Een sfeerverslag van Zaterdag 18 Augustus van het 31ste Swing Wespelaar te Wespelaar – België op 17, 18 en 19 Augustus 2018. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele fotoalbum van dag 2 te bekijken.
Niet écht fris en monter is uw reporter een klein half uurtje voor aanvang van dag 2 van Swing Wespelaar weer present op het plein onder de kerktoren. De ‘reportersstoel’ – hét hulpmiddel nu de knie niet meer zo meewerkt! – staat opgesteld om de veelbelovende line-up en hun performance op deze tweede festivaldag weer op papier vast te leggen. Bands uit buurland Nederland, het Britse koninkrijk maar ook een drietal uit de US. Een zeer divers aanbod waar het publiek zeker door verrast zal worden, voor ieders ‘goesting’ is er wat bij!
De dag waarbij de thermometer 25°C aanwijst maar het wolkendek tot het begin van de avond gesloten zal blijven wordt geopend door de Hoodoo Monks. Het Brabants bluestrio Hoodoo Monks komen uit de regio Eindhoven.
De band, die nu zo’n drie jaar bij elkaar is, bestaat uit frontman/zanger/blues-harpist Erik van Tilburg, de Colombiaanse gitarist Benito Esteban-Berndsen en drummer Peter ‘Pitt Maypole’ van der Zanden.
Deze magische monniken brengen oprechte blues, authentieke en onvervalste hommages aan helden zoals Willie Dixon, Little Walter, Lester Butler, Muddy Waters en Howlin’ Wolf. Deze “early, electric blues tribute” staat bol van de energie die frontman Erik van Tilburg direct weet over te brengen op de inmiddels zeer trouwe fan-base maar ook de nog niet tot de orde van de Hoodoo Monks toegetreden toeschouwers zullen niet lang twijfelen. Het geluid dat de band nu produceert is een pak beter uit te houden dan de laatste keer dat ik de band zag optreden – Kwadendamme – en zo kunnen we ook van Tilburg tenminste verstaan tijdens zijn introducties. Kritisch blijven op je eigen performance loont, ook veelvuldig optreden loont want trio is gegroeid.
Het is bijna onmogelijk om niet succesvol te worden met deze drummer Maypole maar ook Benito staat zijn mannetje, al zijn de solo’s in de band toegeschreven op naam van ‘Erik T’ met zijn Mississippi saxofoon. Laatstgenoemde is de gedroomde bandleider die zijn publiek omarmt, hij is duidelijk een performer die excelleert door de feedback van zijn toehoorders.
Howlin Wolf’s ‘Forty Four’ wordt in een Eindhoven’s jasje gehesen zo luidt de introductie van Erik T en dat is een op maat gesneden kostuum kan ik u melden. Ook Bo Diddley’s ‘Who Do You Love’ en Slim Harpo’s ‘Hipshake’ doen het prima zo op het vroege uur hier in Wespelaar. Hoodoo Monks staat garant voor een feestje van herkenbare blues; ik kan niet wàchten op eigen nummers om zo de houdbaarheidsdatum van deze band te garanderen.
De volgende band komt ook alweer van net over de grens – Straight from de Limburgse Maasdelta! – valt er in het programmaboekje te lezen. The Ragtime Rumours staan garant voor een wervelende melange van hillbilly, swampy blues en natuurlijk ragtime. The Ragtime Rumours werden in 2017 uitgeroepen als winnaars van de Dutch Blues Challenge maar ook werden zij in het Noorse Hell tot winnaars van de European Blues Challenge gekroond!
Dit bonte gezelschap bestaat uit frontman/zanger/gitarist Tom ‘Howlin Stone’ Janssen, gitarist/pianist/double bass speler Thimo Geijzen, drummer/kazoo/washboard Sjaak Korsten en de lieftallige dame heet Niki van der Schuren zij bespeelt de dwarsfluit/double bass/saxofoon en tekent ook voor een aantal lead-vocalen. Ook deze keer word ik weer naar het podium ‘gezogen’ als de band ‘Wade In The Water’ met de zeer warme vocalen van Tom Janssen het inmiddels toegestroomde publiek omhelzen.
