Culemborg Blues vond vrijdag 24 en zaterdag 25 Augustus 2018 jl. Onderstaand het verslag van zaterdag 25 augustus. Tekst Ton Kok met foto’s van Paul Scholman.
Zo, nog 20 bands in 10 en een half uur tijd voor de boeg. De buienradar blijkt een zeer onbetrouwbare app te zijn. Op onverwachte momenten komen de buien omlaag vallen en eenmaal nat bij een avondtemperatuur van 11 graden is beslist geen pretje, dus daarom mijn schema maar even aangepast aan de omstandigheden.
My Brainbox featuring Jan Akkerman mocht vandaag het spits afbijten en de heren (en incidenteel dame) deden dat op prima wijze. Om klokslag 14 uur werd gestart met “Baby, What You Want Me To Do”.
Herkenbaarheid troef. Vele bekende nummers uit de Brainbox periode kwamen voorbij met Bert Heerink op zang en Jan Akkerman en Ruben Hoeke zorgden voor het nodige gitaar vuurwerk. Dochter Laurie Akkerman mocht een verdienstelijke “I’d Rather Go Blind” laten horen.
Met Hocus Pocus, werd er ook nog een uitstapje richting Focus gedaan. Met een lekkere, herkenbare openingsset zat de stemming er gelijk goed in.
Ralph de Jongh met uitgebreide band nam het stokje over en ging er gelijk stevig rockend tegenaan. Hij zette een prima gevarieerde set neer en wist met violiste Ewa Pepper het publiek stil te krijgen met een fantastische versie van Cuby’s “Window Of My Eyes”.
De uitgebreide band stond als een huis. Strak en elkaar nergens in de weg zittend. In welke vorm je Ralph ook ziet optreden, solo, duo of met band of met deze XXL band, het is altijd goed en nooit hetzelfde.
The BluesBones zijn inmiddels ook volledig ingeburgerd. Aangevoerd door de charismatische frontmannen Nico de Cock (zang) en Stef Paglia (gitaar) en ondersteund door Edwin Risbourg (toetsen) en Geert Boeckx (bas) en voor deze gelegenheid met drummer Joel Purkess. Laatstgenoemde speelde ook in dit gezelschap ontzettend strak en past zich schijnbaar moeiteloos aan in elke omgeving. De mannen zetten een uitstekende show neer en wisten hier wederom het publiek makkelijk om de vingers te winden. met een uitgebalanceerde selectie van nummers van hun diverse cd’s.
Dan The Band of Friends. Als gebruikelijk een tomeloze energie en een wederom een energieke show. Toch blijft het een beetje een herhaling van zetten.
Ondanks een prima cd met eigen werk blijft het een, overigens prima, tributeband die prima het werk van Rory Gallagher vertolkt, maar waar dus eigenlijk geen verdere vernieuwing van te verwachten is. Jammer, want deze band heeft naar mijn idee veel meer in zijn mars.
Waar ik erg naar uitgekeken had was Amerikaan Albert Cummings. De man heeft een aantal prima cd’s uitgebracht, maar op een of andere manier kwam het er deze middag niet uit.
Met zijn twee begeleiders, Yanko Valdes (bas) en Warren Grant (drums) zette hij een oorverdovend harde en vlakke set neer. Alles nummers dienden als kapstok om ellenlange solo’s aan op te hangen. Jammer, maar ik vond het persoonlijk een gemiste kans om zich goed aan het Nederlandse publiek te presenteren.
De mannen van King King zijn inmiddels een vaste waarde hier op de podia. Wat moet je ervan zeggen: één shuffletje maakt je nog geen bluesband. Verder prima rocknummers, die op uitstekende manier gebracht worden. Hun “Long History Of Love” met toetsenist Jonny Dyke en gitarist Alan Nimmo in de hoofdrol zorgde wel voor een kippenvelmomentje.
Lindsay Coulson op bas en Wayne Proctor op drums zorgen voor een solide ondergrond. Toch had ik het idee dat ik naar hun laatste live cd zat te luisteren. Een beetje repertoirevernieuwing zou de heren geen kwaad doen.
En dan, het absolute hoogtepunt van het weekend: Devon Allman Project featuring Duane Betts. Devon Allman heb ik meerdere malen aan het werk gezien. Een prima muzikant, maar niet iemand die tot de buitencatagorie behoort. Hetzefde geldt voor Duane Betts, die ik gezien heb in de band van zijn vader en daar een degelijk stukje muziek neerzet, maar ook niet echt buitengewoon. De combinatie Allman/Betts steeg in Culemborg wel ver boven het gemiddelde uit. De heren zetten met uitgebreide band een set neer, die bleef boeien van begin tot eind. De Allman Brothers Band waren duidelijk terug te horen, zonder dat het verzandde in een Allman Brothers tribute. Tijdens de reguliere set werden twee nummers van pa Allman en twee nummers van pa Betts gespeeld, waaronder wel een sublieme uitvoering van “Liz Reed”. Alleen als toegift kwam daar nog het aloude “Dreams” bij. De laatste uur bleef het droog en deze prima set vervulde je met warmte.
Verder deze dag nog wel een paar nummers gezien van de heerlijk old school blues van Harp Mitch & Ticket West, de schitterde demonstratie van een groot aantal gitaren door Gwyn Ashton, John the Revelator en de warme blues van het Robbert Fossen Trio, de fraaie klanken van Ragtime Rumours.
Helaas allemaal te kort gezien om een zinnig oordeel over te vellen. Kids in the Blues, Krissy Matthews Trio, The TWO, MAARIS, Uncle Jimmy, Nick Dittmeier & the Sawdusters, The Struck Up en The Etta James Experience zijn helaas helemaal onder de (buien) radar gebleven.
Het enige wat je niet in de hand hebt is het weer, maar verder was het weer een perfect verlopen en strak georganiseerd festival. Alles begon en eindigde op tijd. De organisatie had een vorig jaar een kritiek puntje over invalide-toiletten ter harte genomen en ook dit was nu dik in orde. Al met al geslaagde dagen; op naar 2019.
Lees het verslag van Dag 1 hier.
Prima verslag Ton!