Blues Peer Is the Name, Music Is Their Game – Dag 3

Van het Belgian Rhythm & Blues Festival – Blues Peer – vond de 34e editie plaats op 13, 14 en 15  juli 2018. Hieronder het sfeerverslag van de afluitende zondag 15 juli. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te bekijken.

Alweer vroeg zijn uw verslaggevers op het terrein aan de Deusterstraat van Peer aanwezig om zo een goede plaats voor de meegebrachte campingstoeltjes te garanderen. Als we aankomen blijken we net als gisteren en de vorige editie weer met de dezelfde bluesliefhebbers op rij 1 te zitten voor al het moois wat deze warme, prachtige, zonnige zondag ons zal worden aangeboden door de inzet van de immer enthousiaste organisatoren van Blues Peer.

Rick de Leeuw is duidelijk in zijn openingsspeech van de laatste dag van dit nu al succesvol te noemen Blues Peer. “Kom erbij, veeg de slaap uit je ogen, spoel de koffiesmaak weg met een pint, leg dat boek neer, je krijgt het vandaag toch niet uit maar kom erbij want het feest van de goede muziek gaat weer beginnen”…….
Dat eerste feestje op dit vroege uur van de dag zal worden gebouwd door een man die  op dit grote podium van Blues Peer alweer een keer of drie was te aanschouwen en steeds weer in een andere samenstelling. Guy Verlinde & The Mighty Gators komen uit het Belgische Gent maar zijn inmiddels door heel Europa een graag geziene band.
Frontman/zanger/blues-harpist/gitarist en ‘Belgian Bluesman’ Guy Verlinde zoals hij zichzelf veelal noemt ziet zich op deze editie van Blues Peer geflankeerd door The Mighty Gators t.w. Stijn Bervoets gitaar, Benoit Maddens drumms/backing vocals, Karl Zosel bass/backing vocals én speciale invité Tom Eylenbosch op toetsen.
Laatstgenoemde is uitgenodigd, zo vertelt Guy ons later in de set, zodat hij op 18 jarige leeftijd ook gelijk Guy in het verleden deed een droom kan waarmaken door op het podium van dit prestigieuze festival te staan, wat een mooie geste van Guy! Nog maar een paar weken geleden was TBA? erbij toen Guy Verlinde zijn 20 jarig jubileum als artiest én het 10 jarig jubileum dat hij met de Mighty Gators optreedt in De Roma van Antwerpen vierde met een feestje met vele genodigden.
Vanmiddag zal hij dit feestje nog eens dunnetjes overdoen, daar ben ik van overtuigd! We horen o.a. ‘Rock ‘n Roll On My Radio’ uit 2010 van een album dat werd opgenomen tijdens The Banana Peel Sessions, een lekker up-tempo swingend nummer met sublieme inbreng van Stijn Bervoets op de gitaar. Het publiek wordt door Verlinde als vanouds geadresseerd met “lieve mensen” als Guy ons toevertrouwd dat de volgende song al vanaf het begin op de set-list staat…..’Ain’t No Sunshine’ maar ook ‘Soul Jivin’ ‘ komt voorbij.
Waarbij Guy de kanttekening maakt dat hij weet dat het vroeg op de dag is maar hij wil dat we ons laten meevoeren op zijn muziek. ‘Driving Home To You’ heeft alweer die heerlijke twang van gitarist Stijn Bervoets, het is een lekker up-tempo nummer om de allerlaatste tekenen van de té korte nacht weg te poetsen.
Persoonlijk ben ik verguld dat er ook een serieuze noot op dit vroege uur aan bod komt als Verlinde en zijn Mighty Gators samen met gast-toetsenist Tom Eylenbosch een bijzondere uitvoering van ‘Sacred Ground’ ten gehore brengen.
‘Love Light Shine’ is een nummer met een lekker NOLA ritme en die liefde laat Verlinde inderdaad branden, de liefde voor de muziek maar ook zeker voor zijn publiek is op ieder optreden van de ‘Belgian Bluesman’ alom aanwezig! Guy heeft het niet altijd even makkelijk gehad maar altijd bleek hij weer ‘Powered By The Blues’ een gevoel wat hij gelukkig op het muziekpapier wist te vertalen. Guy Verlinde doet het weer, weer geeft hij het publiek het feestje waar men hiervoor naar Peer afzakt!