Net als vorige maand op Blues Peer zijn de oh’s en ah’s niet van de lucht als ze Niki van der Schuren’s ‘Swing With Me’ horen. Werkelijk een zeer mooie balans die deze jonge band aan de dag legt.
Van Jimmy Rodgers horen we ‘In The Jailhouse Now’, ‘Faker’ is weer een eigen song in de trant van Tom Waits op de tekst van het door Korsten geschreven gedicht, een nummer waar ik iedere keer weer door geraakt word mede door de wonderschone dwarsfluit-solo van Niki en Thimo’s effect met de gitaar en de versterker.
Niki is niet alleen een zeer goede zangeres maar kan ook een instrument als de bariton-sax met gemak aan als ik getuige ben van de uitsmijter ‘Hoodoo Everywhere’.
The Ragtime Rumours, een heerlijk kollektief jongeren met als back-bone de ‘oudere jongere’ Sjaak Korsten hebben ook hier in Wespelaar weer hun visitekaartje afgegeven!
Rond de klok van vier is het tijd voor echte Chicago-blues van een man die ook daadwerkelijk in The Windy City resideert. Matthew Skoller is oorspronkelijk uit New York maar woont alweer een dikke dertig jaar in Chicago waar hij veelvuldig optreedt.
Hij ziet zich vandaag bijgestaan door linkshandige gitarist Tom Holland, Franse drummer Pascal Delmas en zijn ritme-kompaan die onder de artiestennaam Pomp It Up als bassist door Europa trekt.
Wij van TBA? kennen Skoller nog van zijn optreden op de Southern Bluesnight gehouden in de Rodahal van Kerkrade in 2006 maar we hebben de man ook al gezien in Chicago met Lurrie Bell, Deitra Farr, The Chicago Living History Band in Antwerpen 2009 maar natuurlijk ook op Blues Peer in 2014.
De combinatie Matthew Skoller – een man die in de blues als een van de meest innovatieve blues-harpisten van dit moment wordt beschouwd – met Tom Holland – een man die wordt gezien als een van de meest gewaardeerde jonge, getalenteerde gitaristen van de hedendaagse bluesscene – kan slechts tot vuurwerk leiden.
We horen politiek geëngageerde nummers zoals ‘Be Fair’ over immigranten, moslims en de lgbt-gemeenschap waar we toleranter tegenover moeten staan want ooit was de blanke Amerikaan zelf een immigrant. Maar ook de titeltrack van zijn jongste album These Kind Of Blues, waarbij we in de introductie krijgen te horen dat je moeders en kinderen niet uit elkaar haalt zoals Trump.
Skoller was 38 jaar geleden zelf immigrant in de blues vertelt hij ons, waarbij hij juist werd omarmd door de toen gevestigde namen, laten wij dit voorbeeld volgen pleit Skoller. We horen Delmas een puike set spelen, soms zelfs de drumms met de hand bespelend.
Een wat lichter onderwerp wordt aangesneden met ‘Mama Waist No Time’ over vrouwen die vijftien minuten na het ontwaken al vijftien verschillende taken kunnen volbrengen. Zelf ben ik niet helemaal uit m’n sokken geblazen door Skoller maar de performance van Tom Holland redt de set in mijn ogen.
Wàt een passievolle gitarist is deze man, gedreven no nonsense Chicago blues is wat de toehoorders kunnen waarderen als blijkt dat er toch voor een toegift wordt gescandeerd.
