Exclusief interview met: Steven Van Zandt. Tekst: Nicolette Johns met foto’s van José Gallois Locatie: Blues Peer 2018 in Peer – België, zaterdag 14 Juli 2018
De afspraak voor een interview met Steven Van Zandt is me letterlijk in de schoot geworpen, toch ietwat nerveuzer omdat de man niet alleen op eigen naam bekend is maar ook de Bruce-fans zien Steven Van Zandt als de man achter het succes van de wereldberoemde ‘Boss’. Na heel wat gecheck van de mobiele telefoon – er was afgesproken dat ik een oproep van de tourmanager zou krijgen – besluit ik tóch vooraf het optreden van zes uur op de tweede en snikhete dag van dit fantastische festival even mijn neus aan de poort van de back-stage te laten zien. Een goede beslissing, want binnen mum van tijd ben ik op zoek naar de fotograaf van dienst om het interview te gaan afnemen in het artiesten-Walhalla op de Peerse weide.
Meneer Van Zandt bedankt dat u dit interview met TBA? wilt doen en ik bedank u ook nu alvast voor uw tijd zo vlak voor uw optreden hier op Blues Peer. Toen ik benaderd werd om een interview met u te mogen doen was ik écht ‘over the moon’ zoals de Fransen zeggen!
SvZ: bulderend lachend, is dit een Nederlandse woordspeling? Die uitdrukking heb ik nog nooit gehoord ha ha ha. Jij bedankt voor je interesse dat je met mij een interview wilt doen! Trouwens, je fotograaf heeft wel een heel tof hemd aan, ik zie dat we dezelfde smaak hebben. Wie is je kleermaker, volgens mij hebben wij dezelfde kleermaker man!
Ha ha ha, ja inderdaad maar ik ben z’n stylist hoor!
SvZ: Nou dan mag je bij mij in dienst komen, écht tof dat hemd!
Meneer Van Zandt de laatste keer dat ik u op een podium zag was in Den Haag op het Malieveld waar u met Bruce Springsteen optrad maar over Bruce zullen we het in dit interview niet hebben want u bent hier per slot van rekening met uw eigen 15-man koppige band.
SvZ: Allereerst Nicole, wil je stoppen me met meneer Van Zandt aan te spreken? Ik voel me er een beetje ongemakkelijk bij……Tja, wat betreft Bruce en mijn eigen band, dat blijft voor interviewers altijd een beetje moeilijk te scheiden maar bedankt dat je eraan gedacht hebt tijdens het voorbereiden.
Ok bedankt, ik zal je Steven noemen. Inmiddels loop je al heel wat jaren in het circuit mee maar hoe is het allemaal begonnen?
SvZ: Goh, eh ja ik ben geloof rond m’n dertiende begonnen met muziek spelen. Niet zo heel jong dus. Het eerste wijsje leerde ik van mijn grootvader die uit Calabrië – Italië afkomstig is en het was een liedje uit zijn geboortestreek, een liedje over zijn dorp en ja zo ben ik begonnen.
In jouw tijd, nou ja in mijn tijd beter gezegd, in onze tijd, was er veel muziek te beluisteren op de radio. Wat waren jouw eerste invloeden, wie heeft je geïnspireerd door te gaan met de muziek?
SvZ: Mijn eerste invloeden kwamen van The Beatles en van The Rolling Stones, de Britse invasie noemde wij het in de States. 1964, het eerste Beatles album…….nou ja het was hun tweede album maar het eerste wat in Amerika uitkwam. Het was door George Harrison dat ik leerde hoe Chuck Berry speelde, ik had nog nóóit van Chuck Berry gehoord. Ook al was de man een Amerikaan, ik had er geen idee van! De hele Britse invasie introduceerde de jongere generatie Amerikaanse ‘kids’ nota bene onze ‘eigen’ muziek! The Beatles, The Stones, The Yardbirds, The Kinks, The Animals, Dave Clark Five zij speelden allemaal blues, rhythm ‘n blues en soul waar ik nog nooit van had gehoord.
Als we ietwat overstemd worden door het gesprek wat Lachy Doley met de toetsenist van The Disciples Of Soul voert is de frontman kort maar krachtig “Andy, move a little aside I’m trying to have a conversation overhere!”
Dus Steve, als ik je goed begrijp werd die muziek helemaal niet op de radio gedraaid? Was dat omdat het ‘zwarte’ muzikanten waren met zogenaamde ‘zwarte’ muziek?
