Een sfeerverslag van Vrijdag 17 Augustus van het 31ste Swing Wespelaar – België op 17, 18 en 19 Augustus 2018. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele fotoalbum van dag 1 te bekijken.
Dit jaar zijn uw verslaggevers van The Blues Alone? goed voorbereid vertrokken, inmiddels heeft iedere concullega wel een advies hoe Antwerpen te ontwijken, wij hebben ervoor gekozen om vanaf Baarle-Nassau binnendoor ons logement te bereiken. Een goed besluit blijkt als we bij aankomst nog voldoende tijd hebben om nog een kleine twee uur in een nabij gelegen dorpje heerlijk van een late lunch te genieten. Niet alleen de line-up voor dit driedaagse – nog immer gratis – festival ziet er rooskleurig uit ook de weersvoorspellingen voor de komende drie dagen zien er goed uit. Wij zijn er klaar voor en ook de organisatoren en MC staan te trappelen om het festival te openen.
Met de woorden “Seven o’clock, what time is it? It’s Bluestime!” wordt de opening een feit, we zijn los!
Traditiegetrouw wordt Swing Wespelaar al dertig jaar geopend door een band van nationale bodem, deze 31e editie is dit echter een kollektief uit Belgïe én een in België woonachtige Nederlander. Black Cat Biscuit mag het spits afbijten; wij van TBA? maakten al kennis met de band toen zij vorig jaar Oktober deelnamen aan de finale van de Belgische Blues Challenge gehouden in Overpelt.
De band bestaat uit frontman/zanger/gitarist – de man met de mooiste snor van Kuringen – Bart Arnauts, de drummer heet Jeff Gijbels en hij trapt samen de ritme-tandem met bassist Patrick Indestege, de blues-harpist gaat schuil onder de naam Mark Sepanski en de Nederlander van het kollektief is gitarist Stanley Patty (ex Phil Bee & the Buzztones).
Black Cat Biscuit is niet zomaar een bandje, er worden uitsluitend eigen nummers gebracht maar wel geënt op de Blues en Roots van weleer. Volgens frontman Arnauts a.k.a. Yasser zijn de teksten geschreven n.a.v. voorvallen uit het dagelijkse leven. Bij aanvang van de set betrap ik mezelf erop dat ik nog niet écht meegezogen wordt, het is nog wat mat en Patty zit er nog niet helemaal lekker in, de vocalen mogen nog wat prominenter maar toch is de kwaliteit van deze band vanaf meet af aan duidelijk.
‘Who Can Understand A Woman’s Mind’ is voor mij geen mysterie zoals de schrijver van het lied de vrouwelijke gedachtengang beschrijft. De charme om een zaal mee te krijgen hoeven we deze frontman en zijn begeleiders niet te leren, zeker niet tijdens zijn introducties….zoals de introductie naar ‘Giovanni Winnetou’ een nummer dat geschreven werd na een lift van seksuologe Goedele Liekens waarbij het gesprek natuurlijk uiteindelijk uitkwam op de beste minnaars van de wereld en de verschillende maten ……. hilarisch!
Ik hoor lekker blues-harp van Sepanski , een heerlijke vibe via de bass-solo van Indestege maar ook Patty en Gijbels laten niets aan het toeval over. De invloeden uit Memphis, Chicago maar ook North Mississippi Hill Country zijn een mooie mix tijdens deze meer dan fantastische openingsset.
De koekjestrommel van moeder Arnauts krijgt ook een hoofdrol als Bart een hele fijne sound op de coffee-can gitaar laat horen. Black Cat Biscuit een band met veel charisma maar ook zeker muzikaal zit het ook deze keer in Wespelaar weer helemaal snor!
Dan een dame die wij nog niet eerder live zagen optreden, Melody Angel, een 28 jarige dame die haar jeugd doorbracht in de arme wijk van Chicago, de Southside. Ze speelt vanaf haar 13e gitaar maar na het zien van de film Purple Rain raakte ze écht bevlogen om met muziek door te gaan. Haar ontdekkingstocht naar Prince bracht haar bij Jimi Hendrix en via laatstgenoemde pikte ze de blues op.
Inmiddels heeft Melody al een aantal schijfjes op haar naam staan waarvan A Woman’s Blues in Februari 2018 uit werd gebracht. Het ware natuurtalent mocht in 2017 al op één van de grootste bluesfestivals van Australië – Byron Bay Blues – aantreden en nu maakt Angel op Swing Wespelaar haar Europese debuut. Haar band bestaat uit Darvonte Murray op drumms en de bassist die haar begeleidt heet Lawrence Calloway.
We zien backing-vocaliste Stephanie Crystal (Melody’s moeder) op het podium maar de set wijst later uit dat ze meer een danseres dan zangeres is, zéker als een enthousiaste toeschouwer besluit om samen met deze mama een dansje te doen.