Elles Bailey komt uit Bristol – UK en maakt deel uit van de nieuwe lichting, zeg maar de Nu-Blues artiesten. Elles Bailey zagen wij al eens op een druilerlige zondagmiddag in de Q-Factory tijdens de Sunday Sessions die destijds werden georganiseerd door haar agency Tornado Concerts en als TBA?-ers waren wij ondanks dat Bailey toen met een fikse keelontsteking optrad al zeer onder de indruk.
Recentelijk zagen we Elles en haar band op Hookrock en ook toen was zij de verrassing volgens velen. Gelijk Ten Years after heeft ook Elles Bailey veel Engelse fans meegebracht naar D’n Belgique, niet zo vreemd als u bedenkt dat de dame samen met Beth Hart en Sari Schorr als Beste Vocaliste werd genomineerd door de European Blues Foundation. ‘Let Me Hear You Scream’ is de opener van de set en daarin kunnen we direct kennismaken met haar bandleden die in dit nummer een hecht stel muzikanten blijkt.
We zien Joe Wilkins op (slide)gitaar, Zak Ranyard op bass en Matthew Jones op drumms, het gezicht wat door vele bluesbrothers en – sisters wordt herkend is van Jonny Henderson (ex Matt Schofield) die de B3 bespeelt. Bailey lijkt zich steeds meer thuis te voelen op de internationale podia getuige haar interactie met publiek en de steeds brutalere look. Een goed besluit want het publiek wil een totaal plaatje beleven. ‘Same Flame’ wordt op speciaal verzoek opgevolgd door ‘What If’ waarbij ze zelf staand achter haar keyboard musiceert.
Deze song is volgens Bailey het meest persoonlijke nummer van het album, ‘What If’ handelt over het feit wat er van Elles was geworden mocht zij niet haar droom, haar passie van het musiceren achterna gegaan zijn….de impact van de tekst wordt versterkt door de slide van Joe Wilkins. Levon Helm’s ‘Medicine Man’ wordt vertolkt vanuit eigen ervaring met een zogenaamde “con-artist”. Ze hoorde het nummer van Helm’s laatste album When I Go Away op Spotify tijdens haar verblijf in Nashville en besloot het aan haar set-list toe te voegen.
De twee dagen geleden overleden Aretha Franklin nam een van haar grootste hits op in de studio van Muscle Shoals, Bailey schreef een nummer over diezelfde studio ‘Perfect Storm’ waarbij de boodschap “celebrate differences, do not prosecute them” ons nog even op het hart gedrukt wordt. Het zijn allemaal nummers die op haar hit-album Wildfire te vinden zijn maar gelukkig kan ik tijdens de set noteren dat het nieuwe album volgend jaar Maart uitgebracht zal worden.
Jonny Henderson en Joe Wilkins schijnen een pact te hebben gesloten om het publiek op Grote Baan te overdonderen met hun vertolking van ‘Howlin’ Wolf’ maar ook ‘Girl Who Owned The Blues’ over Janis Joplin maakt dat Elles Bailey en haar band bij vele toeschouwers in de harten wordt gesloten. Als toegift niet mijn favoriete ‘St. James Infirmary’ van John Prine maar de titeltrack van Wildfire.
Elles Bailey zal zometeen bij de merchandise-stand veel albums moeten tekenen, gelukkig blijft ze volgens eigen zeggen tot het eind van het festival want ook zij wil graag The Temperance Movement zien optreden. Wij van TBA? zagen Elles Bailey vandaag op Swing Wespelaar haar ‘best of three’ optreden geven, top set!
Guitar Slim jr. is de zoon van i.d.d. maar staat alweer tientallen jaren zelfstandig op een podium. De inmiddels 65 jarige gitarist stapt door het dagelijkse leven als Rodney Glenn Armstrong en is afkomstig uit The Crescent City New Orleans.
De man toont zich door zijn outfit (zwart pailletten colbert) een echte clubartiest, zijn bandleden zijn vandaag uit België t.w. Steve Wouters (drumms), René Stock (bass) en gitarist Frank Spangler en Niels Verheest op Hammond.