Met de volgende act heb ik persoonlijk niet veel, al weet ik natuurlijk wel dat 2-voudig Grammy Award winnaar Albert Lee alom gerespecteerd wordt als één van de beste gitaristen ter wereld.
De man die o.m ‘Country Boy’ schreef wordt al sinds mensenheugenis bij andere artiesten uitgenodigd om mee te spelen. Albert Lee werkte o.a. bij Eric Clapton, Willie Nelson, Joe Cocker maar ook bij Dolly Parton, Emmylou Harris en Linda Ronstadt. Albert Lee is bijna 75 maar ‘Mr. Telecaster’, zoals hij eind jaren 60 werd genoemd, is nog lang niet van plan zijn gitaar aan de wilgen te hangen. Vanmiddag zal de eminence grise van de country-blues in Peer laten zien dat hij nog steeds beschikt over een sterke en soulvolle stem. Als ik na een lekke koffietje, een broodje preparé en een praatje iets verlaat de weide weer oploop is de schriele Brit al toe aan wat misschien zijn tweede of derde nummer van de set is. Ik hoor ‘Song For Life’ van Rodney Crowell als ik snel uit de zon naar de schaduw van de tent spurt. Albert Lee heeft slechts 3 begeleiders naar Peer meegebracht, het zijn achtereenvolgens Ross Spurdie op de toetsen, Ben Golding zien we op de bass en Ollie Pears is de drummer, alle drie zeer jonge musici.
John Stewart’s ‘Runaway Train’ wordt net zo prachtig vertolkt als de voorganger maar ik zal voor een aantal lezers vloeken in de kerk als ik beken dat ik de kriebels krijg van Lee’s nasale vocale geluid. Hoe het ook zij, ik kan natuurlijk wel zien dat de man een fenomeen op de zes snaren van de gitaar is, muzikaal zit het allemaal ‘lock, stock & barrell’ in elkaar maar ik wacht op iets minder lief werk.
Alsof mijn gedachten worden gelezen wordt Ray Charles’ ‘Leave My Woman Alone’ gecoverd. Hemeltje lief wat zijn de oude dunne vingers van deze 75 jarige Londoner nog soepel, zeer impressionant al had het gitaargeluid wel iets prominenter gemogen en het luide koperwerk van drummer Pears is minder, maar góed is het wel! Albert Lee bewijst dat muziekmaken een mens jong houdt.

Net als vorig jaar staat er ook dit jaar op de weide van Blues Peer weer een stand opgesteld van The Mojojamsessions, zagen wij op Hookrock 2018 Anna Lee en Jan Willem Wellinghoff als hosts hier op Blues Peer is Robbert Fossen samen met Anna Lee de hosts. Natuurlijk zijn wij nieuwsgierigen ‘Ollanders’ en nemen een kijkje hoe het ervoor staat op het podium in de volle zon.

Er zijn veel toeschouwers die genieten van Robbert’s vertolking van Magic Slim’s ‘Bad Avenue’ mooie bijkomstigheid is dat waar de toehoorders staan opgesteld de brandweer voor verkoeling zorgt via een sproeisysteem. Tijdens Fossen’s versie van ‘Folsom Prison’ moeten we alweer de weide verruilen voor de tent waar alweer een ander fenomeen het podium zag beklimmen.

Deze man zagen we nog niet zo lang geleden voor het eerst optreden tijdens Ribs & Blues 2018, het is The Lachy Doley Group uit down-under Australië met Lachy Doley (spreek uit als Lekkie Dolie) als frontman/zanger/B3-speler én hij bespeelt een Hohner D6 whammy clavinet.
De bandleden komen ook uit Australië en heten Chris Pearson die de bass bespeelt en de drummer is de zoon van Australisch beroemdste rocker Jimmy Barnes, Jackie Barnes.
De Jimi Hendrix van de Hammondorgel, zo noemen ze Lachy Doley in zijn thuisland Australië. De man heeft een unieke maar tevens een onvergelijkbare sound in de blueswereld neergezet door het gebruik van een instrument – de wammy clavinet – waarvan er nog maar enkele te vinden zijn. Wellicht is een uitleg hoe dat wammy clavinet functioneert gepast; het is een 70-snaren tellend toetsenbord waar een enorme wammy barr (metalen arm) uitsteekt deze functioneert net als een wah-wah pedaal bij gitaren en kan dus ook de klank van een gitaar nabootsen.
Heel bijzonder maar je moet er wel voor open staan. De opener is de titeltrack van het 2015 album ‘Conviction’, een topnummer waarbij Doley’s krachtige soulvolle stem goed tot z’n recht komt. De crossover tussen blues en funk horen we tijdens het nummer ‘Frankly My Dear I Don’t Give A Damn’ waarvan de titel komt uit de (film)klassieker Gone With The Wind. Zou het daarom zijn dat Doley met deze temperaturen net als Clark Gable een fluwelen jasje draagt?
 We horen en zien hierbij dat Chris Pearson ook de vocalen voor een deel op zich neemt gevolgd door een intense bass-solo maar ook Jackie Barnes mag zijn kunsten op de drummvellen tijdens een solo met het publiek delen.
De rust keert eventjes terug als de ballad ‘Still In Love’ bij het Peerse publiek hoge ogen gooit. Als toegift die na aanhoudend applaus niet uit kan blijven horen we de ‘The Killer’, alweer zo’n energiek nummer wat zó in de nublues-scene van heden ten dagen past. Heerlijk hoe de jeugd aan de deur van de blues staat te rammelen, Lachy Doley een naam om niet snel te vergeten!

