Dylan LeBlanc speelde op 29 augustus 2018 in de Spiegeltent tijdens Noorderzon in Groningen. Nicole Atkins opende de avond en werd begeleid door de Pollies, tevens de begeleidingsband van Dylan LeBlanc.Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Wat Dylan LeBlanc en Nicole Atkins gemeen hebben is de strijd tegen verslaving, die zij beiden voerden. Dat bracht een boel narigheid, maar lijkt gelukkig gewonnen en een inspiratiebron voor het schrijven van songs. Nicole Atkins zal haar verslaving vanavond regelmatig noemen. Ze doet dat op humoristische wijze, maar uit alles blijkt dat die tijd echt niet zo leuk was.
De ranke Atkins, staat in stemmig zwart/wit, met twee roze roosjes in opgestoken haren met gitaar, op het podium. Het zijn vooral songs van het album, Goodnight Ronda Lee (2017), die de revue passeren. Over afwisseling hebben we niet te klagen. Het begint met het gemakkelijk in het gehoor liggende rockende Brokedown Luck. Gevolgd door het meer poppy, Darkness Falls So Quiet. A Little Crazy zou ook zomaar een song van Roy Orbison kunnen zijn. Het publiek wordt uitgenodigd te schuifelen op deze dramatische tranentrekker.
Ik had het haar van tevoren kunnen vertellen: “Groningers doen dat niet”. Soms horen we wat soul in onder andere Listen Up en Sleepwalking. Vreemde eend in de bijt en de enige cover is het avantgardistische Vitamin C van CAN, de experimentele jaren 70, rockband uit Keulen. Vocaal uitpakken doet Atkins in het prachtige A Night of Serious Drinking. Soms horen we een beetje Lana Del Rey, dan weer een vleugje Amy Winehouse, maar het is vooral Nicole Atkins, met haar eigen authentieke kwaliteiten, die ons boeit.
Het is een prima set die Atkins neerzet. Zij wordt begeleid door een geweldig band, waarover later meer. Er wordt technisch goed gezongen en gebruik gemaakt van effecten op de vocalen. De stem van Nicole Atkins heeft iets lichts en gemakkelijks, maar mist naar mijn smaak soms wat body.
Na een korte pauze is de beurt aan Dylan LeBlanc. De 28-jarige bescheiden singer-songwriter uit Muscle Shoals, Alabama, zagen we eerder in Groningen en dat concert kwam terecht in mijn top-3 van beste concerten van 2017.
Ook LeBlanc wordt begeleid door The Pollies. The Pollies, zijn Jay Burgess op gitaar, Spencer Duncan op bas, Jon Davis op drums, Clint Chandler op toetsen, aangevuld met Caleb Elliott op cello. Voor het podium zit een roodharige meisje met vlecht, ze is een jaar of tien, op haar knieën. Met haar kin ligt ze op het randje van de bühne. Ik sta vlak achter haar. Ademloos kijkt zij toe. De cellist heeft het ook in de gaten en we wisselen een blik van verstandhouding.
Dit is show 13 in de tour, maar slijtage vertoont het gezelschap niet. Roll The Dice en Look How Far We’ve Come worden fantastisch uitgevoerd. De tweede stem van drummer Jon Davis, vloeit prachtig over in de stem van LeBlanc en ook de cello voegt zich naadloos in de muziek en brengt een serene rust. I’m Moving On heeft iets smartlappigs, maar dat mag ook wel in zo’n serieus repertoire.
LeBlanc met zijn bijzondere, dromerige, hoge stemgeluid brengt naast songs van bestaande albums ook nieuw werk van een uit te brengen rock & roll album. Eigenlijk is het geen man van politieke issues, maar een song over immigranten die bij de grens van Mexico worden gescheiden van elkaar, moest er komen. Ook het stevige Born Again doet ons reikhalzend uitkijken naar dat nieuwe album.
Part One, van een album dat door niemand werd gekocht, gaat van groot en bombastisch naar klein en kwetsbaar en het is een kunst op zich om dat voor elkaar te krijgen. Er zijn gitaarduels tussen LeBlanc en Burgess, er is opzwepende rock & roll, gedragen door een dampende ritmesctie. Cautionary Tale luidt het einde van het concert in en bij Beyond The Veil, wordt nog even alles uit de kast gehaald en dan is het concert even plotseling afgelopen als het begon en zullen we zonder toegift de Spiegeltent verlaten. De alt-country van Dylan LeBlanc blijft boeiend en in samenwerking met een band als The Pollies van bijzondere klasse. Als meisjes van tien ervan genieten dan kan Dylan LeBlanc voorlopig nog wel even vooruit met zijn carrière.