SvZ: Ja Nicole, je snapt het. Dat was een van de redenen maar eigenlijk was dat meer in de vijftiger jaren. In de zestiger jaren was het allemaal zachtjes aan het veranderen, wij noemen het ‘crossover time’. Toen waren die mannen eigenlijk allemaal al gestopt, Little Richard was gestopt, Chuck Berry zat in de gevangenis, Jerry Lee Lewis was getrouwd met z’n 13 jarig nichtje en hij werd verboden om op de radio gedraaid te worden, Elvis Presley zat in het leger. Weet je, alle legendes waren weg van de radio toen The Beatles doorbraken in de US. Ik werd aangetrokken tot muziek omdat zij een band waren, dat is een hele andere manier van vertolken, van connecten met het publiek. Dàt trok me het meeste aan, een deel zijn van een band. Eigenlijk heeft dat me er toe aangezet om toch ook een carrière na te jagen. Kijk Nicole, ik was niet op zoek naar showbusiness, ik was niet geïnteresseerd een ”popstar” te worden en ik was niet op zoek naar “fame” maar het ‘band ding’ dàt vond ik interessant.
Ik las ergens dat je zelfs niet geïnteresseerd was om de frontman te zijn? Omdat jij vindt dat een frontman van een band meestel moederliefde heeft moeten missen?
SvZ: Nou, ha ha ha ha, dat is niet helemaal wat ik heb gezegd maar dat zal de interviewer ervan hebben gemaakt . Wat ik bedoelde te zeggen is dat de echte grote frontmannen de spotlight nódig hebben. Zij moeten hun honger naar de spotlight steeds weer stillen, zij hebben die liefde van hun publiek nodig en ik niet. Ik geef de voorkeur aan om deel uit te maken van de band. Wij zijn de derde generatie en zien het muzikantschap als een working class job, voor ons was het een levensstijl.
Betekent dit dat je nooit iets anders heb gedaan dan muzikant, producer en acteur?
SvZ: Nee Nicole, toen ik jong was moest ik natuurlijk ook gewoon verdienen om uit te kunnen gaan en ik werkte bijvoorbeeld o.a. in de bouw want toen kon ik nog niet leven van wat de optredens opleverden. Nog niet! Enfin, dus daar was de Britse invasie en bijvoorbeeld The Rolling Stones zetten ons in de onderzoek modus omdat zij spraken over Jimmy Reed, Arthur Alexander, Larry Williams, Chuck Berry, Bo Diddley, Muddy Waters. Ik? Ik had nog nooit van deze mensen gehoord! Halverwege de zestiger jaren heb ik die mannen en hun muziek bestudeerd en waar zij vandaan kwamen. Ik leerde niet alleen de bluesmannen en hun muziek kennen maar ook de Rockabilly muziek. Dus wordt je gitaarspel gevormd door deze invloeden, zoals Jimmy Rogers, The Meyers Bros, Buddy Guy, Hubert Sumlin en noem ze allemaal maar op. Maar ik leerde die manier van spelen tot op zekere hoogte, natuurlijk luisterde ik ernaar. We draaien het nog steeds op mijn radiostations (www.undergroundgarage.com red) maar bij mij draait het altijd om de songs. Het klinkt misschien raar maar bij mij heeft het altijd meer om songs gegaan dan het feit een muzikant te worden.
Ik neem genoegen met een goeie song aan te vullen, ik ben niet geïnteresseerd om een 10 minuten lange solo weg te geven, nu niet maar toen ook al niet. Ik wil een 30 seconden solo doen maaaaarrrrr dan moet ‘ie wel fantastisch zijn, ha ha ha! Ik houd van 3 minuten songs, dat is mijn ADD ha ha ha, ach het is niet écht een afwijking maar zo is mijn levensstijl.
Ik ben heel erg nieuwsgierig naar je sterkste muzikale herinnering uit je jeugd?
SvZ: Ach, ik heb er meerdere maar als ik moet kiezen dan is het toch wel het bezoek wat ik mocht brengen aan het concert van The Beatles is Shea-stadium, twee keer The Rolling Stones met Brian Jones.
Maar hoe oud was je toen Steve?
SvZ: Eh, ik denk dat ik 13 of 14 jaar was.
Dat is een bijzondere ervaring voor een tiener, maar voor mij lijkt het ook niet voor ieder tiener weggelegd i.v.m. de kosten?
SvZ: Ja daar heb je gelijk in, en niet alleen The Stones of The Beatles ook The Who met Keith Moon en Jeff Beck met Rod Stewart.
Oei Jeff Beck, die heb ik recentelijk nog in Nederland zien optreden.
SvZ: Hij is geweldig hè, hij blijft zich maar ontwikkelen vind ik. Jeff is de beste die er is!
Het artiestenbestaan is over het algemeen eenzaam, nu zit je hier te praten….maar straks?