Walter ‘Wolfman’ Washington is ondanks zijn 74 jaar of misschien wel dankzij nog immer in de New Orleans blues scene te spotten. Zijn gitaarspel is een blend van Rhythm ‘n Blues, funk en jazz.
Al op jonge leeftijd mocht hij met Lee Dorsey mee op tour als de gitarist van de band. Inmiddels tourt de man immer in het vuurrode pak mét bijpassende vuurrode claque al 28 jaar met zijn band The Roadmasters. Deze bestaat uit Tom Fitzpatrick op saxofoon en vocals, Jack Cruz is de bassist en de drummer stapt als Terry Scott door het leven. Vier jaar geleden hebben we de man uit New Orleans – Louisiana op het gratis festival Swing Wespelaar mogen zien optreden een optreden dat gedeeltelijk in het water viel en ook vorig jaar op het HIBF van Grolloo kregen we hem slechts tien minuten te zien door de lange wachtrij bij de entree.
Vandaag op de slotdag van Blues Peer krijgen we eindelijk de kans om een volledige set van de legende bij te wonen. Ook net als vorig jaar zit de lange slanke Washington op een kruk met zijn – natuurlijk ook rode – gitaar op schoot.
De Wolfman speelt hoofdzakelijk covers tijdens deze weinig inspirerende set.  Het zit muzikaal allemaal fantastisch in elkaar, de bandleden spelen retestrak maar het is niet genoeg voor een festival als Blues Peer. Het Peerse publiek is wat gewend en vérwend dus je moet wel wat brengen en dat doet deze Washington naar mijn mening te weinig. Ik hoor een soulballad zoals ook Barry White ze maakte maar helaas kan ik mijn danspartner nergens vinden juist nu ik weinig te noteren heb….jammer. De set behelst alles van mellow soul tot blues tot jazz, vocaal is de oudere ‘red’ nog heel aangenaam om naar te luisteren maar het mist een beetje ‘Begeisterung’.

Dan rond de klok van zes is het kiezen…ófwel je hebt je stoeltje zeker gesteld in de back-stage ruimte voor een van de grote schermen om de finale van de World Cup 2018 tussen Frankrijk en Kroatië te kunnen bekijken ófwel je komt alleen voor de muziek en staat bij Ruthie Foster voor het podium.
Ruthie Foster zag dit setje van TBA? al eens op het North Sea Jazz van 2015 waar wij omver geblazen werden door haar performance. Haar optreden ligt me nog goed in het geheugen omdat het kleine vrouwtje met de grote gitaar mij tot tranen toe wist te roeren. Deze keer staat Ruthie Foster op een groter podium en ik ben benieuwd of ze haar passie ook hier over kan brengen op haar publiek.
Foster wordt slechts begeleid door bassist Larry Fulcher en drummer Brannen Temple die de plaats van de vrouwelijke drummer Samantha Banks in heeft genomen. Ruthie Foster komt uit een gezin waar de gospel hoog in het vaandel stond.
In de kerk in Austin -Tx zong ze al nummers van jongs af aan, zoals  songs van o.a. Mavis Staples een zangeres die tot op heden van grote invloed is op Foster. De opener ‘Brand New Day’ wordt meteen aan haar godvrezende grootmoeder opgedragen “let’s call this devotion” vertelt ze ons. De kop is eraf en de toeschouwers op de Peerse weide weten meteen bij het beluisteren van haar warme stem dat dit een mooie en indrukwekkende 5 kwartier gaan worden.
Ruthie was ook eens te gast op de legendarisch Blues Cruise door de Caribbean en schreef daar het nummer ‘Singing The Blues’, een heerlijk werkje kan ik u melden. Een nummer wat toch een wat onverwachte keuze lijkt mede door de ondeugende tekst is de cover van Lucinda Williams’ ‘Essence’ maar ook dit brengt dit trio heel smaakvol. Ruthie vertelt dat er heroes zijn maar ook dames die helden zijn en die noemt Foster “sheroes”. Wat er dan volgt overtreft ieders verwachting. Ruthie zet een cover van ‘The Ghetto’ van Mavis Staples neer waar de bezoekers van Blues Peer het nog lang over zullen hebben, een onvergetelijke ervaring zoals deze vrouw zichzelf durft bloot te geven voor een festival publiek.
Het gedicht ‘Phenomenal Woman’ van Maya Angelou wat Ruthie Foster op muziek zette benadrukt slechts de vakvrouwschap van deze fenomenale muzikante/zangeres, met haar vocale kwaliteit pakt ze het hele Peerse publiek in. Een ander pareltje is de a capella gezongen ‘Grinnin’ In Your Face’ van Son House, het front-porch gevoel krijgen we bij het horen en zien van ‘Richland Woman Blues’ waarbij Ruthie Foster ook nog maar eens haar fingerpicking- skills op de gitaar kan benadrukken. Na een spetterende drumm-solo van Brennen Temple en de groovy bass-solo van Larry Fulcher zijn we toe aan de afsluiter.
De menigte is gek van enthousiasme voor deze charismatische vakvrouw en vraagt natuurlijk om een toegift. Die komt er in de vorm van de cover van de soulhit ‘I’ll Be There’. Ondanks dat ik niet tot tranen toe geroerd raakte heeft Ruthie Foster haar reputatie van ‘kippenvel gevende show’ bevestigd!