Meteen raak ik bij de eerste klanken van ‘I’m A Rebel’ gebiologeerd door Melody Angel, ik kan me wel vinden in de titel. Melody komt over als een ‘tough cookie’ en niet iemand om zonder handschoentjes aan te pakken. Covers als ‘Keep On Knocking’ en ‘Double Trouble’ komen langs maar ook eigen nummers zoals ‘Outside My Ways’ – een nummer wat overigens veel emotie bij haarzelf oproept – worden met verve vertolkt.
Angel heeft iets jongensachtigs ook al is ze gehuld in een niets verhullende superstrakke chintz outfit, ook haar gitaarspel is van een mannetjesputter en zelfs haar stem heeft weinig vrouwelijke accenten maar alles bij elkaar is zij een fijne verrassing zo op de openingsavond van Swing Wespelaar 2018 waar de vertolking van Hendrix’ ‘Hey Joe’ de afsluiting van haar set is.
De tijd vliegt deze eerste avond in Wespelaar want we zijn alweer toe aan de laatste act Ten Years After. Om elf uur is het tijd voor nostalgie met de woorden van onze MC “tenzij u van een andere planeet bent hoeven we deze band niet te introduceren” komt het kwartet mannen het podium op.
Vele Britten hebben de trouwe campinggasten aangevuld op het nabij gelegen terrein, verstokte fans – getuige hun versleten T-shirts met het bandlogo – maar ook jongere fans zijn helemaal over uit Engeland gekomen om deze band weer eens te zien optreden. De set op Swing Wespelaar is onderdeel van de zogenaamde ’50th Anniversary Tour’ van de band. Van de originele bezetting zijn er nog slechts twee muzikanten over, Rick Lee op drumms en Chick Churchill op de toetsen.
Als vervanger van Leo Lyons zien we de linkshandige Colin Hodgkinson op de bass. Deze drie 72 jarigen zien in de 35 jarige Marcus Bonfanti, die sinds 2014 de frontman van de band is, hun passie van weleer terug. Natuurlijk kan voormalig frontman Alvin Lee niet vervangen worden maar Bonfanti blaast de muziek van Ten Years After nieuw elan in. Velen zingen mee met ‘One Of These Days’ waarbij Bonfanti niet alleen de gitaar vlekkeloos beheerst maar ook de blues-harp.
Ook de tekst van ‘Hear Me Calling’ is voor weinigen een probleem foutloos mee te zingen. Hoogtepunt voor mij persoonlijk was het moment dat toetsenist Chick Churchill het podium verlaat en de ritme-tandem Lee en Hodgkinson zich bij Bonfanti voegen om een drietal nummers akoestisch aan de rand van het podium op te voeren. Hoe intiem kunnen deze mannen van een rockband als Ten Years After het maken? Wel ik kan u vertellen dat ze het heel persoonlijk en knus kunnen maken.
We horen achtereenvolgens ‘Portable People’, ‘Don’t Want You Woman’ en ‘Losing The Dogs’. Verduiveld knap hoe deze heren met snare-drumm, dobro en bass zo’n familaire sfeer op een tjokvolle Grote Baan kunnen creëren. Een heerlijke revival van het uit 1967 daterende album Ten Years After, bij vele lezers vast wel in de platenkast te vinden…..leg die plaat er nog eens op!
‘I’d Love To Change The World’, hoe tijdloos en nog immer toepasselijk is dit nummer als ik de tekst “world pollution, there’s no solution…institution, electrocution, just black and white, rich or poor…them and us, stop the war” tot me laat doordringen. Woodstock-legende Rick Lee blijft alleen achter voor zijn solo in het meesterwerkje ‘The Hobbit’, maar liefst 6 minuut 30 duurt de solo van de inmiddels staande drummer lees ik op de videocamera van de filmende dame voor me.
Ondertussen is het kwart voor middernacht en Wespelaar trilt op zijn grondvesten, als Bonfanti door Rick Lee is geïntroduceerd als Bonfabulous kan ik zijn woorden slechts beamen na het beluisteren van zijn interpretatie van ‘Love Like A Man’. Bonfanti is geen imitator van Alvin Lee maar de voortzetter van het geluid van Ten Years After in de nieuwe era van vandaag, een verbazingwekkende fenomenale gitarist maar ook zéker zanger!
Tijdens onze aftocht horen we ‘I’m Goin Home’ als apotheose van de avond, de andere dag vernemen we deze song de aanleiding was voor een ongenode gast het podium te beklimmen die helaas geboeid het festival moest verlaten. Wij waren ook geboeid maar dan door de kwaliteit die de programmeur ieder jaar weer weet te contracteren. Morgen – de tweede festivaldag – heeft de programmeur alweer een mooie line-up voor ons in petto. Het was een bonfabulous avond in Wespelaar!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van Swing Wespelaar 2018 hier en van Dag 3 hier.