SvZ: Niet toen ik jonger was hoor Nicole – bulderend lachend – toen had heel veel gezelschap!
Ok, maar dat waren vaak ook vluchtige ontmoetingen neem ik aan?
SvZ: Ja, daar heb je gelijk in maar niet dat het artiestenbestaan eenzaam is, het schrijversbestaan is eenzaam. Als je iets op papier moet gaan zetten voor een nieuwe plaat, dan ben je eenzaam!
Heb jij die afzondering nodig om te kunnen schrijven of is het juist omgekeerd? Als je afgezonderd bent, ga je dan vanzelf schrijven?
SvZ: Tja, je wilt geïnspireerd worden maar je moet ook je weer kunnen afsluiten voor de buitenwereld om te kunnen schrijven.
Dus je schrijft nog steeds nieuwe nummers, maar hoe vindt je daar dan de tijd voor Steve?
SvZ: Ja, die moet je maken. Maar dat moet je voor alles waar je plezier in hebt, je moet overal tijd voor màken. Ik doe veel verschillende dingen hoor!
Hoe werkt het in de praktijk Steve? Maak je aantekeningen als iets je te binnen schiet of als je iets hoort wat je in een tekst kan gebruiken?
SvZ: Eerlijk gezegd heb ik dat al een lange tijd niet zo gedaan, al zou ik het wel hebben moeten doen. Nu dat ik weer met m’n eigen band optreed; je moet weten dat ik mijn eigen muziek gedurende twintig jaar eigenlijk in de steek heb gelaten. Kijk ik heb wel andere dingen geschreven….zoals de muziek voor Lilyhammer maar écht liedjes? Nee, songs heb ik niet geschreven, nee.
Steve staan er nog meer tv-projecten op je agenda, of misschien films?
SvZ: Er zijn momenteel gesprekken gaande ja Nicole, maar voor tv, geen film. Mijn voorkeur gaat uit naar tv, omdat het resultaat sneller is. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik een goede filmrol niet af zou slaan, ha ha ha. Maar de tijd dat je besteedt aan een film – ongeveer 5 maanden – is niet mijn tempo. (Van Zandt slaat in de handen om aan te duiden dat tempo in zijn belevingswereld geboden is) Een tv-serie opnemen beslaat ongeveer dezelfde tijd maar een film is pas misschien na twee/drie jaar in de bioscopen te zien terwijl een tv-serie gelijk het volgende seizoen op tv te zien is. Daar houd ik van, tempo!
Wat betreft casting Steve, vind je dat je in Italiaanse karakters vastzit?
SvZ: Lacht hard, nou Nicole zo zie ik het niet hoor. Ik zit niet ‘vast’ in Italiaanse rollen maar ik prijs me juist gelukkig dat ik deze krijg aangeboden. Mensen zien mij graag als een ‘gangster’, dus waarom niet?
Toch is het raar Steve dat je deze uitstraling hebt, want je bent helemaal geen gangster, misschien een ‘gangster of love’. Wat ik allemaal over je gelezen heb is dat je juist het tegenovergestelde bent. Je bent een aimabele, charmante, zeer vriendelijke man, een man om te knuffelen, een man met het hart op de juiste plaats.
SvZ: Wow, nou nou Nicole hier word ik een beetje verlegen van hoor. Hoe dan ook mijn voorkomen maakt dat ik dé uitgelezen Italiaanse gangster ben in de ogen van casting buro’s. Ach, we zien wel wat voor aanbiedingen ik krijg. Als het interessant is dan ga ik ervoor om er wat moois van te maken.
Wat vind je de vervelende kant aan het muzikantenleven?
SvZ: Eh, tja…..nou ik vind het heel moeilijk om mijn hond – Jake – te moeten missen.
En je vrouw, misschien niet in deze volgorde?
SvZ: Ja tuurlijk Nicole, maar daar kan ik iedere dag mee praten via skype of appen via de telefoon. Maar m’n hond, door al die stomme regeltjes moet ik Jake altijd achterlaten. Ik haat het, ik haat het!
Wat heb je voor een hond Steve, een grote Deense dog of wat?
SvZ: Nee, juist niet. Ik heb een kleine hond, een Cavalier King Charles spaniel. Hier dit is Jake – laat trots zijn screensaver van z’n mobiel zien – “this is rock ‘n roll”!
Heb je nog droomprojecten die je graag verwezenlijkt zou willen zien Steve? Zoals je ooit hebt gedaan in het verleden voor de apartheid, wellicht nu voor vluchtelingen?