Rick de Leeuw kondigt de voorlaatste band aan met de woorden van gelijkaardige strekking “49 uur geleden ging de entree-poort van dit fantastische festival open en nog steeds is er geen spoor van vermoeidheid – nou misschien bij een paar – te bespeuren”. Dat is natuurlijk niet helemaal accuraat maar de meeste bezoekers weten het goed te verbergen en daarbij helpt de muziek voor zeker 75%!
De mannen die nu het podium van Blues Peer zullen betreden heten Mitch Woods & His Rocket 88’s. Mitch Woods (1951 New York – US)  is de frontman die we al even als gast bij Van Morrison op de piano mochten zien musiceren. De man levert vette boogie op de piano maar ook de vocalen zijn fantastisch.
Pete Hopkinson is de gitarist, Amadee Castenell speelt de saxofoon, de drummer heet John Yarling en de bassist heet Carnell Williams en zij vormen samen de ritme-sectie. De laatste 3 genoemden deden ervaring op in bands van Domino, Toussaint en Dr. John, een garantie voor een goeie pot boogie!
Onze gastheer Woods vraagt of we in de stemming zijn voor “some boogie, some Rhythm & Blues?”, dat zijn de meesten wel……er zijn er zelfs die speciaal naar Blues Peer afgereisd zijn om de man op de zwarte glanzende oester van het Yamaha klavier in levende lijve te aanschouwen. Zelf heb ik niet zo heel veel met boogie pianisten, een aantal uitzonderingen zoals Allen Toussaint en Dr. John daar gelaten.
Eind vorig jaar werd er een album van Mitch Woods uitgebracht – Friends Along The Way – waar werkjes op staan met Van Morrison, Kenny Neal en Ruthie Foster dus niet zo heel vreemd dat Woods ook op Blues Peer staat. We horen o.a. ‘Solid Gold Cadillac’, de man speelt kleurrijk op de zwart/witte toetsen en je wordt er blij van. Een eigen nummer opgedragen aan Prof. Longhair is het ‘Mojo Mambo’, ik zing het refrein “stick with it, don’t quit it” al snel mee. Er komen covers van Fats Domino en Professor Longhair langs maar nergens wordt de set spectaculair.
Van het allereerste album met zijn Rocket’s 88’s – Steady Date with Mitch Woods & His Rocket 88’s uit 1984 – vertolkt Mitch Woods nog steeds iedere show ‘Boogie Woogie BBQ’. Interactie met het publiek wordt teweeg gebracht met ‘Crawfish’ waarbij de toeschouwers een ‘snappy’ gebaar met de handen dienen te maken op het woordje crawfish.
Ach het maakt je vrolijk deze set, de zon gaat onder en we ontdoen ons van het juk van de warmte en dus komt deze boogie het publiek prima uit. De nood aan koffie wint het van de laatste nummers van deze gezellige set van Mitch Woods. Wij gaan ons opmaken voor de piek, de apotheose, de climax, het optimum van deze 34e Blues Peer…..