Als hij vraagt of hij het mag doen zoals BB King het deed begeeft deze Slim zich op glad ijs…..U raadt het al, de goedlachse Armstrong glijdt inderdaad uit. Toch doet de boomlange Slim waar het publiek van houdt, hij brengt lekkere blues, bespeelt de snaren met de tanden, kortom show!
Jammer genoeg is het alleen niet altijd even zuiver gezongen en een aantal licks op zijn gitaar hebben ook hun beste tijd gehad maar Slim jr. is wel een echte entertainer. Slim jr. neemt Stevie Wonder op de hak met ‘I Wonder’ maar ‘The Blues Is Alright’ wordt gelukkig wel door het Wespelaarse publiek begrepen.
Als ik me met moeite losruk van een zeer aangenaam gezelschap tijdens een pauze back-stage zie ik dat de voorlaatste act van de tweede festivaldag al is begonnen met zijn set. Guy King staat op het podium, de voor mij nog onbekende King slaat bij mij in als een bom!
King staat hier op Swing Wespelaar door de inspanningen van Franse bandleider/drummer Fabrice Bessouat die samen met zijn bandleden toetsenist Cédric le Goff, Antoine Escalier op de bass en de horn-section die bestaat uit Alessandro Di Bonaventura op trompet en Luca Di Giammarco op de tenorsaxofoon deze King zullen begeleiden.
De van origine uit Israël afkomstige King ging op zijn 16e voor een studie naar de States waarna hij na 5 jaar weer terugkeerde om een carriere in de muziek na te jagen. King is woonachtig in Chicago waar dit setje verslaggevers hem ooit Willie Kent zagen begeleiden maar King is na Kent’s bezwijken aan kanker in 2006 na een lange rouwperiode voor zichzelf begonnen.
Ik hoor een exquise ‘Bad Case Of Love’ maar ook de ode aan de Queen of Soul Aretha Franklin ‘See-Saw’ wat ook op King’s 2016 Delmark album Truth te vinden is brengt vele handen op elkaar. Volledig in het donker omdat King het contact met zijn publiek zoekt aanschouw ik de souplesse en voel ik de vibe die King overbrengt met ‘Alone In The City’ maar ook tot verder op de Grote Baan reiken King’s jazz-roots.
Het publiek is stil bij het beluisteren van zijn adembenemende akkoorden, op de koop toe is King in het bezit van een eminente, soulvolle stem die klinkt als een klok. Ik kan me er niet aan onttrekken dat Guy King mij soms aan Kurt Elling doet denken maar ook Al Jarreau en George Benson komen in me op. Inmiddels dans ik op het ‘off limits’ rolstoel-podium met een vriend uit een ver verleden op de melodie van ‘If The Washing Don’t Get You’.
Voor wie tot nu toe nóg niet overtuigd is volgt er als toegift een bekend nummer; de uitsmijter is Johnny Guitar Watson’s ‘I Want To Ta-Ta You Baby’ waarbij Guy King zich excuseert dat hij graag nog zijn gitaar wat bespeelt. Guy King schotelde ons een prachtige diner van onvervalste blues met een heerlijke saus van jazz voor, King een man om niet te missen als hij weer naar Europa komt! Joffe, joffe, joffe, joffe yadid!
De laatste act van deze tweede festivaldag is bij het trouwe publiek van Swing Wespelaar nog redelijk onbekend, zéker de bluespuristen kunnen de keuze van de organisatie maar moeilijk begrijpen. Wij van TBA? zijn echter verguld met de keuze voor The Temperance Movement als afsluiter. De band stond al een viertal jaren geleden op Rock Werchter en gaat na dit optreden hier in Wespelaar door naar Amerika waar het met Deep Purple en Judas Priest een tour zal maken maar stonden in 2014 ook al in het voorprogramma van The Rolling Stones.
