want de beide Ciggaartjes én bassist van ‘t Hoff kunnen zich laten gelden in de backing-vocals. De set wordt geopend door de bebrilde Siegal met ‘Won’t Be Your Shotgun Rider’; vanavond zal de outfit van de mannen op het podium met jas blijven want de temperatuur is inmiddels tot 8 graden gedaald.
Een verschil van maar liefst 20 graden met eerder op de dag en dit zal later zijn tol eisen bij het publiek. De openingssong gaat naadloos over in ‘I Am The Train’ een nummer dat verscheen op het 2012 album Candy Store Kid en waar Siegal een British Blues Award voor Best Song in ontvangst mocht nemen. De respons van het publiek blijft een beetje achter en Siegal heeft te doen met zijn publiek waarvan hij zegt te weten dat ze het koud hebben maar hij wil graag als het even kan tóch een beetje meer warmte ontvangen. De bril gaat af want zo zegt de frontman “I can’t see anything with these prescription glasses”…..
‘Mystery Train’, ‘Revelator’ en persoonlijke geprefereerde ‘Back Door Man’ staan als vanouds vanavond ook op Yellowtime weer op het repertoire. Als ik de woorden “the whole world’s in trouble” herken weet ik dat het publiek een exquise slide te wachten staat want dit zijn de eerste regels van ‘ The Sh*it Hit’ van het jongste album van de Brit.
Een nieuwtje komt in de vorm van de mededeling dat Luther Dickinson die op tour is met Seasick Steve tussendoor de optredens even met Siegal de studio is ingedoken. Het enige wat wij stervelingen nu moeten hebben is geduld totdat het schijfje in de schappen ligt! Voor de Ian Siegal discipelen – jong en ouder – die ook vandaag in grote getale naar Geel zijn afgezakt speelt Siegal – volgens eigen zeggen geïnspireerd door het sublieme optreden van voorganger Little Hook – het op R.L. Burnside gestaafde ‘She’s Got The Devil’.
Alweer een pico bello uitvoering wat vlekkeloos overloopt in de ode aan de onlangs overleden Aretha Franklin ‘Chain Of Fools’ ………deze man kan werkelijk alles zingen. Grote vraag is of de artiest beseft hoe veelzijdig hij is én of Siegal deze gave wel genoeg respecteert. Als de Brit ook zijn begeleiders in het zonnetje wil zetten kondigt hij de mannen aan als “Dry Rhythm Bed Chiefs” de contaminatie van The Rhythm Chiefs en het Dry River Bed Trio. Zij spelen een nummer wat meteen de ouderen uit het publiek uitnodigt een dansje te wagen om de kou de baas te blijven, Darryl Ciggaar zingt ‘Georgia Slop’ wat velen zullen kennen van Los Lobos, een knappe uitvoering.
Siegal heeft tijdens de break waarschijnlijk inspiratie als stand-up comedian opgedaan want na een wat nukkig start van de show vertelt hij hij zijn toehoorders als hij zijn positie achter de microfoon ingenomen heeft  “I’ve had a special request……but I’m gonna keep on singing”. De goede verstaanders lachen, zelf wuift hij de opmerking weg “this is a comedy show”. Had Siegal voor de break veelal de ‘fat body’ Harmony omhangen na de break wisselt hij deze regelmatger voor de oude bekende ‘pin-up’ Harmony als ‘Gallo Del Cielo’ – inmiddels één van Siegal’s signature songs – ook vertolkt wordt.
Natuurlijk is de gitaarsolo in dit nummer van Tom Russell gereserveerd voor Dusty Ciggaar waarbij de frontman genietend toekijkt. Op een festival moet natuurlijk ook het palmares vertegenwoordigd zijn en dus horen we ‘Hard Pressed’, zoals zo vaak met een intermezzo van ‘Get Off’, een stukje ‘Sun’ van T99 maar nieuw in deze medley zijn de akkoorden ‘Don’t Miss Your Water Till Your Well Runs Dry’ van William Bell maar ook door Otis Redding op de plaat gezet.
Gelukkig wordt All The Rage nog even voor het voetlicht gehaald met het exquise ‘Sweet Souvenir’, alweer voel ik de rillingen over de rug lopen. “This is what Sam Cooke and Otis Redding said” is de introductie naar de laatste medley van deze show; we horen ‘I’ve Been Loving You Too Long’ en ‘A Change Is Gonna Come’.
Zo is er een einde gekomen aan een illustere show van Ian Siegal en zijn band. Ondanks dat de kou huis heeft gehouden in het bezoekersaantal – een aantal van de vroegkomers hebben het landgoed inmiddels verlaten – wordt er door de Siegal discipelen gescandeerd voor een toegift. ‘Take A Walk In The Wilderness’ staat deze keer in het Geelse niét als toegift op de set-list maar wel een hele mooie vertolking van Bob Dylan’s ‘Tonight I’ll Be Staying Here With You’
Alsof dat nog niet genoeg is speelt de band er nóg eentje speciaal voor de man zelf…..’Werewolves Of D-Town eh London’ van de onvergetelijke Warren Zevon en ook deze uitvoering is weer om je vingers bij af te likken. Siegal deed het wéér, hij verwarmde ondanks de koude vele harten met zijn unieke, persoonlijke benadering van blues, roots, Americana, soul maar ook gospel!
Deze ‘eightball’ editie van Yellowtime wordt voor de 3e keer in het notitieboekje van yours truly genoteerd als zeer succesvol. De reporters bedanken MC Raf Meeuws, heer en mevrouw Mannaerts voor hun zorg en gastvrijheid, sponsoren bedanken we voor het mede mogelijk  van dit sympathieke festival. Natuurlijk ook de vrijwilligers bedankt voor hun inzet én de oesterman voor zijn extra oestertje!