Fan zijn we van de afsluiter van Blues Peer en we waren gefortuneerd de man al een aantal malen live te aanschouwen. Niet tijdens zijn eerste aantreden op het toen nog geheten BRBF in 2007 maar John Hiatt & The Goners feat. Sonny Landreth zijn nog steeds graag geziene gasten op de vele Europese festivals. 

John Hiatt viert met deze formatie het 30 jarig jubileum van het album ‘Slow Turning’ dat hij met The Goners in 1988 opnam. Frontman Hiatt zorgt voor de vocalen zichzelf daarbij op de akoestische gitaar begeleidend, zijn medebandleden zijn Kenny Blevins op drumms, Dave Ranson bass en speciale gast is Sonny Landreth die tekent voor elektrische (slide)gitaar.
De opener is als bij zovele concerten van Hiatt ‘Drive South’, hét nummer voor degene die nog niet eerder Sonny Landreth hadden zien optreden om kennis te maken met zijn zieldoorklievende slide. “Have you eaten, drank enough water, are you with somebody you love and are you doing fine?” vraagt Hiatt ons, ja roepen we allemaal in koor. Dan zijn jullie klaar voor ‘Tennesee Plates’ zegt de liedjesmaker.
De roll ‘n roll sound van deze song maakt ons dat het lijkt alsof we in een oude cadillac door het desolate landschap van de US rijden; velen krijsen het chorus mee. ‘Icy Blue Heart’ is het rustpunt dat hierop volgt en ik ben weer onder de indruk van de teksten van deze 64 jarige aimabele man die sinds zijn 18e al in Nashville zijn habitat heeft. Ik denk een viool te horen maar schijn bedriegt het is Sonny Landreth met zijn eminente slide-spel die je het gevoel dat het wel zo is.
Onnodig te melden wellicht dat de tent eerder vandaag nog niet zó vol was. ‘Ridin’ With The King’ werd bij het grote publiek bekend door Eric Clapton die het voor/met B.B. King zong maar de kenners weten als geen ander dat het origineel door John Hiatt werd opgetekend. De lekkere up-tempo ‘Ride Along’ schalt door de tent en is van absolute überklasse zoals deze heren Goners het nummer spelen.
Op piano het naakte en breekbare ‘Is Anybody There’ en juist als ik denk dat de door Buddy Guy gecoverde ‘Feels Like Rain’ vandaag niet op de set-list staat zet Hiatt het nummer in. Wat er dan gebeurd is slechts door enkele grootheden voor elkaar gekregen……Blues Peer luistert ademloos naar de man die bij het aanzien van zijn toehoorders een lach van oor tot oor moeilijk kan bedwingen.

Up-tempo gaan we eruit met een nummer van Bring The Family (1987) ‘Thing Called Love’ en dat raad ik ieder die nog opgroeiende kinderen heeft ook écht aan een keer te doen. Neem ze mee naar John Hiatt en laat ze kennis maken met een van de beste tekst- en muziekschrijvers die er nog op de aardbol rondlopen. Zijn vraag om een beetje vertrouwen in de man te hebben wordt met elan verleend als John Hiatt het publiek laat mee zingen met ‘Have A Little Faith In Me’.
Met ‘Memphis In The Meantime’ in de heupen vouw ik voor de laatste keer dit onvergetelijke muziek week-end de campingstoel weer op in de hoes. Niet voor lang want er staan nog een aantal mooie bluesfestivals deze zomer op de agenda van TBA?

Het was weer een zeer geslaagd Blues Peer waarvan dag 2 het absolute hoogtepunt was met de aantekening dat Blues Angels op de openingsavond zegevierde. Op de laatste dag zijn de namen Ruthie Foster, Lachy Doley en Hiatt te noemen als muzikanten die de meeste indruk maakten. Volgend jaar is Rick de Leeuw er weer, m’n buurman is er weer, ook de bezoekers uit Kwadendamme en Harderwijk zijn er weer bij. De reporter en de fotograaf van TBA? bedanken natúúrlijk ook al die vrijwilligers van Blues Peer die net als voorgaande jaren met hun enthousiaste en vriendelijke bijdrage dit festival tot een succes maken én mogelijk blijven maken.
De security bedankt voor veiligheid en natuurlijk bedanken we de organisatoren voor hun gastvrijheid. Deo volente zijn ook wij van The Blues Alone? er weer bij op 19, 20 en 21 Juli 2019!

Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 hier en Dag 2 van Blues Peer 2018 hier.