The Temperance Movement vindt haar oorsprong in 2011 in Glasgow-Schotland de stad van frontman/zanger/gitarist/pianist/blues-harpist Phil Campbell en bestaat verder uit gitaristen Paul Sayer en Matt White, Nick Fyffe is de bassist en de drummer heet Simon Lea. Sinds 2013 heeft de band drie albums uitgebracht waarvan de laatste – A Deeper Cut – zeer lovende recensies in de media ontving.
Het geluid van The Temperance Movement ligt in ‘t midden van southern rock , blues en rock’n roll. Als we een vergelijking móeten maken dan doen zij denken aan bands als The Faces en Free en de stem met zo’n randje van Phil Campbell houdt het midden tussen Rod Stewart, Frankie Miller, Paul Weller en zelfs Mick Jagger. Een hoog sixties gehalte dus deze Temperance Movement!
De fotograaf van dienst doet het geluid van deze band nog het meest denken aan een kruising van The Black Keys, The Rival Sons en The Black Crowes. Campbell met zijn look à la Paul Weller opent met ‘Caught In The Middle’ wat naadloos overgaat in ‘The Way It Was and the Way It Is Now’. Of het nu je stijl is of niet….dit is kwaliteit! Wij konden vandaag wel eens getuige zijn van een band die de proporties van The Rolling Stones aan kan nemen lees ik in mijn notitieboekje bij uitwerking van dit artikel, ik kan me nog steeds vinden in deze vaststelling.
Ik begrijp waarom er zoveel (jonge) Britse bezoekers voor dit festival overgekomen zijn, de (slide) gitaar is van topklasse! We zien een zeer professionele band die zonder geklooi tussendoor het publiek geeft waarvoor het gekomen is. Kwaliteitsrock met een kleine vleug blues staat blijkbaar hoog in het vaandel van The Temperance Movement. In tegenstelling tot hun naam (de beweging tot matiging van alcoholinname) vloeit het goud gele vocht inmiddels als de Jangtsé rivier van China hier in de nabijheid van de Haachtse brouwerij van Primus.
Gigant Paul Sayer kan bij middernacht over een stampvolle Grote Baan uitkijken waarbij de meesten toch echt wel in vervoering raken door zijn virtuositeit op de zes snaren.
De band brengt niet alleen uptempo songs waarbij the ‘energy-bomb’ Campbell springt, danst en bewegingen maakt dat het blote oog bijna niet kunnen waarnemen, horen we ook ‘Another Spiral’. Een overdonderende ballad waarbij ik zelfs bij twintig graden het kippenvel op de armen krijg.
Terwijl Sayer en White beiden de spotlight krijgen zie ik Campbell de tamboerijn en sambaballen hanteren en langzaam in de coulissen van het podium verdwijnen, klassebak zo’n frontman! In ‘Built-In Forgetter’ is net als alle voorgaande nummers ook weer die rete-strakke drummbeat van Simon Lea te horen, hij en Nick Fyffe staan misschien niet op de voorgrond maar hemel wat een ritme-sectie vormen deze mannen! De gitaarlicks en soli in ‘Midnight Black’ levert Sayer zelfs een kusje van frontman Phil op.
Wij kunnen de frontman ook wel kussen voor zijn performance die de bluespuristen weer even aan J.L.Hooker en Howlin’ Wolf doet denken als de intro van het laatste nummer vervangen wordt door een aantal blues-schema’s. Met ‘Take It Back’ eindigt dit superbe optreden bijna een kwartier na de toegestane speeltijd. Dank aan The Temperance Movement, dank aan de programmeur en de organisatoren voor deze ravissante ontdekking!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van Swing Wespelaar 2018 hier en van Dag 3 hier.
Morgen weer zo’n mooie festivaldag waar men een mix van Nu-Blues, Americana en Nola blues te zien en te horen zal krijgen. Voor nu even bijkomen en dan weer terug naar ons logement.