SvZ: Politiek gezien? Nee, dat niet echt nee. Kijk die man in het Witte Huis maakt ook mij razend maar op het moment is er weinig anders dan organiseren, registeren en stemmen zodat deze man niet herkozen kan worden. Er is geen enkele song wat hem zou kunnen verdrijven uit het Witte Huis. Kijk in de tachtiger jaren was ik heel erg politiek geëngageerd maar tegenwoordig is iedereen mede door internet en de sociale media goed geïnformeerd, dat was toen anders want toen waren er nog écht geheimen. Toch is er nu – ondanks dat er openheid van zaken geldt – niemand te vinden die er iets aan doet. We zullen het moeten afwachten, in November kan alles veranderen! Dan is het is onze laatste kans.
Dat hoop ik van harte want de afgelopen twee jaar zijn mijn man, ik én mijn vrijwilligers getuige geweest van een fors aantal excuses voor meneer Trump. Muzikanten uit de US vinden het blijkbaar noodzakelijk om zich in Europa te excuseren voor hún president. Dat is toch hartverscheurend Steve?
SvZ: Nicole, het is nog véél erger! In het verleden heb ik me voor Bush geëxcuseerd maar tegenwoordig is het de omgekeerde wereld. Mensen betuigen hun steun aan mij voor het hebben van deze president, is dat niet verschrikkelijk? Ze hebben met mij te doen, met mij! Buldert van het lachen….
Wat maakt je boos in het leven, nog steeds de politiek en ongerechtigheid?
SvZ: Ja, alletwee….nog steeds! Kijk, sinds de tweede wereldoorlog zijn we getuige van een opwaarts traject, min of meer. Wat problemen hier en daar maar toch een opwaartse spiraal in het één maken van onze aarde. Dààr gaat het om, toch? Nu, voor het eerst in mijn leven gaan we terug in de tijd! We hebben muren neergehaald, we hebben vakbonden, handelsverdragen, milieuverdragen en dat wordt nu allemaal teniet gedaan. “It’s all going out the window right now!”. Niet alleen in Amerika maar fascisme steekt overàl weer de kop op, muren worden weer opgetrokken en verdragen worden opgeheven. Dit is de eerste keer in mijn leven dat we achteruit gaan! Dat is écht verschrikkelijk, bovendien zal het weer decennia duren voor het weer hersteld, hervormd en gerectificeerd zal zijn. Dat Brexit gedoe in Europa is nét zo erg als ons gedoe met Trump in de US.
Je geeft les in muziekgeschiedenis aan leraren hoe je muziek kan gebruiken voor educatie van autistische kinderen en de jongelui te interesseren voor muziek niet waar?
SvZ: Ja en nee, het is niet alleen voor leraren en niet alleen gespecialiseerd voor autistische kinderen. We hebben geschiedenis leerprogramma voor iedereen, voor de hele wereld. Check maar eens www.teachrock.org.
Welke vraag is je nog nooit gesteld Steve en die je toch wel eens graag zou willen beantwoorden?
SvZ: Lacht ondeugend…,Tja eh, ik heb zoveel vragen in mijn leven beantwoord er schiet me écht niets te binnen nu ha ha ha.
Hoe doet je album ‘Soulfire’ het?
SvZ: Heel goed; nu komt het live-album uit met 13 extra songs en er komt ook een vinyl uit. Dus ja dat is fijn! Oh, en ook nog een dvd en dan moet ik weer aan de bak om een nieuw album te maken. Na 25 jaar ga ik weer eens een nieuw album schrijven, het zal wel even duren voordat ik weer in de schrijversmodus zit maar het is tegelijkertijd ook spannend.
Inmiddels hebben we van de tourmanager het sein gekregen dat er nog slechts 15 minuten resten voor performance en er moet nog omgekleed worden.
Nog een laatste korte vraag Steve, hoe komt het dat jouw muziek zo anders is dan je muziek die je schrijft voor/samen met Bruce Springsteen?
SvZ: Toch heeft het dezelfde oorsprong hoor Nicole. Mijn muziek gaat meer terug naar traditionele soul terwijl Bruce’s sound is meer een rock-versie is van dezelfde soul.
Heb je deze verschillen nodig in je muzikale carrière Steve?
SvZ: Nodig eh, nou ja ik denk het wel want als je niet je ‘eigen’ muziek hebt wat heeft het dan voor zin? Je moet toch ergens je bestaan mee rechtvaardigen ha ha ha?
Tourmanager Jeremy is nu onverbiddelijk, Steven Van Zandt moet zich gaan omkleden en klaarmaken voor wat later zal blijken een stomend optreden op Blues Peer 2018.
Dank aan de organisatie voor het faciliteren van dit interview, dank aan de bemiddelaar en grote dank aan tourmanager en ‘Little’ Steven Van Zandt.
